Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού:
Μαρτυρία κατοίκου της Χαλκιδικής που βρέθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012 στις Σκουριές για να διαδηλώσει ενάντια σ’ ένα χρυσό θάνατο:
Δεν μπορώ να βρω τις εκφράσεις, δεν ξέρω αρκετά σχήματα υπερβολής, άλλωστε, όσους υπερθετικούς βαθμούς κι αν χρησιμοποιήσω, η πραγματικότητα αυτών που συνέβησαν χθες πάλι θα με ξεπερνάει. Οπότε θα τα γράψω απλά, όπως τα έζησα.
Όταν φτάσαμε στις Σκουριές αντικρίσαμε ένα τείχος από αστυνομικούς να φράζει το δημόσιο δασικό δρόμο, λίγο μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας. Από πίσω οι “πράσινοι” Ματατζήδες και ακόμα πιο πίσω στελέχη της εταιρείας και ασφαλίτες. Για να μην προκαλέσουμε επίθεση μπήκαμε μπροστά οι γυναίκες και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν να περάσουμε. Απόλυτη άρνηση. Ήμασταν εκεί μπροστά στις ασπίδες φωνάζοντας συνθήματα και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ανέκφραστους αστυνομικούς. Είμαστε οι γυναίκες, οι μανάδες, οι αδελφές και οι κόρες σας και είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας και για το αύριο. Γιατί μας χτυπάτε; Εσείς τι θα πείτε στα δικά σας παιδιά;
Κάποια στιγμή, όταν κόντευε να πέσει το βράδυ, η διοίκηση της αστυνομίας αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώνει μαζί μας και άρχισε η επίθεση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απολύτως καμία πρόκληση από τη δική μας πλευρά, ούτε μία πέτρα. Εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και ουρλιάζοντας “καριόλες” και “πουστράκια”, άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές χτυπώντας άγρια όσους έμεναν πίσω. Δεν μπορούσα να τρέξω και μπήκα μέσα στο δάσος. Μπήκαν όμως και αυτοί μέσα στο δάσος και βρέθηκα να είμαι μπρούμυτα πάνω στα φύλλα, μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα, με αφηνιασμένους Ματατζήδες να τρέχουν κι από δεξιά κι από αριστερά μου. Με είδαν, δεν με είδαν, δεν ξέρω, πάντως γλύτωσα. Τους άφησα να περάσουν, πήγα λίγο παρακάτω κι ανέβηκα σ’ ένα αγροτικό αυτοκίνητο που μάζευε κόσμο και κατέβαινε προς τα κάτω. Στο ίδιο αυτοκίνητο ανέβηκε και σωριάστηκε στην καρότσα σφαδάζοντας από τον πόνο ένα νέο παιδί, άσχημα χτυπημένο στα πλευρά.
Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που έχει καταγράψει η κάμερα μου. Τα ΜΑΤ να κατηφορίζουν τρέχοντας. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Σα λυσσασμένα σκυλιά χίμηξαν πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει στα αυτοκίνητα και να φύγει, πετώντας δακρυγόνα και χτυπώντας αδιακρίτως. Ποδοπατούσαν ανθρώπους, τραβούσαν γυναίκες από τα μαλλιά, χτυπούσαν με τα γκλομπς πάνω σε χέρια, πόδια, πλάτες. Τα αυτοκίνητα κινούνταν πολύ αργά γιατί ήταν πάρα πολλά και υπήρχαν και πάρα πολλοί πεζοί. Μέσα στον πανικό πολλοί τρακάρανε μεταξύ τους. Οι μαινόμενοι Ματατζήδες τρέχανε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα χτυπούσαν με τα γκλομπς, σπάγανε τζάμια, ανοίγανε τις πόρτες και τραβούσαν τους ανθρώπους έξω, τους πετούσαν κάτω, τους κλωτσούσαν. Ματατζής άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μου φώναξε “Μασκούλα ε; Καριόλα!”, επειδή είχα στο μέτωπο μια χάρτινη μάσκα χειρουργείου κι άπλωσε το χέρι του να με τραβήξει έξω. Τράβηξα την πόρτα, έβαλα την ασφάλεια και περίμενα να αρχίσει να χτυπάει το αμάξι, αλλά αυτός είχε ήδη φύγει και χτυπούσε άλλο αμάξι.
Είδα με τα μάτια μου μπάτσο να σπάει τζάμι και να πετάει δακρυγόνο ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Όλο το εσωτερικό ήτανε μαύρο από τους καπνούς, καπνοί έβγαιναν από τα κλειστά παράθυρα και οι μπάτσοι τράβηξαν έξω τον οδηγό και τον σάπισαν στο ξύλο. Όπως έμαθα, το ίδιο έκαναν και σε άλλα αυτοκίνητα.
Η εντολή προφανώς ήταν “ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!”
Τα σκυλιά των αφεντικών έδειξαν τα δόντια τους. Με λύσσα και μανία εξαπέλυσαν ένα ανθρωποκυνηγητό που δεν είχε τέλος, προσδοκώντας όχι μόνο να καταστείλουν την πορεία, αλλά και να τρομοκρατήσουν όλους τους διαδηλωτές. Επέδειξαν κατάφωρη αγριότητα και ο στόχος ήταν ένας: να μην ξαναπατήσουμε στο βουνό. Γι αυτό το λόγο, πέρα από το ξύλο και τα χημικά, προσπάθησαν να φορτώσουν με κατηγορίες όσους περισσότερους μπορούσαν, αδιακρίτως. Σημειώθηκαν 14 συλλήψεις, μια από τις οποίες αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση στοιχειοθέτησης κατηγοριών: Οι μπάτσοι έσπασαν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου 77χρονου, πέταξαν μέσα δακρυγόνο και τώρα τον κατηγορούν για βαριές σκοπούμενες σωματικές βλάβες, γιατί προσπάθησε «σκοπίμως» να τους χτυπήσει χάνοντας τον έλεγχο του αυτοκινήτου.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς τον ρόλο που έχουν αναλάβει και διεκπεραιώνουν, χωρίς κανέναν ενδοιασμό οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους. Δουλειά τους είναι να προασπίζουν τα συμφέροντα των εντολέων τους, του κάθε ξένου και ντόπιου αφεντικού. Σκοπός της κρατικής εξουσίας είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα της και κανένα πολιτικό κόστος δεν θα αποτελέσει εμπόδιο στην προσπάθειά της να τον επιτύχει. Συμφέροντα που φυσικά ταυτίζονται με αυτά της κάθε πολυεθνικής, που προκειμένου να αποκομίσει κέρδος είναι διατεθειμένη να λεηλατήσει την φύση και να πατήσει επί πτωμάτων. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει στις 9 Σεπτέμβρη, όταν οι ευθείες βολές των μπάτσων είχαν ως αποτέλεσμα σύντροφός μας να υποστεί ρήξη σπλήνας και θλάση στον πνεύμονα. Είναι καθαρή τύχη που αντίστοιχα σοβαρό τραυματισμό που να απειλήσει ανθρώπινη ζωή δεν είχαμε και την Κυριακή, παρά την αναβάθμιση της βίας.
Η βία και η καταστολή των εξορυκτικών εταιριών, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους, δεν έχει όριο. Άλλοτε φτάνει μέχρι και τη δολοφονία – είτε πρόκειται για δολοφονίες ακτιβιστών ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στο Ελ Σαλβαδόρ, είτε για τους 5 νεκρούς της κρατικής καταστολής σε διαδήλωση ενάντια στο ορυχείο Κόνγκα στο Περού. Άλλοτε πάλι περιλαμβάνει τη συγκρότηση μισθοφορικών στρατών, σαν αυτόν που επιχειρεί να συγκροτήσει η Ελληνικός Χρυσός στην Χαλκιδική, τη δημιουργία κλίματος διχασμού σε καθημερινή βάση και την τρομοκρατία όσων είναι αποφασισμένοι και αποφασισμένες να υπερασπιστούν τα αυτονόητα: τη γη τον αέρα και το νερό και το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί κι αυτές για τη ζωή τους.
Σε μια περίοδο που ο ολοκληρωτισμός επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, επόμενο είναι η καταστολή να εντείνεται. Στις 9 Σεπτέμβρη, ήταν αρκετό να διαλύσουν με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα την πορεία, αυτή τη φορά όμως ήθελαν ο φόβος να μπει τόσο βαθιά μέσα μας που να μην διανοηθούμε ξανά να διεκδικήσουμε το δίκαιο του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού.
Μέσα στο γενικευμένο καθεστώς μηδενικής ανοχής, η ακραία καταστολή που δέχτηκε η πορεία στις Σκουριές σίγουρα δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Μόνο μέσα στους τελευταίους μήνες έχουν εφαρμοστεί πολλές φορές οι αντίστοιχες τακτικές. Αντιφασίστες βασανίστηκαν μέσα σε αστυνομικό τμήμα, εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά καταστάλθηκαν. Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην καταστολή που δέχονται τακτικά οι γενικές απεργίες, με αποκορύφωμα το δεύτερο θάνατο διαδηλωτή στο Σύνταγμα από δακρυγόνα, αλλά και στα πογκρόμ του «Ξένιου Δια» από την ελληνική αστυνομία, σε συνεργασία φυσικά με τα φασιστοειδή φιλαράκια τους της χρυσής αυγής.
Αναμενόμενο είναι αυτοί που κρατούν τα ηνία του καπιταλιστικού συστήματος, βλέποντας το να τρίζει, να κάνουν το παν για να το διατηρήσουν. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση “εκτάκτου ανάγκης” του συστήματος, τη διαχείριση της οποίας επιχειρούν να μας παρουσιάσουν ως υπόθεση όλων μας, βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν πίσω τα δικαιώματα που είχαν εκχωρήσει προκειμένου να κατασκευάσουν στο πλαίσιο της αστικής τους δημοκρατίας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ως μέσο κατευνασμού της οργής. Τώρα όμως που τέλειωσαν τα καρότα, τα μαστίγια περισσεύουν κι ο εκβιασμός που επιβάλλεται είναι απόλυτος: ή θα είμαστε πιστοί υπηρέτες του συστήματος χωρίς να σηκώνουμε κεφάλι ή θα εξαλειφτούμε.
