Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Άλλη μία θεατρική παράσταση θέλησε να δώσει ο Τάσος Δούσης παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως υποψήφιο θύμα τρομοκρατικής επίθεσης μετά την παρέμβασή μας με μοίρασμα κειμένου στις 13/02 στα γραφεία του περιοδικού του ICONS TRAVELLER’S. Η αγωνιώδης προσπάθειά του να καλύψει τις παρανομίες του και να μεταφέρει το επίκεντρο της συζήτησης πέρα από τη στυγνή εκμετάλλευση νέων εργαζομένων στο μαγαζί του, τον οδήγησε σε υποκριτικά υστερικά καλέσματα για βοήθεια από τις αρχές (!), καθώς δέχεται απειλές και έχει στοχοποιηθεί…..προφανώς γιατί προβάλλει στο τεύχος Φεβρουαρίου το καρναβάλι της Βενετίας σε βάρος του δικού μας ντόπιου Πατρινού!!!

Η τραγελαφική εικόνα των ΜΑΤ να φυλάνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη, η ισοπέδωση, νύχτα, του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, οι εξόφθαλμες παρανομίες (σε σχέση με τους νόμους που οι ίδιοι φτιάχνουν για να τους εξυπηρετούν) στην προκειμένη πράξη, οι επιθέσεις των ΜΑΤ σε κατοίκους τόσο στην Πατησίων όσο και στο Δημαρχείο που είχαν ως αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό 3 ανθρώπων από χειροβομβίδες κρότου λάμψης, δεν πτόησαν το κατά τα άλλα «εναλλακτικό» και «σκεπτόμενο» έντυπο LIFO…

το οποίο κυκλοφόρησε την προηγούμενη Πέμπτη με επισυναπτόμενο το εμετικό έντυπο-προπαγάνδα του Δήμου Αθηναίων με ειδική μνεία σε όλους «όσοι υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών σε σχέση με τον υπόγειο χώρο στάθμευσης στην Κύπρου και Πατησίων» και «στις μειοψηφίες που αντιδρούν σε οποιοδήποτε σχέδιο να επανασυμφιλιωθεί (!!!) ο κάτοικος της πόλης με την πόλη του».

Σαφώς και το ζήτημα δεν είναι αποκλειστικά πρόβλημα της LIFO, αφού το συγκεκριμένο τετρασέλιδο του Δήμου διαμοιράζεται και από τα υπόλοιπα free-press, ούτε αποζητούσε κανείς από το έντυπο επαναστατική συνέπεια, καθώς πρόκειται για ένα ακόμη «δωρεάν» έντυπο το οποίο όμως πληρώνουμε πολύ ακριβά… Τι σημαίνει αυτό;

Τα «δωρεάν» έντυπα βρίθουν από «δωρεάν» προτάσεις για πληρωμένη διασκέδαση, από «δωρεάν» ρομαντικά εξώφυλλα που προωθούν ακριβοπληρωμένα συμβόλαια κινητής τηλεφωνίας, από «δωρεάν» αναλύσεις για το σεξ πλάι-πλάι με διαφημίσεις προφυλακτικών. Οσο περισσότερο καταναλώνουμε τόσα περισσότερα «δωρεάν» έντυπα θα έχουμε. Οι διαφημιζόμενοι είναι και η αποκλειστική πηγή ζωής για τέτοιου είδους έντυπα, προκαλώντας όμως και τις λογικές συνέπειες, την απόλυτη εξάρτηση από το μάρκετινγκ άρα και την αυτόματη υποβάθμιση του περιεχομένου προκειμένου να είναι αρεστό. Πρόκειται ουσιαστικά για την κλασσική αντίφαση όλων των αστικών ΜΜΕ. Πώς να συμβιβαστεί η αποκαλυπτική και κριτική φύση του «λειτουργήματος» της δημοσιογραφίας με το ότι το αντικείμενο της κριτικής μου ταυτίζεται και με το χρηματοδότη μου; Η απάντηση είναι πως αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται ποτέ. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.

Η περίπτωση της LIFO είναι απλά ένα πολύ καλό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον παραπάνω κανόνα, πώς ένα έντυπο από τη δριμεία κριτική στη δημοτική αρχή πριν ένα χρόνο έφτασε να φιλοξενεί τη δημοτική προπαγάνδα και μάλιστα σε ένα ζήτημα που συνάντησε τη δυναμική και μαζικότατη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας;

Το χρονικό, πώς ο Κακλαμάνης «αγόρασε» τη Lifo (από indy.gr)

• 3 Απριλίου 2008, Τεύχος 106: Ο Αρχισυντάκτης της Lifo Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο Εditorial διαμαρτύρεται έντονα προς τον Κακλαμάνη για το θέμα των σταντς των Free Press και αναγγέλλει σε αντεκδίκηση την δημιουργία νέας στήλης με τον τίτλο: «Ο γυμνός Δήμαρχος»

• 17 Απριλίου 2008, Τεύχος 108: Εμφανίζεται η στήλη “Ο ξυπόλητος Δήμαρχος” με πρώτο θέμα τις νεραντζιές της οδού Κανάρη.

• 22 Μάη 2008 Τεύχος 112: O “Ξυπόλητος δήμαρχος” τα χώνει για το free press του 9.84-Δήμου Αθηναίων. Γράφει μεταξύ άλλων: «…φαιδρό «δημοτικό free press», το οποίο ουσιαστικά είναι μια τετρασέλιδη καταχώρηση του δήμου σε έντυπα της αρεσκείας σας (και του κύκλου σας).» και «…Υπάρχει «μεσάζων» που σπρώχνει αυτό το τετρασέλιδο στα έντυπα της αρεσκείας σας (δίκην διαφημιστικής) – και τι σχέση έχει με τον κ. Καφέζα; Ποιοι παίρνουν ποσοστά; Και βάσει ποιου διαγωνισμού τα παίρνουν;»

• 17 Ιουνίου 2008: Η Lifo καταγγέλλει σφοδρά τον Δήμαρχο για αυθαίρετη αφαίρεση επιλεκτικά των σταντ της. Γάφει μεταξύ άλλων: «Να υπενθυμίσουμε ότι η LifO είναι το μόνo εβδομαδιαίο free press πού πληρώνει το δήμο για τη χρήση stands και βεβαίως το μόνο που διώκεται επειδή δεν χαϊδεύει την ξυπόλυτη Αρχή. Εννοείται ότι τέτοιες φαιδρές πολιτικές κινήσεις δεν μας πτοούν.»

• 16 Οκτωβρίου 2008, Τεύχος 130: Ξαφνικά η στήλη «Ξυπόλητος Δήμαρχος» που τα έχωνε στα πεπραγμένα του Δημάρχου εξαφανίζεται!

• 23 Οκτωβρίου2008, Τεύχος 131: Εμφανίζεται στις τελευταίες σελίδες της Lifo το ένθετο του 9.84-Δήμου μαζί και ένα περίεργο Editorial στο οποίο μεταξύ άλλων διαβάζουμε «Άπαξ και αποφασίσεις να μπεις στο παίγνιο της κοινωνίας των Αθηνών, πρέπει να γίνεις ψεύτης. Να υποστηρίζεις διά της παρουσίας σου (ή συνηθέστερα διά της σιωπής σου) το χρυσοποίκιλτο μπερντέ που προσποιείται το ανάκτορο. Δεν φτάνει που έχεις τις εσωτερικές σου αρρώστιες (όρα λήμμα 4), πρέπει να γλύφεις και τους καραγκιόζηδες. Κι όμως όλοι το κάνουν. Και κάνουν τη δουλίτσα τους. Ψευδέστεροι: εκείνοι που υποδύονται τους ανένταχτους, τους εξωκοινοβουλευτικούς, τους αλτέρνατιβ και προνομιούχοι όντες φοράνε τετριμμένα (ναι, συμπεριλαμβανόμαστε).»

• 26 Οκτωβρίου 2008: Αμέσως με την δημοσίευση του ενθέτου του Δήμου στην Lifo αρχίζουν οι διαμαρτυρίες και η Lifo απαντά, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Για να πάψει η μίρλα ας ανακοινωθεί κατι που και το στοιχειωδέστερο ρεπορτάζ θα αποκάλυπτε: Το τετρασέλιδο του Δημου Αθηναίων δημοσιεύται ΔΩΡΕΑΝ στη LIFO (όπως και σέ όλα τα υπόλοιπα free press) και αποτελεί συμψηφιστικό όρο του συμβολαίου για την ενοικίαση των stands.»

• 30 Οκτωβρίου 2008, Τεύχος 132: Τα πράγματα έχουν σκουρύνει και ο Τσαγκαρουσιάνος αφήνει τα μυστήρια Editorial του για να ασχοληθεί με το πεζό θέμα της κρατικής διαφήμισης και να υπογραμμίσει ότι η Lifo αδικείται σε σχέση με άλλα έντυπα». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Πάντως το ότι το λέει αμέσως μετά την ενσωμάτωση του ενθέτου του Δήμου στη Lifo και την απάντηση ότι αυτό μπαίνει δωρεάν/συμψηφιστικά μόνο καθαρές καταστάσεις δεν δείχνει. Μοιάζει κάποιοι να έχουν ενοχές και να ρίχνουν μελάνι ως σουπιές…

• 18 Δεκεμβρίου 2008, Τεύχος 139: Εμφανίζεται για μία και μόνη φορά ξανά η στήλη «Ο ξυπόλητος Δήμαρχος» Αυτή τη φορά με υπογραφή συντάκτη και για θέμα που δεν αφορά τον Δήμο Αθηναίων αλλά τη Νομαρχία Τι κουφό πάλι κι αυτό…

• 13 Φλεβάρη 2009: Αναγνώστης της Lifo τα χώνει στην εφημερίδα για το προκλητικό τετρασέλιδο του Δήμου. Γράφει μεταξύ άλλων: «Γιατί η Lifo είναι το μόνο free press έντυπο αυτή τη βδομάδα που δημοσιεύει αυτό το τετρασέλιδο; Γιατί η Athens Voice και η FAQ, αν και στο παρελθόν έχουν φιλοξενήσει παρόμοια τετρασέλιδα, αυτή τη βδομάδα δεν το κάνουν; Και πόσα είναι, τέλος πάντων, τα γαμημένα τα λεφτά για να εξαγοράσεις μια συνείδηση;» Αηδία… Η Lifo του απαντάει 10(!) λεπτά αργότερα με το γνωστό τροπάρι ότι το τετρασέλιδο είναι δωρεάν/συμψηφιστικό, σε άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Την ξεφτίλα της.

Όταν η αδυσώπητη αγορά αναζητεί νέα προϊόντα, προκειμένου οι μέτοχοί της να εξασφαλίσουν το αχαλίνωτο κέρδος, τότε, μπορεί να μετατρέπει ακόμη και ανθρώπινα νεκρά κουφάρια σε εικαστικά εκθέματα. Αρκεί να έχει εξασφαλισμένη τη συνεργασία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Ένα θέαμα φρίκης που μετατρέπει τον θάνατο σε ψυχαγωγία αποκτηνώνοντας και βεβηλώνοντας σώματα νεκρών, αμφισβητούμενης προέλευσης, με βάσιμες υπόνοιες ότι προέρχονται από εκτελεσθέντες φυλακισμένους στην Κίνα, που διατείνεται ότι έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αθήνα.

Πρόκειται για την έκθεση «Bodies», που παρουσιάζεται στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, στην οποία περιλαμβάνονται 17 «πλαστικοποιημένα» ανοιχτά πτώματα νεκρών – από τα οποία «χάσκουν» πνεύμονες, καρδιές, νεφροί, τένοντες, αγγεία, αρμοί, οστά, ιστοί, νεύρα και έντερα – καθώς και 200 μεμονωμένα ανθρώπινα όργανα. Ένα θέαμα φρίκης που πολυδιαφημίστηκε ως καλλιτεχνικό, σχεδόν άκριτα, από όλα τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. Στεγαζόμενο, ώστε να εδραιωθεί ως έκθεση τέχνης, στις σελίδες του πολιτιστικού ρεπορτάζ.

Προκειμένου να εξασφαλίσουν το δέλεαρ για το φιλοθεάμον κοινό, οι διοργανωτές της δεν αρκούνται στην επίδειξη των ξεφλουδισμένων και ξεκοιλιασμένων πτωμάτων που «έπεσαν» στα χέρια τους, αλλά τα διαμόρφωσαν σε συγκεκριμένες στάσεις, εν ώρα δράσης, έτσι ώστε να καλύψουν όσο το δυνατόν ευρύτερα τις φρικώδεις διαστροφές του.

Οι επισκέπτες αυτού του… εικαστικού νεκροτομείου έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν μια νεκρή γυναίκα έγκυο με τα πόδια ανοιχτά, ώστε να φαίνεται το έμβρυο, ένα πτώμα να κρατά το δέρμα της πλάτης του, ένα άλλο γονατισμένο σε στάση προσευχής κρατώντας την καρδιά του στα χέρια του, μη παραλείποντας να μετατρέψουν και πτώματα σε αθλητές(!) που πετούν ένα δίσκο και κλωτσούν μία μπάλα.

Αν, στην καλύτερη περίπτωση, ευσταθούν οι ισχυρισμοί της αμερικανικής εταιρείας «Premier Exhibitions» που διοργανώνει την έκθεση ότι τα σώματα προέρχονται από δωρητές πρόθυμους να τα παραχωρήσουν στην ιατρική για επιστημονικούς λόγους, τότε είμαστε αντιμέτωποι με μια εγκληματική εξαπάτηση απέναντι σε ανυπεράσπιστους νεκρούς που, εν ζωή, δεν έδωσαν ποτέ τη συγκατάθεσή τους να χρησιμοποιηθούν κατ’ αυτόν τον ανίερο, διαπομπευτικό και «εξευτεληστρικό» τρόπο.

Αλλά ακόμη και εάν κάποια από τα σώματα προέρχονται από τα αζήτητα των κινεζικών νεκροτομείων, πάντα κατά τους ισχυρισμούς των διοργανωτών, έχουμε να κάνουμε με μια βάρβαρη οικειοποίηση πτωμάτων, μια ανίερη εκμετάλλευση νεκρών ψοφιμιών, στο όνομα του κέρδους.

Στη χειρότερη περίπτωση, εάν ευσταθεί η δημοσιογραφική έρευνα αμερικανών δημοσιογράφων, τα σώματα των νεκρών που παρουσιάζονται στην έκθεση προέρχονται από θύματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγκεκριμένα από θανατοποινίτες που εκτελέστηκαν από την κινεζική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση δολοφόνων, υπόλογη για πολλαπλές και κατάφωρες παραβιάσεις των πολιτικών δικαιωμάτων, που ξέρει να κλείνει το στόμα σε οποιαδήποτε αντικαθεστωτική φωνή και που τιμωρεί με θάνατο περισσότερες από 60 παραβάσεις των νόμων που θέσπισε, μεταξύ των οποίων πολιτικών και οικονομικών. Ένα στυγνό δολοφονικό καθεστώς που, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, διεκδικούσε το 80% των διατεταγμένων από κυβερνήσεις θανατικών εκτελέσεων ανά τον κόσμο.

Και δεν είναι μόνο για όλους αυτούς τους λόγους προκλητική, κατάπτυστη και καταδικαστέα η τροφοδοτούμενη με πτώματα και ανθρώπινα όργανα από το πανεπιστήμιο Dalian Plastination της Κίνας έκθεση «Bodies». Η μεταμόσχευση οργάνων στην Κίνα αποτελεί μια τεράστια βιομηχανία που προσελκύει αγοραστές από όλο τον κόσμο, παρόλο που η χώρα δεν διαθέτει κανένα σύστημα εθελοντικής δωρεάς οργάνων! Ετσι, δεκάδες χιλιάδες μεταμοσχευμένων οργάνων προέρχονται από άγνωστες πηγές, κοινώς, από το παράνομο εμπόριο οργάνων.

Τα περισσότερα όργανα που μεταμοσχεύονται στην Κίνα λαμβάνονται από φυλακισμένους που εκτελέστηκαν. Μάλιστα, προκειμένου η κυβέρνηση να διευκολύνει αυτή τη διαδικασία έχει αλλάξει τη μέθοδο εκτελέσεων. Οι εκτελέσεις εκατοντάδων φυλακισμένων γίνονται πλέον με μια φονική ένεση μέσα σε κινούμενα βαν που έχουν ως προορισμό κάποιο νοσοκομείο, προκειμένου να συγκομιστούν και να μοσχοπουληθούν τα «φρέσκα» όργανά τους. Και δεν χρειάζεται να γίνει εκτενής αναφορά για πιο πρόσφατες καταγγελίες, σύμφωνα με τις οποίες η Κίνα προμηθεύεται ανθρώπινα όργανα ακόμη και από ζωντανούς φυλακισμένους.

Μήπως δεν τα γνωρίζει όλα αυτά ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, υπό την αιγίδα του οποίου τελεί η συγκεκριμένη έκθεση; Εκτός και εάν ο επίσημος φορέας του ελληνικού κράτους, που υιοθετεί και προωθεί την εφαρμογή δια του νόμου της υποχρεωτικής δωρεάς οργάνων από τη στιγμή που θα γεννιόμαστε, εθελοτυφλεί θεωρώντας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Φαίνεται ότι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων παραβλέποντας τις καταγγελίες για την πηγή της προέλευσης των παραμορφωμένων πτωμάτων και τις όποιες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα περιτριγυρίζουν ως φαντάσματα, ανάγει τη δωρεά οργάνων ως αυτοσκοπό, κατά τα λοιπά για ανθρωπιστικούς λόγους, και εμμένει αποκλειστικά στον «εκπαιδευτικό» χαρακτήρα της έκθεσης. Με ποιο σκεπτικό; Μα, προφανώς, την οικειοποίηση των επισκεπτών της έκθεσης με τα ανθρώπινα όργανα, αυτών των «αγνώστου ταυτότητας» νεκρών, μια οικειοποίηση που τελικά μεθοδεύει την μετατροπή μας σε δωρητές οργάνων. Αν τα γνωρίσεις, μόλις πεθάνεις, θα τα χαρίσεις…

Με είσοδο 16 ευρώ και χαμηλότερες τιμές για παιδιά και ηλικιωμένους, η είσοδος στο χώρο των αποκτηνωμένων νεκρών ανοίγει την πόρτα του επίγειου αγοραίου Αδη. Οι εκπαιδευτικοί που έλαβαν και λαμβάνουν την πρωτοβουλία να οδηγήσουν τους μαθητές τους στην έκθεση «Bodies» (ή έπεσαν θύματα άγνοιας, εξαιτίας της ανεύθυνα ύποπτης προβολής της από τα μέσα ενημέρωσης) – με την άτυπη έγκριση του υπουργείου Παιδείας – ας αναλογιστούν ότι οδηγούν τα παιδιά στις πύλες του επίγειου υποχθόνιου κόσμου.

Αυτού εδώ, του αγγελικά πλασμένου, που, οι εξουσίες του μπορούν να μας αρπάζουν, να μας δολοφονούν και μετά να μας εκθέτουν νεκρούς, άλλοτε στα πλαίσια της «αγοράς», ενίοτε στο όνομα της Τέχνης.

Οι πύλες της έκθεσης του εξευτελισμού της υπάρχουσας και μεταθανάτιας ζωής παραμένουν ανοιχτές, μας προκαλούν χυδαία και μας περιμένουν….

Οι καταγγελίες από αποχωρήσαντες εργαζόμενους-ες έχουν δημοσιευτεί τόσο στο site της συνδικαλιστικής παράταξης «Παρατύπως» όσο και στο site μας. Δεν χρειάστηκε κάποια φοβερή δημοσιογραφική έρευνα για να επιβεβαιώσουμε αυτές τις καταγγελίες, από την στιγμή που η επιχείρηση του κ. Δούση κάθε άλλο πάρα κρύβει την πολιτική της, ψαρεύοντας αφειδώς άμισθους εργαζόμενους από τις πανεπιστημιακές σχολές ΜΜΕ και ζητώντας συνεχώς από το site της εργαζόμενους για όλες τις θέσεις της επιχείρησης…

Η ίδια μας η παρουσία στην συγκεκριμένη επιχείρηση εκείνη την ώρα (19:30 βράδυ Παρασκευής) ήταν απόδειξη ότι η επιχείρηση εξαναγκάζει ελαστικούς και άμισθους εργαζόμενους να δουλεύουν για παραπάνω από 8 ώρες, από την στιγμή που γνωρίζαμε ότι όλοι/ες προσέρχονται στις 10 το πρωί.

Επισκεφτήκαμε λοιπόν, χωρίς ραντεβού, τα γραφεία του περιοδικού στην Μεταμόρφωση και μοιράσαμε αυτό το κείμενο στους/στις εργαζόμενους/ες. Η συνομιλία μας μαζί τους προφανώς δεν ήταν δυνατή, από την στιγμή που ο Μεγάλος Αδελφός της εργοδοσίας καραδοκούσε, είτε στα μάτια του προϊστάμενου, είτε στα μάτια των καμερών που έχει τοποθετήσει ο κ. Δούσης. Στον δεύτερο όροφο συναντήσαμε τους «managers» της επιχείρησης καθώς και τον ίδιο τον Δούση, ο οποίος αλαφιασμένος προσπάθησε αρχικά να μας περιορίσει στο γραφείο του για να «συζητήσουμε», ενώ οι υπόλοιποι έκλειναν τις πόρτες για να μην ακούνε οι εργαζόμενοι/ες. Ο Δούσης ενώ αρχικά έπεφτε από τα σύννεφα από τα καταγγελλόμενα μας, στην συνέχεια τα επιβεβαίωνε σιγά-σιγά ένα προς ένα, φτάνοντας στο τέλος να υποστηρίζει όλη την ρητορική των αφεντικών γύρω από τους σύγχρονους όρους σκλαβιάς που επιβάλλουν στους/στις εργαζόμενους/ες. Πραγματικά, αν ήταν δικηγόρος θα είχε χάσει όλες τις δίκες, αλλά ευτυχώς για την έγκυρη ενημέρωση είναι δημοσιογράφος… Έχουμε και λέμε:

Καταγγελία περί απλήρωτων εργαζόμενων.

Αρχική θέση: «Απλήρωτους εργαζόμενους εγώ; Ψέματα. Δεν ισχύει. Δεν υπάρχει ούτε ένας». Ενδιάμεση θέση: «Προσφέρουμε πρακτική άσκηση σε παιδιά από πανεπιστήμια, αφού πρώτα συνεννοούνται με την υπεύθυνο ότι είναι μόνο για ένα μήνα», τελική θέση: «Σίγουρα δεν κάθονται πάνω από ενάμιση-δυο μήνες».

Η αλήθεια: Με βάση την κινηματική δημοσιογραφική έρευνα μας, συνήθως οι «δόκιμοι/ες» αποχωρούν μόνοι τους γύρω στους 2-2,5 μήνες, αφού δεν πληρώνονται και ασφυκτιούν από τις συνθήκες εργασίας.

Καταγγελία περί υπερωριών, εξαντλητικού ωραρίου ή η απάντηση στην ερώτηση «Τι ώρα είναι;».

Αρχική απάντηση προϊσταμένου: «Κανείς δεν ξεπερνάει το οχτάωρο, γιατί όλοι έρχονται στις 10:30», σημειώνουμε ότι η ώρα ήταν 19:30!!!

Αρχική απάντηση Δούση: «Οι εργαζόμενοι εδώ ξεκινάνε να δουλεύουν στις 11:00».

Ενδιάμεση θέση Δούση (αφού του υπενθυμίζουμε τι ώρα είναι): «Οι εργαζόμενοι εδώ αποχωρούν όποτε ολοκληρώσουν την δουλειά τους».

Τελική θέση Δούση, αφού τον ρωτάμε αν εννοεί ότι δουλεύουν εθελοντικά: «Οι δημοσιογράφοι είναι αφιερωμένοι στο ρεπορτάζ και δεν έχουν ωράρια. Κι εγώ ως δημοσιογράφος δούλευα πάντα παραπάνω από 8 ώρες. Εσείς δηλαδή δουλεύετε 8ωρο;» (ειλικρινής απορία στο βλέμμα του, οφείλουμε να παραδεχτούμε). Σημειώνουμε ότι ένας προϊστάμενος απάντησε ότι «ένας δημοσιογράφος αποχωρεί όταν εκπληρώσει το καθήκον του», πάλι καλά που δεν μίλησε για δημοσιογραφική στρατιωτική θητεία!!!

Η αλήθεια από τα κινηματικά/ δημοσιογραφικά στοιχεία που κατέχουμε: Οι εργαζόμενοι/ες κάθονται όσο τους πουν τα αφεντικά, τα βράδια ή και τα Σαββατοκύριακα, ενώ τα αφεντικά κάνουν αστειάκια του στυλ «Τι να φύγεις από τώρα. Κανείς δεν φεύγει όσο είμαι εγώ. Σήμερα θα το ξενυχτήσουμε!»

Καταγγελία περί καμερών σε χώρους εργασίας.

Αρχική θέση Δούση: είναι για λόγους ασφαλείας.

Ενδιάμεση θέση Δούση, όταν τον ρωτάμε αν γνωρίζει την νομοθεσία περί καμερών σε χώρους εργασίας: «Δεν έχουν ήχο».

Τελική θέση Δούση, αφού επιμένουμε γύρω από την ισχύουσα (;) ελληνική νομοθεσία: «Είναι στους διαδρόμους, δεν είναι στα γραφεία».

Η αλήθεια: Ο Δούσης έχει τιγκάρει το τριώροφο μαγαζί του με κάμερες στις σκάλες και στις αίθουσες, το μαγαζί του δεν είναι και κανά εργοστάσιο για να διαχωρίζονται αυστηρά οι διάδρομοι από τις αίθουσες. Και στην τελική δεν έχει τόση σημασία το μέρος τοποθέτησης των καμερών αλλά η ίδια τους η ύπαρξη και το συνεχές αίσθημα παρακολούθησης, έτσι ώστε να μην «πέφτουν οι ρυθμοί παραγωγής».

Καταγγελία ότι έκοψε το MSN και το Facebook από τους εργαζόμενους.

Το μόνο σημείο που η θέση του Δούση ήταν εξ’ αρχής σταθερή και υπερήφανη. «Ναι, το έκοψα, είναι η πολιτική της επιχείρησης». Πράγματι δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει τον παραλογισμό των αφεντικών απέναντι στην «μάστιγα» του ιντερνετικού διαλόγου.

Ο σύντομος «διάλογος» με τον Δούση έληξε από την στιγμή που πήραμε αυτές τις απαντήσεις, τις οποίες δημοσιοποιούμε για να γελάσει λίγο και το χειλάκι των νέων εργαζομένων, που ξέρουν καλύτερα από εμάς τι ισχύει και τι όχι. Εμείς επιμένουμε ότι αυτού του είδους η εργασιακή εκμετάλλευση δεν περιορίζεται στο «Δουσιστάν» αλλά είναι σύνηθες εργασιακό καθεστώς για πολλά «μαγαζιά» της βιομηχανίας των ΜΜΕ (κι όχι μόνο). Και η μόνη απάντηση είναι η όξυνση των συλλογικών απαντήσεων που δίνουμε, και όχι ο ατομικός δρόμος αναζήτησης μιας καριέρας που μετατρέπεται σε απλήρωτο εφιάλτη. Παράλληλά με την ανάπτυξη των αυτοοργανωμένων κι από τα κάτω αγώνων μας, επιμένουμε να καλούμε το σωματείο της ΕΣΠΗΤ να πάρει θέση για τα τεκταινόμενα στην επιχείρηση του Δούση.

…για τον εργασιακό μεσαίωνα στο περιοδικό Icons Traveller’s

Τόπος: Ελλάδα, Αττική, 10ο χλμ. Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας, γραφεία του περιοδικού «Icons Traveller’s», ιδιοκτησίας Τάσου Δούση. Χρόνος: 2009 (ύστερος καπιταλισμός σε περίοδο κρίσης και παρακμής). Εργασιακές σχέσεις: Μεσαιωνικές με δόσεις πατριαρχικής φεουδαρχίας. Κοινωνικές σχέσεις: Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την επίθεση με βιτριόλι στην αγωνίστρια συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, ένα μαχόμενο εργατικό κίνημα έχει αρχίσει να σπάει το πέπλο της σιωπής γύρω από την εργοδοτική εκμετάλλευση που ασκείται είτε μέσω των νομιμοποιημένων ελαστικών-επισφαλών εργασιακών σχέσεων, είτε μέσω της εργοδοτικής τρομοκρατίας.