Ως Συνέλευση, έχουμε εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή μας στις απεργίες των ΜΜΕ που κηρύσσονται ετεροχρονισμένα από την υπόλοιπη κοινωνία, προκειμένου, δήθεν, να καλυφθούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις όπως διακήρυττουν οι εργατοπατέρες του κλάδου. Η ΕΣΗΕΑ προκήρυξε απεργία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μία μέρα πριν την γενική απεργία της Πέμπτης 16/3 και ενώ όλη την προηγούμενη εβδομάδα ποιούσε τη νήσσα, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας για το έγκλημα στα Τέμπη. Δε φτάνει που προκήρυξε απεργία χωριστά από όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, η ΕΣΗΕΑ αποδυναμώνει και ξεφτιλίζει την έννοια της απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ με το να μην καλεί σε συγκέντρωση και πορεία, παρά μόνο μετατρέπει την απεργία σε μια κενή μέρα χωρίς καμία δράση και καμία έκφραση των αιτημάτων της απεργίας.
Όπως σημειώναμε σε παλιότερο κείμενό μας: “τα απεργοσπαστικά επιχειρήματα που αρθρώνονται στον χώρο των ΜΜΕ, ως κεντρικό στόχο βάζουν τον διαχωρισμό των εργαζόμενων σε αυτά από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Κι αυτό γίνεται με την επιστράτευση της «δημοσιογραφικής τέχνης» της ιδεολογικής αντιστροφής κι εξαπάτησης: “Οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να απεργούν όταν έχει «γενική» απεργία, γιατί έτσι «στερούν από τον μέσο Έλληνα πολίτη το δικαίωμα της άμεσης ενημέρωσης για γεγονότα».
Προσέξτε την αντιστροφή: Από την μια η «συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας» (αυτοί που δουλεύουν, που απεργούν, που απολύονται; μάλλον αυτοί…) κι από την άλλη ο «πολίτης» που είναι «Έλληνας» και «μέσος» κι έχει «δικαιώματα». Τέσσερις λέξεις προσεκτικά διαλεγμένες από το λεξικό της αστικής ιδεολογίας, έτσι ώστε να αποκρύψουν και να αντιστρέψουν τον εν εξέλιξη ταξικό πόλεμο…»
Η πρόταση που έχει κατατεθεί εδώ και χρόνια αφορά στα απεργιακά δελτία, τα οποία μάλιστα στο παρελθόν (πιο πρόσφατα το 2016) έχουν περιγραφεί με λεπτομέρεια από το σωματείο με συγκεκριμένες ώρες μεταδόσεων αποκλειστικά για απεργιακά ζητήματα.
Παρά ταύτα, η «σούμα» έδειξε και πρόσφατα ξανά το εξής: Είτε απεργούν και μεταδίδουν πληροφορίες για την απεργία, είτε λειτουργούν κανονικά, κανάλια, ραδιοσταθμοί και ιστοσελίδες προβάλουν αποκλειστικά εικόνες από συγκρούσεις -ακόμα κι αν είναι ολίγων λεπτών, πετώντας επιδεικτικά την πληροφορία της απεργίας και της μαζικότητας στον κάλαθο των αχρήστων.
Σε μια περίοδο με ιστορικές αλεπάλληλες κρίσεις, όλοι και όλες αργά ή γρήγορα θα κριθούμε από την ιστορία για την στάση που κρατάμε. Στην βιομηχανία των ΜΜΕ, όπως και σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει μια αρκετά μεγάλη γκάμα συμπεριφορών: άλλοι/ες γλείφουν τα αφεντικά τους, άλλοι/ες κοιτάνε την δουλειά τους και κάνουν πώς δεν βλέπουν, άλλοι/ες οργανώνονται συλλογικά σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο για να αντιμετωπίσουν την επίθεση του κεφαλαίου και να περάσουν στην αντεπίθεση. Εμείς ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία.
