Category: ΣΣΜ

Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών Εργαζομένων του κλάδου του Επισιτισμού στέκεται αλληλέγγυα στους/στις εργαζόμενους/ες του Σαλαντίν, μετά την εκδικητική απόλυση ενός συναδέλφου και την ανακοίνωση των απολύσεων ακόμη δύο. Οι παραπάνω εργαζόμενοι διεκδικούσαν εξ’ αρχής τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους και συμπαραστάθηκαν στο αίτημα επαναπρόσληψης του πρώτου απολυμένου.

Πριν από λίγες μέρες, ως ένδειξη αλληλεγγύης, μοίρασαν κείμενο στους πελάτες του μαγαζιού. Παραθέτουμε τον λόγο τους:

Η “Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Λ.Σ., μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και στηρίζει αμέριστα τις διεκδικήσεις του. Την Τρίτη 7 Γενάρη εκδικάζεται ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών η αγωγή που υπέβαλε ο ίδιος ο εργαζόμενος εναντίον της επιχείρησης «Κυριάκος Μαρουδιάς και Σια ΕΕ». Έπειτα από τρία χρόνια εργασίας ως σερβιτόρος στην εν λόγω επιχείρηση, ο Λ.Σ. απολύθηκε εκδικητικά λίγες μέρες πριν καταθέσει ως μάρτυρας σε εργατικό δικαστήριο απολυμένου συναδέλφου του.

Συγκεκριμένα, ο Λ. έκανε πράξη αυτό που από καιρό είχε δηλώσει στο αφεντικό, ότι θα κατέθετε σε οποιαδήποτε δημόσια αρχή τα σχετικά με την υπόθεση του απολυμένου συναδέλφου. Έτσι, έδωσε ένορκη κατάθεση στο πλαίσιο μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση που είχε καταθέσει ο απολυμένος συνάδελφός του κατά του εργοδότη, ενώ επίσης προτάθηκε ως μάρτυρας του ιδίου συναδέλφου στην καταγγελία που έκανε στο ΙΚΑ.

Ο Λ.Σ. θα κατέθετε ως εργαζόμενος της επιχείρησης του κ. Μαρουδιά. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να καταθέσει παρά ως απολυμένος εργαζόμενος, εφόσον η εκδικητική του απόλυση έλαβε χώρα, καθόλου τυχαία μάλιστα, μερικές μέρες πριν το εργατικό δικαστήριο. 

Απέναντι σε όλα αυτά, αποτελεί μονόδρομο για όλους εμάς η στάση του συναδέλφου που δε δίστασε να δείξει με κάθε τρόπο την συναδελφική του αλληλεγγύη και να εκφράσει τη γνώμη του ανοιχτά απέναντι στην εργοδοσία.

Για εμάς, οι ανυποχώρητοι αγώνες κάθε απολυμένου εργαζόμενου, κάθε απλήρωτου και καθενός εργαζόμενου που αρνείται την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης βάζοντας μπροστά την ταξική του αξιοπρέπεια και την συλλογική ταξική συνείδηση, είναι η δύναμη και η απάντησή μας στη σύγχρονη επέλαση της βαρβαρότητας που προωθούν τα αφεντικά.

Η “Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Λ.Σ., μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και στηρίζει αμέριστα τις διεκδικήσεις του. Την Τρίτη 7 Γενάρη εκδικάζεται ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών η αγωγή που υπέβαλε ο ίδιος ο εργαζόμενος εναντίον της επιχείρησης «Κυριάκος Μαρουδιάς και Σια ΕΕ». Έπειτα από τρία χρόνια εργασίας ως σερβιτόρος στην εν λόγω επιχείρηση, ο Λ.Σ. απολύθηκε εκδικητικά λίγες μέρες πριν καταθέσει ως μάρτυρας σε εργατικό δικαστήριο απολυμένου συναδέλφου του.

Συγκεκριμένα, ο Λ. έκανε πράξη αυτό που από καιρό είχε δηλώσει στο αφεντικό, ότι θα κατέθετε σε οποιαδήποτε δημόσια αρχή τα σχετικά με την υπόθεση του απολυμένου συναδέλφου. Έτσι, έδωσε ένορκη κατάθεση στο πλαίσιο μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση που είχε καταθέσει ο απολυμένος συνάδελφός του κατά του εργοδότη, ενώ επίσης προτάθηκε ως μάρτυρας του ιδίου συναδέλφου στην καταγγελία που έκανε στο ΙΚΑ.

Ο Λ.Σ. θα κατέθετε ως εργαζόμενος της επιχείρησης του κ. Μαρουδιά. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να καταθέσει παρά ως απολυμένος εργαζόμενος, εφόσον η εκδικητική του απόλυση έλαβε χώρα, καθόλου τυχαία μάλιστα, μερικές μέρες πριν το εργατικό δικαστήριο. 

Απέναντι σε όλα αυτά, αποτελεί μονόδρομο για όλους εμάς η στάση του συναδέλφου που δε δίστασε να δείξει με κάθε τρόπο την συναδελφική του αλληλεγγύη και να εκφράσει τη γνώμη του ανοιχτά απέναντι στην εργοδοσία.

Για εμάς, οι ανυποχώρητοι αγώνες κάθε απολυμένου εργαζόμενου, κάθε απλήρωτου και καθενός εργαζόμενου που αρνείται την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης βάζοντας μπροστά την ταξική του αξιοπρέπεια και την συλλογική ταξική συνείδηση, είναι η δύναμη και η απάντησή μας στη σύγχρονη επέλαση της βαρβαρότητας που προωθούν τα αφεντικά.

Την Παρασκευή 28/06 είχαμε προγραμματίσει το ετήσιο πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης του σωματείου στο μπαλκονάκι του Λυκαβηττού. Ενώ είχαν ξεκινήσει οι προετοιμασίες στον χώρο, από τις 19.00 περίπου άρχισε να καταφθάνει πλήθος αστυνομικών δυνάμεων’(‘’Ζ’’ητάδες, ‘’Δ’’ελτάδες, ασφαλίτες, μέχρι και κλούβα με ΜΑΤ) με προεξάρχοντα και συντονιστή τον διοικητή του ΑΤ Εξαρχείων. Τα επιχειρήματα της παρουσίας τους ήταν ρευστά, καθώς άλλαζαν από ώρα σε ώρα. 

Στην αρχή μας ζήταγαν άδεια από τον Δήμο Αθηναίων, μετά διαπίστωναν ρευματοκλοπή και διατάραξη κοινής ησυχίας (ενώ δεν έπαιζε καν μουσική) και στο τέλος ότι είχαν γίνει καταγγελίες από κατοίκους. Ταυτόχρονα, ενώ εξελισσόντουσαν όλα αυτά γινόταν αυστηρός έλεγχος και εξακριβώσεις σε κόσμο και αλληλέγγυους που ανέβαινε στον Λυκαβηττό για να στηρίξει την εκδήλωση. Κατόπιν όλων αυτών, ενώ η ώρα είχε περάσει και η αστυνομία δεν αποχωρούσε , πήραμε την απόφαση να αναβάλλουμε το πάρτυ, το οποίο προγραμματίζεται για τον Σεπτέμβρη.

Μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την συγκεκριμένη απαγόρευση, παρ’ όλα αυτά για το συγκεκριμένο γεγονός θεωρούμε ότι στόχος δεν ήταν μεμονωμένα το σωματείο, αλλά ότι αποτελεί ένα μέρος της συνολικότερης επίθεσης κράτους και αφεντικών.

Αυτή την στιγμή εμείς οι εργάτες ζούμε και επιβιώνουμε σε ένα περιβάλλον οξυμένης κρίσης των αφεντικών. Τα αφεντικά για να ανταπεξέλθουν , μας λένε ότι πρέπει να δουλεύουμε σχεδόν τζάμπα (υποτίμηση εργασίας)ή και ότι πολλοί από εμάς περισσεύουμε, δηλαδή οι ικανότητες μας δεν τους χρειάζονται αυτή την στιγμή ( ανεργία). Επίσης, μας λένε, για να βγουν από αυτή την κρίση πρέπει να υπάρξει ‘’ ανάπτυξη’’, δηλαδή νέες business με μηδαμινό εργατικό κόστος. Tο δίπτυχο υποτίμηση εργασίας- ανάπτυξη για την αντιμετώπιση της κρίσης ολοκληρώνεται με την συνεχή παρουσία της αστυνομίας πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα στις πλατείες μας, σε κάθε εργατική διεκδίκηση. 

Καταστέλλοντας όλους εμάς , προσπαθούν να επιβάλλουν τον νόμο και την τάξη τους, προληπτικά και αναγκαία. Όσον αφορά στην ανάπτυξη , μέσα σε αυτά τα σχέδια είναι και η ανάπλαση, δηλαδή η πλήρης εμπορευματοποίηση του’’ ιστορικού’’ και ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Δουλειές που ανοίγονται για τα αφεντικά με μεσιτικά real estate, με ζώνες κατανάλωσης και διασκέδασης, με κάθε είδους και λογιών μαφίες και φασίστες κ.α..Ταυτόχρονα όμως , στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας κινείται και υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του αυτοοργανωμένου και ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτές οι δομές όχι μόνο δεν κινούνται σε αυτή την λογική της ‘’ανάπτυξης’ ’των αφεντικών αλλά μπαίνουν ταυτόχρονα και σαν ανάχωμα στα σχέδια εξάπλωσης των φασιστών και στις επιθέσεις που γίνονται εναντίον των μεταναστών. Γιατί το να εργαζόμαστε συλλογικά χωρίς άμεσα ανταλλάγματα και υλικά οφέλη στα κοινωνικά εγχειρήματα, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στα σωματεία βάσης για την συλλογική μας ανατίμηση και την υπεράσπιση της τάξης μας, , είναι αγκάθι για τα αφεντικά. Είναι ενάντια στη λογική και τα σχέδια τους, είμαστε πρόβλημα, πρέπει να μας καταστείλλουν.

Ως σωματείο, στα 7 περίπου χρόνια δράσης μας έχουμε αποφασίσει ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με την ΓΣΣΕ και τον καθεστωτικό συνδικαλισμό που αυτή εκπροσωπεί, γιατί θεωρούμε ότι δεν εκφράζει τα εργατικά συμφέροντα, αλλά αντιθέτως τα συμφέροντα των αφεντικών. Βάσει αυτής της λογικής, δεν συμμετέχουμε και στην εργοδοτική, ουσιαστικά ομοσπονδία του κλάδου ούτε παίρνουμε κανενός είδους χρηματοδότηση από το κράτος ή από οποιονδήποτε φορέα. Τα έξοδα που έχουμε σαν σωματείο τα βάζουμε από την τσέπη μας εμείς οι ίδιοι ( με μηνιαίες συνδρομές): ενοίκια γραφείων, λογαριασμοί ,μπροσούρες, φυλλάδια, αφίσες κ.α.. Έξοδα αναγκαία για να μπορούμε να συναντιόμαστε με συναδέλφους και να αλληλοστηριζόμαστε, να δρούμε και να παρεμβαίνουμε στους εργασιακούς χώρους του κλάδου που δουλεύουμε. Επειδή όμως τα λεφτά από την τσέπη μας μέχρι στιγμής δεν φτάνουν, πραγματοποιούμε και ένα πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης τον χρόνο. 

Έτσι, στο πλαίσιο αυτό είναι αλήθεια, ότι η επαφή που είχαμε σαν σωματείο με τους ελεύθερους χώρους (Λόφος του Στρέφη μέχρι και πέρυσι, Λυκαβηττός φέτος) ήταν εργαλειακής χρήσης, για να γίνει το πάρτι δηλαδή και να καλυφθούν τα ετήσια έξοδα. Περιστατικά όπως αυτά της απαγόρευσης σε εμάς της διεξαγωγής του πάρτυ στον Λυκαβηττό αλλά και της καταστολής που υπάρχει και στον Λόφο του Στρέφη φέτος, ανοίγουν αναγκαστικά στο εσωτερικό μας (αλλά και στο εσωτερικό άλλων συλλογικοτήτων), μια μεγάλη κουβέντα γύρω από τους ελεύθερους χώρους. Άλλωστε, η χρήση , η υπεράσπιση και η αξιοποίηση των ελεύθερων – δημόσιων χώρων είναι θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει συνολικά σαν ανταγωνιστικό κίνημα στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Την Παρασκευή 28/06 είχαμε προγραμματίσει το ετήσιο πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης του σωματείου στο μπαλκονάκι του Λυκαβηττού. Ενώ είχαν ξεκινήσει οι προετοιμασίες στον χώρο, από τις 19.00 περίπου άρχισε να καταφθάνει πλήθος αστυνομικών δυνάμεων’(‘’Ζ’’ητάδες, ‘’Δ’’ελτάδες, ασφαλίτες, μέχρι και κλούβα με ΜΑΤ) με προεξάρχοντα και συντονιστή τον διοικητή του ΑΤ Εξαρχείων. Τα επιχειρήματα της παρουσίας τους ήταν ρευστά, καθώς άλλαζαν από ώρα σε ώρα. 

Στην αρχή μας ζήταγαν άδεια από τον Δήμο Αθηναίων, μετά διαπίστωναν ρευματοκλοπή και διατάραξη κοινής ησυχίας (ενώ δεν έπαιζε καν μουσική) και στο τέλος ότι είχαν γίνει καταγγελίες από κατοίκους. Ταυτόχρονα, ενώ εξελισσόντουσαν όλα αυτά γινόταν αυστηρός έλεγχος και εξακριβώσεις σε κόσμο και αλληλέγγυους που ανέβαινε στον Λυκαβηττό για να στηρίξει την εκδήλωση. Κατόπιν όλων αυτών, ενώ η ώρα είχε περάσει και η αστυνομία δεν αποχωρούσε , πήραμε την απόφαση να αναβάλλουμε το πάρτυ, το οποίο προγραμματίζεται για τον Σεπτέμβρη.

Μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την συγκεκριμένη απαγόρευση, παρ’ όλα αυτά για το συγκεκριμένο γεγονός θεωρούμε ότι στόχος δεν ήταν μεμονωμένα το σωματείο, αλλά ότι αποτελεί ένα μέρος της συνολικότερης επίθεσης κράτους και αφεντικών.

Αυτή την στιγμή εμείς οι εργάτες ζούμε και επιβιώνουμε σε ένα περιβάλλον οξυμένης κρίσης των αφεντικών. Τα αφεντικά για να ανταπεξέλθουν , μας λένε ότι πρέπει να δουλεύουμε σχεδόν τζάμπα (υποτίμηση εργασίας)ή και ότι πολλοί από εμάς περισσεύουμε, δηλαδή οι ικανότητες μας δεν τους χρειάζονται αυτή την στιγμή ( ανεργία). Επίσης, μας λένε, για να βγουν από αυτή την κρίση πρέπει να υπάρξει ‘’ ανάπτυξη’’, δηλαδή νέες business με μηδαμινό εργατικό κόστος. Tο δίπτυχο υποτίμηση εργασίας- ανάπτυξη για την αντιμετώπιση της κρίσης ολοκληρώνεται με την συνεχή παρουσία της αστυνομίας πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα στις πλατείες μας, σε κάθε εργατική διεκδίκηση. 

Καταστέλλοντας όλους εμάς , προσπαθούν να επιβάλλουν τον νόμο και την τάξη τους, προληπτικά και αναγκαία. Όσον αφορά στην ανάπτυξη , μέσα σε αυτά τα σχέδια είναι και η ανάπλαση, δηλαδή η πλήρης εμπορευματοποίηση του’’ ιστορικού’’ και ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Δουλειές που ανοίγονται για τα αφεντικά με μεσιτικά real estate, με ζώνες κατανάλωσης και διασκέδασης, με κάθε είδους και λογιών μαφίες και φασίστες κ.α..Ταυτόχρονα όμως , στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας κινείται και υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του αυτοοργανωμένου και ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτές οι δομές όχι μόνο δεν κινούνται σε αυτή την λογική της ‘’ανάπτυξης’ ’των αφεντικών αλλά μπαίνουν ταυτόχρονα και σαν ανάχωμα στα σχέδια εξάπλωσης των φασιστών και στις επιθέσεις που γίνονται εναντίον των μεταναστών. Γιατί το να εργαζόμαστε συλλογικά χωρίς άμεσα ανταλλάγματα και υλικά οφέλη στα κοινωνικά εγχειρήματα, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στα σωματεία βάσης για την συλλογική μας ανατίμηση και την υπεράσπιση της τάξης μας, , είναι αγκάθι για τα αφεντικά. Είναι ενάντια στη λογική και τα σχέδια τους, είμαστε πρόβλημα, πρέπει να μας καταστείλλουν.

Ως σωματείο, στα 7 περίπου χρόνια δράσης μας έχουμε αποφασίσει ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με την ΓΣΣΕ και τον καθεστωτικό συνδικαλισμό που αυτή εκπροσωπεί, γιατί θεωρούμε ότι δεν εκφράζει τα εργατικά συμφέροντα, αλλά αντιθέτως τα συμφέροντα των αφεντικών. Βάσει αυτής της λογικής, δεν συμμετέχουμε και στην εργοδοτική, ουσιαστικά ομοσπονδία του κλάδου ούτε παίρνουμε κανενός είδους χρηματοδότηση από το κράτος ή από οποιονδήποτε φορέα. Τα έξοδα που έχουμε σαν σωματείο τα βάζουμε από την τσέπη μας εμείς οι ίδιοι ( με μηνιαίες συνδρομές): ενοίκια γραφείων, λογαριασμοί ,μπροσούρες, φυλλάδια, αφίσες κ.α.. Έξοδα αναγκαία για να μπορούμε να συναντιόμαστε με συναδέλφους και να αλληλοστηριζόμαστε, να δρούμε και να παρεμβαίνουμε στους εργασιακούς χώρους του κλάδου που δουλεύουμε. Επειδή όμως τα λεφτά από την τσέπη μας μέχρι στιγμής δεν φτάνουν, πραγματοποιούμε και ένα πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης τον χρόνο. 

Έτσι, στο πλαίσιο αυτό είναι αλήθεια, ότι η επαφή που είχαμε σαν σωματείο με τους ελεύθερους χώρους (Λόφος του Στρέφη μέχρι και πέρυσι, Λυκαβηττός φέτος) ήταν εργαλειακής χρήσης, για να γίνει το πάρτι δηλαδή και να καλυφθούν τα ετήσια έξοδα. Περιστατικά όπως αυτά της απαγόρευσης σε εμάς της διεξαγωγής του πάρτυ στον Λυκαβηττό αλλά και της καταστολής που υπάρχει και στον Λόφο του Στρέφη φέτος, ανοίγουν αναγκαστικά στο εσωτερικό μας (αλλά και στο εσωτερικό άλλων συλλογικοτήτων), μια μεγάλη κουβέντα γύρω από τους ελεύθερους χώρους. Άλλωστε, η χρήση , η υπεράσπιση και η αξιοποίηση των ελεύθερων – δημόσιων χώρων είναι θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει συνολικά σαν ανταγωνιστικό κίνημα στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Κείμενο που μοιράζει το “Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού” στα καταστήματα Γρηγόρης:

“ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ «ΓΡΗΓΟΡΗ» 

Συνάδελφε/ συναδέλφισσα,
Καταρχήν να σου πούμε ότι εμείς που σου μοιράζουμε αυτό το κείμενο είμαστε συνάδελφοι και κάνουμε τις ίδιες δουλειές (μπουφετζήδες, μάγειρες, σερβιτόροι κ.α.) στις ίδιες άθλιες συνθήκες που δουλεύεις και εσύ. Αποφασίσαμε πριν από έξι περίπου χρόνια να φτιάξουμε σωματείο εργαζομένων στον επισιτισμό, γιατί είδαμε ότι τόσα χρόνια δεν πάει άλλο να μας πατάνε στον λαιμό τα αφεντικά και ότι πρέπει να οργανωθούμε και εμείς. Δεν επιχορηγούμαστε από κανέναν θεσμό ή κόμμα, δεν έχουμε κανένα κέρδος από αυτό, ότι κάνουμε το πληρώνουμε από την τσέπη μας και λειτουργούμε μόνο για τα δικά μας εργατικά συμφέροντα. Επίσης, θέλουμε να σε ενημερώσουμε ότι:
Η συναδέλφισσα Β.K. εργαζόταν σε franchise κατάστημα του ομίλου Γρηγόρης επί της οδού Mαρασλή στον Ευαγγελισμό για 4 χρόνια. Πριν από περίπου 2-3 μήνες, της ζητήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση με την οποία μειώνεται ο μηνιαίος μισθός της στο 30% των αποδοχών της. Το ίδιο συνέβη και στους συναδέλφους της.
Όταν η συναδέλφισσα αρνήθηκε να υποβαθμίσει την εργασία και τη ζωή της, τότε ξεκίνησαν οι απειλές της εργοδοσίας για απόλυση και μη καταβολή του συνόλου των οφειλόμενων δεδουλευμένων. Και όλα αυτά επειδή η Β.Κ. στράφηκε ενάντια στις ατομικές συμβάσεις που μας επιβάλλουν τα αφεντικά μας σε συνεργασία με το κράτος. Με την αποφασιστικότητα, την κινηματική της διάθεση (η θέλησή της, δηλαδή η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της να μην είναι μόνο δική της υπόθεση αλλά όλων των εργαζόμενων του κλάδου), καθώς και με τη συνδιαμόρφωση και συνδιοργάνωση παρεμβάσεων, πίεσης και αγώνα με το Σωματείο σερβιτόρων μαγείρων, καταφέραμε να δείξουμε ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, το μόνο που μπορεί να φέρει είναι νίκες, άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η συναδέλφισσα συνέχισε να δουλεύει, παρ’ όλο που είχε προηγηθεί η προφορική και έπειτα η γραπτή απόλυσή της. Επίσης, μέχρι να φτάσει η διαδικασία απόλυσης στην τελική της μορφή, συμμετείχε στις παρεμβάσεις που έκανε το σωματείο στο κατάστημα με στόχο την καταβολή των δεδουλευμένων και την επαναπρόσληψή της. Έτσι καταφέραμε όλοι μαζί (η Β. Κ., το Σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και οι αλληλέγγυοι από άλλα σωματεία βάσης) να πάρει η συναδέλφισσα την 1η δόση των οφειλών που της ανήκουν (απλήρωτες υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, Κυριακές, βραδινά) και την αποζημίωση απόλυσης, ποσά τα οποία φτάνουν στο ύψος των 4.000 ευρώ συνολικά. Εννοείται πως θα στηρίξουμε τη συναδέλφισσα μέχρι να της καταβάλουν τα αφεντικά το σύνολο των οφειλομένων.
Η συναδέλφισσα, παρ’ όλη την πίεση που δέχτηκε όλο αυτόν τον καιρό, αποφάσισε να επιμείνει στην διεκδίκηση των δεδουλευμένων της και να αγωνιστεί ενάντια στις ατομικές συμβάσεις έξω από το μαγαζί στο οποίο δούλευε επί 4 χρόνια. Έτσι απέσυρε το αίτημα της επαναπρόσληψης (ακόμα κι αν πάλεψε για αυτό 2 μήνες με τη στήριξη του σωματείου) όχι γιατί το θεωρεί χαμένο αγώνα, αλλά γιατί αρνείται μετά από 4 χρόνια συνεχούς εργασίας στο ίδιο κατάστημα να υποβαθμίσει κι άλλο την εργασιακή της αξιοπρέπεια και εν τέλει το επίπεδο της επιβίωσής της. Παρ’ όλα αυτά άνοιξε αξιοπρεπώς το ζήτημα των ατομικών συμβάσεων δίνοντας έτσι δύναμη και διάθεση αγωνιστικότητας σε όλους τους αλληλέγγυους που βρέθηκαν δίπλα της στις παρεμβάσεις συμπεριλαμβανόμενου του σωματείου με το οποίο προχώρησαν από κοινού στην οργάνωση των παρεμβάσεων. Γνωρίζουμε καλά ότι θα ξανααντιμετωπίσουμε ζήτημα ατομικής σύμβασης στον επόμενο εργαζόμενο που θα σηκώσει κεφάλι και θα ζητήσει τη στήριξη του σωματείου, όπως γνωρίζουμε ότι κάθε φορά αναβαθμίζουμε τον αγώνα μας και γινόμαστε όλο και πιο ανεπιθύμητοι στα αφεντικά λόγω των νικών που καταφέρνουμε με όπλα μας την αγωνιστικότητα, την αποφασιστικότητα και την αλληλεγγύη. 

Όμιλος Εταιριών Εστίασης «Γρηγόρης» 

39 χρόνια εμπειρίας στον χώρο της εστίασης, 250 καταστήματα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ρουμανία, Αλβανία και 17 χρόνια εμπειρία στο χώρο του franchise. Το σχέδιο έχει ως εξής: Ίδια επωνυμία, ίδιοι καφέδες, ίδιες τυρόπιτες, ίδιοι οικονομικοί σύμβουλοι και εργατικές συνθήκες όπως βολεύει το κάθε αφεντικό είτε μητρικής είτε franchise. Μεταξύ των αφεντικών του ομίλου και των υποκαταστημάτων υπάρχει επικοινωνία, κέρδος εις βάρος των εργαζομένων, έλεγχος και υποστήριξη μεταξύ τους. Μη γελιόμαστε, άλλωστε, όλα τα καταστήματα τέτοιων μεγάλων αλυσίδων χρειάζονται ένα γενναίο αρχικό κεφάλαιο για να ανοίξουν. Μια βόλτα στο site του ομίλου ΓΡΗΓΟΡΗΣ θα μας δείξει το μέγεθος του κεφαλαίου που έχει το κάθε αφεντικό για να ανοίξει ένα μαγαζί. Φυσικά το κέρδος που επιφέρει στη συνέχεια από την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού δεν συμπεριλαμβάνεται στη δημόσια σελίδα του ίντερνετ. Αυτό, για να μη μας κλαίγονται ότι είναι μικροαφεντικά, ότι έχουν δάνεια και υποχρεώσεις και ότι πλήττονται το ίδιο και αυτοί από την κρίση όσο και εμείς. Στην τελική, τα συσσωρευμένα κέρδη τους τόσων χρόνων, τότε που «οι δουλειές προ κρίσης πήγαιναν καλά» τα μοιραστήκαμε μαζί τους ή πάντα μας έδιναν μειωμένα ένσημα (αν μας έδιναν) και αναξιοπρεπείς μισθούς;
Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ γιατί η μητρική εταιρεία του Γρηγόρη έχει στην ιδιοκτησία της μόνο 2-3 καταστήματα και τα άλλα τα εκμεταλλεύεται με το καθεστώς franchise; Για τα μεν αφεντικά των franchise ισχύει η κοινή διαφήμιση, κοινή χρήση του εμπορικού ονόματος και της επωνυμίας, μαζικές παραγγελίες στην μητρική άρα και χαμηλό κόστος αγορών. Η δε μητρική εισπράττει εύκολα ένα εγγυημένο εισόδημα γιατί υποχρεώνει τα καταστήματα να αγοράζουν και να πουλάνε μόνο τα δικά της προϊόντα, άρα όλοι είναι ικανοποιημένοι. Κι όσο για μας, σαν εργαζομένους σε αυτά τα μαγαζιά, μας κρατάνε κατακερματισμένους και διαχωρισμένους σε κάθε μαγαζί, χωρίς κοινή επικοινωνία, με διαφορετικά αφεντικά ο καθένας. Γιατί είναι άλλο σε 250 καταστήματα να υπάρχει κοινό αφεντικό, ίδιες συνθήκες εργασίας, ίδιοι μισθοί, γιατί τότε μπορεί να υπάρξει και από την μεριά μας συλλογικοποίηση και συνειδητοποίηση των κοινών μας συμφερόντων, σαν εργατών. Και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουν με τίποτα τα αφεντικά, είναι κάτι που το δουλεύουν στρατηγικά όχι ο μόνο ο Γρηγόρης και τα franchise αφεντικά του, άλλα όλες οι μεγάλες αλυσίδες εστίασης (βλ. Goody’s, Everest, κ.α.). Στους υπολογισμούς των τεράστιων κερδών τους και στα οικονομικά προγράμματα που συντάσσουν από κοινού μητρικές και υποκαταστήματα δεν χωράνε και δεν τους συμφέρουν αυξημένα εργατικά κόστη και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας των εργαζομένων τους.
Και τι θα γινόταν όμως αν σπάζαμε τους διαχωρισμούς που τεχνητά θέλουν να μας επιβάλλουν τα αφεντικά; Εργαζόμενοι σε μητρικές ή franchise, σε αυτό ή στο παραδίπλα κατάστημα, σε Γρηγόρη ή στα Everest; Και αν το προχωρούσαμε κι άλλο, καινούριος ή παλιός στη δουλειά, σερβιτόρος ή στην κουζίνα, ντόπιος ή μετανάστης; Το παράδειγμα του αγώνα της συναδέλφισσας Β. δείχνει ξεκάθαρα ότι όταν όταν σπάμε αυτούς τους διαχωρισμούς μπορούμε να έχουμε απτά αποτελέσματα, που να βελτιώνουν το επίπεδο των ζωών μας, με άμεσα και υλικά συμφέροντα. Αρκεί να τοποθετούμε αυτά μπροστά, τα δικά μας εργατικά συμφέροντα! 

Αν σε ενδιαφέρει να συμμετέχεις στους αγώνες του Σωματείου, να αντιμετωπίσεις τυχόν εργασιακά προβλήματα, να βοηθηθείς αλλά και να σταθείς αλληλέγγυος σε άλλους συναδέλφους σου, μέλη του σωματείου βρίσκονται κάθε Δευτέρα 18.00 με 20.00 στα γραφεία, ενώ κάθε Τετάρτη στις 13.30 πραγματοποιείται η τακτική συνέλευση. 

Κείμενο που μοιράζει το “Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού” στα καταστήματα Γρηγόρης:

“ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ «ΓΡΗΓΟΡΗ» 

Συνάδελφε/ συναδέλφισσα,
Καταρχήν να σου πούμε ότι εμείς που σου μοιράζουμε αυτό το κείμενο είμαστε συνάδελφοι και κάνουμε τις ίδιες δουλειές (μπουφετζήδες, μάγειρες, σερβιτόροι κ.α.) στις ίδιες άθλιες συνθήκες που δουλεύεις και εσύ. Αποφασίσαμε πριν από έξι περίπου χρόνια να φτιάξουμε σωματείο εργαζομένων στον επισιτισμό, γιατί είδαμε ότι τόσα χρόνια δεν πάει άλλο να μας πατάνε στον λαιμό τα αφεντικά και ότι πρέπει να οργανωθούμε και εμείς. Δεν επιχορηγούμαστε από κανέναν θεσμό ή κόμμα, δεν έχουμε κανένα κέρδος από αυτό, ότι κάνουμε το πληρώνουμε από την τσέπη μας και λειτουργούμε μόνο για τα δικά μας εργατικά συμφέροντα. Επίσης, θέλουμε να σε ενημερώσουμε ότι:
Η συναδέλφισσα Β.K. εργαζόταν σε franchise κατάστημα του ομίλου Γρηγόρης επί της οδού Mαρασλή στον Ευαγγελισμό για 4 χρόνια. Πριν από περίπου 2-3 μήνες, της ζητήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση με την οποία μειώνεται ο μηνιαίος μισθός της στο 30% των αποδοχών της. Το ίδιο συνέβη και στους συναδέλφους της.
Όταν η συναδέλφισσα αρνήθηκε να υποβαθμίσει την εργασία και τη ζωή της, τότε ξεκίνησαν οι απειλές της εργοδοσίας για απόλυση και μη καταβολή του συνόλου των οφειλόμενων δεδουλευμένων. Και όλα αυτά επειδή η Β.Κ. στράφηκε ενάντια στις ατομικές συμβάσεις που μας επιβάλλουν τα αφεντικά μας σε συνεργασία με το κράτος. Με την αποφασιστικότητα, την κινηματική της διάθεση (η θέλησή της, δηλαδή η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της να μην είναι μόνο δική της υπόθεση αλλά όλων των εργαζόμενων του κλάδου), καθώς και με τη συνδιαμόρφωση και συνδιοργάνωση παρεμβάσεων, πίεσης και αγώνα με το Σωματείο σερβιτόρων μαγείρων, καταφέραμε να δείξουμε ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, το μόνο που μπορεί να φέρει είναι νίκες, άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η συναδέλφισσα συνέχισε να δουλεύει, παρ’ όλο που είχε προηγηθεί η προφορική και έπειτα η γραπτή απόλυσή της. Επίσης, μέχρι να φτάσει η διαδικασία απόλυσης στην τελική της μορφή, συμμετείχε στις παρεμβάσεις που έκανε το σωματείο στο κατάστημα με στόχο την καταβολή των δεδουλευμένων και την επαναπρόσληψή της. Έτσι καταφέραμε όλοι μαζί (η Β. Κ., το Σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και οι αλληλέγγυοι από άλλα σωματεία βάσης) να πάρει η συναδέλφισσα την 1η δόση των οφειλών που της ανήκουν (απλήρωτες υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, Κυριακές, βραδινά) και την αποζημίωση απόλυσης, ποσά τα οποία φτάνουν στο ύψος των 4.000 ευρώ συνολικά. Εννοείται πως θα στηρίξουμε τη συναδέλφισσα μέχρι να της καταβάλουν τα αφεντικά το σύνολο των οφειλομένων.
Η συναδέλφισσα, παρ’ όλη την πίεση που δέχτηκε όλο αυτόν τον καιρό, αποφάσισε να επιμείνει στην διεκδίκηση των δεδουλευμένων της και να αγωνιστεί ενάντια στις ατομικές συμβάσεις έξω από το μαγαζί στο οποίο δούλευε επί 4 χρόνια. Έτσι απέσυρε το αίτημα της επαναπρόσληψης (ακόμα κι αν πάλεψε για αυτό 2 μήνες με τη στήριξη του σωματείου) όχι γιατί το θεωρεί χαμένο αγώνα, αλλά γιατί αρνείται μετά από 4 χρόνια συνεχούς εργασίας στο ίδιο κατάστημα να υποβαθμίσει κι άλλο την εργασιακή της αξιοπρέπεια και εν τέλει το επίπεδο της επιβίωσής της. Παρ’ όλα αυτά άνοιξε αξιοπρεπώς το ζήτημα των ατομικών συμβάσεων δίνοντας έτσι δύναμη και διάθεση αγωνιστικότητας σε όλους τους αλληλέγγυους που βρέθηκαν δίπλα της στις παρεμβάσεις συμπεριλαμβανόμενου του σωματείου με το οποίο προχώρησαν από κοινού στην οργάνωση των παρεμβάσεων. Γνωρίζουμε καλά ότι θα ξανααντιμετωπίσουμε ζήτημα ατομικής σύμβασης στον επόμενο εργαζόμενο που θα σηκώσει κεφάλι και θα ζητήσει τη στήριξη του σωματείου, όπως γνωρίζουμε ότι κάθε φορά αναβαθμίζουμε τον αγώνα μας και γινόμαστε όλο και πιο ανεπιθύμητοι στα αφεντικά λόγω των νικών που καταφέρνουμε με όπλα μας την αγωνιστικότητα, την αποφασιστικότητα και την αλληλεγγύη. 

Όμιλος Εταιριών Εστίασης «Γρηγόρης» 

39 χρόνια εμπειρίας στον χώρο της εστίασης, 250 καταστήματα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ρουμανία, Αλβανία και 17 χρόνια εμπειρία στο χώρο του franchise. Το σχέδιο έχει ως εξής: Ίδια επωνυμία, ίδιοι καφέδες, ίδιες τυρόπιτες, ίδιοι οικονομικοί σύμβουλοι και εργατικές συνθήκες όπως βολεύει το κάθε αφεντικό είτε μητρικής είτε franchise. Μεταξύ των αφεντικών του ομίλου και των υποκαταστημάτων υπάρχει επικοινωνία, κέρδος εις βάρος των εργαζομένων, έλεγχος και υποστήριξη μεταξύ τους. Μη γελιόμαστε, άλλωστε, όλα τα καταστήματα τέτοιων μεγάλων αλυσίδων χρειάζονται ένα γενναίο αρχικό κεφάλαιο για να ανοίξουν. Μια βόλτα στο site του ομίλου ΓΡΗΓΟΡΗΣ θα μας δείξει το μέγεθος του κεφαλαίου που έχει το κάθε αφεντικό για να ανοίξει ένα μαγαζί. Φυσικά το κέρδος που επιφέρει στη συνέχεια από την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού δεν συμπεριλαμβάνεται στη δημόσια σελίδα του ίντερνετ. Αυτό, για να μη μας κλαίγονται ότι είναι μικροαφεντικά, ότι έχουν δάνεια και υποχρεώσεις και ότι πλήττονται το ίδιο και αυτοί από την κρίση όσο και εμείς. Στην τελική, τα συσσωρευμένα κέρδη τους τόσων χρόνων, τότε που «οι δουλειές προ κρίσης πήγαιναν καλά» τα μοιραστήκαμε μαζί τους ή πάντα μας έδιναν μειωμένα ένσημα (αν μας έδιναν) και αναξιοπρεπείς μισθούς;
Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ γιατί η μητρική εταιρεία του Γρηγόρη έχει στην ιδιοκτησία της μόνο 2-3 καταστήματα και τα άλλα τα εκμεταλλεύεται με το καθεστώς franchise; Για τα μεν αφεντικά των franchise ισχύει η κοινή διαφήμιση, κοινή χρήση του εμπορικού ονόματος και της επωνυμίας, μαζικές παραγγελίες στην μητρική άρα και χαμηλό κόστος αγορών. Η δε μητρική εισπράττει εύκολα ένα εγγυημένο εισόδημα γιατί υποχρεώνει τα καταστήματα να αγοράζουν και να πουλάνε μόνο τα δικά της προϊόντα, άρα όλοι είναι ικανοποιημένοι. Κι όσο για μας, σαν εργαζομένους σε αυτά τα μαγαζιά, μας κρατάνε κατακερματισμένους και διαχωρισμένους σε κάθε μαγαζί, χωρίς κοινή επικοινωνία, με διαφορετικά αφεντικά ο καθένας. Γιατί είναι άλλο σε 250 καταστήματα να υπάρχει κοινό αφεντικό, ίδιες συνθήκες εργασίας, ίδιοι μισθοί, γιατί τότε μπορεί να υπάρξει και από την μεριά μας συλλογικοποίηση και συνειδητοποίηση των κοινών μας συμφερόντων, σαν εργατών. Και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουν με τίποτα τα αφεντικά, είναι κάτι που το δουλεύουν στρατηγικά όχι ο μόνο ο Γρηγόρης και τα franchise αφεντικά του, άλλα όλες οι μεγάλες αλυσίδες εστίασης (βλ. Goody’s, Everest, κ.α.). Στους υπολογισμούς των τεράστιων κερδών τους και στα οικονομικά προγράμματα που συντάσσουν από κοινού μητρικές και υποκαταστήματα δεν χωράνε και δεν τους συμφέρουν αυξημένα εργατικά κόστη και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας των εργαζομένων τους.
Και τι θα γινόταν όμως αν σπάζαμε τους διαχωρισμούς που τεχνητά θέλουν να μας επιβάλλουν τα αφεντικά; Εργαζόμενοι σε μητρικές ή franchise, σε αυτό ή στο παραδίπλα κατάστημα, σε Γρηγόρη ή στα Everest; Και αν το προχωρούσαμε κι άλλο, καινούριος ή παλιός στη δουλειά, σερβιτόρος ή στην κουζίνα, ντόπιος ή μετανάστης; Το παράδειγμα του αγώνα της συναδέλφισσας Β. δείχνει ξεκάθαρα ότι όταν όταν σπάμε αυτούς τους διαχωρισμούς μπορούμε να έχουμε απτά αποτελέσματα, που να βελτιώνουν το επίπεδο των ζωών μας, με άμεσα και υλικά συμφέροντα. Αρκεί να τοποθετούμε αυτά μπροστά, τα δικά μας εργατικά συμφέροντα! 

Αν σε ενδιαφέρει να συμμετέχεις στους αγώνες του Σωματείου, να αντιμετωπίσεις τυχόν εργασιακά προβλήματα, να βοηθηθείς αλλά και να σταθείς αλληλέγγυος σε άλλους συναδέλφους σου, μέλη του σωματείου βρίσκονται κάθε Δευτέρα 18.00 με 20.00 στα γραφεία, ενώ κάθε Τετάρτη στις 13.30 πραγματοποιείται η τακτική συνέλευση.