Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Εδώ και περίπου δυο μήνες, οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ” λαμβάνουν κατά 15% μειωμένους τους μισθούς τους. Η διοίκηση της εφημερίδας, στην οποία εφαρμοζόταν η συλλογική σύμβαση του 2009, επικαλούμενη την κακή οικονομική κατάσταση της “Αυγής” και την κρίση στον Τύπο και παρά την εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ζήτησε από τους εργαζόμενους να δεχτούν μείωση της τάξεως του 20% στο μισθολόγιο. Η πρόταση αυτή συνοδεύτηκε με δεσμεύσεις για τη διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας και ομαλή μισθολογική ροή για το 2014. Οι εργαζόμενοι της εφημερίδας εξουσιοδότησαν 5μελή επιτροπή για να επεξεργαστεί την πρόταση της διοίκησης.

Η επιτροπή των εργαζόμενων εκπόνησε την αντιπρότασή της, η οποία περιλάμβανε μειώσεις της τάξεως του 10%, ζητώντας όμως παράλληλα σαφή σχεδιασμό για το μέλλον της εφημερίδας ,όπως και τη δέσμευση του βασικού μετόχου αυτής, του ΣΥΡΙΖΑ, για τη βιωσιμότητά της. Η διοίκηση αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση των εργαζομένων, επικαλούμενη τη μικρή ωφέλεια από αυτό το ποσοστό μειώσεων, και κατόπιν διαπραγματεύσεων σε γενική συνέλευση, συμφωνήθηκε η μείωση να φθάσει στο 14,2% της μισθολογικής δαπάνης. Στην πρότασή τους οι εργαζόμενοι περιλάμβαναν το πλαφόν των 800 ευρώ, κάτω από το οποίο δεν θα πέσει κανένας μισθός. Έτσι, στο πρώτο κλιμάκιο των εργαζόμενων εφαρμόστηκε μείωση του 4%, ενώ σε όλους τους υπόλοιπους επεβλήθη οριζόντιο κούρεμα 15%.

Αξίζει να σημειώσουμε πως η πληροφόρηση για τις μειώσεις και τη διαδικασία επιβολής αυτών ήταν πλημμελής τόσο στον Τύπο, όσο και στο διαδίκτυο, με τον τόνο να δίνουν αντιδραστικοί τύπου Μουρούτη με εμφανή μικροπολιτική στόχευση. Όμως, το βασικό συμπέρασμα είναι πιο εμβριθές και δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της αντικειμενικής αντίφασης για ένα αριστερό κόμμα (οι πρώτοι που βίωσαν αυτό το σοκ ήταν οι εργαζόμενοι του Ριζοσπάστη, η διοίκηση του οποίου, όπως πληροφορούμαστε, μετά τις απολύσεις προετοιμάζει περικοπές αποδοχών στους εναπομείναντες). Οι μειώσεις στην Αυγή σηματοδοτούν την άλωση και του τελευταίου οχυρού εντός ενός κατακρεουργημένου κλάδου, συνιστούν την τυπική παραδοχή της ήττας της αριστεράς εντός του εργασιακού πεδίου των ΜΜΕ, στα οποία η παρέμβασή της όχι μόνο υπήρξε ανεπαρκής, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, όπως εκείνων του ρ/δ ΣΚΑΙ ή της Ελευθεροτυπίας, στάθηκε ανάχωμα στην ανάπτυξη αντιστάσεων. Έτσι, πλέον, με τις ευλογίες και των παραδοσιακά ξεπουλημένων τμημάτων της ΕΣΗΕΑ, η συλλογική σύμβαση στον κλάδο ακούγεται μόνο σαν ανέκδοτο. Η αποψίλωση δε στα ΜΜΕ είναι τέτοια, που η διαπίστωση ότι σε κάθε ρεπορτάζ λείπουν πλέον οι μισοί συνάδελφοι είναι κοινός τόπος. Το άλλο μεγάλο πλήγμα, φυσικά, έχει κάνει με τη σύνθεση των εργαζόμενων που μπήκαν πρώτοι στη λαιμητόμο της συρρίκνωσης, και οι οποίοι ήταν κατά κανόνα οι πιο αγωνιστικοί και με λιγότερες ή περισσότερες αντιστάσεις στο περιεχόμενο της εργασίας τους.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, μετά και απ’ τις μειώσεις στην “ΑΥΓΗ” είναι ένα: το τοπίο για τους εργαζόμενους, είτε σε δεξιά είτε σε αριστερά μέσα, είναι ζοφερό και έπεται και συνέχεια. Η τρόϊκα και οι εγχώριοι σύμμαχοί της επιδιώκουν την κατάργηση/μείωση των “φόρων υπέρ τρίτων”, στους οποίους εξέχουσα θέση κατέχει το αγγελιόσημο, η δε ΕΣΗΕΑ, μετά τον ρόλο της συντεχνίας κατέχει πλέον και τον τιμητικό τίτλο του club αναψυχής, μιας και η μόνη κουραστική δραστηριότητα είναι το πάνω-κάτω στους 6 ορόφους της Ακαδημίας.

Ακόμη και εκείνοι που προς το παρόν κατέχουν μια θέση εργασίας στον κλάδο, πολύ σύντομα μπορεί να διαπιστώσουν πως και η δική τους θέση είναι εξίσου επισφαλής. Εκτός, φυσικά, από τους κολαούζους των αφεντικών, που πάντα, θα εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουμε ότι ο αγώνας, είτε θα είναι αδιαμεσολάβητος με πυρήνα το κοινό ταξικό συμφέρον, είτε η ζούγκλα θα απλώνεται μέτρο το μέτρο, μέχρι να την τελική μας εξόντωση.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, “μπλοκάκηδων”, “μαύρων”, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Εδώ και περίπου δυο μήνες, οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ” λαμβάνουν κατά 15% μειωμένους τους μισθούς τους. Η διοίκηση της εφημερίδας, στην οποία εφαρμοζόταν η συλλογική σύμβαση του 2009, επικαλούμενη την κακή οικονομική κατάσταση της “Αυγής” και την κρίση στον Τύπο και παρά την εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ζήτησε από τους εργαζόμενους να δεχτούν μείωση της τάξεως του 20% στο μισθολόγιο. Η πρόταση αυτή συνοδεύτηκε με δεσμεύσεις για τη διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας και ομαλή μισθολογική ροή για το 2014. Οι εργαζόμενοι της εφημερίδας εξουσιοδότησαν 5μελή επιτροπή για να επεξεργαστεί την πρόταση της διοίκησης.

Η επιτροπή των εργαζόμενων εκπόνησε την αντιπρότασή της, η οποία περιλάμβανε μειώσεις της τάξεως του 10%, ζητώντας όμως παράλληλα σαφή σχεδιασμό για το μέλλον της εφημερίδας ,όπως και τη δέσμευση του βασικού μετόχου αυτής, του ΣΥΡΙΖΑ, για τη βιωσιμότητά της. Η διοίκηση αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση των εργαζομένων, επικαλούμενη τη μικρή ωφέλεια από αυτό το ποσοστό μειώσεων, και κατόπιν διαπραγματεύσεων σε γενική συνέλευση, συμφωνήθηκε η μείωση να φθάσει στο 14,2% της μισθολογικής δαπάνης. Στην πρότασή τους οι εργαζόμενοι περιλάμβαναν το πλαφόν των 800 ευρώ, κάτω από το οποίο δεν θα πέσει κανένας μισθός. Έτσι, στο πρώτο κλιμάκιο των εργαζόμενων εφαρμόστηκε μείωση του 4%, ενώ σε όλους τους υπόλοιπους επεβλήθη οριζόντιο κούρεμα 15%.

Αξίζει να σημειώσουμε πως η πληροφόρηση για τις μειώσεις και τη διαδικασία επιβολής αυτών ήταν πλημμελής τόσο στον Τύπο, όσο και στο διαδίκτυο, με τον τόνο να δίνουν αντιδραστικοί τύπου Μουρούτη με εμφανή μικροπολιτική στόχευση. Όμως, το βασικό συμπέρασμα είναι πιο εμβριθές και δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της αντικειμενικής αντίφασης για ένα αριστερό κόμμα (οι πρώτοι που βίωσαν αυτό το σοκ ήταν οι εργαζόμενοι του Ριζοσπάστη, η διοίκηση του οποίου, όπως πληροφορούμαστε, μετά τις απολύσεις προετοιμάζει περικοπές αποδοχών στους εναπομείναντες). Οι μειώσεις στην Αυγή σηματοδοτούν την άλωση και του τελευταίου οχυρού εντός ενός κατακρεουργημένου κλάδου, συνιστούν την τυπική παραδοχή της ήττας της αριστεράς εντός του εργασιακού πεδίου των ΜΜΕ, στα οποία η παρέμβασή της όχι μόνο υπήρξε ανεπαρκής, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, όπως εκείνων του ρ/δ ΣΚΑΙ ή της Ελευθεροτυπίας, στάθηκε ανάχωμα στην ανάπτυξη αντιστάσεων. Έτσι, πλέον, με τις ευλογίες και των παραδοσιακά ξεπουλημένων τμημάτων της ΕΣΗΕΑ, η συλλογική σύμβαση στον κλάδο ακούγεται μόνο σαν ανέκδοτο. Η αποψίλωση δε στα ΜΜΕ είναι τέτοια, που η διαπίστωση ότι σε κάθε ρεπορτάζ λείπουν πλέον οι μισοί συνάδελφοι είναι κοινός τόπος. Το άλλο μεγάλο πλήγμα, φυσικά, έχει κάνει με τη σύνθεση των εργαζόμενων που μπήκαν πρώτοι στη λαιμητόμο της συρρίκνωσης, και οι οποίοι ήταν κατά κανόνα οι πιο αγωνιστικοί και με λιγότερες ή περισσότερες αντιστάσεις στο περιεχόμενο της εργασίας τους.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, μετά και απ’ τις μειώσεις στην “ΑΥΓΗ” είναι ένα: το τοπίο για τους εργαζόμενους, είτε σε δεξιά είτε σε αριστερά μέσα, είναι ζοφερό και έπεται και συνέχεια. Η τρόϊκα και οι εγχώριοι σύμμαχοί της επιδιώκουν την κατάργηση/μείωση των “φόρων υπέρ τρίτων”, στους οποίους εξέχουσα θέση κατέχει το αγγελιόσημο, η δε ΕΣΗΕΑ, μετά τον ρόλο της συντεχνίας κατέχει πλέον και τον τιμητικό τίτλο του club αναψυχής, μιας και η μόνη κουραστική δραστηριότητα είναι το πάνω-κάτω στους 6 ορόφους της Ακαδημίας.

Ακόμη και εκείνοι που προς το παρόν κατέχουν μια θέση εργασίας στον κλάδο, πολύ σύντομα μπορεί να διαπιστώσουν πως και η δική τους θέση είναι εξίσου επισφαλής. Εκτός, φυσικά, από τους κολαούζους των αφεντικών, που πάντα, θα εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουμε ότι ο αγώνας, είτε θα είναι αδιαμεσολάβητος με πυρήνα το κοινό ταξικό συμφέρον, είτε η ζούγκλα θα απλώνεται μέτρο το μέτρο, μέχρι να την τελική μας εξόντωση.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, “μπλοκάκηδων”, “μαύρων”, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Πλέον η “συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” δεν θα πραγματοποιείται στο κτίριο των ΕΜΜΕ, όπως γινόταν εδώ και 5 χρόνια, αλλά στα γραφεία του ΣΒΕΟΔ, στην Ομήρου Σκυλίτση 10, στα Εξάρχεια, κάθε Τρίτη, την ίδια ώρα (21:00). 

Πλέον η “συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” δεν θα πραγματοποιείται στο κτίριο των ΕΜΜΕ, όπως γινόταν εδώ και 5 χρόνια, αλλά στα γραφεία του ΣΒΕΟΔ, στην Ομήρου Σκυλίτση 10, στα Εξάρχεια, κάθε Τρίτη, την ίδια ώρα (21:00). 

Συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι και πολλά ακόμα: χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα στον τομέα των sites και των ηλεκτρονικών εκδόσεων. Μόνο που δεν είναι ούτε ακριβώς θέσεις, ούτε εργασία. 

Η συντριπτική πλειοψηφία των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. 

Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα. Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες και δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ως «ελεύθερος επαγγελματίας», για τη 12ήμερη εργασία. 

Άλλα αφεντικά επιλέγουν να δίνουν τη μόνιμη δουλειά του σαββατοκύριακου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», πάντα «μπλοκάκηδες». Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη. 

Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι. 

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών. 

Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites (π.χ. ΕΣΗΕΑ), είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα. 

Η ΕΣΠΗΤ, ένα σωματείο με μικρή δυναμική και ακόμα λιγότερη θέληση, έχει αποτύχει να λειτουργήσει οργανωτικά και να βοηθήσει συνολικά στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα sites. Ο θεσμικός ρόλος του σωματείου δίνει την ευκαιρία για ενημέρωση και ζύμωση με τους εργαζόμενους, χρήση θεσμών και εργαλείων (Επιθεώρηση Εργασίας, έλεγχοι από το ΙΚΑ, κτλ), προσπάθειες οργάνωσης των εργαζομένων και βέβαια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των sites. Αντί για αυτό, η συνδρομή του σωματείου περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων και αυτό κυρίως στο νομικό κομμάτι της διεκδίκησης. 

Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες, η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα. 

Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δουλοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για 

 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», 

«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (κάθε Τρίτη 9:00 μ.μ. Κτίριο ΕΜΜΕ,

 Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας) 

katalipsiesiea.blogspot.com

Συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι και πολλά ακόμα: χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα στον τομέα των sites και των ηλεκτρονικών εκδόσεων. Μόνο που δεν είναι ούτε ακριβώς θέσεις, ούτε εργασία. 

Η συντριπτική πλειοψηφία των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. 

Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα. Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες και δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ως «ελεύθερος επαγγελματίας», για τη 12ήμερη εργασία. 

Άλλα αφεντικά επιλέγουν να δίνουν τη μόνιμη δουλειά του σαββατοκύριακου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», πάντα «μπλοκάκηδες». Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη. 

Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι. 

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών. 

Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites (π.χ. ΕΣΗΕΑ), είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα. 

Η ΕΣΠΗΤ, ένα σωματείο με μικρή δυναμική και ακόμα λιγότερη θέληση, έχει αποτύχει να λειτουργήσει οργανωτικά και να βοηθήσει συνολικά στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα sites. Ο θεσμικός ρόλος του σωματείου δίνει την ευκαιρία για ενημέρωση και ζύμωση με τους εργαζόμενους, χρήση θεσμών και εργαλείων (Επιθεώρηση Εργασίας, έλεγχοι από το ΙΚΑ, κτλ), προσπάθειες οργάνωσης των εργαζομένων και βέβαια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των sites. Αντί για αυτό, η συνδρομή του σωματείου περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων και αυτό κυρίως στο νομικό κομμάτι της διεκδίκησης. 

Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες, η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα. 

Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δουλοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για 

 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», 

«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (κάθε Τρίτη 9:00 μ.μ. Κτίριο ΕΜΜΕ,

 Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας) 

katalipsiesiea.blogspot.com

Η “Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Λ.Σ., μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και στηρίζει αμέριστα τις διεκδικήσεις του. Την Τρίτη 7 Γενάρη εκδικάζεται ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών η αγωγή που υπέβαλε ο ίδιος ο εργαζόμενος εναντίον της επιχείρησης «Κυριάκος Μαρουδιάς και Σια ΕΕ». Έπειτα από τρία χρόνια εργασίας ως σερβιτόρος στην εν λόγω επιχείρηση, ο Λ.Σ. απολύθηκε εκδικητικά λίγες μέρες πριν καταθέσει ως μάρτυρας σε εργατικό δικαστήριο απολυμένου συναδέλφου του.

Συγκεκριμένα, ο Λ. έκανε πράξη αυτό που από καιρό είχε δηλώσει στο αφεντικό, ότι θα κατέθετε σε οποιαδήποτε δημόσια αρχή τα σχετικά με την υπόθεση του απολυμένου συναδέλφου. Έτσι, έδωσε ένορκη κατάθεση στο πλαίσιο μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση που είχε καταθέσει ο απολυμένος συνάδελφός του κατά του εργοδότη, ενώ επίσης προτάθηκε ως μάρτυρας του ιδίου συναδέλφου στην καταγγελία που έκανε στο ΙΚΑ.

Ο Λ.Σ. θα κατέθετε ως εργαζόμενος της επιχείρησης του κ. Μαρουδιά. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να καταθέσει παρά ως απολυμένος εργαζόμενος, εφόσον η εκδικητική του απόλυση έλαβε χώρα, καθόλου τυχαία μάλιστα, μερικές μέρες πριν το εργατικό δικαστήριο. 

Απέναντι σε όλα αυτά, αποτελεί μονόδρομο για όλους εμάς η στάση του συναδέλφου που δε δίστασε να δείξει με κάθε τρόπο την συναδελφική του αλληλεγγύη και να εκφράσει τη γνώμη του ανοιχτά απέναντι στην εργοδοσία.

Για εμάς, οι ανυποχώρητοι αγώνες κάθε απολυμένου εργαζόμενου, κάθε απλήρωτου και καθενός εργαζόμενου που αρνείται την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης βάζοντας μπροστά την ταξική του αξιοπρέπεια και την συλλογική ταξική συνείδηση, είναι η δύναμη και η απάντησή μας στη σύγχρονη επέλαση της βαρβαρότητας που προωθούν τα αφεντικά.

Η “Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Λ.Σ., μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και στηρίζει αμέριστα τις διεκδικήσεις του. Την Τρίτη 7 Γενάρη εκδικάζεται ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών η αγωγή που υπέβαλε ο ίδιος ο εργαζόμενος εναντίον της επιχείρησης «Κυριάκος Μαρουδιάς και Σια ΕΕ». Έπειτα από τρία χρόνια εργασίας ως σερβιτόρος στην εν λόγω επιχείρηση, ο Λ.Σ. απολύθηκε εκδικητικά λίγες μέρες πριν καταθέσει ως μάρτυρας σε εργατικό δικαστήριο απολυμένου συναδέλφου του.

Συγκεκριμένα, ο Λ. έκανε πράξη αυτό που από καιρό είχε δηλώσει στο αφεντικό, ότι θα κατέθετε σε οποιαδήποτε δημόσια αρχή τα σχετικά με την υπόθεση του απολυμένου συναδέλφου. Έτσι, έδωσε ένορκη κατάθεση στο πλαίσιο μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση που είχε καταθέσει ο απολυμένος συνάδελφός του κατά του εργοδότη, ενώ επίσης προτάθηκε ως μάρτυρας του ιδίου συναδέλφου στην καταγγελία που έκανε στο ΙΚΑ.

Ο Λ.Σ. θα κατέθετε ως εργαζόμενος της επιχείρησης του κ. Μαρουδιά. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να καταθέσει παρά ως απολυμένος εργαζόμενος, εφόσον η εκδικητική του απόλυση έλαβε χώρα, καθόλου τυχαία μάλιστα, μερικές μέρες πριν το εργατικό δικαστήριο. 

Απέναντι σε όλα αυτά, αποτελεί μονόδρομο για όλους εμάς η στάση του συναδέλφου που δε δίστασε να δείξει με κάθε τρόπο την συναδελφική του αλληλεγγύη και να εκφράσει τη γνώμη του ανοιχτά απέναντι στην εργοδοσία.

Για εμάς, οι ανυποχώρητοι αγώνες κάθε απολυμένου εργαζόμενου, κάθε απλήρωτου και καθενός εργαζόμενου που αρνείται την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης βάζοντας μπροστά την ταξική του αξιοπρέπεια και την συλλογική ταξική συνείδηση, είναι η δύναμη και η απάντησή μας στη σύγχρονη επέλαση της βαρβαρότητας που προωθούν τα αφεντικά.