Category: Δράσεις

Categories
Ανδρέας Μ. Κουρής Δράσεις Εργατικά Μετρόπολις

Οι απολυμένοι των καταστημάτων Metropolis καλούν σε διαδήλωση έξω από τον ελληνικό τελικό της Eurovision την Τρίτη 11/3

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας 

έξω από τον ελληνικό τελικό της Eurovision 

στο Acro Music Hall (Ιερά Οδός 11-13) 

την Τρίτη 11 Μαρτίου στις 7:30 μ.μ.

Οπως είναι γνωστό, εδώ και δύο χρόνια δίνουμε ένα σκληρό, κοπιαστικό και επίμονο αγώνα προκειμένου να λάβουμε τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που μας οφείλει ο μεγαλοεπιχειρηματίας  Ανδρέας Κουρής, που κατέχει τον όμιλο MAD, αφότου εξαγόρασε και διέλυσε μέσα σε τρία χρόνια την άλλοτε κραταιά αλυσίδα καταστημάτων Metropolis απολύοντας 180 εργαζόμενους και βάζοντας λουκέτο σε 13 καταστήματα.

Σε όλο αυτό το διάστημα αντιμετωπίζουμε μια απάνθρωπη, αλαζονική, και, κυρίως, προκλητική συμπεριφορά από την πλευρά του εφήμερου πρώην εργοδότη μας ο οποίος θεωρεί ως αυτονόητο δεδομένο ότι μπορεί να κάνει μπίζνες και να πλουτίζει πάνω στις πλάτες των εργαζομένων του. Και, μάλιστα, με τον πιο χυδαίο τρόπο που υπάρχει, αφήνοντας απλήρωτους τους απολυμένους που έστειλε στην ανεργία και αξιοποιώντας αυτές τις οφειλές για την επέκταση των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων.
Σε αυτά τα δύο χρόνια, αυτό που έχουμε κατανοήσει (από πρώτο χέρι) είναι ότι ο Ανδρέας Κουρής μπορεί να τα κάνει αυτά έχοντας μια βαθιά αυτοπεποίθηση και σιγουριά ότι τον παίρνει να τα κάνει. Λόγος για τον οποίο, άλλωστε, δεν θέλησε ποτέ να μας συναντήσει, δεν πτοήθηκε από τα πρόστιμα που του επιβλήθηκαν από τις Επιθεωρήσεις Εργασίας, αγνόησε προκλητικά την τριμερή συνάντηση στην οποία είχε κληθεί στο υπουργείο Εργασίας υπό την παρουσία του τότε αρμόδιου υφυπουργού και δεν πάτησε το πόδι του σε κανένα από τα δικαστήρια στα οποία στραφήκαμε εναντίον του, αρκετές φορές ούτε καν δια του συνηγόρου του, εισπράττοντας μέχρι σήμερα την μια καταδικαστική απόφαση μετά την άλλη.

Εντούτοις, ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής, δεν ποντάρει μόνο πάνω στην ευνοϊκή για τους εργοδότες  χρονοβόρα νομική διαδικασία για την επίλυση των εργατικών διαφορών, προκειμένου να τη σκαπουλάρει. Το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα ανοίγει μπίζνες με το ίδιο το Δημόσιο, το ότι η κρατική διαφήμιση ρέει απλόχερα προς το MAD, αλλά και τα γενναία «δώρα» που αποκαλύπτεται (με το σταγονόμετρο, βέβαια) ότι του έχουν δοθεί από τις βρόμικες χορηγίες του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και του ΟΠΑΠ φανερώνουν ότι ο Ανδρέας Κουρής έχει γερές «άκρες». Που ξεκινούν από την ίδια τη στήριξη που του έχουν δώσει πολιτικά πρόσωπα που διατέλεσαν και διατελούν επιτελικούς και καταστρεπτικούς για τη χώρα ρόλους,  μεταξύ των οποίων ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο ανεκδιήγητος τέως υπουργός  Μιχάλης Λιάπης και ο τέως υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γιώργος Aλογοσκούφης.
Το δε εξωφρενικό -και διπλά προκλητικό- είναι ότι, στην προκειμένη περίπτωση, το Δημόσιο ανοίγει μπίζνες με ένα επιχειρηματία οφειλέτη προς αυτό, που έχει φυλακιστεί προσωρινά και είναι υπόδικος γι’ αυτό. Αλλά, αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους ίδιους τους κυβερνώντες που διατυμπανίζουν με μεγαλοστομίες την πάταξη της φοροδιαφυγής που, τελικά, ισχύουν μόνο για τον κοσμάκη που δεν μπορεί να σηκώσει τους δυσβάσταχτους φόρους και όχι για τα τεράστια φέσια που βάζουν οι μεγαλοκαρχαρίες τόσο προς το Δημόσιο, όσο και προς όλες κατευθύνσεις.
Στα πλαίσια αυτά, ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής αναλαμβάνει για δεύτερη συνεχόμενη φορά  τη διοργάνωση του ελληνικού τελικού της Eurovision, μέσω του τηλεοπτικού καναλιού MAD, με απευθείας ανάθεση (χωρίς διαγωνισμό) από τη Δημόσια Τηλεόραση και υπό εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες, ακόμη πιο σκανδαλώδεις από αυτές με τις οποίες του δόθηκε η περσινή διοργάνωση από το ΔΣ της ΕΡΤ, λίγο πριν η κυβέρνηση βάλει το λουκέτο που πέταξε στο δρόμο 2.500 εργαζόμενους. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι η ανάθεση της διοργάνωσης ενός κερδοφόρου γκλαμουράτου σόου, όπως αυτό της  Eurovision, σε έναν ιδιώτη επιχειρηματία δεν είναι αποκλειστικό δώρο στον Ανδρέα Κουρή, αφού τα κέρδη του μοιράζεται εξίσου και ο συνεργάτης του (ή συμμέτοχος;) στον όμιλο MAD, Πάρης Κασιδόκωστας. Εξού, που όλοι οι «καλλιτέχνες» που διαγωνίζονται στη διοργάνωση για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον ευρωπαϊκό τελικό προέρχονται από τις δύο δισκογραφικές εταιρείες που κατέχει ο Πάρης Κασιδόκωστας την Panik Records και την Platinum Records. Όπως και να έχει, γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι το λουκέτο που μπήκε στην κερδοφόρα ΕΡΤ είχε ως επιπλέον στόχο την ανάθεση σε ιδιώτες επιχειρηματίες κερδοφόρων εκδηλώσεων  που ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας μπορούσε να φέρει εις πέρας μια χαρά και από μόνος του.
Αλλά και στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα των δυο διοργανώσεων για τον ελληνικό τελικό της Eurovision ο Ανδρέας Κουρής κατάφερε να πάρει κι άλλη «δουλειά» από το Δημόσιο βάζοντας το πόδι του και στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και διοργανώνοντας ένα καινούριο σόου, το 9ήμερο φεστιβάλ Mad North Stage Festival, και ποζάροντας στη σχετική συνέντευξη Τύπου που δόθηκε δίπλα στον υπουργό Μακεδονίας-Θράκης, Ευάγγελο Καράογλου.

Βέβαια, αυτό το γαϊτανάκι των παροχών και της στήριξης από κυβερνητικούς αξιωματούχους προς τον Ανδρέα Κουρή δεν αποτελεί τωρινό «φρούτο», καθώς έχει τις ρίζες του στο κοντινό παρελθόν. Όταν, για παράδειγμα , ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός στήριζε ως υπουργός Πολιτισμού τον Ανδρέα Κουρή  κηρύσσοντας το 2009 την έναρξη των εργασιών του 5ου μουσικού συνέδριου Αthens Μusic Forum που διοργάνωσε το MAD μαζί με δισκογραφική εταιρεία. Είτε, όταν την προηγούμενη χρονιά την έναρξη του ίδιου συνεδρίου είχε κηρύξει ο ανεκδιήγητος κύριος Μιχάλης Λιάπης ως υπουργός Πολιτισμού κι όταν το 2007 την ανάλογη δουλειά είχε κάνει ο Γιώργος Αλογοσκούφης ως υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών.

Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Ανδρέας Κουρής τα τσεπώνει και από άλλες πάντες, μέσω απλόχερων δώρων-χορηγιών, σε υποθέσεις που απασχολούν τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη ως σκάνδαλα όπως αυτό του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, το οποίο -μόνο το 2011- του χάρισε, υπό τη μορφή χορηγίας, το ποσό των 60.000 ευρώ στη φιέστα των βραβείων MAD (MAD AWARDS), αλλά και αυτό των χορηγιών του ΟΠΑΠ προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τον οποίο έλαβε χορηγία  200.000 ευρώ μόνο για το 2012 και ένα μέρος του 2013.
Και όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν την ώρα που ο Ανδρέας Κουρής ισχυρίζεται ότι «δεν έχει» να μας πληρώσει. Τι κι αν διοργανώνει από την περασμένη χρονιά ένα πανάκριβο, γκλαμουράτο σόου σχεδόν κάθε δύο μήνες (Eurovision 18/2 – MADWALK 17/4 – Βραβεία MAD 25/6 – Mad North Stage Festival Σεπτέμβριος 2013) για να διογκώνει περισσότερο τις φουσκωμένες τσέπες του; 
Ξεπερνώντας, μάλιστα, όλα τα όρια του θράσους και επιχειρώντας να ποινικοποιήσει τον αγώνα μας, πριν λίγο καιρό, αυτός ο δύσμοιρος επιχειρηματίας προχώρησε και σε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον 12 συναδέλφων μας (καθώς και ενός μάρτυρα υπεράσπισης!) που είχαν κερδίσει αγωγή που είχαν καταθέσει εναντίον του και που τους δίνει το δικαίωμα να προχωρήσουν σε κατάσχεση της προσωπικής του περιουσίας εκτός της εταιρείας Metropolis.
Καθώς ο Ανδρέας Κουρής ξεφορτώνεται το ένα μετά το άλλο τα περιουσιακά του στοιχεία αντιλαμβανόμενος ότι ο χρόνος κυλάει, πλέον, εις βάρος του, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα που δίνουμε εδώ και δυο χρόνια έχοντας μαζί μας τη δύναμη της αλληλεγγύης που μας έχουν εκφράσει έμπρακτα σε όλο αυτό το διάστημα σωματεία βάσης, εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιάς.
Επειδή, όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον, προχωράμε στη διοργάνωση μιας ακόμη διαδήλωσης, την οποία καλούμε να στηρίξουν όσοι αγκάλιασαν τις προηγούμενες διαδηλώσεις μας κι όσους πιστεύουν ότι ο ανυποχώρητος αγώνας αποτελεί μονόδρομο.
Ετσι, καλούμε και πάλι σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας
έξω από τον ελληνικό τελικό της Eurovision
στο Acro Music Hall (Ιερά Οδός 11-13)
την Τρίτη  11 Μαρτίου στις  7:30 μ.μ.
Απολυμένοι/ες καταστημάτων Metropolis
Categories
Αναδημοσιεύσεις Δράσεις Εργατικά ΣΣΜ

Συγκέντρωση και πορεία στο Μαρούσι το Σάββατο

Αναδημοσιεύουμε αφίσα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, που καλεί σε συγκέντρωση και πορεία το Σάββατο 8 Μαρτίου στις 12:00 στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι για την υπόθεση του μετανάστη εργαζόμενου στην καφετέρια Scherzo. Περισσότερες πληροφορίες και ανταπόκριση από προηγούμενη παρέμβαση στο μαγαζί εδώ.
Categories
Αναδημοσιεύσεις Δράσεις Εργατικά ΣΣΜ

Συγκέντρωση και πορεία στο Μαρούσι το Σάββατο

Αναδημοσιεύουμε αφίσα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, που καλεί σε συγκέντρωση και πορεία το Σάββατο 8 Μαρτίου στις 12:00 στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι για την υπόθεση του μετανάστη εργαζόμενου στην καφετέρια Scherzo. Περισσότερες πληροφορίες και ανταπόκριση από προηγούμενη παρέμβαση στο μαγαζί εδώ.
Categories
Αναδημοσιεύσεις Δράσεις Εργατικά ΣΣΜ

“Όποιο χέρι αφεντικού σηκώνεται πάνω σε εργάτη πρέπει να κόβεται” – Παρέμβαση έξω από το μαγαζί “SCΗERZO” στο Μαρούσι (22/02)

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, ενημέρωση αναφορικά με την παρέμβαση. Η συνέλευσή μας στάθηκε και θα σταθεί εμπράκτως αλληλέγγυα στον απολυμένο και ξυλοκοπημένο από το αφεντικό του συνάδελφο.


“Το Σάββατο 22/2, μετά από κάλεσμα του σωματείου και με τη συμμετοχή αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και σωματείων, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση έξω από το μαγαζί “SCΗERZO” στο Μαρούσι. Συνάδελφος μετανάστης που εργαζόταν στο συγκεκριμένο κατάστημα ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό του γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του. Για περίπου 2 ώρες, 200 και παραπάνω άτομα φώναζαν συνθήματα, μοίρασαν τρικάκια, ενημέρωσαν κόσμο και γειτονικά μαγαζιά. Το μοίρασμα και η ενημέρωση συνεχίστηκε σε μια σύντομη πορεία, που ακολούθησε την παρέμβαση.
Σκοπός μας σ’αυτήν την πρώτη, αλλά σίγουρα όχι τελευταία παρέμβασή μας στο μαγαζί SCHERZO, είναι να καταστήσουμε σαφές ότι η ταξική αλληλεγγύη και οργάνωση μπορεί να τσακίσει τη βία και την τρομοκρατία των αφεντικών.

Ακολουθούν φωτογραφίες και το κείμενο που μοιράστηκε.

ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΡΓΑΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ

Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζίSCHERZO, στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες εώς και 12 ώρες τη μέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 Ευρώ τη μέρα. Σε μόνιμο καθεστώς ομηρίας από τα αφεντικά, καθώς εκτός από τον καθαρισμό του καταστήματος και τη λάντζα, ήταν υποχρεωμένος να τρέχει για δουλειές, που αφορούσαν τόσο το μαγαζί όσο και προσωπικά το αφεντικό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης, του πήρε την τσάντα με προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο. 

Παρ’όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης, απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο.
Η περίπτωση του συναδέλφου μας στο SCHERZO δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ούτε το αφεντικό του ένας οξύθυμος εργοδότης. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όταν ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ζητούμε δεδουλευμένα, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, χρωστούμενα μεροκάματα πείνας και ένσημα, να εισπράττουμε από τα αφεντικά ειρωνία, άρνηση και ξύλο. 

Στη σημερινή εποχή που το κεφάλαιο αποκαλεί “κρίση”, οι μετανάστες/στριες αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, φέροντας όλα τα δεινά μιας “χώρας υποδοχής σε κρίση”. Αν δε σκοτωθούν στον Έβρο, αν δεν πνιγούν στο Φαρμακονήσι, αν δε δολοφονηθούν στη Μανωλάδα, καταλήγουν σε κάτεργα όπως αυτά του επισιτισμού και τότε οι ταξικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές-φυλετικές ανισότητες αποκτούν κτηνώδη χαρακτηριστικά. Οι μετανάστες/στριες είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν για την καπιταλιστική μηχανή με εξευτελιστικά μεροκάματα, απάνθρωπα ωράρια, φυσικά, χωρίς ένσημα, και με μόνιμη την απειλή της απόλυσης, της επίθεσης και της απέλασης, βιώνοντας διάχυτα τον ρατσισμό, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες. 

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. Το χέρι που σηκώθηκε απο τα αφεντικά στο μετανάστη εργάτη, αύριο θα σηκωθεί σε όλη την εργατική τάξη. Η βία στους μετανάστες εργάτες σήμερα, είναι εικόνα από το αύριο όλης της τάξης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες είναι τα ίδια στρατόπεδα που θα κρατήσουν έγκλειστους τους περισευούμενους του αύριο. Άνεργοι, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, κοινωνικοί αγωνιστές περισσεύουν σε ένα σύστημα που χρειάζεται μόνο σκλάβους να μοχθούν για την “έλευση της ανάπτυξης”. Η εργοδοτική τρομοκρατία, οι επιτάξεις των απεργιακών κινητοποιήσεων, η καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η στέρηση κάθε ελπίδας για αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία είναι ολοφάνερα εδώ. 

Ως εργαζόμενοι στα κάτεργα του επισιτισμού, σ’ ένα κλάδο που τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα και οι σκληρές συνθήκες εργασίας είναι καθεστώς, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι σε κάθε εργάτη/τρια που αντιστέκεται, μάχεται, διεκδικεί. Με τη συμμετοχή μας στοσωματείο βάσης του κλάδου, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και σε συνεργασία με μαχητικά σωματεία από άλλους κλάδους, αναπτύσσουμε την ταξική μας συνείδηση, τονώνουμε την ταξική μας αυτοπεποίθηση και οργανώνουμε τη δράση μας απέναντι σε μικρά και μεγάλα αφεντικά. 

Κι αν θεωρούν ότι μπορούν να μας τρομάξουν, η απάντησή μας θα είναι η συλλογική μας δράση, που νικάει το φόβο.
Κι αν δε μας σέβονται πρέπει να αρχίσουν να μας φοβούνται.
ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ 

ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Categories
Αναδημοσιεύσεις Δράσεις Εργατικά ΣΣΜ

“Όποιο χέρι αφεντικού σηκώνεται πάνω σε εργάτη πρέπει να κόβεται” – Παρέμβαση έξω από το μαγαζί “SCΗERZO” στο Μαρούσι (22/02)

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, ενημέρωση αναφορικά με την παρέμβαση. Η συνέλευσή μας στάθηκε και θα σταθεί εμπράκτως αλληλέγγυα στον απολυμένο και ξυλοκοπημένο από το αφεντικό του συνάδελφο.


“Το Σάββατο 22/2, μετά από κάλεσμα του σωματείου και με τη συμμετοχή αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και σωματείων, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση έξω από το μαγαζί “SCΗERZO” στο Μαρούσι. Συνάδελφος μετανάστης που εργαζόταν στο συγκεκριμένο κατάστημα ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό του γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του. Για περίπου 2 ώρες, 200 και παραπάνω άτομα φώναζαν συνθήματα, μοίρασαν τρικάκια, ενημέρωσαν κόσμο και γειτονικά μαγαζιά. Το μοίρασμα και η ενημέρωση συνεχίστηκε σε μια σύντομη πορεία, που ακολούθησε την παρέμβαση.
Σκοπός μας σ’αυτήν την πρώτη, αλλά σίγουρα όχι τελευταία παρέμβασή μας στο μαγαζί SCHERZO, είναι να καταστήσουμε σαφές ότι η ταξική αλληλεγγύη και οργάνωση μπορεί να τσακίσει τη βία και την τρομοκρατία των αφεντικών.

Ακολουθούν φωτογραφίες και το κείμενο που μοιράστηκε.

ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΡΓΑΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ

Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζίSCHERZO, στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες εώς και 12 ώρες τη μέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 Ευρώ τη μέρα. Σε μόνιμο καθεστώς ομηρίας από τα αφεντικά, καθώς εκτός από τον καθαρισμό του καταστήματος και τη λάντζα, ήταν υποχρεωμένος να τρέχει για δουλειές, που αφορούσαν τόσο το μαγαζί όσο και προσωπικά το αφεντικό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης, του πήρε την τσάντα με προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο. 

Παρ’όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης, απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο.
Η περίπτωση του συναδέλφου μας στο SCHERZO δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ούτε το αφεντικό του ένας οξύθυμος εργοδότης. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όταν ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ζητούμε δεδουλευμένα, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, χρωστούμενα μεροκάματα πείνας και ένσημα, να εισπράττουμε από τα αφεντικά ειρωνία, άρνηση και ξύλο. 

Στη σημερινή εποχή που το κεφάλαιο αποκαλεί “κρίση”, οι μετανάστες/στριες αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, φέροντας όλα τα δεινά μιας “χώρας υποδοχής σε κρίση”. Αν δε σκοτωθούν στον Έβρο, αν δεν πνιγούν στο Φαρμακονήσι, αν δε δολοφονηθούν στη Μανωλάδα, καταλήγουν σε κάτεργα όπως αυτά του επισιτισμού και τότε οι ταξικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές-φυλετικές ανισότητες αποκτούν κτηνώδη χαρακτηριστικά. Οι μετανάστες/στριες είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν για την καπιταλιστική μηχανή με εξευτελιστικά μεροκάματα, απάνθρωπα ωράρια, φυσικά, χωρίς ένσημα, και με μόνιμη την απειλή της απόλυσης, της επίθεσης και της απέλασης, βιώνοντας διάχυτα τον ρατσισμό, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες. 

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. Το χέρι που σηκώθηκε απο τα αφεντικά στο μετανάστη εργάτη, αύριο θα σηκωθεί σε όλη την εργατική τάξη. Η βία στους μετανάστες εργάτες σήμερα, είναι εικόνα από το αύριο όλης της τάξης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες είναι τα ίδια στρατόπεδα που θα κρατήσουν έγκλειστους τους περισευούμενους του αύριο. Άνεργοι, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, κοινωνικοί αγωνιστές περισσεύουν σε ένα σύστημα που χρειάζεται μόνο σκλάβους να μοχθούν για την “έλευση της ανάπτυξης”. Η εργοδοτική τρομοκρατία, οι επιτάξεις των απεργιακών κινητοποιήσεων, η καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η στέρηση κάθε ελπίδας για αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία είναι ολοφάνερα εδώ. 

Ως εργαζόμενοι στα κάτεργα του επισιτισμού, σ’ ένα κλάδο που τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα και οι σκληρές συνθήκες εργασίας είναι καθεστώς, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι σε κάθε εργάτη/τρια που αντιστέκεται, μάχεται, διεκδικεί. Με τη συμμετοχή μας στοσωματείο βάσης του κλάδου, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και σε συνεργασία με μαχητικά σωματεία από άλλους κλάδους, αναπτύσσουμε την ταξική μας συνείδηση, τονώνουμε την ταξική μας αυτοπεποίθηση και οργανώνουμε τη δράση μας απέναντι σε μικρά και μεγάλα αφεντικά. 

Κι αν θεωρούν ότι μπορούν να μας τρομάξουν, η απάντησή μας θα είναι η συλλογική μας δράση, που νικάει το φόβο.
Κι αν δε μας σέβονται πρέπει να αρχίσουν να μας φοβούνται.
ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ 

ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Δράσεις ΕΣΠΗΤ Κείμενα

Παρέμβαση στην εκδήλωση της ΕΣΠΗΤ για τα sites

Η Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ παρενέβη στη χτεσινή εκδήλωση της ΕΣΠΗΤ για τον εργασιακό μεσαίωνα στα ψηφιακά μέσα, με τοποθετήσεις, ερωτήσεις αλλά και μοιράζοντας το παρακάτω κείμενο σε όσους παρευρίσκονταν στην εκδήλωση.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ SITES: ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ… ΩΣ ΠΟΤΕ;

Συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι και πολλά ακόμα: χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα στον τομέα των sites και των ηλεκτρονικών εκδόσεων. Μόνο που δεν είναι ούτε ακριβώς θέσεις, ούτε εργασία. 
Η συντριπτική πλειοψηφία των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. 
Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα. Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες και δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ως «ελεύθερος επαγγελματίας», για τη 12ήμερη εργασία. 
Άλλα αφεντικά επιλέγουν να δίνουν τη μόνιμη δουλειά του σαββατοκύριακου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», πάντα «μπλοκάκηδες». Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη. 
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι. 
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών. 
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites (π.χ. ΕΣΗΕΑ), είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα. 
Η ΕΣΠΗΤ, ένα σωματείο με μικρή δυναμική και ακόμα λιγότερη θέληση, έχει αποτύχει να λειτουργήσει οργανωτικά και να βοηθήσει συνολικά στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα sites. Ο θεσμικός ρόλος του σωματείου δίνει την ευκαιρία για ενημέρωση και ζύμωση με τους εργαζόμενους, χρήση θεσμών και εργαλείων (Επιθεώρηση Εργασίας, έλεγχοι από το ΙΚΑ, κτλ), προσπάθειες οργάνωσης των εργαζομένων και βέβαια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των sites. Αντί για αυτό, η συνδρομή του σωματείου περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων και αυτό κυρίως στο νομικό κομμάτι της διεκδίκησης. 
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες, η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα. 
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δουλοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για 
 ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ 

 – Μισθό συντακτών. 
– Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νύχτες. 
– Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα. 
 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», 
«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (κάθε Τρίτη 9:00 μ.μ. Κτίριο ΕΜΜΕ,
 Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας) 
katalipsiesiea.blogspot.com
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Δράσεις ΕΣΠΗΤ Κείμενα

Παρέμβαση στην εκδήλωση της ΕΣΠΗΤ για τα sites

Η Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ παρενέβη στη χτεσινή εκδήλωση της ΕΣΠΗΤ για τον εργασιακό μεσαίωνα στα ψηφιακά μέσα, με τοποθετήσεις, ερωτήσεις αλλά και μοιράζοντας το παρακάτω κείμενο σε όσους παρευρίσκονταν στην εκδήλωση.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ SITES: ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ… ΩΣ ΠΟΤΕ;

Συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι και πολλά ακόμα: χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα στον τομέα των sites και των ηλεκτρονικών εκδόσεων. Μόνο που δεν είναι ούτε ακριβώς θέσεις, ούτε εργασία. 
Η συντριπτική πλειοψηφία των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. 
Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα. Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες και δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ως «ελεύθερος επαγγελματίας», για τη 12ήμερη εργασία. 
Άλλα αφεντικά επιλέγουν να δίνουν τη μόνιμη δουλειά του σαββατοκύριακου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», πάντα «μπλοκάκηδες». Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη. 
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι. 
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών. 
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites (π.χ. ΕΣΗΕΑ), είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα. 
Η ΕΣΠΗΤ, ένα σωματείο με μικρή δυναμική και ακόμα λιγότερη θέληση, έχει αποτύχει να λειτουργήσει οργανωτικά και να βοηθήσει συνολικά στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα sites. Ο θεσμικός ρόλος του σωματείου δίνει την ευκαιρία για ενημέρωση και ζύμωση με τους εργαζόμενους, χρήση θεσμών και εργαλείων (Επιθεώρηση Εργασίας, έλεγχοι από το ΙΚΑ, κτλ), προσπάθειες οργάνωσης των εργαζομένων και βέβαια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των sites. Αντί για αυτό, η συνδρομή του σωματείου περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων και αυτό κυρίως στο νομικό κομμάτι της διεκδίκησης. 
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες, η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα. 
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δουλοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για 
 ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ 

 – Μισθό συντακτών. 
– Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νύχτες. 
– Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα. 
 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», 
«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (κάθε Τρίτη 9:00 μ.μ. Κτίριο ΕΜΜΕ,
 Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας) 
katalipsiesiea.blogspot.com
Categories
Metropolis Δράσεις Εργατικά

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους εργαζομένους/απολυμένους στα Metropolis έξω από το Πταισματοδικείο Αθηνών

Συγκέντρωση αλληλεγγύης

Πταισματοδικείο Αθηνών (Κ. Λουκάρεως 14)
την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στις 9:00 π.μ.

Ο υπόδικος Ανδρέας Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου MAD και της άλλοτε αλυσίδας καταστημάτων Metropolis), αντιλαμβανόμενος ότι ο κλοιός στενεύει γύρω του, έπειτα από τον επίμονο αγώνα που δίνουμε στο δρόμο και στα δικαστήρια εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια προκειμένου να μας καταβάλλει τους μισθούς 4-5 μηνών και τις αποζημιώσεις μας, που έχει καρπωθεί παράνομα και αρνείται να μας καταβάλλει, προχώρησε σε μήνυση εναντίον απολυμένων των καταστημάτων Metropolis. 
Με την άσκηση μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον μας, ο Ανδρέας Κουρής επιχειρεί να ανατρέψει την εις βάρος του δικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, έπειτα από αγωγή που είχαμε ασκήσει εναντίον του, η οποία μας έδωσε το δικαίωμα να προχωρήσουμε σε κατάσχεση των περιουσιακών του στοιχείων (μετοχές του σε άλλες εταιρείες, προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ακίνητα κ.τ.λ.) εκτός της εταιρείας Metropolis. Κι αυτό, γιατί η συγκεκριμένη απόφαση, εκτός από τις αποζημιώσεις των απολυμένων, αναγνωρίζει και την ατομική ευθύνη που έχει ο Ανδρέας Κουρής ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας «Μετρόπολις ΑΕΕ». 
Ας σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση αποτελεί παρακαταθήκη και για άλλους απλήρωτους – απολυμένους που βρίσκονται, ανάλογα με εμάς, αντιμέτωποι με άρνηση πληρωμών από τα πρώην αφεντικά τους που εξακολουθούν να αυγατίζουν εις βάρος τους την περιουσία τους. 
Η μήνυση του υπόδικου Ανδρέα Κουρή -που συνελήφθη και προφυλακίστηκε τον περασμένο Απρίλιο κατηγορούμενος σε βαθμό κακουργήματος για χρέη περίπου 1,4 εκατ. ευρώ της εταιρείας Metropolis, που αφορούσαν τη μη καταβολή ΦΠΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών- στρέφεται αποκλειστικά κατά των 12 απολυμένων που πέτυχαν αυτό το δικαστικό αποτέλεσμα και αφορά το περιεχόμενο (!) της αγωγής τους. Και, επιπλέον, κατά ενός απολυμένου, που κατέθεσε υπέρ μας στο συγκεκριμένο δικαστήριο, επιχειρώντας, έτσι, να ποινικοποιήσει και όσους τολμούν και θα τολμήσουν να μας υπερασπιστούν στα μελλοντικά δικαστήρια που θα πραγματοποιηθούν εναντίον του και που έρχονται σωρηδόν.
Με την πολυσέλιδη μηνυτήρια αναφορά του, ο Ανδρέας Κουρής επιχειρεί όχι μόνο να αναστρέψει, δια της πλαγίας οδού, την αρνητική πρωτόδικη απόφαση εναντίον του, αλλά και να αμφισβητήσει τις αυτονόητες και αυταπόδεικτες αξιώσεις μας, δηλαδή, τους οφειλόμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις που μας χρωστάει. 
Υπενθυμίζουμε ότι, πριν από 3 χρόνια, που ο Ανδρέας Κουρής εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis επενδύοντας σε αυτή, κατάφερε (στα πλαίσια μιας ανεκδιήγητης κίνησης για τα τότε επιχειρηματικά χρονικά) να κλείσει 13 καταστήματα, να βάλει την επιχείρηση στο άρθρο 99 και να απολύσει 180 από τους 220 εργαζόμενους. 
Επειδή, δεν σκοπεύουμε να βγούμε «και δαρμένοι και γδαρμένοι», αλλά και επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι, μετά από δυο χρόνια αγώνα που έχουμε δώσει στο δρόμο και στα δικαστήρια, ο Ανδρέας Κουρής με τη μήνυσή του κάνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια για να περισώσει όσα καρπώθηκε από τον ιδρώτα μας, αλλά και να ποινικοποιήσει τον αγώνα μας, υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι την πλήρη δικαίωση των αιτημάτων μας που αφορούν την καταβολή των χρωστούμενων μισθών και των αποζημιώσεών μας.


Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης
έξω από το Πταισματοδικείο Αθηνών (Κ. Λουκάρεως  14)
 την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στις  9:00 π.μ.

Αναδημοσίευση από “Eργαζόμενοι/Aπολυμένοι στα Metropolis“