Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Declaration of Solidarity with Struggling and Prosecuted Proletarians in Greece

“In one night “reality” and “normality” died…”

On 6th of December 2008 in Greece pigs shot dead in cold blood 15 years old Alexis Grigoropoulos. That was the last straw which broke camel’s back and proletarian anger, which had been expressing itself through strikes and riots against attacks of Capital on living standards of our class, erupted. Suddenly, an uprising broke out and after several decades the specter of proletarian insurgency and open class struggle against capitalism returned to Europe.

University and high school students as well as many pupils spontaneously surged into the streets of Greek cities and towns in order to assault police stations and all cops with stones and Molotov cocktails. Students and pupils were quickly joined by immigrant proletarians of every age, young “Greeks” with badly paid precarious jobs, but also by quite a lot of workers of an older generation. Even many unemployed and people from the margins of the class society took part: Romas, illegal refugees, drug addicts… Football hooligans forgot their dim-witted fights among each other and joined the struggle against the real enemy – repressive forces of the state. Immediately, it became clear to everybody that cops are nothing else but mercenaries of state terrorism. It became evident that they “serve” only smooth working of the system of private property of some and wage exploitation of others; and also that they “protect” merely law and order of this bourgeois system. “Dutiful citizens” and the belief in Democracy disappeared in clouds of smoke and tear gas and among blows of police batons.

“We destroy the present, because we come from the future!”

It was not only about street fights with cops and burning police stations. Rebels smashed and burned the smiling face of the capital’s world – the consumer paradise of shops, supermarkets, car showrooms and banks, which lend you money for some of the splendid commodities. The world of passive consumers of goods and spectators of Spectacle was burning in flames. And there were looting proletarians emerging from this fire and practically imposing dictatorship of human needs over capital and its exchange relations. Our class brothers and sisters were re-appropriating everything that we are, as the class, forced to produce at work in order to be obliged to buy it back for money we earn. They were also re-appropriating space and time, which are otherwise strictly divided and corseted according to needs of capital – columns of cars and stressed crowds of alienated zombies rushing to work, to school, to shop… disappeared from the streets recreated by proletarian violence and they were replaced by a community of the militant class. Combat self-organisation of rebels was developing spontaneously. Dozens of universities and high schools occupied not only by students, but proletarians of all categories, which we are divided into by capital, were transformed in centres of resistance and places of encounters, discussions, love and class hate. The same thing happened to a town hall in the Athens working class district of Aghios Dimitrios, which was also occupied by local inhabitants. After a long time our class was again beginning to speak and formulate its programme on its own. When rebelling workers occupied trade union buildings in Athens and Thessaloniki, they put forward a critique of these mediators of sale of our labour power to the bosses. They showed that trade unions are part of the state and it is their aim to disorganise and suppress class struggle and that the way forward goes through self-organisation of struggle in workplaces. In all those aspects of the class movement and its struggle autonomy of the proletariat from the bourgeoisie – its ideologies, organisations and way of life – began to be born.

“Stop watching TV! Everybody come to the streets!”

Although the proletarian uprising was going across many sectors, which we are separated into by capital, only a minority of our class was actively taking part in it. While there were burning barricades in the streets, shops were looted and cops were fought against, a majority sat at home in front of their TV sets and listened to the baloney of politicians and journalists. Despite their enduring effort rebels have not succeeded in breaking passivity of their class brothers and sisters – neither in Greece nor in the rest of Europe and most countries of the world. Therefore, there was not a general paralysation of capitalist economy, which means that there was neither an attack against wage labour and production for profit. The movement stopped at partial attacks against the state and incomplete subversion of capitalist relations. In December, total destruction of all state structures aiming at liquidation of bourgeois power and imposition of social dictatorship of proletariat, which would strengthen and allow communisation of social relations, was not on the order of the day yet. Revolutionary insurrection is postponed for the moment…

“Merry crisis and a happy new fear!”

It was exactly this message that the Greek uprising left on Athens walls for law-abiding citizens (who continue to submit themselves to demands of capital; whom it does not even occur to that they could resist bosses and the state and they only wait as sheep what will happen to them). This message applies for proletarians over here, in the Czech Republic, too. The crisis is coming and the bourgeois lay off hundreds and thousands of people from work and lower real wages. For instance, 4.000 laid-off glass workers are right now left without any means of subsistence. And what has happened? Nothing! Domination of social peace and Democracy lays on our class like a boulder: we will rather die from hunger or live under a bridge than we would start really struggling for satisfaction of our human needs. Democracy is like opium – it prevents us from understanding ourselves as a class with distinct interests, which are opposed to the interests of capital. We can see only our individual and family lives and their misery appears to be the best what we can have. However, the world crisis will smash our citizen-consumer illusion of happiness and even the slightest enthusiasm about capitalism. There will be more and more unemployed and homeless people, prices of basic goods will grow and those, who will have jobs, will be able to buy less and less with their wages… and at the end the ruling class may drive us into a war in order to get rid of surplus people and production capacities and to achieve a possibility of another economical growth through reconstruction.

Is economy in crisis? Let’s finish it off! Down with social peace! One Greece is not enough!

Sooner or later, capital will leave us with no reserves. We will suffer and maybe we will die, if we will continue to slavishly accept wage labour and money as a necessary means to satisfy our needs. But surely there will be proletarians, who will refuse the logic of exchange value and surge into supermarkets and take without paying, what they will need. The class movement in Greece will explode anew with even greater subversive power and this time it will not be alone. And it will not be only proletarians in China, Bangladesh, Egypt or Bolivia, who will rise up. Even over here, shop windows will be trashed. We will loot shops and luxurious bourgeois haciendas. Mass strikes without and against trade unions will subvert all the capitalist economy. The state with its police and army will, as always, defend bourgeois order and properties and make terror against the proletariat, who will never solve anything, unless it makes its own revolution. In the meantime, all our support, sympathies, thoughts belong to proletarians in Greece, who struggle or are imprisoned. We long for helping them through spreading the struggle in the Czech Republic and the whole world. We want to share and develop their experience with them, in order to put a global revolutionary insurrection back on the order of history…

World revolution against capital, wage labour and money!

Revolutionary proletarian violence against state terror of the police till the complete destruction of all states!

Dictatorship of proletariat for communisation of social relations and worldwide classless community!

Třídní válka (Class War)

μετάφραση

Προκήρυξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και προφυλακισμένους προλετάριους στην Ελλάδα.

«Μέσα σε μία νύχτα η «πραγματικότητα» και η «κανονικότητα» πέθανε…

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 στην Ελλάδα, τα γουρούνια δολοφονούν εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η προλεταριακή οργή, η οποία εκφραζόταν με απεργίες και βίαιες διαδηλώσεις ενάντια στις επιθέσεις του Κεφαλαίου στις συνθήκες διαβίωσης, ξέσπασε.
Ξαφνικά, μια εξέγερση ξέσπασε και έπειτα από αρκετές δεκαετίες το φάντασμα της προλεταριακής εξέγερσης και της ανοιχτής ταξικής σύγκρουσης επέστρεψε στην Ευρώπη. Φοιτητές αλλά και πολλοί μαθητές ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους των ελληνικών πόλεων, με σκοπό να επιτεθούν στα αστυνομικά τμήματα και στους μπάτσους με πέτρες και μολότοφ.

Οι φοιτητές και οι μαθητές πλαισιώθηκαν γρήγορα από προλετάριους μετανάστες κάθε ηλικίας, από νεολαίους έλληνες επισφαλώς εργαζόμενους, αλλά επίσης και από πολλούς εργάτες μεγαλύτερης ηλικίας. Ακόμα και πολλοί άνεργοι και άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της ταξικής κοινωνίας έλαβαν μέρος, Ρομά, παράνομοι πρόσφυγες, τοξικομανείς… Χούλιγκαν του ποδοσφαίρου παρέκαμψαν τις μεταξύ τους διαμάχες και συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στον πραγματικό εχθρό – τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.
Άμεσα, έγινε ξεκάθαρο στον καθένα ότι οι μπάτσοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μισθοφόροι της κρατικής τρομοκρατίας. Έγινε ολοφάνερο ότι υπηρετούν την ομαλή λειτουργία του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας κάποιων και της μισθωτής εκμετάλλευσης κάποιων άλλων και ότι προστατεύουν το νόμο και την τάξη του αστικού συστήματος. Οι «ευσυνείδητοι πολίτες» και η πίστη στη Δημοκρατία εξαφανίστηκαν ανάμεσα στα σύννεφα του καπνού και των δακρυγόνων και ανάμεσα στα ραπίσματα των αστυνομικών γκλομπ.

«Καταστρέφουμε το παρών, επειδή ερχόμαστε από το μέλλον!»

Δεν ήταν μόνο οι οδομαχίες με τους μπάτσους και η πυρπόληση αστυνομικών τμημάτων. Οι εξεγερμένοι συνέτριψαν και έκαψαν το χαμογελαστό πρόσωπο του κόσμου του κεφαλαίου – τον καταναλωτικό παράδεισο των καταστημάτων, των σούπερ μάρκετ, των εκθέσεων αυτοκινήτων και των τραπεζών που σου δανείζουν χρήματα για κάποια από τα πολυτελή προϊόντα. Ο κόσμος των παθητικών καταναλωτών και των θεατών του Θεάματος τυλιγόταν στις φλόγες. Και υπήρχαν προλετάριοι που λεηλατούσαν οι οποίοι ξεπρόβαλλαν μέσα από τη φωτιά, επιβάλλοντας έμπρακτα τη δικτατορία των ανθρώπινων αναγκών πάνω στο κεφάλαιο και τις εμπορευματικές του σχέσεις.
Τα ταξικά μας αδέρφια και αδερφές επανέκτησαν αυτό που είμαστε, ως η τάξη που καταναγκάζεται να παράγει στη δουλειά, με σκοπό να υποχρεωθεί να ξαναγοράσει πληρώνοντας με τα χρήματα του μισθού. Επανοικειοποιήθηκαν, επίσης, το χώρο και το χρόνο, που διαιρείται και περιορίζεται ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου – ουρές αυτοκινήτων και αγχωμένα πλήθη αποξενωμένων ζόμπι που τρέχουν στη δουλειά, στο σχολείο, στο μαγαζί…εξαφανίστηκαν από τους δρόμους που αναδημιουργήθηκαν από την προλεταριακή βία και αντικαταστάθηκαν από μια κοινότητα της μαχόμενης τάξης.

Η αυτό-οργάνωση του αγώνα των εξεγερμένων αναπτυσσόταν αυθόρμητα. Δεκάδες πανεπιστήμια και λύκεια καταλαμβανόταν όχι μόνο από φοιτητές, αλλά και από κάθε είδους προλετάριους, διασπασμένων από το κεφάλαιο, και μεταμορφώθηκαν σε κέντρα αντίστασης, σε τόπους συγκρούσεων, συζητήσεων, έρωτα και ταξικού μίσους.

Το ίδιο συνέβη στο δημαρχείο, σε μια εργατική περιοχής της Αθήνας, τον Άγιο Δημήτριο, που επίσης καταλήφθηκε από τους κατοίκους. Μετά από πολύ καιρό η τάξη μας ξεκινούσε να μιλάει και να διαμορφώνει το πρόγραμμά της από μόνη της

Όταν εξεγερμένοι εργάτες κατέλαβαν τα κτίρια των συνδικάτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, άσκησαν κριτική σε αυτούς τους διαμεσολαβητές της πώλησης της εργατικής μας δύναμης στα αφεντικά μας. Κατέδειξαν ότι τα συνδικάτα είναι όργανα του κράτους και ο σκοπός τους είναι να αποδιοργανώνουν και να καταστέλλουν τον ταξικό αγώνα και ότι ο μόνος δρόμος είναι η αυτό-οργάνωση του αγώνα στους χώρους δουλειάς. Σε όλες αυτές τις πτυχές του ταξικού κινήματος και τον αυτόνομο αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στους αστούς – οι ιδεολογίες του, οι οργανώσεις και ο τρόπος ζωής άρχισαν να γεννιούνται.

«Σταματήστε να παρακολουθείτε τηλεόραση! Βγείτε όλοι στους δρόμους!»

Αν και η προλεταριακή εξέγερση διαπερνούσε πολλούς τομείς, στους οποίους μας διαχωρίζει το κεφάλαιο, μόνο μια μειοψηφία της τάξης μας έπαιρνε ενεργά μέρος σε αυτή. Ενώ υπήρχαν φλεγόμενα οδοφράγματα στους δρόμους, καταστήματα λεηλατούνταν και γινόταν επιθέσεις ενάντια στους μπάτσους, η πλειοψηφία έμεινε στο σπίτι καθήμενη στις πολυθρόνες μπροστά στην τηλεόρασή της ακούγοντας τις αερολογίες των πολιτικών και των δημοσιογράφων.

Παρά την επίμονη προσπάθεια οι εξεγερμένοι δεν κατάφεραν να διασπάσουν την παθητικότητα των ταξικών τους αδερφών – ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη και τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Συνεπώς δεν υπήρξε μια γενική παράλυση της καπιταλιστικής οικονομίας, που σημαίνει ότι δεν υπήρξε ούτε επίθεση ενάντια στη μισθωτή εργασία και της παραγωγής για το κέρδος. Το κίνημα σταμάτησε στις μερικές επιθέσεις ενάντια στο κράτος και στην ανολοκλήρωτη υπονόμευση των καπιταλιστικών σχέσεων. Το Δεκέμβρη, η ολοκληρωτική καταστροφή όλων των κρατικών δομών, που να στοχεύει στη διάλυση της δύναμης των αστών και η επιβολή της κοινωνικής δικτατορίας του προλεταριάτου, που θα ενδυνάμωνε και θα επέτρεπε τη μετατροπή των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές, δεν είχε μπει σε χρονική προτεραιότητα ακόμα. Ο επαναστατικός ξεσηκωμός αναβάλλεται για την ώρα.

“Merry crisis and a happy new fear!”

Είναι ακριβώς αυτό το μήνυμα που η ελληνική εξέγερση άφησε στους τοίχους της Αθήνας για τους πιστούς στο νόμο πολίτες (που συνεχίζουν να υποκύπτουν στις επιταγές του κεφαλαίου – που δεν σκέφτονται καν ότι μπορούν να αντισταθούν στα αφεντικά και στο κράτος και που απλώς περιμένουν σαν πρόβατα αυτό που θα τους συμβεί).

Αυτό το μήνυμα ισχύει επίσης και για τους προλετάριους εδώ στην Δημοκρατία της Τσεχίας. Η κρίση έρχεται και οι αστοί απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους μειώνοντας και τους βασικούς μισθούς. Για παράδειγμα, 4.000 απολυμένοι υαλουργοί αφέθηκαν τώρα χωρίς κανέναν μέσο επιβίωσης. Και τι συνέβη; Τίποτα!

Η κυριαρχία της κοινωνικής ειρήνης και της Δημοκρατίας κάθεται σα βαρίδιο στο σβέρκο της τάξης μας: προτιμάμε να πεθάνουμε από την πείνα ή να ζούμε κάτω από γέφυρες, παρά να αγωνιστούμε πραγματικά για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Η Δημοκρατία λειτουργεί σαν το όπιο – μας αποτρέπει από τα να κατανοήσουμε τον εαυτό μας ως τάξη με διαφορετικά και ενάντια, σε αυτά του κεφαλαίου, συμφέροντα. Βλέπουμε τη μιζέρια που φέρουν οι ατομικές και οικογενειακές μας ζωές ως το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε.

Ωστόσο, η παγκόσμια κρίση θα συνθλίψει την ψευδαίσθηση ευτυχίας μας ως πολίτες-καταναλωτές, (θα συνθλίψει) ακόμα και τον παραμικρό ενθουσιασμό για τον καπιταλισμό. Θα υπάρξουν όλο και περισσότεροι άνεργοι και άστεγοι άνθρωποι, οι τιμές των βασικών αγαθών θα αυξηθούν και αυτοί που θα έχουν δουλειές θα μπορούν να αγοράζουν όλο και λιγότερα με τους μισθούς τους… και στο τέλος η κυρίαρχη τάξη ίσως μας οδηγήσει σε έναν πόλεμο, με σκοπό να ξεφορτωθεί τους περιττούς ανθρώπους και την παραγωγική τους ικανότητα και να επιτύχει την πιθανότητα ακόμα μίας οικονομικής ανάπτυξης μέσω της ανοικοδόμησης.

Η οικονομία βρίσκετε σε κρίση; Ας την αποτελειώσουμε! Κάτω η κοινωνική ειρήνη! Μία Ελλάδα δεν είναι αρκετή!

Αργά ή γρήγορα το κεφάλαιο θα μας αφήσει χωρίς αποθέματα. Θα υποφέρουμε και ίσως πεθάνουμε, εάν συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε δουλικά τη μισθωτή εργασία και το χρήμα ως απαραίτητα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Αλλά σίγουρα θα υπάρξουν προλετάριοι, που θα αρνηθούν τη λογική της ανταλλακτικής αξίας και θα εισβάλλουν στα σούπερ μάρκετ και θα απαλλοτριώσουν αυτά που χρειάζονται. Το ταξικό κίνημα στην Ελλάδα θα ξεσπάσει ξανά με ακόμα μεγαλύτερη ανατρεπτική δύναμη και αυτή τη φορά δε θα είναι μόνο του.

Και δε θα είναι μόνο οι προλετάριοι στην Κίνα, το Μπαγκλαντές, την Αίγυπτο ή τη Βολιβία που θα ξεσηκωθούν. Ακόμα και εδώ, βιτρίνες καταστημάτων θα γίνουν θρύψαλα. Θα λεηλατήσουμε καταστήματα και πολυτελείς αστικές επαύλεις. Μαζικές απεργίες χωρίς και ενάντια στα συνδικάτα, θα ανατρέψουν ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία. Το κράτος με την αστυνομία και το στρατό του, όπως πάντοτε, θα υπερασπιστεί την αστική τάξη και περιουσία και θα ασκήσει τον τρόμο ενάντια στους προλετάριους, που ποτέ δε θα επιλύσουν τίποτα, εάν δεν κάνουν τη δική τους επανάσταση. Στο μεταξύ, όλη η υποστήριξή μας, η συμπάθεια, οι σκέψεις μας ανήκουν στους προλετάριους στην Ελλάδα, που αγωνίζονται ή είναι φυλακισμένοι.

Επιθυμούμε να τους βοηθήσουμε εξαπλώνοντας τον αγώνα στη Δημοκρατία της Τσεχίας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Θέλουμε να μοιραστούμε και να επεκτείνουμε τις εμπειρίες τους ώστε να επανατοποθετήσουμε έναν παγκόσμιο επαναστατικό ξεσηκωμό στο ιστορικό σχέδιο.

Παγκόσμια επανάσταση ενάντια στο κεφάλαιο, τη μισθωτή εργασία και το χρήμα!

Επαναστατική προλεταριακή βία ενάντια στην κρατική βία της αστυνομίας έως την ολοκληρωτική καταστροφή όλων των κρατών!

Δικτατορία του προλεταριάτου για τη μετατροπή των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές και για την παγκόσμια αταξική κοινότητα!

Třídní válka (Ταξικός Πόλεμος)