«Μπλοκάκι έχεις; Γιατί αν δεν έχεις δεν χρειάζεται να κάνουμε τη συνέντευξη».
Αυτά ήταν τα λόγια της αρχισυντάκτριας του σάιτ της εφημερίδας Documento στους υποψήφιους εργαζόμενους, που μετά από τον ντόρο που δημιουργήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφεντικό και παρατρεχάμενοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ότι ουδείς εργαζόμενος δουλεύει εκεί με απεχθείς όρους. Και το διατυμπανίζουν κυρίως μέσω προσωπικών, χυδαίων επιθέσεων στην εργαζόμενη που τόλμησε να πει ότι τα επίδοξα μέσα της μαχητικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, είναι ακόμα μια κόπια των καλά εδραιωμένων μιντιακών γαλερών –μόνο λίγο πιο αριστερά μπαταρισμένη.
Στα χυδαία και σεξιστικά σχόλια των εργαζομένων Παναγιώτη Φρούντζου και Τάσου Θεοδωρόπουλου, που σαν πιστά σκυλιά των αφεντικών τους, έσπευσαν να τα υπερασπιστούν με όλους τους επαίσχυντους τρόπους, φαίνεται σαν να μην προτάθηκαν ποτέ εξευτελιστικοί μισθοί για εργασία στο σάιτ της Documento. Σαν καμία συμφωνία να μην παραβιάζει την εργατική νομοθεσία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, καταβλήθηκε ιδιαίτερος κόπος και προσπάθεια, ώστε η άνεργη συνάδελφος που επωνύμως κατέθεσε την προσωπική εμπειρία, χωρίς να κατονομάσει ή να προσβάλλει κανέναν, να παρουσιαστεί ως «μωρή και ατάλαντη», «κωλόπαιδο», «πατσαβούρα», «λέρα και όχι γαλέρα», (sic) και άλλα, προφανώς ενδεικτικά του ήθους των αυτόκλητων υπερασπιστών του αφεντικού.
Η σφοδρότητα και χυδαιότητα των επιθέσεων προς τη συνάδελφο δεν μπορεί παρά να είναι σε άμεση συνάρτηση με δύο βασικά χαρακτηριστικά της: τη μακροχρόνια ανεργία και το γεγονός πως είναι γυναίκα. Το πρώτο αποτέλεσε τη βάση για την αμφισβήτηση της επαγγελματικής της πορείας ακόμα και την απαξίωση των δημοσιογραφικών της ικανοτήτων. Μάλιστα, ο Κώστας Βαξεβάνης (στο εξής: «καπετάνιος γαλέρας», μιας που φαίνεται να το προτιμά) την «γκούγκλαρε» και κατάφερε να βρει μόνο την καταγγελία της για το νέο του μαγαζί. Ξεχνάει μάλλον ο καπετάνιος τον καιρό (2009) που της παραχώρησε ευχαρίστως συνέντευξη για να προωθήσει την δική του δημοσιογραφική καριέρα. Αλλά έτσι φαίνεται χτίζονται οι καριέρες εν γένει: με τη λήθη. Την λησμονιά της ευγένειας, της συναδελφικής αλληλεγγύης, του σεβασμού.
Η παράμετρος του φύλου της δεν είναι λιγότερο σημαντική. Είναι απορίας άξιο τι θα συνέβαινε και πώς θα ενορχηστρωνόταν η επίθεση αν η συνάδελφος δεν ήταν γυναίκα. Ο σεξισμός δεν είναι μόνο ένα φαινόμενο (και) των χώρων δουλειάς είναι επίσης και τρόπος εδραίωσης στους χώρους δουλειάς. Ένα χαρακτηριστικό, συχνά, των «επιτυχημένων» (αντρών) αλλά και η ίδια η μέθοδος της «επιτυχίας». Φαίνεται πως οι επικριτές της συναδέλφου τα γνωρίζουν καλά αυτά και γι’ αυτό τα μεταχειρίζονται.
Ύστερα από όλα αυτά, ένα ερώτημα αναδύεται αυτόματα: ποιες είναι οι ποινές για τους συναδέλφους που προέβησαν στις εξευτελιστικές επιθέσεις; Πού είναι τα πειθαρχικά των Ενώσεών τους να απαιτήσουν εξηγήσεις για την –τουλάχιστον- αντιδεοντολογική τους στάση; (Για αξιοπρέπεια δεν ρωτάμε καν).
Κλείνοντας, μια μικρή επανάληψη
Ο καπετάνιος και τα ναυτάκια του, (όχι πολλά, αλλά πάντως βροντόφωνα), δεν εξαπέλυσαν μόνο χυδαίες επιθέσεις στην συνάδελφο. Είπαν, επιπλέον, και κατάφωρα, ασυνάρτητα ψέματα. Έσπευσαν να διαβεβαιώσουν για σύννομες και αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες και εμείς αναρωτιόμαστε αν το έκαναν από δόλο ή από βλακεία. Για την πρώτη περίπτωση γνωρίζουμε πως ό,τι και αν πούμε, το αυτί τους δεν πρόκειται να ιδρώσει. Αν όμως ισχύει το δεύτερο και αμέλησαν να κάνουν καλά το ρεπορτάζ τους, έχουμε την (δημοσιογραφική) υποχρέωση να τους ενημερώσουμε, τουλάχιστον, για τις πραγματικές διαθέσεις των αφεντικών τους. Μπας και έρθουν την επόμενη φορά καλύτερα διαβασμένοι.
Το σάιτ θα προσλάμβανε αρχικά 6 μπλοκάκια, στο σύνολο 9 συντακτών. Προσέφερε στους μελλοντικούς εργαζομένους μισθό 600 ευρώ μικτά και διαβεβαιώσεις για 480 καθαρά. Λογιστικά ωστόσο τα κουκιά δεν έβγαιναν. Στην απαίτηση των εργαζομένων την πρώτη μέρα της δουλειάς τους να μιλήσουν ξανά με λογιστή της εφημερίδας για να διαβεβαιώσει για τον μισθό παρουσία όλων, προέκυψε ότι ο καθαρός μισθός για 8ωρο (τουλάχιστον) πενθήμερο, κυλιόμενο, με 1 ή 2 σαββατοκύριακα το μήνα και με ρεπό αδιευκρίνιστο, ήταν όχι 480 αλλά 330.
Στις ενστάσεις των εργαζομένων, οι προϊστάμενοι τους προέτρεψαν να βρουν και άλλη δουλειά για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Ο λογιστής επέμενε πως οι εργαζόμενοι στην εταιρεία κοστίζουν 600 ευρώ και καλά θα κάνουν να μάθουν πως αυτός είναι ο μισθός τους: για το εάν στο τέλος, τους απομένουν στα χέρια περίπου τα μισά τα φταίει το φορολογικό πλαίσιο και η μαύρη μας η μοίρα, η εταιρεία δεν φέρει πάντως καμία ευθύνη.
Ύστερα από ατελέσφορες διαπραγματεύσεις, περίπου η μισή ομάδα του σάιτ αποχώρησε από την συνάντηση. Το δίλημμα τέθηκε εκβιαστικά, στην βάση του «αυτά είναι τα δεδομένα, δέχεστε ή μην μας τρώτε το χρόνο». Ο χρόνος όμως μέτραγε αντίστροφα ήδη για το σάιτ, που έπρεπε άμεσα να είναι στον αέρα. Με την αποχώρηση τεσσάρων ατόμων, προτάθηκε στους εναπομείναντες 2 εργαζομένους με μπλοκάκι υψηλότερος μισθός (500 ε) και μισθολόγιο. Αυτή η στοιχειώδης παραχώρηση, θεωρήθηκε από τους αποχωρήσαντες ως μια πρώτη νίκη.
Μπορούν να επαίρονται σήμερα στην Documento ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι πια αναγκασμένοι σε μισθούς απελπισίας και ανάγκης, χαμηλότερους της ΕΣΣ και υποχρεωμένοι να παριστάνουν τους ελεύθερους επαγγελματίες, ενώ εργάζονται για έναν και μοναδικό εργοδότη που δεν διστάζει να τους εξοντώνει με την αιτιολογία του «απρόβλεπτου, απαιτητικού αλλά και συναρπαστικού» δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Αν αυτό είναι αλήθεια, και μένει να ελεγχθεί, δεν συνέβη γιατί το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει όλα τζάμπα. Αλλά γιατί υπήρξαν εργαζόμενοι που αποφάσισαν πως ακόμα και οι 70 μήνες ανεργίας τους δεν είναι αρκετοί για να ξεπουλήσουν την αξιοπρέπεια και την ηθική και να αποτελέσουν ακόμα μια επιβεβαίωση για τα αφεντικά, ότι πάντα υπάρχει χώρος για λίγη ακόμη εκμετάλλευση.
Θα παρακολουθούμε στενά τα έργα και τις ημέρες των αφεντικών και εργοδοτικών της εφημερίδας Documento.
Θα διαπιστώνουμε χωρίς έκπληξη την αθλιότητα αυτών των ιδιοτήτων σε καιρούς εργασιακού μεσαίωνα.
Θα αναμένουμε, χωρίς να πέφτουμε από τα σύννεφα, την κανιβαλιστική «συναδελφική» τους έκφραση, αλλά θα είμαστε άτεγκτοι απέναντι στην εργασιακή βαρβαρότητα.
Έως το βύθισμα των γαλερών.
Ναι, Κώστα Βαξεβάνη και λοιποί: «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει».
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Η συγκέντρωση ήταν μια κίνηση αλληλεγγύης προς τους απολυμένους συναδέλφους, προς τους εναπομείναντες εργαζόμενους στον όμιλο που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία του εργοδότη. Αλλά ήταν και μια προειδοποίηση για το μέλλον, σε περίπτωση που ο Κώστας Βαξεβάνης θελήσει να κάνει πάλι χρήση του «διευθυντικού δικαιώματος» απολύοντας όσους δεν το βουλώνουν και διεκδικούν τα εργασιακά τους δικαιώματα.
