Category: ΕΣΗΕΑ

«Μετρ» στο φιλοεργοδοτικό στρουθοκαμηλισμό έχουν γίνει οι Ενώσεις του κλάδου των ΜΜΕ, γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα και από τη στάση που κράτησαν, ύστερα από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων για τα εργοδοτικά αίσχη στον «Ελεύθερο Τύπο».

Δεν είχαμε καμία ψευδαίσθηση πως θεσμικά όργανα, όπως αυτό της ΕΣΗΕΑ, θα κινήσουν αγωνιστικές διαδικασίες στον «Ε.Τ.», για τα σκανδαλώδη μπόνους που δίνουν οι ιδιοκτήτες σε στελέχη και …ημετέρους φιλοεργοδοτικούς – τη στιγμή που έχουν προβεί σε μπαράζ μειώσεων μισθών της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Οι συνάδελφοι στον «Ελεύθερο Τύπο» τα τελευταία δύο χρόνια των «αιματηρών» περικοπών, είδαν τους εκπροσώπους των Ενώσεων να σφυρίζουν αδιάφορα, κηρύσσοντας, όταν και αν, τις καθιερωμένες απεργίες – «πυροτεχνήματα», συνοδευόμενες από, δήθεν, «σκληρές» ανακοινώσεις. Οι ίδιοι εκπρόσωποι, οι οποίοι φροντίζουν πρώτα να συνομιλούν με τους εργοδότες και μετά με τους εργαζόμενους. Αυτό συνέβη, για μια ακόμη φορά, και στην περίπτωση του «Ελεύθερου Τύπου». Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, εις εκ των ιδιοκτητών παρουσίασε το σχέδιο με τα «μαύρα» (όπως είναι και τα περίφημα πλέον μπόνους στον Ε.Τ.) ενώπιον μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, τα οποία με τη σιωπή τους «ευλόγησαν» για μια ακόμη φορά τον εργασιακό κατήφορο.

Την αδιαφορία τους για το μόχθο των εργαζομένων την εργοδοτική βαρβαρότητα τη γνωρίζαμε.

Αυτό που τώρα, επιπλέον, επιβεβαιώνεται όμως είναι και το υποκριτικό τους ενδιαφέρον για την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων του κλάδου. Οι ίδιοι που βγάζουν δακρύβρεχτες και μαχητικές ανακοινώσεις για την υπεράσπιση των ταμείων, είναι που δίνουν το «πράσινο φως» στα αφεντικά των ΜΜΕ για χαμένες – κλεμμένες εισφορές.

Η συνέλευσή μας, στις 25 Σεπτεμβρίου δημοσιοποίησε στοιχεία για τη μισθοδοσία του «Ελεύθερου Τύπου». Λίστες από τις οποίες προκύπτουν πάνω από 20 περιπτώσεις που αμείβονται (επιπλέον της κανονικής μισθοδοσίας) με «μαύρα» – εξτραδάκια, στους οποίους ωστόσο συμπεριλαμβάνονται περίπου δέκα στελέχη, γνωστά για τη φιλοεργοδοτική τους στάση. Ανάμεσά τους και οι δυο ιδιοκτήτες της εφημερίδας, ένας εκ των οποίων εμφανίζεται με μικτές αποδοχές 1.000 ευρώ και λαμβάνει ένα «μαύρο» μπόνους των 3.000 ευρώ.

Δημοσιοποιήσαμε τα στοιχεία, στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης, με αποκλειστικό στόχο την ενημέρωση των συναδέλφων στον «Ε.Τ» και την εκκίνηση διαδικασιών αγώνα.

Τα στοιχεία με τα μπόνους και τα «μαύρα» έχουν σταλεί από τη συνέλευσή μας στον εκλεγμένο εκπρόσωπο των εργαζομένων του “Ε.Τ” στην ΕΣΗΕΑ.

Ενάντια στην εργοδοτική εκμετάλλευση και κοροϊδία, ενάντια στην εθελοτυφλία των συνδικαλιστικών ταγών, η συναδελφική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Την περασμένη Τρίτη το βράδυ απολύθηκε από την εφημερίδα «Εθνος» ένα από τα γνωστά τσιράκια της εργοδοσίας στον εκδοτικό όμιλο του ΠΗΓΑΣΟΥ. Πρόκειται για τον Νίκο Θεοδωρόπουλο από το οικονομικό ρεπορτάζ, ενός «συνάδελφου» που στάθηκε δίπλα στη γνωστή παρέα των τραμπούκων-εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα. Αναγνωρίσιμος σε όλους τους συναδέλφους στον ΠΗΓΑ ΣΟ τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της συμμετοχής του σε αυτή την παρέα των εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα που, με επικεφαλής τον πολυθεσίτη, κοντυλοφόρο της ΕΥΠ (και με ανάλογη μετέπειτα δράση ενάντια στους αγώνες των εργαζόμενων στην ΕΡΤ), «συνάδελφο» Νίκο Μελέτη, έφτασε στο σημείο να χειροδικεί στους συναδέλφους που πρότειναν αγωνιστικές κινητοποιήσεις στις γενικές συνελεύσεις του ΠΗΓΑΣΟΥ.

Η συγκεκριμένη παρέα των οργανωμένων υποτακτικών του Μπόμπολα έδρασε μέσα στους χώρους δουλειάς, άλλοτε απειλώντας συναδέλφους και άλλοτε χειροδικώντας εναντίον τους κατά τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων του συγκροτήματος, ενώ προβοκάριζε συστηματικά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων από τη βάση, κυρίως παίρνοντας βίαια και επανειλημμένα το λόγο και χυδαιολογώντας κατ’ εξακολούθηση.

Η τρομοκρατική δράση αυτών των τραμπούκων κορυφώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της διετίας 2011-12, τότε δηλαδή που ο Φώτης Μπόμπολας επιχειρούσε να νομιμοποιήσει τις εκατοντάδες απολύσεις, τις απανωτές μειώσεις μισθών με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας, εκβιάζοντας συνεχώς ότι θα κλείσει τα έντυπα που διαθέτει και ότι θα τα ξανανοίξει με άλλους εργαζόμενους. Ήταν η περίοδος , που απέλυσε σχεδόν όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στην εργοδοτική τρομοκρατία που επέβαλε μέχρι να έρθει στο κατόπιν η σειρά των αμνών.

Αφίσα μας που καλούσε σε πορεία στον Πήγασο 14/05/2012

Πίσω, στο κοντινό παρελθόν

Η απόλυση του Ν. Θεοδωρόπουλου θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά», όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν πήραν μια εντελώς διαφορετική, απρόσμενη διάσταση.

Υπενθυμίζουμε ότι τον συγκεκριμένο «συνάδελφο» τον είχαμε καταγγείλει (καθώς και τα προαναφερόμενα) στο κάλεσμα- καταγγελία που είχαμε εκδώσει ως «Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» για την αγωνιστική συγκέντρωση και πορεία που είχαμε διοργανώσει στην έδρα του εκδοτικού ομίλου Μπόμπολα στη Μεταμόρφωση το Μάιο του 2012 με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια στις απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία».

Από την πορεία που οργάνωσε η συνέλευσή μας στον Πήγασο – 14/05/12

Στο ίδιο κάλεσμα τότε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, καταγγέλλαμε: « αυτή τη στιγμή, έστω και τυπικά, εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Έθνος, στη θέση των δύο συναδέλφων μας που έδωσαν με γενναιότητα σκληρές μάχες απέναντι στην εργοδοσία, είναι ένας άνθρωπος του Μπόμπολα, εκλεγμένος με μόλις 7 ψήφους στο σύνολο των 176 εναπομεινάντων (τη μέρα της εκλογής του) δημοσιογράφων».

(Η σχετική καταγγελία μας, που αποτυπώνει τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και περιγράφει το κλίμα εκείνης της εποχής βρίσκεται εδώ).

Ο πρώτος αντίκτυπος αυτής τη διαδήλωσης και της καταγγελίας μας που τη συνόδευε τότε ήταν η παραίτηση του Ν. Θεοδωρόπουλου –κολλητού του τότε αρχισυντάκτη Θανάση Λυρτσογιάννη– από τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων για λόγους… ευθιξίας, γεγονός που σχολιάστηκε αναλόγως: Παραιτήθηκε ο εκπρόσωπος στο Έθνος . Βέβαια, η εργοδοσία είχε έτοιμο το «planB» και στις επόμενες εκλογές αποκατέστησε τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων με ένα ακόμη «σκυλί» τής προαναφερόμενης ομάδας των τραμπούκων, της Έφης Καραγιώργου που εκλέχτηκε εκπρόσωποςτων εργαζομένων στο «Εθνος» ένα δεκαπενθήμερο αργότερα με μόλις 29 ψήφους επί 153 εγγεγραμμένων μελών της ΕΣΗΕΑ στην εφημερίδα.

(Προσέξτε τι μεγέθους προγκρόμ απολύσεων βρισκόταν σε εξέλιξη τότε στον ΠΗΓΑΣΟ, που, 6 περίπου μήνες μετά την εκλογή του Ν. Θεοδωρόπουλου ως «εκπροσώπου» με 6 ψήφους συν τη δική του, οι ψηφίσαντες συνάδελφοι ήταν μείον 23 και αυτοί ήταν μέλη μόνο της ΕΣΗΕΑ και μόνο στην εφημερίδα «Εθνος». Ο συνολικός αριθμός των απολύσεων, από όλα τα μαγαζιά του Μπόμπολα και από όλες τις ειδικότητες στον κλάδο την ίδια περίοδο ήταν τουλάχιστον εξαπλάσιος. Κι ενώ ο υποψήφιος για την εκλογή εκπροσώπου των δημοσιογράφων στην εφημερίδα παρέμενε ένας και μόνο, καθ’ ότι πλέον στον ΠΗΓΑΣΟ εκείνη την περίοδο -στην κυριολεξία- όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά).

Για την απόλυση του Νίκου Θεοδωρόπουλου έβγαλε καταγγελία ένα 24ωρο αργότερα η παράταξη «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων» του Δημήτρη Τσαλαπάτη -με την οποία ήταν υποψήφιος για την ανάδειξη των εκπροσώπων στην ΠΟΕΣΥ- που τη χαρακτήρισε ως συνδικαλιστική δίωξη. (Για την παράταξη του Τσαλαπάτη και τη στάση του από την μακραίωνη καρέκλα του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που κατέχει τα λόγια είναι περιττά για έναν στυλοβάτη των εργοδοτών, απέναντι σε κάθε αγώνα των εργαζόμενων στον κλάδο, υπερασπιζόμενο μονίμως και μετά μανίας την απεργοσπασία).

Αμέσως μετά η… μεγάλη έκπληξη ήρθε από τον αριστερό, πρώην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Τρίμη. από την παράταξη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος», ο οποίος την επομένη, με άρθρο του (μόνο) στην ηλεκτρονική έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών» στην οποία είναι συντάκτης και με τον τίτλο «Η κατάντια του «Έθνους», υπερασπίζεται τον Ν. Θεοδωρόπουλο ως «έναν (που προστίθεται στους εκατοντάδες απολυμένους εργαζόμενους του Ομίλου ΠΗΓΑΣΟΥ- Μπόμπολας) -που για ένα διάστημα είχε υπάρξει και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των μελών της ΕΣΗΕΑ που εργάζονται στην εφημερίδα». Και υπερασπίζεται και την πρόταση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για «24ωρη προειδοποιητική απεργία για να ανακληθεί η νέα άδικη και καταχρηστική απόλυση» κατηγορώντας τους εργαζόμενους του «Εθνους» που δεν θέλησαν να απεργήσουν.

Τι κι αν ο Δημήτρης Τρίμης, ως τότε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, βίωσε την εργοδοτική τρομοκρατία του Μπόμπολα την προαναφερόμενη περίοδο, όπως αναφέρει και ο ίδιος: «Θυμάμαι όταν ήμουν πρόεδρος να πηγαίνουμε αρκετές φορές στη Μεταμόρφωση, μετά από ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών ή μη καταβολή δεδουλευμένων ( …) αλλά όμως οι περισσότεροι συνάδελφοι του ΠΗΓΑΣΟΥ έντρομοι εξαφανίζονταν μην τυχόν και τους δουν οι ρουφιάνοι του αφεντικού και των προϊσταμένων τους, να …μιλούν μαζί μου ή με άλλους συνδικαλιστές», αναφέρει.

Για κάποιο παράδοξο, μα σίγουρα όχι ανεξήγητο λόγο, ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ με τη συγκεκριμένη του παρέμβαση δείχνει σα να πάσχει από αμνησία. Διότι αυτοί οι ρουφιάνοι για τους οποίους αναφέρεται ήταν συγκεκριμένα πρόσωπα και είχαν ονοματεπώνυμο, ήταν μια ολιγάριθμη ομάδα και, άρα, τα μέλη της ήταν πασίγνωστα σε όλους τους εργαζόμενους στο συγκρότημα και έβγαιναν πάντα μπροστά, απειλώντας ή τραμπουκίζοντας, κάποιοι για να υπερασπιστούν τους παχυλούς μισθούς τους και κάποιοι τις θέσεις εργασίας τους. Ως πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ο Δημήτρης Τρίμης σε αρκετές περιπτώσεις ήταν παρών σε αυτές τις καταστάσεις, δεχόμενος και ο ίδιος τη λεκτική βία που ασκούσε αυτό το σκυλολόι των τσιρακιών του Μπόμπολα. Κι ας μην έκανε το παραμικρό, τόσο αυτός όσο και τα μέλη της παράταξής του που συμμετείχαν στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, για να διαγράψουν από τα μητρώα της Ένωσης αυτούς τους ελεεινούς τραμπούκους, τουλάχιστον για αντισυναδελφική συμπεριφορά.

Ακόμη χειρότερα, ο Δ. Τρίμης αφιερώνει το άρθρο του στους «υπερήφανους απολυμένους συναδέλφους του ΠΗΓΑΣΟΥ», αναφέροντας μάλιστα και ονομαστικά κάποιους λίγους από αυτούς. Ποιος θα το έλεγε, λοιπόν, ότι θα ερχόταν κάποια μέρα που μέσα σε ένα κείμενο θα χωρούσαν ονόματα αγωνιστών και ρουφιάνων μαζί, προφανώς για λόγους κάποιας πολιτικής σκοπιμότητας.

Ωστόσο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Η «αμνησία» και η αμνηστία του πρώην προέδρου της ΕΣΗΕΑ δίνει τη δυνατότητα επαναφοράς της ιστορικής μνήμης και της αποκατάστασης των πραγμάτων όπως ακριβώς συνέβησαν. Τα τσιράκια των αφεντικών που επέλεξαν να ταχθούν με το στρατόπεδο της εργοδοσίας επιστρατεύοντας τη βία δεν θα σβηστούν από τη μνήμη των εργαζόμενων με μια μονοκοντυλιά, ανεξαρτήτως ποιος και γιατί την υπογράφει. Και η «κόκκινη γραμμή» σε αυτά τα ζητήματα, παρ’ όλες τις ήττες που έχει υποστεί ο κλάδος με ευθύνη των εργατοπατέρων, εξακολουθεί να παραμένει σταθερή και αταλάντευτη. Δίχως να χάνει τη σημασία της, πόσο μάλλον το ίδιο της το περιεχόμενο.

ΥΓ: Την ίδια μέρα που δημοσιοποιήθηκε το άρθρο το Δ. Τρίμη, λίγο πριν την εκπνοή των εκλογών για την ΠΟΕΣΥ, η σημερινή εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του «Εθνους» με ηλεκτρονικό της μήνυμα σε δημοσιογραφικό site διέψευσε τους ισχυρισμούς του για τη στάση που κράτησαν οι εργαζόμενοι. Όπως διασταυρώσαμε και εμείς, ο Ν. Θεοδωρόπουλος αρνήθηκε οποιαδήποτε διάθεση για κινητοποίηση εκδηλώθηκε από τους συναδέλφους του την ημέρα της απόλυσής του, αλλά την επόμενη μέρα το αίτημα για στάση εργασίας και απεργία προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διατυπώθηκε από τον Δημήτρη Τσαλαπάτη και υιοθετήθηκε.

Μετά από αυτά, πως είναι δυνατόν να μην αναρωτιέται κανείς για πιθανές ανίερες συμμαχίες ενόψει του επερχόμενου συνέδριου της ΠΟΕΣΥ (είτε αυτές ευδοκιμήσουν, είτε όχι) καθ ότι η πενία των ψήφων, συμμαχία μεταξύ αιώνιων αντιπάλων κατεργάζεται; Οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία, δεκτή.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Την περασμένη Τρίτη το βράδυ απολύθηκε από την εφημερίδα «Εθνος» ένα από τα γνωστά τσιράκια της εργοδοσίας στον εκδοτικό όμιλο του ΠΗΓΑΣΟΥ. Πρόκειται για τον Νίκο Θεοδωρόπουλο από το οικονομικό ρεπορτάζ, ενός «συνάδελφου» που στάθηκε δίπλα στη γνωστή παρέα των τραμπούκων-εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα. Αναγνωρίσιμος σε όλους τους συναδέλφους στον ΠΗΓΑ ΣΟ τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της συμμετοχής του σε αυτή την παρέα των εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα που, με επικεφαλής τον πολυθεσίτη, κοντυλοφόρο της ΕΥΠ (και με ανάλογη μετέπειτα δράση ενάντια στους αγώνες των εργαζόμενων στην ΕΡΤ), «συνάδελφο» Νίκο Μελέτη, έφτασε στο σημείο να χειροδικεί στους συναδέλφους που πρότειναν αγωνιστικές κινητοποιήσεις στις γενικές συνελεύσεις του ΠΗΓΑΣΟΥ.

Η συγκεκριμένη παρέα των οργανωμένων υποτακτικών του Μπόμπολα έδρασε μέσα στους χώρους δουλειάς, άλλοτε απειλώντας συναδέλφους και άλλοτε χειροδικώντας εναντίον τους κατά τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων του συγκροτήματος, ενώ προβοκάριζε συστηματικά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων από τη βάση, κυρίως παίρνοντας βίαια και επανειλημμένα το λόγο και χυδαιολογώντας κατ’ εξακολούθηση.

Η τρομοκρατική δράση αυτών των τραμπούκων κορυφώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της διετίας 2011-12, τότε δηλαδή που ο Φώτης Μπόμπολας επιχειρούσε να νομιμοποιήσει τις εκατοντάδες απολύσεις, τις απανωτές μειώσεις μισθών με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας, εκβιάζοντας συνεχώς ότι θα κλείσει τα έντυπα που διαθέτει και ότι θα τα ξανανοίξει με άλλους εργαζόμενους. Ήταν η περίοδος , που απέλυσε σχεδόν όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στην εργοδοτική τρομοκρατία που επέβαλε μέχρι να έρθει στο κατόπιν η σειρά των αμνών.

Αφίσα μας που καλούσε σε πορεία στον Πήγασο 14/05/2012

Πίσω, στο κοντινό παρελθόν

Η απόλυση του Ν. Θεοδωρόπουλου θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά», όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν πήραν μια εντελώς διαφορετική, απρόσμενη διάσταση.

Υπενθυμίζουμε ότι τον συγκεκριμένο «συνάδελφο» τον είχαμε καταγγείλει (καθώς και τα προαναφερόμενα) στο κάλεσμα- καταγγελία που είχαμε εκδώσει ως «Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» για την αγωνιστική συγκέντρωση και πορεία που είχαμε διοργανώσει στην έδρα του εκδοτικού ομίλου Μπόμπολα στη Μεταμόρφωση το Μάιο του 2012 με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια στις απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία».

Από την πορεία που οργάνωσε η συνέλευσή μας στον Πήγασο – 14/05/12

Στο ίδιο κάλεσμα τότε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, καταγγέλλαμε: « αυτή τη στιγμή, έστω και τυπικά, εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Έθνος, στη θέση των δύο συναδέλφων μας που έδωσαν με γενναιότητα σκληρές μάχες απέναντι στην εργοδοσία, είναι ένας άνθρωπος του Μπόμπολα, εκλεγμένος με μόλις 7 ψήφους στο σύνολο των 176 εναπομεινάντων (τη μέρα της εκλογής του) δημοσιογράφων».

(Η σχετική καταγγελία μας, που αποτυπώνει τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και περιγράφει το κλίμα εκείνης της εποχής βρίσκεται εδώ).

Ο πρώτος αντίκτυπος αυτής τη διαδήλωσης και της καταγγελίας μας που τη συνόδευε τότε ήταν η παραίτηση του Ν. Θεοδωρόπουλου –κολλητού του τότε αρχισυντάκτη Θανάση Λυρτσογιάννη– από τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων για λόγους… ευθιξίας, γεγονός που σχολιάστηκε αναλόγως: Παραιτήθηκε ο εκπρόσωπος στο Έθνος . Βέβαια, η εργοδοσία είχε έτοιμο το «planB» και στις επόμενες εκλογές αποκατέστησε τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων με ένα ακόμη «σκυλί» τής προαναφερόμενης ομάδας των τραμπούκων, της Έφης Καραγιώργου που εκλέχτηκε εκπρόσωποςτων εργαζομένων στο «Εθνος» ένα δεκαπενθήμερο αργότερα με μόλις 29 ψήφους επί 153 εγγεγραμμένων μελών της ΕΣΗΕΑ στην εφημερίδα.

(Προσέξτε τι μεγέθους προγκρόμ απολύσεων βρισκόταν σε εξέλιξη τότε στον ΠΗΓΑΣΟ, που, 6 περίπου μήνες μετά την εκλογή του Ν. Θεοδωρόπουλου ως «εκπροσώπου» με 6 ψήφους συν τη δική του, οι ψηφίσαντες συνάδελφοι ήταν μείον 23 και αυτοί ήταν μέλη μόνο της ΕΣΗΕΑ και μόνο στην εφημερίδα «Εθνος». Ο συνολικός αριθμός των απολύσεων, από όλα τα μαγαζιά του Μπόμπολα και από όλες τις ειδικότητες στον κλάδο την ίδια περίοδο ήταν τουλάχιστον εξαπλάσιος. Κι ενώ ο υποψήφιος για την εκλογή εκπροσώπου των δημοσιογράφων στην εφημερίδα παρέμενε ένας και μόνο, καθ’ ότι πλέον στον ΠΗΓΑΣΟ εκείνη την περίοδο -στην κυριολεξία- όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά).

Για την απόλυση του Νίκου Θεοδωρόπουλου έβγαλε καταγγελία ένα 24ωρο αργότερα η παράταξη «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων» του Δημήτρη Τσαλαπάτη -με την οποία ήταν υποψήφιος για την ανάδειξη των εκπροσώπων στην ΠΟΕΣΥ- που τη χαρακτήρισε ως συνδικαλιστική δίωξη. (Για την παράταξη του Τσαλαπάτη και τη στάση του από την μακραίωνη καρέκλα του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που κατέχει τα λόγια είναι περιττά για έναν στυλοβάτη των εργοδοτών, απέναντι σε κάθε αγώνα των εργαζόμενων στον κλάδο, υπερασπιζόμενο μονίμως και μετά μανίας την απεργοσπασία).

Αμέσως μετά η… μεγάλη έκπληξη ήρθε από τον αριστερό, πρώην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Τρίμη. από την παράταξη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος», ο οποίος την επομένη, με άρθρο του (μόνο) στην ηλεκτρονική έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών» στην οποία είναι συντάκτης και με τον τίτλο «Η κατάντια του «Έθνους», υπερασπίζεται τον Ν. Θεοδωρόπουλο ως «έναν (που προστίθεται στους εκατοντάδες απολυμένους εργαζόμενους του Ομίλου ΠΗΓΑΣΟΥ- Μπόμπολας) -που για ένα διάστημα είχε υπάρξει και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των μελών της ΕΣΗΕΑ που εργάζονται στην εφημερίδα». Και υπερασπίζεται και την πρόταση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για «24ωρη προειδοποιητική απεργία για να ανακληθεί η νέα άδικη και καταχρηστική απόλυση» κατηγορώντας τους εργαζόμενους του «Εθνους» που δεν θέλησαν να απεργήσουν.

Τι κι αν ο Δημήτρης Τρίμης, ως τότε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, βίωσε την εργοδοτική τρομοκρατία του Μπόμπολα την προαναφερόμενη περίοδο, όπως αναφέρει και ο ίδιος: «Θυμάμαι όταν ήμουν πρόεδρος να πηγαίνουμε αρκετές φορές στη Μεταμόρφωση, μετά από ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών ή μη καταβολή δεδουλευμένων ( …) αλλά όμως οι περισσότεροι συνάδελφοι του ΠΗΓΑΣΟΥ έντρομοι εξαφανίζονταν μην τυχόν και τους δουν οι ρουφιάνοι του αφεντικού και των προϊσταμένων τους, να …μιλούν μαζί μου ή με άλλους συνδικαλιστές», αναφέρει.

Για κάποιο παράδοξο, μα σίγουρα όχι ανεξήγητο λόγο, ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ με τη συγκεκριμένη του παρέμβαση δείχνει σα να πάσχει από αμνησία. Διότι αυτοί οι ρουφιάνοι για τους οποίους αναφέρεται ήταν συγκεκριμένα πρόσωπα και είχαν ονοματεπώνυμο, ήταν μια ολιγάριθμη ομάδα και, άρα, τα μέλη της ήταν πασίγνωστα σε όλους τους εργαζόμενους στο συγκρότημα και έβγαιναν πάντα μπροστά, απειλώντας ή τραμπουκίζοντας, κάποιοι για να υπερασπιστούν τους παχυλούς μισθούς τους και κάποιοι τις θέσεις εργασίας τους. Ως πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ο Δημήτρης Τρίμης σε αρκετές περιπτώσεις ήταν παρών σε αυτές τις καταστάσεις, δεχόμενος και ο ίδιος τη λεκτική βία που ασκούσε αυτό το σκυλολόι των τσιρακιών του Μπόμπολα. Κι ας μην έκανε το παραμικρό, τόσο αυτός όσο και τα μέλη της παράταξής του που συμμετείχαν στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, για να διαγράψουν από τα μητρώα της Ένωσης αυτούς τους ελεεινούς τραμπούκους, τουλάχιστον για αντισυναδελφική συμπεριφορά.

Ακόμη χειρότερα, ο Δ. Τρίμης αφιερώνει το άρθρο του στους «υπερήφανους απολυμένους συναδέλφους του ΠΗΓΑΣΟΥ», αναφέροντας μάλιστα και ονομαστικά κάποιους λίγους από αυτούς. Ποιος θα το έλεγε, λοιπόν, ότι θα ερχόταν κάποια μέρα που μέσα σε ένα κείμενο θα χωρούσαν ονόματα αγωνιστών και ρουφιάνων μαζί, προφανώς για λόγους κάποιας πολιτικής σκοπιμότητας.

Ωστόσο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Η «αμνησία» και η αμνηστία του πρώην προέδρου της ΕΣΗΕΑ δίνει τη δυνατότητα επαναφοράς της ιστορικής μνήμης και της αποκατάστασης των πραγμάτων όπως ακριβώς συνέβησαν. Τα τσιράκια των αφεντικών που επέλεξαν να ταχθούν με το στρατόπεδο της εργοδοσίας επιστρατεύοντας τη βία δεν θα σβηστούν από τη μνήμη των εργαζόμενων με μια μονοκοντυλιά, ανεξαρτήτως ποιος και γιατί την υπογράφει. Και η «κόκκινη γραμμή» σε αυτά τα ζητήματα, παρ’ όλες τις ήττες που έχει υποστεί ο κλάδος με ευθύνη των εργατοπατέρων, εξακολουθεί να παραμένει σταθερή και αταλάντευτη. Δίχως να χάνει τη σημασία της, πόσο μάλλον το ίδιο της το περιεχόμενο.

ΥΓ: Την ίδια μέρα που δημοσιοποιήθηκε το άρθρο το Δ. Τρίμη, λίγο πριν την εκπνοή των εκλογών για την ΠΟΕΣΥ, η σημερινή εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του «Εθνους» με ηλεκτρονικό της μήνυμα σε δημοσιογραφικό site διέψευσε τους ισχυρισμούς του για τη στάση που κράτησαν οι εργαζόμενοι. Όπως διασταυρώσαμε και εμείς, ο Ν. Θεοδωρόπουλος αρνήθηκε οποιαδήποτε διάθεση για κινητοποίηση εκδηλώθηκε από τους συναδέλφους του την ημέρα της απόλυσής του, αλλά την επόμενη μέρα το αίτημα για στάση εργασίας και απεργία προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διατυπώθηκε από τον Δημήτρη Τσαλαπάτη και υιοθετήθηκε.

Μετά από αυτά, πως είναι δυνατόν να μην αναρωτιέται κανείς για πιθανές ανίερες συμμαχίες ενόψει του επερχόμενου συνέδριου της ΠΟΕΣΥ (είτε αυτές ευδοκιμήσουν, είτε όχι) καθ ότι η πενία των ψήφων, συμμαχία μεταξύ αιώνιων αντιπάλων κατεργάζεται; Οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία, δεκτή.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

 

Με αφορμή την τροπολογία που συντάχθηκε και ψηφίστηκε από το Β’ Θερινό Τμήμα της Βουλής, κατά παραγγελία μεγαλοεκδοτών, εργολάβων και εφοπλιστών, και η οποία καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους που απασχολούνται στα εγχώρια ΜΜΕ, άτομα της Συνέλευσης εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ πραγματοποιήσαμε χθες  το μεσημέρι (11/8) παρέμβαση, έξω από το κτήριο της ΕΣΗΕΑ. Βασικό κίνητρό μας, ωστόσο ήταν και η ανύπαρκτη αντίδραση των «σωματείων» του κλάδου, τα οποία παρά τη σοβαρότητα του ζητήματος εκτόνωσαν την αντικυβερνητική τους «οργή» σε μια φρόνιμη και σιωπηρή, ως συνήθως, 24ωρη απεργία, δίχως καν να καλέσουν πορεία ή συγκέντρωση, και σε δυο ανακοινώσεις διαμαρτυρίας – παρακάλια προς την κυβέρνηση από το Διασωματειακό. Δίχως ουδεμία διάθεση για αγώνα και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων απέναντι σε ένα νομοθέτημα που τους έπιασε στην κυριολεξία στον ύπνο και που στέλνει στον τάφο τα ξεθωριασμένα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα που είχαν απομείνει.

Για να χαιρετίσουμε αυτόν τον «ανυποχώρητο» αγώνα των συνδικαλιστικών Ενώσεων του κλάδου νωρίς χθες το μεσημέρι συγκεντρωθήκαμε έξω από το κτήριο της ΕΣΗΕΑ, επί της οδού Ακαδημίας, και μπροστά από την είσοδο αναρτήσαμε πανό με το μήνυμα: «Όλα στους μεγαλοεκδότες – Εργαζόμενοι και ασφαλιστικά ταμεία στην πυρά – Σωματεία πουθενά». Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης τοιχοκολλήθηκε και μοιράστηκε σε όλους τους ορόφους και σε παρευρισκόμενα μέλη της ΕΣΗΕΑ το κείμενο  της Συνέλευσής μας για την τροπολογία και τη στάση που συνειδητά επέλεξαν να κρατήσουν τα σωματεία. Μόλις πέντε ημέρες μετά τη ψήφιση της αισχρής τροπολογίας, η ΕΣΗΕΑ βρίσκεται ήδη, και επισήμως, στην καθιερωμένη θερινή ραστώνη. Είναι ενδεικτικό ότι στο κτήριο τους παραβρισκόταν χθες μόλις ένα μέλος του ΔΣ, στο οποίο προφανώς έχει ανατεθεί ο… στρατηγικός σχεδιασμός της ανατροπής των κυβερνητικών σχεδίων.

Η διαχείριση του ζητήματος από τις Ενώσεις του κλάδου δεν αφήνει κανένα περιθώριο στις ερμηνείες: Οι εκλεγμένοι επαγγελματίες συνδικαλιστές δουλεύουν για τα αφεντικά των ΜΜΕ και για τους έτερους «εργοδότες» τους στη Βουλή. Ευθύνονται για την πολυδιάσπαση του κλάδου, τη συνειδητή εγκατάλειψη των βάναυσα πληττόμενων εργαζομένων στη μοίρα τους, έχοντας πλέον ως «σημαία» τους την ηττοπάθεια, την απάθεια και την κουλτούρα της παθητικής υποταγής. Γι’ αυτό και έχουν χάσει την αναγνώριση και της στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, οι οποίοι σήμερα οφείλουν πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Η συνέλευσή μας σταθερά και αταλάντευτα πιστεύει από την πρώτη στιγμή της σύστασής της ότι ο μόνος δρόμος για να σταματήσει η λεηλασία των ζωών μας είναι αυτός της αυτοοοργάνωσης και του αγώνα. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να πολεμήσουμε τα αφεντικά και τα τσιράκια τους μέχρι να τα πάρουμε όλα πίσω.

 

Με αφορμή την τροπολογία που συντάχθηκε και ψηφίστηκε από το Β’ Θερινό Τμήμα της Βουλής, κατά παραγγελία μεγαλοεκδοτών, εργολάβων και εφοπλιστών, και η οποία καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους που απασχολούνται στα εγχώρια ΜΜΕ, άτομα της Συνέλευσης εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ πραγματοποιήσαμε χθες  το μεσημέρι (11/8) παρέμβαση, έξω από το κτήριο της ΕΣΗΕΑ. Βασικό κίνητρό μας, ωστόσο ήταν και η ανύπαρκτη αντίδραση των «σωματείων» του κλάδου, τα οποία παρά τη σοβαρότητα του ζητήματος εκτόνωσαν την αντικυβερνητική τους «οργή» σε μια φρόνιμη και σιωπηρή, ως συνήθως, 24ωρη απεργία, δίχως καν να καλέσουν πορεία ή συγκέντρωση, και σε δυο ανακοινώσεις διαμαρτυρίας – παρακάλια προς την κυβέρνηση από το Διασωματειακό. Δίχως ουδεμία διάθεση για αγώνα και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων απέναντι σε ένα νομοθέτημα που τους έπιασε στην κυριολεξία στον ύπνο και που στέλνει στον τάφο τα ξεθωριασμένα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα που είχαν απομείνει.

Για να χαιρετίσουμε αυτόν τον «ανυποχώρητο» αγώνα των συνδικαλιστικών Ενώσεων του κλάδου νωρίς χθες το μεσημέρι συγκεντρωθήκαμε έξω από το κτήριο της ΕΣΗΕΑ, επί της οδού Ακαδημίας, και μπροστά από την είσοδο αναρτήσαμε πανό με το μήνυμα: «Όλα στους μεγαλοεκδότες – Εργαζόμενοι και ασφαλιστικά ταμεία στην πυρά – Σωματεία πουθενά». Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης τοιχοκολλήθηκε και μοιράστηκε σε όλους τους ορόφους και σε παρευρισκόμενα μέλη της ΕΣΗΕΑ το κείμενο  της Συνέλευσής μας για την τροπολογία και τη στάση που συνειδητά επέλεξαν να κρατήσουν τα σωματεία. Μόλις πέντε ημέρες μετά τη ψήφιση της αισχρής τροπολογίας, η ΕΣΗΕΑ βρίσκεται ήδη, και επισήμως, στην καθιερωμένη θερινή ραστώνη. Είναι ενδεικτικό ότι στο κτήριο τους παραβρισκόταν χθες μόλις ένα μέλος του ΔΣ, στο οποίο προφανώς έχει ανατεθεί ο… στρατηγικός σχεδιασμός της ανατροπής των κυβερνητικών σχεδίων.

Η διαχείριση του ζητήματος από τις Ενώσεις του κλάδου δεν αφήνει κανένα περιθώριο στις ερμηνείες: Οι εκλεγμένοι επαγγελματίες συνδικαλιστές δουλεύουν για τα αφεντικά των ΜΜΕ και για τους έτερους «εργοδότες» τους στη Βουλή. Ευθύνονται για την πολυδιάσπαση του κλάδου, τη συνειδητή εγκατάλειψη των βάναυσα πληττόμενων εργαζομένων στη μοίρα τους, έχοντας πλέον ως «σημαία» τους την ηττοπάθεια, την απάθεια και την κουλτούρα της παθητικής υποταγής. Γι’ αυτό και έχουν χάσει την αναγνώριση και της στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, οι οποίοι σήμερα οφείλουν πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Η συνέλευσή μας σταθερά και αταλάντευτα πιστεύει από την πρώτη στιγμή της σύστασής της ότι ο μόνος δρόμος για να σταματήσει η λεηλασία των ζωών μας είναι αυτός της αυτοοοργάνωσης και του αγώνα. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να πολεμήσουμε τα αφεντικά και τα τσιράκια τους μέχρι να τα πάρουμε όλα πίσω.

• Αύριο, Τετάρτη 16 Ιουλίου, θα πραγματοποιηθή και η απεργία της Ένωσης Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθηνών με βασικό αίτημα την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσαν: “ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί: Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τη λογική που λέει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουμε χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα. Δεν συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» που πάντα οδηγεί στο μεγαλύτερο. Δεν αποδεχόμαστε την όλο και μεγαλύτερη δραστηριοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων στον χώρο”. Η ΕΤΕΡ έχει ήδη δηλώσει τη συμπαράστασή της στον αγώνα των συναδέλφων με ανακοίνωση που εξέδωσε χτες, ενώ από σήμερα το απόγευμα υπάρχει κάλεσμα για περιφρούρηση της απεργίας.

• Αύριο, Τετάρτη 16 Ιουλίου, θα πραγματοποιηθή και η απεργία της Ένωσης Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθηνών με βασικό αίτημα την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσαν: “ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί: Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τη λογική που λέει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουμε χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα. Δεν συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» που πάντα οδηγεί στο μεγαλύτερο. Δεν αποδεχόμαστε την όλο και μεγαλύτερη δραστηριοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων στον χώρο”. Η ΕΤΕΡ έχει ήδη δηλώσει τη συμπαράστασή της στον αγώνα των συναδέλφων με ανακοίνωση που εξέδωσε χτες, ενώ από σήμερα το απόγευμα υπάρχει κάλεσμα για περιφρούρηση της απεργίας.

Παρέμβαση στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, στο ξενοδοχείο Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιήσαμε το πρωί της Τετάρτης (28 Μαΐου), μέλη της Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ.

Στο χώρο αναρτήθηκε πανό με τη φράση «Επισφάλεια παντού – Σωματεία πουθενά», ενώ μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα σε παρευρισκόμενους – μέλη της Ένωσης, όπως και, αργότερα, στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ επί της Ακαδημίας.
 

Η παρουσία μας στο χώρο δεν πρόδιδε καμία ψευδαίσθηση για το τί θα βρούμε απέναντί μας: Επαγγελματίες «συνδικαλιστές», πλείστα γηραιά μέλη, καθεστωτικές αντιλήψεις, με ένα περιτύλιγμα δήθεν ελπίδας για τις μεγάλες «αλλαγές» που θα φέρει η «φωτεινή» ηγεσία. Είναι η ίδια ελπίδα για αλλαγές και διεκδικήσεις που εκφράζουν, οι ίδιοι άνθρωποι με άλλες συνθέσεις, τα τελευταία δέκα χρόνια σε ΓΣ στα «Κάραβελ» και στο Σπόρτινγκ: Ένταξη των εργαζομένων στο διαδίκτυο στο Σωματείο, προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και – εσχάτως – «αγώνας» για υπογραφή νέων Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Τα ίδια δηλαδή θέματα που θα συζητιούνται και τα επόμενα χρόνια αν εμείς οι εργαζόμενοι/άνεργοι στο χώρο των ΜΜΕ δεν αποφασίσουμε να πάρουμε στα χέρια μας τις ζωές μας.

Αναλυτικότερα,για περισσότερες από τρεις ώρες, σχεδόν το μοναδικό θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης ήταν οι εργαζόμενοι στα sites, η ένταξή τους στο Σωματείο και η γνωστή πλέον αυτοκαταγραφή τους. Ακούστηκαν διάφορες απόψεις (από φοβικές ως προς την ένταξη μέχρι και θετικές επι της αρχής) και τελικά το θέμα τέθηκε σε ψηφοφορία όπου με μόλις τρία “όχι” η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να προχωρήσει στη καταγραφή των μη μελών αν και η… περιρρέουσα ατμόσφαιρα κινούνταν στο επίπεδο του “ξέρουμε ότι είναι ένα αδειανό πουκάμισο η ιστορία αλλά ας ξεκινήσει κάτι”!

Ένα ηχητικό ντοκουμέντο με το σοβαρότερο ερώτημα που τέθηκε προς το προεδρείο.

Tο κείμενο που μοιράστηκε κατά την παρέμβαση:

Τι περιμένεις, άραγε, από τους αιρετούς της ΕΣΗΕΑ που πρώτα πραγματοποιούν συναντήσεις με τα αφεντικά σου και μετά σε καλούν σε συνέλευση;

Τι περιμένεις από αυτούς που προκλητικά επικαλούνται “ληγμένες” Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για την υπογραφή των οποίων “αγωνίζονται” με εθιμικές ανακοινώσεις;

Τι άλλο περιμένεις από ένα “γερασμένο”, παλαιοκομματικό σωματείο που σε δέχεται στις τάξεις του υπό όρους (χρονικές και μισθολογικές προϋποθέσεις απασχόλησης, εξετάσεις, ποινικό μητρώο κ.λπ); Που κλείνει την «πόρτα» σε χιλιάδες εργαζόμενους, και δη εκείνους που δουλεύουν σε συνθήκες εξαιρετικά μεγάλης επισφάλειας, και την ίδια στιγμή διατηρεί ως μέλη εκδότες, διευθυντές, επαγγελματίες λασπολόγους, καρεκλοκένταυρους τσανακογλείφτες, υμνητές της εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων;

Τι περιμένεις από αυτούς που σε αντιμετωπίζουν ως “εισφορά”, για ένα ταμείο (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ/ΕΔΟΕΑΠ) που οι ίδιοι επέτρεψαν να “γδύσουν” ληστρικά οι της Τρόικας σε αγαστή συνεργασία με το εγχώριο κεφάλαιο;

Τι άλλο περιμένεις για να τους γυρίσεις την πλάτη και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου;

Στα σύγχρονα κάτεργα των ΜΜΕ οι μισθωτοί σκλάβοι βιώνουν την επισφάλεια που κυριαρχεί και ταυτόχρονα βλέπουν τα σωματεία τους να σφυρίζουν συνωμοτικά κι αδιάφορα μπροστά στον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Απολύσεις, εργοδοτικοί εκβιασμοί και απειλές, μειώσεις μισθών, καταστρατήγηση ωραρίων, πολύμηνες καθυστερήσεις στις καταβολές των δεδουλευμένων, ανασφάλιστη εργασία. Κι όμως, ακόμα και τώρα, το μότο – “καραμέλα” των εργοδοτικών που εσχάτως υιοθετεί ακόμη και η ΕΣΗΕΑ παραμένει το: “Με τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες θα κλείσουμε το μαγαζί”.

Αν παλαιότερα λέγαμε πως η ΕΣΗΕΑ είχε εγκαταλείψει τους εργαζόμενους των ΜΜΕ, έρμαια στα νύχια των αφεντικών, έφτασε η εποχή που πλέον ακόμα και αυτό θεωρείται ξεπερασμένο. Σήμερα, δεν είναι λίγες οι φορές που είτε συγκεκαλυμμένα είτε απροκάλυπτα παίρνει θέση ξεκάθαρα υπέρ της εργοδοσίας συμμετέχοντας στην εκστρατεία εκφοβισμού των εργαζόμενων. Πρόσφατα ήταν το μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Αγγελική Γυπάκη που σε συνέλευση στον Ελεύθερο Τύπο υποστήριξε ότι “με τις απεργίες έκλεισαν και την ”Απογευματινή”. Αύριο τις ίδιες αθλιότητες θα εκστομίσουν άλλοι, θεσμικοί εκ δεξιών και εξ αριστερών, ανάλογα με το μαγαζί που “κινδυνεύει” και το αφεντικό που κρύβεται από πίσω.

Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει την επι διετία στάση της αριστερής ηγεσίας που δε μπόρεσε να υποστηρίξει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων στα μεγάλα μαγαζιά του κλάδου, ούτε βέβαια να υπερασπιστεί τις Σ.Σ.Ε., φτάνοντας στο σημείο να παροτρύνει εργαζόμενους με ανυποχώρητη αγωνιστική δράση να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις (βλ ΣΚΑΙ). Και φυσικά δε μπορούμε να λησμονήσουμε την κήρυξη απεργιών μια ημέρα πριν τις Γενικές Απεργίες, διαφοροποιώντας τον κλάδο των Μ.Μ.Ε. από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Πάντα χίλιες προφάσεις, χίλιες ντρίπλες και άλλα τόσα εμπόδια και υπόγειες συνεννοήσεις απο ένα σωματείο που θυμίζει νεκρή φύση είτε φοράει μπλέ και πράσινα, είτε ροζ “κοστούμια”!

Με την ανοχή της ΕΣΗΕΑ τα ΜΜΕ, είτε μιλάμε για τα παραδοσιακά είτε για τα sites, έχουν μετατραπεί σε μία γαλέρα όπου άνθρωποι αλυσοδεμένοι και τρομοκρατημένοι από απειλές και εκβιασμούς εργάζονται κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί που και αυτό ακόμα το λαμβάνουν εάν και εφόσον ευαρεστηθεί ο εργοδότης. Οι όποιες σπασμωδικές κινήσεις γίνονται κατά καιρούς δεν είναι τίποτα περισσότερο από απεγνωσμένες προσπάθειες διατήρησης των κεκτημένων. Και όχι βέβαια των εργατικών κεκτημένων αλλά των δικών τους προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από μερικούς μήνες.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως ένα από τα θέματα της ημερήσιας διάταξης της ΓΣ είναι και η… εν ευθέτω χρόνω “αποκατάσταση” των συναδέλφων που εργάζονται στα sites με αυτή την περίφημη πλέον αυτοκαταγραφή. Κίνηση η οποία – αν δεν μιλούσαμε για μία τόσο σοβαρή υπόθεση – θα προκαλούσε άφθονο γέλιο γιατί είναι δεδομένο πως για τους αρτηριοσκληρωτικούς της ΕΣΗΕΑ λέξεις και έννοιες όπως συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι κλπ, είναι εντελώς άγνωστες και το όψιμο ενδιαφέρον τους δεν πείθει κανέναν. Χαρακτηριστική είναι η φράση του πρώην προέδρου Σόμπολου για “κοπτοραπτούδες” που δεν έχουν θέση στο σωματείο.

Είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από ένα τέτοιο σωματείο. Από ένα σωματείο που λειτουργεί και αποφασίζει σε ολιγομελείς συνεδριάσεις, πίσω από πόρτες κλειστές. Όσο αφήνουμε τον καιρό να περνάει χωρίς ουσιαστική αντίδραση είναι δεδομένο πως η επίθεση των αφεντικών θα γίνεται ολοένα και πιο σκληρή. Οι εργαζόμενοι/άνεργοι στα ΜΜΕ έχουμε μια και μόνο επιλογή:  Να γυρίσουμε την πλάτη μας στoν καθεστωτικό συνδικαλισμό και να οργανώσουμε στη βάση του κλάδου την αντεπίθεσή μας. Με πυξίδα την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και τις οριζόντιες διαδικάσιες να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας μέσα σε όλους τους χώρους δουλειάς, με ενεργή συμμετοχή και λόγο, με την αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση ως ασπίδα απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Να στιγματίσουμε τους “συναδέλφους”, που τάσσονται στο πλευρό των αφεντικών, την ίδια στιγμή, που θα αναπτύσσουμε αντιστάσεις στο προϊόν της εργασίας μας, υπερασπιζόμενοι τη στοιχειώδη δεοντολογία και επαγγελματική αξιοπρέπεια.

Το δικό μας πρόταγμα είναι ο μαχητικός συνδικαλισμός από τα κάτω, ένα πραγματικό σωματείο, χωρίς αποκλεισμούς και συντεχνιακές λογικές, που θα τείνει το χέρι του και στην υπόλοιπη εργατική τάξη, που θα απαντήσει στην επίθεση των αφεντικών με βάση το κοινό ταξικό συμφέρον και όχι το συμφέρον των ιδιοκτητών και της δημοσιογραφικής κουστωδίας τους.