Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Δίωρη στάση εργασίας (15:00-17:00) πραγματοποίησαν σήμερα στον ΔΟΛ οι εργαζόμενοι μέλη της Ένωσης Προσωπικού Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΠΠΗΤ), αφού την προηγούμενη ημέρα είχαν κοινοποιηθεί από την ιδιοκτησία οι απολύσεις διοικητικού προσωπικού σε διάφορα τμήματα του Εμπορικού και Οικονομικού Τομέα της εταιρείας. Στάση εργασίας στο “Λαμπρακιστάν” για τις ίδιες ώρες προκήρυξε κι η ΕΣΠΗΤ, ενώ καλέστηκε γενική συνέλευση εργαζομένων στο συγκρότημα για να αντιμετωπιστούν οι απολύσεις.

Λόγω της άμεσης κινητοποίησης των εργαζομένων, ανακοινώθηκε στην συνέλευση ότι οι απολύσεις ανακλήθηκαν. Η μικρή αυτή νίκη δυστυχώς επισκίασε την αναγκαιότητα της διενέργειας γενικών συνελεύσεων για να συζητηθεί η ευρύτερη επίθεση στους εργαζομένους των ΜΜΕ, μετά την “βόμβα της Γιάννας”.

Όταν απολύουν 450 εργαζόμενους/ες στον «Ελεύθερο Τύπο» και στον «City 99.5», ακολουθούν άμεσα 38 προ(σ)κλήσεις «εθελουσίας εξόδου» στον ANT1, ενώ έχουν προηγηθεί 60 απολύσεις στον ρ/σ «Ξένιος», περικοπές προσωπικού στον Alpha, διακοπή 200 συμβάσεων στην ΕΡΤ, καθυστερήσεις μισθών στον «Περιοδικό Τύπο» και στην εφημερίδα «Express» και άπειρες απολύσεις και λουκέτα σε «μικρομάγαζα», τότε γίνεται προφανές ότι το «κανόνι» της Γιάννας δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία. Ήταν μια καλά στοχευμένη βολή των αφεντικών των ΜΜΕ με στόχο το σύνολο των εργαζομένων στις βιομηχανίες τους. Και επειδή τρώγοντας, ως γνωστόν, ανοίγει η όρεξη, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η «Σέχτα Εργοδοτών» συνωμοτεί για να οργανώσει τα επόμενα χτυπήματα της (ήδη ο Μπόμπολας από καιρό έχει προειδοποιήσει για 100 απολύσεις μέσα στο 2009).

Μας έχει κηρύξει πόλεμο η εργοδοσία. Χτυπώντας τα φαινομενικά «ρετιρέ» της ενημέρωσης, το κεφάλαιο πειραματίζεται με το μέγεθος της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ακολουθούν απολύσεις και σ’ άλλους εργασιακούς χώρους, έτσι ώστε να πληρώσει η κοινωνία την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Και οι δρόμοι σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι δυο: Από την μια ο εύκολος δρόμος της ατομικής επιβίωσης, να κοιτάξει ο καθένας πώς να σώσει την πάρτη του και το μαγαζάκι του, παραδίδοντας «γη και ύδωρ» στην εργοδοτική επέλαση. Από την άλλη ο δύσκολος δρόμος της συλλογικής αλληλεγγύης, ο αγώνας του καθενός από εμάς να αντιμετωπιστεί ως αγώνας όλων μας, να ενώσουμε τις διαχωρισμένες μας δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης στην επίθεση που δεχόμαστε. Δυστυχώς ή ευτυχώς μέση λύση δεν υπάρχει. Οι φόβοι πολλών συναδέλφων είναι κάτι παραπάνω από κατανοητοί. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι η φοβική αυτή αντιμετώπιση δεν θα οδηγήσει στην συλλογική καταβαράθρωση όλων μας. Ο καθένας λοιπόν ας θυμηθεί (αν έχει ξεχάσει) την έννοια της προσωπικής, εργατικής αξιοπρέπειας κι ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Μιας και μιλήσαμε για πόλεμο, ας μιλήσουμε και για τους… «Εφιάλτες». Μπροστά στην απαίτηση των απολυμένων και μιας ολόκληρης συνέλευσης απεργών, για άμεση κήρυξη 48ωρης απεργίας, η απάντηση των εργατοπατέρων της ΕΣΗΕΑ ήταν η μετατόπιση της συζήτησης, πίσω από κλειστές πόρτες, σε παραγοντιλίκια και παζαρέματα, στις πλάτες των απολυμένων, για την συγκρότηση προεδρείου. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από μια εργοδοτική ένωση, μια κλειστή συντεχνία «υπέρ ημετέρων». Η μόνη περίπτωση να εξαναγκαστούν σε δραστικές κινητοποιήσεις δεν θα προκύψει λόγω της κατανόησης των αντικειμενικών συνθηκών, αλλά λόγω της πίεσης που θα νοιώσουν από τα κάτω.

Γεννιέται επιτακτικά η ανάγκη να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Να οργανωθούν πρωτοβουλίες και επιτροπές εργαζομένων, να ενεργοποιηθούν οι συλλογικές διαδικασίες σε όλα τα μαγαζιά της ενημέρωσης. Να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις που θα αντιπαρατεθούν στην ηττοπάθεια και στην συνδικαλιστική διαμεσολάβηση και θα στείλουν το μήνυμα σε κράτος κι ιδιοκτήτες ότι κανένας εργαζόμενος δεν θα μείνει μόνος του. Το αγωνιστικό πρόταγμα έχει ήδη δοθεί. Το ζήτησαν οι απολυμένοι, το ζήτησαν κι εκατοντάδες απεργοί. Να χτυπήσουμε εκεί που πονάνε: Να σταματήσουμε την παραγωγική διαδικασία, μπλοκάροντας, για αρχή, τις κυκλοφορίες των εντύπων του Σαββατοκύριακου, την πλαστικοποιημένη διαφημιστική «ενημέρωση» και τα DVD του θεάματος, τα κέρδη των αφεντικών των ΜΜΕ.

To κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου και του Ρ/Σ City 99.5 και οι 450 απολυμένοι που επέφερε αναδεικνύει με τραγικό τρόπο (για ακόμη μία φορά) μια οδυνηρή για τους εργαζόμενους στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης πραγματικότητα: την απομόνωσή τους από τα υπόλοιπα κομμάτια των εργαζομένων και εν τέλει από την ίδια την κοινωνία.

Σε αυτή την τόσο σοβαρή και κρίσιμη συγκυρία, που σηματοδοτείται από κύματα απολύσεων και την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλους τους κλάδους των εργαζομένων, όχι μόνο δεν υπήρξε κάποιο κύμα συμπαράστασης από εργατικά σωματεία και μεμονωμένες ομάδες εργαζομένων, αλλά αντιθέτως διατυπώθηκαν σκληρά απαξιωτικά σχόλια, κυρίως μέσω του Διαδικτύου, που, ανεξαρτήτως προθέσεων, είχαν ως στόχο την «κίτρινη» δημοσιογραφία και, φυσικά, τα λαμόγια που την εξυπηρετούν.

Λόγος που φαίνεται ότι στέκεται αρκετός για την υποτίμηση του γεγονότος της απόλυσης 450 εργαζομένων, ουσιαστικά του πρώτου μεγάλου λουκέτου ιδιωτικής επιχείρησης στην ελληνική αγορά.

Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο, πρέπει αρχικά να παραδεχτούμε ότι η σχέση μας με την κοινωνία είναι και παραμένει προδοτική.

Σήμερα, την κυρίαρχη προσωπογραφία του δημοσιογραφικού κόσμου αντιπροσωπεύουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί αστέρες και μη, που έχουν μετατρέψει τη ρουφιανιά, την ανυποληψία και τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κώδικα δεοντολογίας. Αυτοί που συντρώγουν με την κάθε εξουσία και τους περιβόητους «νταβαντζήδες της διαπλοκής». Οι ίδιοι που ευαγγελίζονται και προπαγανδίζουν τη δική τους «αλήθεια», στην πραγματικότητα την «αλήθεια» που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών τους (λόγος για τον οποίο πληρώνονται απλόχερα). Αυτοί με τους παχυλούς μισθούς που ανεβοκατέβαιναν στα γραφεία του Ελεύθερου Τύπου και του Ρ/Σ City 99.5.

Από την άλλη, σχεδόν στο σύνολό τους, η στάση των Μέσων Ενημέρωσης απέναντι στην κοινωνία βασίζεται στην κατευθυνόμενη προβολή ειδήσεων και στην αποσιώπηση άλλων, στην απόκρυψη των γεγονότων που βλάπτουν τα αφεντικά, στην εξαπάτηση σε ότι αφορά τα πραγματικά περιστατικά.

Το μεγάλο παράδοξο σε ότι αφορά την κριτική προς τους εργαζόμενους δημοσιογράφους, με αφορμή το λουκέτο που έβαλαν οι Αγγελοπουλαίοι, είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ασκείται από τον ίδιο τον κόσμο που ξημεροβραδιάζεται στις εκπομπές των Χατζηνικολαουπρετεντέρηδων, ενώ σε ότι αφορά τις λοιπές κριτικές (για το ρόλο των δημοσιογράφων κ.λ.π.) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αναμενόμενες.

Αν κάτι ανησυχητικό, αν όχι ύποπτο, περιβάλλει όλες ανεξαιρέτως τις κριτικές είναι το ομαδικό τσουβάλιασμα των εργαζομένων στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης, που ακριβώς εξαιτίας της «ομαδοποίησης» υποκρύπτει μια λαϊκίζουσα, αν όχι φασίζουσα λογική, που θέλει για παράδειγμα όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους του Ελ. Τύπου ρουφιάνους (υπό τον βροντερό τίτλο «500 ρουφιάνοι λιγότεροι»).

Και καθίσταται άκρως επικίνδυνη αυτή η λογική γιατί εγκαθιδρύει τη αρχή της συνυπευθυνότητας μεταξύ του εργαζόμενου και του εργοδότη, με την έννοια του μοιράσματος της ευθύνης που αντιστοιχεί στους εργαζόμενους στα Μέσα Ενημέρωσης με αυτή που αντιστοιχεί στους ιδιοκτήτες τους.

Και αυτή η έννοια της συλλογικής ευθύνης δεν μπορεί να αποδοθεί συνολικά στους εργαζόμενους σχεδόν σε κανένα τομέα απασχόλησης. Όπως δεν μπορεί να αποδοθεί συλλογική ευθύνη στους εργαζόμενους που απασχολούνται στη βιομηχανία της μουσικής (και άρα έχουν ευθύνη για την εμπορευματικοποίησή της), στους εργαζόμενους σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας (που άρα είναι υπεύθυνοι για την επέλαση των μεταλλαγμένων τροφίμων), στους εργαζόμενους σε ένα κομμωτήριο (που άρα είναι υπεύθυνοι για την προέλαση του life style).

Από την άλλη θα ήταν οικτρή παράβλεψη της πραγματικότητας και άδικη ισοπέδωση των πάντων η αγνόηση της ύπαρξης μεγάλου ποσοστού εργαζομένων στο χώρο των Μέσων που κάνουν τη δουλειά τους αδιαμεσολάβητα, χωρίς πάρε – δώσε με ιδιόκτητες και διευθυντές, δίχως τα ολόιδια κάθε φορά εμετικά γλειψίματα στον όποιον νέο αρχισυντάκτη, χωρίς να θεοποιούν το κυνήγι της είδησης, με τίμημα κάποιες φορές την ίδια την απόλυση στην επιμονή τους για δημοσιοποίηση αυτής της θολής έννοιας που αποκαλείται «αλήθεια».

Θα ήταν παραποίηση της υπάρχουσας κατάστασης η δαιμονοποίηση του ρόλου των χιλιάδων δημοσιογράφων που δεν ανήκουν στην ΕΣΗΕΑ και εργάζονται σε καθεστώς επισφαλούς εργασίας (μπλοκάκια, «μαύροι») και, συνεπώς, ως ευάλωτοι δεν μπορούν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν την περιβόητη «αλήθεια».

Εκτός κι αν τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό πρέπει να αποχωρήσει σύσσωμο από αυτό το επάγγελμα, αφήνοντας βέβαια αυτή την πληγωμένη υπόθεση που λέγεται ενημέρωση αποκλειστικά στα χέρια των ιδιοκτητών των Μέσων και των δικών τους ανθρώπων.

Πέρα από το αν συμφωνεί κανείς με τις προαναφερόμενες απόψεις, αυτό που δεν υπολογίζουν εκείνοι που ασκούν κριτική που οδηγεί στην απαξίωση του ζητήματος της απόλυσης των 450 εργαζομένων είναι ότι η αύτανδρη βύθιση του Ελεύθερου Τύπου και του Ρ/Σ City 99.5 πραγματοποιήθηκε από τους πλουσιότερους ιδιοκτήτες του, γεγονός διόλου τυχαίο.

Η «Γιάννα» των Ολυμπιακών Αγώνων, το «ζεύγος Αγγελοπούλου», με το λουκέτο του Ελ. Τύπου εξυπηρετούν (προφανώς με τα ανάλογα ανταλλάγματα) συνολικά την εργοδοσία και τις εξουσίες που την υπηρετούν, κάνοντας το «πρώτο βήμα» σε αυτό που επέρχεται και στη χώρα μας. Τα κανόνια στις επιχειρήσεις μεγαλοεπιχειρηματιών, τις αναρίθμητες απολύσεις, τις εικονικές πτωχεύσεις.

Με λίγα λόγια, ο Ελ. Τύπος είναι απλά η αρχή, το πρώτο μεγάλο «μπαμ» της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Και, παράλληλα, μια προσχεδιασμένη κίνηση, ένα crash – test για τις κοινωνικές αντιδράσεις και την απάντηση των εργαζομένων συνολικά. Όταν μια τόσο μεγάλη επιχείρηση που βρίσκεται στα χέρια τόσο ισχυρών επιχειρηματιών μπορεί να κλείνει μέσα σε μια μέρα, αφήνοντας στο δρόμο ένα τόσο μεγάλο αριθμό εργαζομένων και, μάλιστα, δίχως να κουνιέται φύλλο από ένα κατά τα λοιπά ισχυρό συνδικαλιστικό σωματείο, τότε γιατί να μη θεωρηθεί αναμενόμενο το ντόμινο των απολύσεων, όχι μόνο στο χώρο του Τύπου αλλά συνολικά, με την προσδοκία των μηδαμινών αντιδράσεων των λοιπών συνδικαλιστικών φορέων;

Και μόνο γι’ αυτό το λόγο, η υπόθεση των 450 απολυμένων του Ελ. Τύπου δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των δημοσιογράφων. Καθόλου αργά, αλλά δυστυχώς πολύ γρήγορα, θα διαφανεί ότι το ζήτημα αυτό είναι ζήτημα όλων μας.

Ισχύουν αυτά στην διαδυκτιακή εποχή και πως ισχύουν σε μία χώρα όπου δεν ισχύει τίποτα και όλα ισχύουν;

Κάποια δεδομένα:

1. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι επιχειρήσεις και λειτουργούν – ακόμα και τα «κρατικά» – σύμφωνα με τους κανόνες της οικονομίας της καπιταλιστικής αγοράς.
2. Τα μέσα ενημέρωσης παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην διαμόρφωση της λεγόμενης κοινής γνώμης, είναι φορείς πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας και αναπαράγουν συγκεκριμένα ιδεολογικά και πολιτιστικά προτάγματα.
3. Είναι ελεγχόμενα από τις κυρίαρχες δομές του συστήματος και δομημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να συνθέτουν και να στηρίζουν αρμονικά με τα άλλα μέσα κοινωνικής «διαπαιδαγώγησης» και καταστολής, το πλαίσιο της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής ιεραρχίας.

Με λίγα λόγια ανήκουν σε οικονομικούς μεγιστάνες σαν τον Αγγελόπουλο, Αλαφούζο, Βαρδινογιάννη κ.α, προπαγανδίζουν το συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο της διαβίωσης της «κονόμας» και της «επιτυχίας» και δομούνται και ελέγχονται απόλυτα από τα πάνω προς τα κάτω. Οι μεγιστάνες και οι εταιρίες όταν δεν τους συμφέρει, όταν έχουν άλλους στόχους, όταν αλαζονικά γιατί έτσι γουστάρουν, κλείνουν εφημερίδες, τις πωλούν, τις μεταβιβάζουν, την μικραίνουν, τις κονταίνουν. Ανοίγουν μικρόφωνα και κλείνουν μικρόφωνα. Σβήνουν ειδήσεις αποκρύπτουν, πλασάρουν τους φίλους τους, προβάλουν την φτηνή εντύπωση ως ψυχαγωγία και προπαγανδίζουν συνειδητά το ψεύδος του θεάματος ως ηθική αξία. Συγχωνεύουν μέσα και χωνεύουν εργαζόμενους. Ελέγχουν απόλυτα το παιχνίδι με τη συναίνεση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας που αυτοί «διορίζουν». Ελεύθερη οικονομία για ελεύθερη κερδοφορία: οικονομική, πολιτική, κοινωνική.

Εμείς τι ρόλο παίζουμε;

Σ’ αυτό το πλαίσιο και μ’ αυτά τα δεδομένα, εύλογα τίθεται το ερώτημα: εμείς οι δημοσιογράφοι τι ρόλο παίζουμε; Μήπως δεν παίζουμε κανένα ρόλο; Μας ενδιαφέρει; Πόσο μας ενδιαφέρει και πόσοι ενδιαφέρονται αλλά και πως ενδιαφέρονται;

Υπάρχουν συνάδελφοι που απλά «εργάζονται», κοιτούν να τελειώσουν το ωράριο τους και να φύγουν. Πωλούν την εργατική τους δύναμη και τίποτα άλλο. Έτσι νομίζουν. Άλλοι απλά γκρινιάζουν, απλά τα «ξέρουν όλα» ή είναι …υπεράνω. Από τι και από ποιόν; Υπάρχουν κι αυτοί, και είναι πολλοί, που βολεύονται, βγάζουν λεφτά, κάνουν «όνομα», καριέρα, ζουν τη ζωή τους και το όνειρο τους. Οι τελευταίοι είναι η κυρίαρχη τάση και άποψη.

Υπάρχουν και άλλοι που παιδεύονται να κάνουν «κάτι». Μπορεί να μη κάνουν και τίποτα ή ακόμα να τα κάνουν χειρότερα. Φωνάζουν, προτείνουν τρέχουν και τους τρέχουν. Τι έγινε μέχρι σήμερα;

Δεν είναι «ούφο»

Ο Ε.Τ. δεν είναι «ούφο», δεν κάνει ποδήλατο στον ουρανό. Είναι εφημερίδα που κλείνει, έκλεισε. Κάποιοι, εκατοντάδες, εργαζόμενοι θα βρεθούν στην κόλαση της ανεργίας, αυτή που τόσο παραστατικά, κυνικά ή αδιάφορα έχουν περιγράψει ή περιγράφουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Τι γίνεται από δω και πέρα; Τι ξημερώνει στο χώρο του Τύπου; Πόσες εφημερίδες θα μείνουν ή πρέπει να μείνουν; Πόσα ραδιόφωνα και κανάλια; Τι θα γίνει με τα πόρταλς; Ποια πρέπει να είναι στάση των Ενώσεων; Στη Γαλλία σε κάποιες εφημερίδες εκλέγουν αρχισυντάκτες και ο Ζαρκοζίς χαρίζει συνδρομές εφημερίδων σε νέους…

Ερώτηση: αλήθεια τι απέγιναν οι εργαζόμενοι της Siemens που όσο και να τους ρωτήσαμε δήλωναν άγνοια για το μέγα σκάνδαλο; Αυτοί του ΕΤ σε τι φταίνε για το νέο κότερο της Γιάννας των 90 μέτρων και των 100 εκατομμυρίων; Είναι τύπος “Alfa Nero” το κότερο. Αλφα μαύρο δηλαδή. Ειρωνεία…

Ερώτηση: Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα για το έγκλημα που λέγεται προπαγάνδα, παραπληροφόρηση, χειραγώγηση, χαλιναγώγηση σκέψης, λογοκρισία, έλεγχος συνειδήσεων, κατασκευή υπόπτων και ενόχων, συκοφαντία, μεροληψία, απόκρυψη, αυτολογοκρισία, υποταγή και συναίνεση, μυθοπλασία, υποκρισία, θράσος και πολύ άγνοια και αδιαφορία;

Ο Ε.Τ. έκλεισε ή κλείνει. Ξέρετε τι λέει ο κόσμος; Ξέρετε: «Ε και τι έγινε;». Αυτό λέει και βλέπει… Χαρδαβέλα και Τατιάνα, Λάκη, Μάκη και Θέμο, Τρέμη και Πετρούλα.

Να πούμε την αλήθεια

Τι κάνουμε; Ιδού το μέγα ερώτημα. Ποιος έχει τη συνταγή; Αγώνας ναι. Πως και πότε; Με ποιους; Με ποιό στόχο; Την επιβίωση, την επιβεβαίωση ή την ανατροπή των δεδομένων;

Κάποτε μία φράση που μας έκανε εντύπωση ήταν αυτό που είχε ξεστομίσει με χαρακτηριστική χειρονομία ένας ογδοντάρης: Απάνω τους !!! Σε ποιους; Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από τον διπλανό μας, τον ακριβώς από πάνω μας, τον παραπάνω μας, τον εαυτό μας;

Ένα σημαντικό βήμα είναι το εξής: να γράψουμε, να πούμε, να δείξουμε την αλήθεια.

Γιατί τα «δεδομένα» μας έχουν στερήσει αυτό ακριβώς: την αλήθεια. Από την αλήθεια θα βγούμε στην στεριά. Αυτό λείπει. Τα αφεντικά ξεφτίζοντας την αλήθεια σήμερα μονοπωλούν τη λήθη.

Την ώρα που έκλεινε ο Ε.Τ. οι εγκυρότερες εφημερίδες της χώρας περιέγραφαν την φανταστική συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν και δεν άνοιξε ρουθούνι. Υπήρξε και προκλητική συγνώμη για το ψέμα. «Είπαμε ψέματα το κάναμε αλλά έτσι συνηθίζεται», είπε ο μεσιές Ψυχάρης. Τι μας λες ρε αρχιψεύτη; Έτσι συνηθίσατε, έτσι θέλετε να μας συνηθίσετε όλους. Να εργαζόμαστε στο ψέμα και για το ψέμα.

Να πούμε την αλήθεια συνάδελφοι αυτή είναι η λύση. Όσο μπορούμε, όσο αντέχουμε, όσο αποκοτάμε, όσο μας αφήνουν και δεν μας αφήνουν, όσο υπάρχει τρόπος, όσο και όσα ξέρουμε, όσο είμαστε εδώ, όσο μας παρακινούν κάποιοι, όσο μας το ζητούν, όσο το ελπίζουν, όσο το περιμένουν και το αποζητούν, όσο ακόμα κάποιοι μας πιστεύουν, να πούμε την αλήθεια.

Αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Να τους τρίψουμε την αλήθεια στη μούρη. Θα τους πονέσει πραγματικά. Αυτή σήμερα είναι η μάχη στα μέσα ενημέρωσης: κόντρα σε συναδέλφους διευθυντές και τσιράκια της εργοδοσίας που ψευδολογούν υπηρετώντας τα… δεδομένα.

Διότι το παιχνίδι το χάσαμε όταν χάθηκε η αλήθεια, η πληροφορία ολόκληρη, η σφαιρική ενημέρωση, οι «άλλες» και οι «όλες» απόψεις και έμεινε μία, όταν οι γνώμες έγιναν η «γραμμή» και τα ελεύθερα σχόλια έγιναν σχολιανά και πληρωμένα ξεφωνητά.

Την χάσαμε όταν μπήκαμε στο παιχνίδι της διαπραγμάτευσης της είδησης, όταν βάλαμε νερό στο κρασί μας να μη χαλάσουμε την ζαχαρένια μας και να μη μπούμε στον κόπο…

Η αρχή πρέπει να είναι αυτή: να τους τρίψουμε την αλήθεια στη μούρη. Τότε ίσως να βρούμε δύναμη και τρόπο να αλλάξουμε τα πράγματα. Είναι μία άποψη και μία πρόταση για προβληματισμό και συζήτηση.

Ναι υπάρχουν κι άλλες: απεργίες, πορείες, προσφυγές, καταλήψεις, φασαρίες. Ναι και σ’ αυτά. Αλλά η αλήθεια των γεγονότων της ζωής πρέπει να είναι το όπλο, το μέσο, η θεωρία, η προοπτική και το όραμα μαζί.

Αν βρεθούμε όλοι μαζί στη μάχη για την αλήθεια και ενάντια στην παραχάραξη της πληροφορίας και της ενημέρωσης, τότε θα βρεθούμε πλάι – πλάι και στους μεγάλους αγώνες γιατί θα ξέρουμε τον τρόπο.

Και οι μεγάλοι αγώνες είναι ακριβώς μπροστά μας. Τώρα ενάντια στην καταστολή της σκέψης και της ζωής…

Fastbitter

Από την ΕΣΗΕΑ αποδείχτηκε για πολλοστή φορά ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα.

Καταρρέει το σύμπαν και Σόμπολος και Τσαλαπάτης σιωπούν και συναινούν. Εφημερίδες κλείνουν η μία μετά την άλλη, απολύονται συνάδελφοι και αυτοί παίζουν το δικό τους παιχνιδάκι στις δικές μας πλάτες. Ακόμη και κάποιες –ελάχιστες- ανακοινώσεις καταγγελίας των αριστερών παρατάξεων μόνο ως αδιάφορες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.

Συνάδελφοι, είναι, πλέον, επιτακτική η ανάγκη να λάβουμε άμεση δράση πέρα από τα θεσμικά όργανα. Το όπλο μας απέναντι στην παντοδυναμία της εργοδοσίας και στην ανύπαρκτη ΕΣΗΕΑ είναι η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλους τους εμπλεκόμενους κλάδους στον χώρο των ΜΜΕ.

Η αλληλεγγύη όχι μόνο ως ηθικό πρόσταγμα, αλλά κυρίως ως έμπρακτη, άμεση στήριξη και δράση! Είμαστε πολλοί που σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Πρέπει να βρούμε τους τρόπους να συλλογικοποιήσουμε τις αντιδράσεις-αντιστάσεις μας.