Category: Λάβαμε

Η «νίκη» να μη μπούμε στον ΕΟΠΥΥ, που «επετεύχθη» μέσω μιας 24ωρης απεργίας με προοπτική κλιμάκωσης (κούφια λόγια), τώρα, άμα θέλαμε, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πραγματική τομή στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη των τελευταίων τριών χρόνων στην Ελλάδα. Πώς ακριβώς όμως θα γίνει αυτή η αντιστροφή εάν μείνουμε αδρανείς, εάν περιμένουμε ακόμη μια 24ωρη απεργία (όπως αυτή της Δευτέρας) χωρίς κανένα περιεχόμενο που να εκφράζει άμεσα προβλήματα όχι μόνο του κλάδου, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας; Πώς δηλαδή θα πράξουμε αυτό που πολλοί συνάδελφοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως θέλουν να κάνουμε, να δείξουμε δηλαδή ότι είμαστε με την κοινωνία και όχι “αλήτες” και “ρουφιάνοι”;

Η απάντηση είναι απλή και φυσικά σε γενικότερα πλαίσια γνωστή, καθώς είναι το μόνο μας όπλο. Με απεργία. Με τι απεργία όμως; Μια 24ωρη απεργία από ένα σωματείο σφραγίδα ή μια απεργία γεμάτη με τις ανησυχίες και τον πόνο όλων των εργαζομένων της χώρας αυτής, δηλαδή μια απεργία που θα σαρώσει το εμπόρευμα, που θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για κάτι αυτονόητο; Για το ότι όλοι εμείς οι «ασφαλισμένοι», μαζί με τους «ανασφάλιστους», θέλουμε να έχουμε αξιοπρεπή ασφάλιση. Θέλουμε να εξαρτιόμαστε από ένα ταμείο που διαχειρίζονται ελάχιστοι προς όφελος κάποιων άλλων ή θέλουμε ένα ταμείο (ή πολλά) όπου θα μπορούμε να έχουμε λόγο στο τι ακριβώς μας προσφέρει και στο τι ακριβώς χρειαζόμαστε; Εμείς οι ίδιοι! Όχι άλλοι για μας!

Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι μια απεργία με αυτό το περιεχόμενο. Μια απεργία με διάρκεια και με κοινωνική απεύθυνση. Μια απεργία που θα φέρει στο πλάι μας και τους φυσικούς μας συμμάχους. Τα υπόλοιπα κομμάτια της τάξης μας. Ναι, αυτής που μας θεωρεί “αλήτες” και “ρουφιάνους”, κι όχι άδικα αν σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία τρία χρόνια, εν μέσω της βίαιης αυτής αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και άρα της ίδιας της ταξικής πάλης, έχουμε προσφέρει τα μέγιστα στα αφεντικά μας και στα αφεντικά τους.

Απεργία ενάντια στον ΕΟΠΥΥ λοιπόν, ενάντια στον ΕΟΠΥΥ και σε ό,τι τον έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Ενάντια στους γραφειοκράτες και τα στελέχη, ενάντια στα κατακάθια πάνω στα οποία στηρίζεται το κεφάλαιο για να μας καταστήσει φαντάσματα ανθρώπων, ενάντια στη μισθωτή εργασία, τα αφεντικά και την εκμετάλλευση. Δημιουργία δικτύων αντιπληροφόρησης από τους ίδιους τους απεργούς και τους ανέργους, χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα σε αυτούς μέσα παραγωγής. Απεργιακά ταμεία για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

X.

Μετά από κάλεσμα του Συλλόγου Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 19/10 η πρώτη διακλαδική συνάντηση εργαζομένων με μπλοκάκι. Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, μεταφραστές, επιμελητές κάναμε ένα πρώτο βήμα επικοινωνίας και ανταλλαγής εμπειριών. Όπως είχαμε αναφέρει και στο πρώτο μας κάλεσμα, αλλά και όπως έγινε σαφές από την πρώτη αυτή συνάντηση, η πραγματικότητα της εργασιακής μας συνθήκης συνοψίζεται στα εξής:

Εδώ και πολλά χρόνια έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος ένας τύπος εργαζομένου, ο επονομαζόμενος «μπλοκάκιας», χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά με επιτακτικές και συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και τους εργοδότες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ένα ευρύ εργατικό στρώμα ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργαζομένων, σε διάφορους κλάδους επαγγελμάτων (δημοσιογράφοι, καθαριστές, τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, καλλιτέχνες, πωλητές, μεταφραστές, επιμελητές κ.ο.κ.), οι οποίοι αντιμετωπίζονται από το κράτος ως επιχειρηματίες και από τους εργοδότες ως σκλάβοι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι το κράτος ή οι εργοδότες, ποιοι είμαστε: Δεν είμαστε ούτε επιχειρηματίες ούτε εργοδότες. Δεν εκμεταλλευόμαστε την εργασία κανενός. Δεν είμαστε «αφεντικά του εαυτού μας». Είμαστε εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Η επισφαλής μας θέση (χαμηλοί μισθοί/αμοιβές, υψηλή φορολογία/αυτασφάλιση, αδυναμία απεργίας, κατακερματισμός, κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απόλυσης/«παύσης της συνεργασίας» κ.λπ.), σε συνδυασμό με το κοινωνικό γόητρο που υποτίθεται ότι παρέχει η λεγόμενη «αυτοαπασχόληση» (η «καρδιά της μεσαίας τάξης», σύμφωνα με τους «ειδικούς»), έχει καθορίσει μέχρι τώρα την αδυναμία μας να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους εργασίας και, ει δυνατόν, να ακυρώσουμε την ίδια την ύπαρξη του εργαζόμενου («εσωτερικού» ή «εξωτερικού») με μπλοκάκι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να συλλογικοποιήσουμε τις επιθυμίες και τη δράση μας ενάντια στον γενικευμένο κατακερματισμό.

Βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής μας συνθήκης είναι ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα έναντι των εργοδοτών. Την ίδια στιγμή, πρέπει να καταβάλλουμε υπέρογκες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλα ποσά για μια σειρά άμεσων και έμμεσων φόρων. Η εποχή των Μνημονίων έβαλε κι εμάς στο στόχαστρο, όπως και όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και τη μείωση του αφορολόγητου, με αποτέλεσμα την εξώθησή μας στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη «μαύρη» εργασία, την αποδοχή κατάπτυστων εργασιακών όρων και συνθηκών, το φέσωμά μας από τους εργοδότες και την υπερδιόγκωση των οφειλών μας στα ασφαλιστικά ταμεία και στην εφορία. Η νέα σειρά μέτρων διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος επιδεινώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο: αύξηση της φορολόγησης, με επιβολή ενιαίου συντελεστή, και πιθανή αύξηση της παρακράτησης φόρου, κατάργηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ (με διατήρησή του για όσους δουλεύουν σε έναν μόνο εργοδότη), πιθανή επιβολή νέου χαρατσιού κ.ο.κ. Όποιο κι αν είναι το πόρισμα των εκπροσώπων του κεφαλαίου, ο στόχος είναι ο ίδιος: ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ακόμα μεγαλύτερη πειθάρχηση στις προσταγές εργοδοτών και κράτους, ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός των εργαζομένων με μπλοκάκι σύμφωνα με τους διαχωρισμούς που το ίδιο το κράτος θα ορίσει.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να αγωνιστούμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζομένους ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία της ζωής μας. Να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά ενάντια στα νέα μέτρα. Να αρνηθούμε συλλογικά την επιβολή μιας φορολόγησης που θα οδηγήσει τους περισσότερους συναδέλφους στην ανεργία και τη «μαύρη» εργασία. Να αρνηθούμε συλλογικά το δυσβάσταχτο βάρος της αυτασφάλισης στον ΟΑΕΕ.

Όσοι βρεθήκαμε σε αυτή την πρώτη διακλαδική συνάντηση θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι με μπλοκάκι δεν πρέπει να μείνει κι αυτή τη φορά αναπάντητη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε για μια ακόμα φορά να λαμβάνονται ερήμην μας αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Είμαστε ήδη πίσω από τα γεγονότα. Το απειλητικό ρεύμα μίσους και φόβου στην κοινωνία, ένα ρεύμα που βάζει την εργατική τάξη και τα πραγματικά υλικά της συμφέροντα στο περιθώριο, δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. Η ρήξη και η ανατροπή θα συμβεί πρώτα στην κοινωνία, όταν διαλύσουμε το προπέτασμα ότι εργοδότες και εργαζόμενοι είναι «ίσα κι όμοια», όταν προσπαθήσουμε συντονισμένα, οργανωμένα και με πείσμα να διαμορφώσουμε καλύτερους όρους για την επιβίωσή μας, κόντρα στη γενικευμένη μαυρίλα της μνημονιακής εποχής. Ας παλέψουμε έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης.

Σας καλούμε στη δεύτερη ανοιχτή διακλαδική συνάντηση

την Παρασκευή 2/11, 8 μ.μ.,

στα γραφεία της οδού Λόντου 6, Εξάρχεια, 2ος όροφος

Κάλεσμα του Σωματείου Εργαζομένων στην επιχείρηση Phone Marketing S.A.

Εμείς οι εργαζόμενοι του τηλεφωνικού κέντρου της Phone Marketing S.A. που για 114 ημέρες – από το Μάρτη του 2012 έως και τον Ιούλιο-βρισκόμασταν σε απεργία ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία που μας επέβαλε ο εργοδότης μας, προβαίνουμε σε 3ωρη προειδοποιητική στάση εργασίας τη Δευτέρα 29/10/2012 από τις 09:00 – 12:00, ενάντια στη δεύτερη προσπάθεια της Διοίκησης να μας επιβάλει ξανά το ίδιο μέτρο, με εργασία 8ωρών την εβδομάδα και 130€ μισθό το μήνα.

Θεωρούμε ότι η επανάληψη του μέτρου γίνεται εκδικητικά επειδή η πλειοψηφία των εργαζομένων αρνήθηκε να υπογράψει την ισχύουσα γενική συλλογική σύμβαση εργασίας με τα νέα μισθολόγια, που συνεπάγεται νέα ραγδαία μείωση μισθών στους ήδη μειωμένους μισθούς που παίρνουμε από τη λήξη της απεργίας και μετά.

Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε και να κλιμακώσουμε τον αγώνα που ξεκινάμε πάλι, και στα πλαίσια της κλιμάκωσης αυτής, καλούμε όλους τους φορείς, σωματεία, λαϊκές επιτροπές, της Νέας Ιωνίας και όχι μόνο, που μας συμπαραστάθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, να βρίσκονται ξανά στο πλευρό μας και ιδιαίτερα στη συγκέντρωση έξω από την εταιρεία, την Παρασκευή 02/11/2012 και ώρα 12:00. Η στήριξή σας είναι για εμάς πολύτιμη.

Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού:

Μαρτυρία κατοίκου της Χαλκιδικής που βρέθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012 στις Σκουριές για να διαδηλώσει ενάντια σ’ ένα χρυσό θάνατο:

Δεν μπορώ να βρω τις εκφράσεις, δεν ξέρω αρκετά σχήματα υπερβολής, άλλωστε, όσους υπερθετικούς βαθμούς κι αν χρησιμοποιήσω, η πραγματικότητα αυτών που συνέβησαν χθες πάλι θα με ξεπερνάει. Οπότε θα τα γράψω απλά, όπως τα έζησα.

Όταν φτάσαμε στις Σκουριές αντικρίσαμε ένα τείχος από αστυνομικούς να φράζει το δημόσιο δασικό δρόμο, λίγο μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας. Από πίσω οι “πράσινοι” Ματατζήδες και ακόμα πιο πίσω στελέχη της εταιρείας και ασφαλίτες. Για να μην προκαλέσουμε επίθεση μπήκαμε μπροστά οι γυναίκες και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν να περάσουμε. Απόλυτη άρνηση. Ήμασταν εκεί μπροστά στις ασπίδες φωνάζοντας συνθήματα και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ανέκφραστους αστυνομικούς. Είμαστε οι γυναίκες, οι μανάδες, οι αδελφές και οι κόρες σας και είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας και για το αύριο. Γιατί μας χτυπάτε; Εσείς τι θα πείτε στα δικά σας παιδιά;

Κάποια στιγμή, όταν κόντευε να πέσει το βράδυ, η διοίκηση της αστυνομίας αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώνει μαζί μας και άρχισε η επίθεση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απολύτως καμία πρόκληση από τη δική μας πλευρά, ούτε μία πέτρα. Εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και ουρλιάζοντας “καριόλες” και “πουστράκια”, άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές χτυπώντας άγρια όσους έμεναν πίσω. Δεν μπορούσα να τρέξω και μπήκα μέσα στο δάσος. Μπήκαν όμως και αυτοί μέσα στο δάσος και βρέθηκα να είμαι μπρούμυτα πάνω στα φύλλα, μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα,  με αφηνιασμένους Ματατζήδες να τρέχουν κι από δεξιά κι από αριστερά μου. Με είδαν, δεν με είδαν, δεν ξέρω, πάντως γλύτωσα. Τους άφησα να περάσουν, πήγα λίγο παρακάτω κι ανέβηκα σ’ ένα αγροτικό αυτοκίνητο που μάζευε κόσμο και κατέβαινε προς τα κάτω. Στο ίδιο αυτοκίνητο ανέβηκε και σωριάστηκε στην καρότσα σφαδάζοντας από τον πόνο ένα νέο παιδί, άσχημα χτυπημένο στα πλευρά.

Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που έχει καταγράψει η κάμερα μου. Τα ΜΑΤ να κατηφορίζουν τρέχοντας. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Σα λυσσασμένα σκυλιά χίμηξαν πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει στα αυτοκίνητα και να φύγει, πετώντας δακρυγόνα και χτυπώντας αδιακρίτως. Ποδοπατούσαν ανθρώπους, τραβούσαν γυναίκες από τα μαλλιά, χτυπούσαν με τα γκλομπς πάνω σε χέρια, πόδια, πλάτες. Τα αυτοκίνητα κινούνταν πολύ αργά γιατί ήταν πάρα πολλά και υπήρχαν και πάρα πολλοί πεζοί. Μέσα στον πανικό πολλοί τρακάρανε μεταξύ τους. Οι μαινόμενοι Ματατζήδες τρέχανε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα χτυπούσαν με τα γκλομπς, σπάγανε τζάμια, ανοίγανε τις πόρτες και τραβούσαν τους ανθρώπους έξω, τους πετούσαν κάτω, τους κλωτσούσαν. Ματατζής άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μου φώναξε “Μασκούλα ε; Καριόλα!”, επειδή είχα στο μέτωπο μια χάρτινη μάσκα χειρουργείου κι άπλωσε το χέρι του να με τραβήξει έξω.  Τράβηξα την πόρτα, έβαλα την ασφάλεια και περίμενα να αρχίσει να χτυπάει το αμάξι, αλλά αυτός είχε ήδη φύγει και χτυπούσε άλλο αμάξι.

Είδα με τα μάτια μου μπάτσο να σπάει τζάμι και να πετάει δακρυγόνο ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Όλο το εσωτερικό ήτανε μαύρο από τους καπνούς, καπνοί έβγαιναν από τα κλειστά παράθυρα και οι μπάτσοι τράβηξαν έξω τον οδηγό και τον σάπισαν στο ξύλο. Όπως έμαθα, το ίδιο έκαναν και σε άλλα αυτοκίνητα.

Η εντολή προφανώς ήταν “ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!”

Τα σκυλιά των αφεντικών έδειξαν τα δόντια τους. Με λύσσα και μανία εξαπέλυσαν ένα ανθρωποκυνηγητό που δεν είχε τέλος, προσδοκώντας όχι μόνο να καταστείλουν την πορεία, αλλά και να τρομοκρατήσουν όλους τους διαδηλωτές. Επέδειξαν κατάφωρη αγριότητα και ο στόχος ήταν ένας: να μην ξαναπατήσουμε στο βουνό. Γι αυτό το λόγο, πέρα από το ξύλο και τα χημικά, προσπάθησαν να φορτώσουν με κατηγορίες όσους περισσότερους μπορούσαν, αδιακρίτως. Σημειώθηκαν 14 συλλήψεις, μια από τις οποίες αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση στοιχειοθέτησης κατηγοριών:  Οι μπάτσοι έσπασαν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου 77χρονου, πέταξαν μέσα δακρυγόνο και τώρα τον κατηγορούν για βαριές σκοπούμενες σωματικές βλάβες, γιατί προσπάθησε «σκοπίμως» να τους  χτυπήσει χάνοντας τον έλεγχο του αυτοκινήτου.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς τον ρόλο που έχουν αναλάβει και διεκπεραιώνουν, χωρίς κανέναν ενδοιασμό οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους. Δουλειά τους είναι να προασπίζουν τα συμφέροντα των εντολέων τους, του κάθε ξένου και ντόπιου αφεντικού. Σκοπός της κρατικής εξουσίας είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα της και κανένα πολιτικό κόστος δεν θα αποτελέσει εμπόδιο στην προσπάθειά της να τον επιτύχει. Συμφέροντα που φυσικά ταυτίζονται με αυτά της κάθε πολυεθνικής, που προκειμένου να αποκομίσει κέρδος είναι διατεθειμένη να λεηλατήσει την φύση και να πατήσει επί πτωμάτων. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει στις 9 Σεπτέμβρη, όταν οι ευθείες βολές των μπάτσων είχαν ως αποτέλεσμα σύντροφός μας να υποστεί ρήξη σπλήνας και θλάση στον πνεύμονα. Είναι καθαρή τύχη που αντίστοιχα σοβαρό τραυματισμό που να απειλήσει ανθρώπινη ζωή δεν είχαμε και την Κυριακή,  παρά την αναβάθμιση της βίας.

Η βία και η καταστολή των εξορυκτικών εταιριών, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους, δεν έχει όριο. Άλλοτε φτάνει μέχρι και τη δολοφονία – είτε πρόκειται για δολοφονίες ακτιβιστών ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στο Ελ Σαλβαδόρ, είτε για τους 5 νεκρούς της κρατικής καταστολής σε διαδήλωση ενάντια στο ορυχείο Κόνγκα στο Περού. Άλλοτε πάλι περιλαμβάνει τη συγκρότηση μισθοφορικών στρατών, σαν αυτόν που επιχειρεί να συγκροτήσει η Ελληνικός Χρυσός στην Χαλκιδική, τη δημιουργία κλίματος διχασμού σε καθημερινή βάση και την τρομοκρατία όσων είναι αποφασισμένοι και αποφασισμένες να υπερασπιστούν τα αυτονόητα: τη γη τον αέρα και το νερό και το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί κι αυτές για τη ζωή τους.

Σε μια περίοδο που ο ολοκληρωτισμός επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, επόμενο είναι η καταστολή να εντείνεται. Στις 9 Σεπτέμβρη, ήταν αρκετό να διαλύσουν με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα την πορεία, αυτή τη φορά όμως ήθελαν ο φόβος να μπει τόσο βαθιά μέσα μας που να μην διανοηθούμε ξανά να διεκδικήσουμε το δίκαιο του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού.

Μέσα στο γενικευμένο καθεστώς μηδενικής ανοχής, η ακραία καταστολή που δέχτηκε η πορεία στις Σκουριές σίγουρα δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Μόνο μέσα στους τελευταίους μήνες έχουν εφαρμοστεί πολλές φορές οι αντίστοιχες τακτικές. Αντιφασίστες βασανίστηκαν μέσα σε αστυνομικό τμήμα, εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά καταστάλθηκαν. Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην καταστολή που δέχονται τακτικά οι γενικές απεργίες, με αποκορύφωμα το δεύτερο θάνατο διαδηλωτή στο Σύνταγμα από δακρυγόνα, αλλά και στα πογκρόμ του «Ξένιου Δια» από την ελληνική αστυνομία, σε συνεργασία φυσικά με τα φασιστοειδή φιλαράκια τους της χρυσής αυγής.

Αναμενόμενο είναι αυτοί που κρατούν τα ηνία του καπιταλιστικού συστήματος, βλέποντας το να τρίζει, να κάνουν το παν για να το διατηρήσουν. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση “εκτάκτου ανάγκης” του συστήματος, τη διαχείριση της οποίας επιχειρούν να μας παρουσιάσουν ως υπόθεση όλων μας, βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν πίσω τα δικαιώματα που είχαν εκχωρήσει προκειμένου να κατασκευάσουν στο πλαίσιο της αστικής τους δημοκρατίας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ως μέσο κατευνασμού της οργής. Τώρα όμως που τέλειωσαν τα καρότα, τα μαστίγια περισσεύουν κι ο εκβιασμός που επιβάλλεται είναι απόλυτος: ή θα είμαστε πιστοί υπηρέτες του συστήματος χωρίς να σηκώνουμε κεφάλι ή θα εξαλειφτούμε.

Αρνούμαστε να υποκύψουμε. Θα βρισκόμαστε στη Χαλκιδική, στη Θράκη, στο Κιλκίς, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στη Μακεδονία και όπου αλλού τα αφεντικά φιλοδοξούν να επελάσουν.

Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την εργοδοτική επίθεση που εξαπέλυσε ο νέος ιδιοκτήτης της άλλοτε αλυσίδας καταστημάτων Metropolis Ανδρέας Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου MAD) διαπιστώνουμε μια πληθώρα σοβαρών παρανομιών από την πλευρά του στα πλαίσια της απόπειράς του να καρπωθεί όσο περισσότερο πλούτο μπορεί.Όπως ανάλογα παρανομεί επιχειρώντας την αρπαγή των μισθών και των αποζημιώσεων που μας οφείλει. 

Πιο συγκεκριμένα, το Μάιο του 2011 η εταιρεία εντάχθηκε στις διαδικασίες του «άρθρου 99» και, μέχρι και σήμερα,δηλαδή 17 μήνες μετά, δεν έχει υποβάλει -ως όφειλε- στο δικαστήριο σχέδιο εξυγίανσης. Κι όμως,ενώ παραβιάζει ευθέως το γράμμα και το σκοπό του συγκεκριμένου νόμου, που δίνει στους επιχειρηματίες κάποιο χρονικό περιθώριο προκειμένου να «εξυγιάνουν» τις επιχειρήσεις τους, ο Ανδρέας Κουρής απολαμβάνει την “ομπρέλα του νόμου” που του εξασφαλίζει την αναστολή άσκησης ατομικών διώξεων εναντίον του. 

Επιπλέον, τον Οκτώβριο του 2010 ο Ανδρέας Κουρής μεταβίβασε στην κυπριακή εταιρεία «MAD TV LINCENCING LIMITED», που είναι το κύριο περιουσιακό της στοιχείο, επιφέροντας έτσι σοβαρή απομείωση της περιουσίας της.

Από τον Νοέμβριο του 2011 η κατάσταση για μας τους εργαζομένους ήταν δυσβάσταχτη. Αναγκαστήκαμε να δανειζόμαστε χρήματα για να καλύψουμε τις βιοτικές μας ανάγκες. Ο Ανδρέας Κουρής, παρά το γεγονός ότι είχε εισάγει την επιχείρηση Metropolis στο «άρθρο 99» – και δίχως το επιχειρηματικό σχέδιο εξυγίανσης το οποίο υποτίθεται θα διασφάλιζε τις θέσεις εργασίας προχώρησε σε μπαράζ απολύσεων χωρίς την καταβολή της νόμιμης αποζημίωσης, ώστε να απαλλαχθεί από τις ασφαλιστικές εισφορές και την υποχρέωση της καταβολής μισθών. Λόγος για τον οποίο εκκρεμούν εναντίον της δεκάδες μηνυτήριες αναφορές από την επιθεώρηση εργασίας για μη καταβολή δεδουλευμένων και αποζημίωσης απόλυσης. 

Και σα να μην έφταναν αυτά, εδώ και τρεις μήνες -παρά το γεγονός ότι η εταιρεία ήταν δήθεν σε καθεστώς εξυγίανσης – ο Ανδρέας Κουρής προχώρησε σε εκποίηση της μοναδικής κινητής περιουσίας της εταιρείας, δηλαδή των αποθηκευμένων εμπορευμάτων της, αρνούμενος να μας καταβάλει έστω και ένα ελάχιστο ποσό στον καθένα από εμάς για την κάλυψη των βιοτικών μας αναγκών. 

Η ενέργεια αυτή, με τη νέα απομείωση της περιουσία της εταιρείας, συνιστά ευθεία παράβαση δικαστικής απόφασης (20/7/2012) που επισύρει στην παρούσα ή σε μεταγενέστερη οικονομική και νομική κατάσταση της εταιρείας ποινικές και αστικές ευθύνες. Λόγος για τον οποίο και ζητάμε την ποινική δίωξη του Ανδρέα Κουρή για παραβίαση της δικαστικής απόφασης με την οποία απαγορεύεται «κάθε νομική και πραγματική μεταβολή της κινητής και ακίνητης περιουσίας ευρισκόμενης είτε στα χέρια της, είτε στα χέρια τρίτων και ιδίως τη νομική και πραγματική μεταβολή του σήματός της μέχρι του ποσού των 196.779 ευρώ». 

Επιπλέον, πριν μπει λουκέτο και στα 12 καταστήματα που παρέλαβε ο Ανδρέας Κουρής. οι συνδεδεμένες εταιρείες με την «ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ Α.Ε.Ε. εμπορία δίσκων κασετών» τιμολογούσαν εμπορεύματα μεταξύ τους, ώστε να αποφύγουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους προς το Ελληνικό Δημόσιο. 

Από την πλευρά μας, καταθέσαμε για όλα αυτά μηνυτήρια αναφορά σε αρμόδιο εισαγγελέα την Τρίτη(16/10)αποζητώντας δικαιοσύνη. Δεδομένου ότι είμαστε βέβαιοι πως, εκτός των προαναφερόμενων παρανομιών, ο Ανδρέας Κουρής υποπίπτει και σε σωρεία άλλων που σχετίζονται με χρέη προς το Ελληνικό Δημόσιο ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ προκειμένου να διερευνήσει τα καταγγελλόμενα. 

Την Παρασκευή 19/10 ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (ΣΜΕΔ) καλεί όσους εργάζονται ως “μπλοκάκηδες” σε μία πρώτη ανοικτή διακλαδική συνάντηση, στα γραφεία της οδού Λόντου 6, Εξάρχεια, 2ος όροφος. 

Σκοπός της εκδήλωσης είναι να δοθεί η ευκαιρία σε όσους εργάζονται με τη συγκεκριμένη εργασιακή συνθήκη, των μηδαμινών δικαιωμάτων έναντι των εργοδοτών και των υπέρογκων υποχρεώσεων (καταβολή τεράστιων εισφορών, έμμεσοι και άμεσοι φόροι, και πολλά άλλα), να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους ειδικότερα σήμερα, κόντρα στη νέα ζοφερή πραγματικότητα της “μνημονιακής εποχής”. 

Διαβάστε το κάλεσμα του ΣΜΕΔ.

Με 15ήμερη απεργία στον ραδιοσταθμό «ALPHA» απαντάμε στην συνεχιζόμενη αδιαλλαξία της παρανομούσας εργοδοσίας.

Συνεχίζει η Διοίκηση του ραδιοσταθμού ALPHA 98,9 την προκλητική της στάση απέναντι στους απεργούς τεχνικούς. Παρά τη δικαστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας 1646/2012 όπου: 

Κηρύσσει την απόφαση προσωρινά εκτελεστή κατά την προηγούμενη διάταξή της», δεν επέτρεψαν χθες το βράδυ την είσοδο στις εγκαταστάσεις του ραδιοσταθμού, της συναδέλφου που ήταν εξωδίκως ορισμένη ως βάρδια ασφαλείας.

Μετά και την άρνηση της διοίκησης του ALPHA 98,9 να παραστεί στη διαδικασία Δημοσίου Διαλόγου στον ΟΜΕΔ το Διοικητικού Συμβούλιο προχωρά στην πραγματοποίηση της εξαγγελθείσας: 15ήμερης απεργιακής κινητοποίησης από την ώρα 6.00η της Πέμπτης 11ης Οκτωβρίου 2012 μέχρι και την 06.00η ώρα της Παρασκευής 26ης Οκτωβρίου 2012, στον ραδιοφωνικό σταθμό «ALPHA 98,9» με αιτήματα: 

1. Την επαναπρόσληψη των συναδέλφων μας οι οποίοι απελύθησαν, επειδή δεν δέχθηκαν μειώσεις μισθού με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων κατά παράβαση της ισχύουσας Διαιτητικής Απόφασης 8/23-2-2012 του ΟΜΕΔ με αριθμ. Πρωτ. ΟΜΕΔ: 162, και Πράξη κατάθεσης στο Υπουργείο Εργασίας, 7/28-2-2012 και τρεις εξ αυτών επιπροσθέτως διώκονται λόγω της ιδιότητός τους ως συνδικαλιστικών εκπροσώπων της Ενώσεώς μας στον ραδιοσταθμό ALPHA 98,9. 

2. Την καταβολή των δεδουλευμένων του μηνός Σεπτεμβρίου 2012 στους εργαζόμενους Τεχνικούς (ηχολήπτες και ηλεκτρονικούς) του ραδιοσταθμού. 

3. Να απέχει η διοίκηση του ραδιοσταθμού από κάθε ενέργεια, κατά παράβαση του Νόμου 1264 του 1982, δημιουργίας απεργοσπαστικού μηχανισμού με την χρησιμοποίηση ενοικιαζόμενων- δανειζόμενων ή με όποια άλλη μορφή ατόμων που δεν έχουν προσληφθεί ως ηχολήπτες στον ραδιοσταθμό, κατά την διάρκεια των απεργιακών μας κινητοποιήσεων και παρεμπόδισης αυτών καθώς και της παρεμπόδισης εισόδου στις κτηριακές εγκαταστάσεις του ραδιοσταθμού ALPHA 98,9 όσων εκτελούν χρέη διατιθέμενου προσωπικού ασφαλείας και για την αντιμετώπιση στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου. 

4. Την παύση του κλίματος τρομοκρατίας και απειλών για απολύσεις προς τους τεχνικούς του ραδιοσταθμού ALPHA 98.9. 

Καλούμε την Διοίκηση του ραδιοσταθμού « ALPHA 98,9» να σταματήσει την τακτική της παραβίασης της ΣΣΕ μας και των τρομοκρατικών πιέσεων στους εργαζόμενους. Επίσης τονίζουμε την ασέβεια και την μη συμμόρφωσή της στο διατακτικό της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας 1646/2012. 

Καλούμε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας και την Πολιτεία να παρέμβουν δραστικά, ώστε να σταματήσει το φαινόμενο της καθυστέρησης στην καταβολή των δεδουλευμένων από την εργοδοσία και των εκδικητικών απολύσεων που παραβιάζουν κατάφωρα το γράμμα, αλλά και το πνεύμα των αποφάσεων των αρμόδιων φορέων και τέλος ζητάμε την εφαρμογή του Νόμου και τον σεβασμό τύποις και ουσία της Δικαστικής Απόφασης