«Αν δεν μπορείς να χορέψεις, δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση» λέει ένα παλιό σύνθημα το οποίο βάλθηκαν να το κάνουν πράξη οι κοπέλες και τα αγόρια που εργάζονται στο χώρο της τέχνης και που για 8 μέρες (31/01-07/02) απελευθέρωσαν άλλο ένα κτίριο από την αλλοτρίωση των εμπορευματικών σχέσεων προσφέροντας το στην κοινότητα της ζωής και της εξέγερσης.
Επρόκειτο κατά γενική ομολογία για την πιο ζωντανή, παιχνιδιάρικη και πολύχρωμη κατάληψη που έχει πραγματοποιηθεί. Ο Γκυ Ντεμπόρ κρεμάμενος σε ένα μεγάλο πανό στις σκάλες της εισόδου έδινε αμέσως το στίγμα των ανατρεπτικών καταστάσεων που συντελούνταν στο προορισμένο για «αριστοκρατική» χρήση κτίριο. Πολλοί από τους καταληψίες από την άλλη, γνωρίζοντας πολύ καλά το ρυτιδιασμένο πρόσωπο της ελληνικής βιομηχανίας του θεάματος, ήταν από την πρώτη στιγμή απαξιωτικοί ως προς την συμβολική αξία του κτιρίου. Θεωρούσαν ότι ούτε η σκηνή, ούτε η ηχητική της ήταν αντάξια των διεθνών στάνταρντς για να ανέβει μια παράσταση όπερας. Έτσι κι αλλιώς «από τύχη και μόνο δεν κάηκε τον Δεκέμβρη» σιγόνταραν κάποιοι άλλοι…
Το θέμα τελικά δεν ήταν το κτίριο αλλά η χρήση του από τους ανθρώπους που το λειτουργούν. Η βασική μεταστροφή ήταν σίγουρα η ανοιχτή πόρτα, η ελεύθερη είσοδος χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις για 50ευρω στην τσέπη. Η Ελληνική Λυρική Σκηνή μετατράπηκε σε Εξεγερμένη Λαϊκή Σκηνή. Η καθημερινή γενική συνέλευση αυτοοργάνωνε την διαχείριση του κτιρίου, συντόνιζε τις δεκάδες προτάσεις που ακούγονταν σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εκδηλώσεων για την επόμενη μέρα, και κυρίως συζητούσε γύρω από την έννοια της τέχνης, την χρήση της στην καπιταλιστική κοινωνία και την σχέση της με την τέχνη της ζωής, του δρόμου της εξέγερσης. Στις συνελεύσεις συμμετείχαν εκατοντάδες άτομα και σχεδόν όλοι/ες θελαν να μιλήσουν! Ασφαλώς αυτό σε ορισμένα ζητήματα δυσχέραινε την εξαγωγή συλλογικού συμπεράσματος, αλλά ήταν ήσσονος σημασίας μπροστά στην κοινή συμφωνία ότι «να μάθουμε να μιλάμε και να ακούμε τον άλλον, αυτό είναι επαναστατικό».
Το μεγάλο πανό στη είσοδο περιέγραφε με λίγες λέξεις τον χαρακτήρα της κατάληψης. «Τέχνη μας η ζωή, θέατρο μας ο δρόμος». Έτσι η σκηνή της Λυρικής γέμισε από ζωή. Όσοι κατείχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία παρέδιδαν μαθήματα στους «άτεχνους», μαθήματα χορού, κινησιολογίας, πολεμικών τεχνών, αυτοσχεδιασμών, «πώς να αγγίζεις τον μπάτσο» κι άλλα πολλά αν μη τι άλλο διδακτικά ή έστω χαλαρωτικά (π.χ. μασάζ). Επίσης η σκηνή της Λυρικής φιλοξένησε διαλέξεις γύρω από την ιστορία της τέχνης και προβολές αντίστοιχης θεματικής, όπως και κουβέντες για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της εξέγερσης και την Κούνεβα.
Όμως το κυρίως έργο διαδραματίστηκε στον δρόμο. Το σήμα δόθηκε από το δεύτερο κιόλας βράδυ, όταν μια ομάδα μουσικών σκέφτηκε να δοκιμάσει την ακουστική της Ακαδημίας στο κλαρίνο και τα ταμπούρλα. Αμέσως ο κεντρικός δρόμος γέμισε εκατοντάδες φωνές που τραγουδούσαν και σώματα που χόρευαν, φτιάχτηκαν οδοφράγματα με τα κυριλέ διαχωριστικά της Λυρικής, ενώ η διμοιρία των ΜΑΤ στο κλασσικό σημείο λίγο πιο περά αδυνατούσε να απαντήσει στην επίθεση χαράς και δημιουργικότητας που δεχόταν. Την Κυριακή το μεσημέρι δόθηκε η κορυφαία παράσταση μπαλέτου που έχει παιχτεί ποτέ στο κτίριο. Τα ηχεία έπαιζαν κλασσική μουσική και οι μπαλαρίνες ξεχύνονταν ανά διαστήματα στον δρόμο, δίνοντας μια μοναδική χορευτική ερμηνεία μπροστά σε ακινητοποιημένα λεωφορεία και αυτοκίνητα. Στα μουσικά διαλείμματα, οι μπαλαρίνες κάθονταν χαμογελαστές στα κάγκελα του Αβραμόπουλου, οι οδηγοί περνούσαν κοιτώντας με το βλέμμα κάποιου που μόλις είδε… εξωγήινους μπροστά του και η κίνηση στην μητρόπολη ξαναδιακοπτόταν για να γίνει μέρος της κίνησης των χορευτριών. Τέχνη όμως δεν είναι μόνο το μπαλέτο, είναι και το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, τα μήλα, τα «αγαλματάκια ακούνητα» κι άλλα παιχνίδια-τελετές στην κοινή πατρίδα όλων μας, όλων όσων είτε γνώρισαν ή δεν γνώρισαν αλάνες, έμαθαν από μικροί να παίζουν στους δρόμους.
Αυτές κι άλλες πολλές «παραστάσεις» δίνονταν καθημερινά στην Εξεγερμένη Λυρική Σκηνή, παραστάσεις που δεν μπορούσες να κατ
αλάβεις ποιοι ήταν οι δράστες και ποιοι οι θεατές. Η αυλαία έπεσε το Σάββατο 07/01 με μια «μουσική» πορεία από την Λυρική μέχρι το πάρκο Κύπρου και Πατησίων στην οποία συμμετείχαν γύρω στα 350 άτομα. Η πορεία στο πέρασμα της χρωμάτισε με στένσιλ τους τοίχους της Πατησίων και έδωσε άλλη μια μοναδική παράσταση εξεγερμένου μπαλέτου στο Πάρκο. Η Λυρική επέστρεψε στους νόμιμους ιδιοκτήτες της και στην κανονικότητα που πρότασσε την ομαλή διεξαγωγή της όπερας «Ζιζέλ», ενός έργου που προτάσσει την ταξική συμφιλίωση μέσω του έρωτα μιας χωριατοπούλας με έναν αριστοκράτη. Ταξική συμφιλίωση που δυστυχώς αποδέχτηκαν κι οι εργαζόμενοι καλλιτέχνες για το συγκεκριμένο έργο, ζητώντας μαζί με τους εργοδότες τους την λήξη της κατάληψης…
Ομάδα αντιρεπόρτερ
Υ.Γ. Τα ΜΜΕ επέδειξαν την ίδια αμηχανία ως προς την κάλυψη της κατάληψης που είχαν επιδείξει και στην περίπτωση της κατάληψης της ΕΣΗΕΑ. Μην μπορώντας να διαστρεβλώσουν ή να ενσωματώσουν κινήσεις που προβάλλουν ξεκάθαρα επιθετικά χαρακτηριστικά ως προς την ίδια την έννοια του θεάματος και της εργασίας που απαιτείται για να παραχθεί, προτίμησαν στην πλειοψηφία τους να αποσιωπήσουν την κατάληψη. Εξαίρεση αποτέλεσε η «Πανδώρα» του Λαμπράκη που με ένα ελεεινό κείμενο ανακάλυψε πίσω από τους καταληψίες (ποιον άλλον;) τον ΣΥΡΙΖΑ, και απορούσε «Τι φταίει η Λυρική;» για όλα τα αιματηρά ιστορικά γεγονότα που παρατίθενται σε κείμενο της κατάληψης μαζί με τις όπερες που ανέβηκαν το ίδιο διάστημα, όταν το ίδιο ακριβώς το κείμενο είχε ως σκοπό να καταδείξει την αιματηρή συνενοχή της αστικής τέχνης και την απάθεια της για τις ταξικές συγκρούσεις. Άξιος ο μισθός της…
Ο Γ. Τριάντης της Ελευθεροτυπίας από την άλλη επιδόθηκε σε μια πιο «αγωνιστική» διαστρέβλωση της κατάληψης. Στο κάλεσμα της κατάληψης να συμμετέχουν σε αυτήν κι άλλοι εργαζόμενοι πέρα από τους ανθρώπους της τέχνης, ο δημοσιογράφος κατάφερε να δει αναπαραγωγή των ρόλων καλλιτέχνη-θεατή κι όχι το ακριβώς αντίστροφο, που είδαμε όλοι. Τέλος, στο κάλεσμα της κατάληψης προς τους εργαζομένους της Λυρικής να δουν την γενικότερη εργασιακή επισφάλεια που επικρατεί στον συγκεκριμένο χώρο, με αφορμή την αγωνία τους ότι δεν θα πληρωθούν λόγω της κατάληψης, ο κ. Τριάντης είδε μια αφ’ υψηλού θεώρηση των εργαζομένων, κι όχι τον διάλογο ανάμεσα σε δυο εργασιακά υποκείμενα που έτσι κι αλλιώς (είτε έχει κατάληψη, είτε όχι) ζουν μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια. Τουλάχιστον ο δημοσιογράφος ήταν ειλικρινής ως προς τον τίτλο που διάλεξε: «Το δόκανο της αμηχανίας»…
Στις 12 Γενάρη, οι εργάτες του εργοστασίου της Μιτσουμπίσι αποφασίζουν να καταλάβουν το εργοστάσιο απαιτώντας την επαναπρόσληψη 135 συμβασιούχων της Induservis, εργολάβου εταιρείας που συντηρούσε το εργοστάσιο, ως υπάλληλοι της Μιτσουμπίσι. Ενώ εκφράζουν με τον τρόπο αυτό και την αλληλεγγύη τους στους αγώνες των εργατών στα εργοστάσια Vivex, Franelas Gotcha, INAF και Acerven, που ζητούν εθνικοποίηση και εργατικό έλεγχο.
Στις 29 Γενάρη, έξω από την πύλη του εργοστασίου εμφανίζονται διοικητικά στελέχη μαζί με την τοπική αστυνομία. Τα στελέχη αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα κατά της κατάληψης και να απαιτούν από τους εργάτες να τη σταματήσουν. Λίγα λεπτά αργότερα, εμφανίζονται και δύο δικαστές, οι οποίοι ξεκινούν «διάλογο» με τους εργάτες. Ο «διάλογος» όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο έντονος, με τους εργάτες να αρνούνται κάθε σκέψη για αποχώρηση. Αφού οι δικαστές είδαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πείσουν τους εργάτες να τερματίσουν την κατάληψη, έδωσαν το πράσινο φως για πιο σκληρά μέτρα. Στην πύλη φτάνει άτομο με κόφτη για να σπάσει το λουκέτο, ενώ καμιά πενηνταριά μπάτσοι παίρνουν θέσεις για να μπουκάρουν στο εργοστάσιο και ρίχνουν χημικά μέσα σ’ αυτό. Οι εργάτες αντεπιτίθενται με βροχή από πέτρες. Λίγο αργότερα ακούγονται πυροβολισμοί και ο 36χρονος Javier Mercano, εργάτης της Μιτσουμπίσι, και ο 23χρονος Pedro Suarez, αλληλέγγυος από άλλο εργοστάσιο, πέφτουν νεκροί.
Οι συγκρούσεις διαρκούν δυο ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων η αστυνομία δείχνει τέτοιο «υπερβάλλοντα ζήλο» που επιτίθεται ακόμα και σε αυτοκίνητα που μεταφέρουν τραυματισμένους εργάτες, όπως αναφέρει η ανταπόκριση του Revolutionary Marxist Current. Αναγκάζεται όμως να υποχωρήσει, όταν στο σημείο της σύγκρουσης καταφτάνουν εκατοντάδες εργάτες από γειτονικά εργοστάσια. Μετά το γεγονός, ο κυβερνήτης Tarek θέτει σε διαθεσιμότητα και τους 50 μπάτσους του σώματος άμεσης επέμβασης της αστυνομίας της Anzoategui και στέλνει ομάδα της εγκληματολογικής υπηρεσίας να ερευνήσει το περιστατικό. Εξι μπάτσοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες (σε αντίθεση με τις αρχικές δηλώσεις των Αρχών, ότι οι μπάτσοι δεν πυροβόλησαν και ότι ο θάνατος των εργατών προέρχεται από πυροβολισμούς αγνώστων, υπονοώντας φίλια πυρά). Ο Τσάβες δηλώνει σε τηλεοπτικό του μήνυμα «συντετριμμένος» και «υπέρ των αδύνατων».
Το γεγονός ακολούθησε γενικευμένη λαϊκή οργή. Οι εργάτες του εργοστασίου συναντήθηκαν με τους συναδέλφους τους από 50 εργατικές ενώσεις προκειμένου να διοργανώσουν διαδήλωση με αιχμές την καταδίκη της δολοφονίας και αιτήματα το αρχικό της κατάληψης αλλά και την σύλληψη των δικαστών που διέταξαν την εκκένωση του εργοστασίου καθώς και την παραίτηση του κυβερνήτη της πολιτείας ο οποίος σημειωτέο είναι φίλα προσκείμενος στον Ούγκο Τσάβες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που σε αυτή την «περίοδο επανάστασης» η «σοσιαλιστική» Αστυνομία και Δικαιοσύνη λειτούργησαν σαν προστάτης των καπιταλιστών. «Θύματα αστυνομικής βίας με εντολές δικαστικών λειτουργών υπήρξαν και εργάτες της Fundimeca στη Βαλένθια, της Alpina, της Sidor στο Πόρτο Ορντάζ και οι εργάτες των κρατικών διυλιστηρίων» όπως γράφουν σε ανακοίνωσή της η Ένωση Εργατών Βενεζουέλας.
Ταυτόχρονα, όπως είχε καταγγείλει τον περασμένο Δεκέμβρη ο πρόεδρος του σωματείου των εργατών της Μιτσουμπίσι, Felix Martinez, έξι βιομηχανίες ανταλλακτικών αυτοκινήτων έκλεισαν και ξανάνοιξαν με τους ίδιους ιδιοκτήτες ως «κοπερατίβες», με μόνο στόχο να σπάσουν τις συμβάσεις με τους εργάτες. Ο… σοσιαλισμός στο απόγειό του!
ΠΗΓΕΣ Εφημεριδα Κόντρα, venezuelanalysis.com
Categories
Εληξε η κατάληψη της Λυρικής Σκηνής…
…όμως ο αγώνας ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας συνεχίζεται
Το κείμενο λήξης
Σήμερα Σάββατο 7/2/2009 η Συνέλευση της Εξεγερμένης Λαϊκής Σκηνής αποφάσισε να αποχωρήσει από το κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, έχοντας κατακτήσει 9 μέρες και νύχτες αυτονομίας, ελευθερίας, δημιουργίας και αυτοοργάνωσης στην πράξη.
Πράξη 1η Απελευθερώσαμε την Ε.Λ.Σ. ως απάντηση στο πνίξιμο κάθε ελεύθερης έκφρασης, την επιβολή πλαστών επιθυμιών, την τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων και την καταστολή. Όταν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα καταπατώνται με χημικά, σφαίρες και βιτριόλι έχει έρθει η στιγμή να πάρουμε θέση.
Πράξη 2η Οικειοποιηθήκαμε ένα σύμβολο καθεστωτικής τέχνης επαναπροσδιορίζοντας τις σχέσεις μεταξύ δημιουργού και θεατή, δάσκαλου και μαθητή. Για 9 μέρες ένα μωσαϊκό ανθρώπων που συναντηθήκαμε το Δεκέμβρη, ζυμωθήκαμε μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και ενώσαμε πολιτική και τέχνη, μέσα κι έξω από τη Λυρική. Δεν διαχωριζόμαστε σε καλλιτέχνες και μη, είμαστε ο ανθός της ζωής.
Όποιος νομίζει ότι η λήξη της κατάληψης σημαίνει το τέλος της ανυπακοής τζάμπα χαίρεται. Δεν παραδίδουμε σε Νιάρχους, Λαμπράκηδες κι άλλους «ειδικούς» τον πολιτισμό που ούτως ή άλλως δεν τους ανήκει. Η παρουσία και η δράση μας στο χώρο της Ε.Λ.Σ. καταδεικνύει ότι η διάκριση «υψηλού-χαμηλού» πολιτισμού όχι μόνο δεν υφίσταται ουσιαστικά αλλά αποτελεί έκφραση εξουσιαστικών σχημάτων που μας διαιρούν και μας περιχαρακώνουν. Για μας η τέχνη είναι ένα πεδίο σύγκρουσης.
Πράξη 3η Εμείς συνεχίζουμε να οργανωνόμαστε, να εκφραζόμαστε και να δρούμε στους δημόσιους χώρους, να συμπράττουμε και να συνδημιουργούμε στη βάση της αυτονομίας και της αυτοοργάνωσης.
Η κατάληψη αυτή έκλεισε έναν πρώτο κύκλο, ο οποίος μας περιείχε όλους. Θα συνεχίσουμε ως φυγόκεντροι θύλακες, διαχέοντας την κοινή μας εμπειρία και δυναμική προς τα έξω σε κάθε γειτονιά, πάρκο και δρόμο.
Παράλληλα με την κίνηση μας οι εργαζόμενοι και καλλιτέχνες της Όπερας Teatro Colon του Buenos Aires, εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στο εγχείρημά μας κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους ενάντια σε 500 απολύσεις και την ουσιαστική διάλυση της Όπερας.
Μηνύματα συμπαράστασης ήρθαν ακόμη από το πανεπιστήμιο του Ροζάριο της Αργεντινής, την κίνηση «Εξεγερμένες Γυναίκες της Βραζιλίας», από τη Βενεζουέλα, και την Ένωση Λαϊκών Συγγραφέων του Εκουαδόρ (UNAPE). Είμαστε αλληλέγγυοι σε όλους αυτούς και καλούμε κάθε εργαζόμενο να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του μέσα στις κυρίαρχες σχέσεις και δομές.
Οι καλλιτέχνες της ζωής δεν είναι οι γελωτοποιοί της εξουσίας. Δεν θέλουμε να γίνουμε ανθρώπινες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης στο οπλοστάσιο της ψυχικής καταστολής, αλλά πυροτεχνήματα χαράς και συγκίνησης στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Προτρέπουμε τους ανθρώπους να προβούν σε ανάλογα εγχειρήματα, να συναντηθούν και να συνδιαμορφώσουν πειράματα αυτονομίας.
Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και σε όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Συμπαράσταση στους τραυματίες της εξέγερσης. Άμεση απελευθέρωση στους συλληφθέντες.
Επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων. Όχι στην τσιμεντοποίηση.
Είμαστε αλληλέγγυοι στο λαό της Παλαιστίνης.
ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ – ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Προσεχώς 4η πράξη
Να ποιες είναι οι αποφάσεις που δεν μπορούσε να ανακοινώσει το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, στα οποία έχουν ήδη ξεκινήσει απολύσεις. Μόνο που ο λόγος δεν ήταν “να μη χαθεί ο αιφνιδιασμός”, όπως υποστήριζε ο φαιδρός εκπρόσωπος του ΔΣ αλλά να μη φύγουν γιαουρτομένοι…
Διαβάστε από το site της ΕΣΗΕΑ:
Στην προχθεσινή συνεδρίασή του το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε επίσης:
Την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων σε όλους τους χώρους δουλειάς. Ηδη έχουν πραγματοποιηθεί συγκεντρώσεις στον Τ/Σ « ALPHA », στον «ΕΛ. ΤΥΠΟ» και στον Ρ/Σ «ΣΚΑΪ».
Να γίνουν διαβήματα στην κυβέρνηση, καθώς και στις εργοδοτικές οργανώσεις στον τομέα των ΜΜΕ, για τα προβλήματα που δημιουργούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι πολιτικοί χειρισμοί, αλλά και η εργοδοτική αυθαιρεσία, απέναντι στις εργασιακές σχέσεις και το δικαίωμα της ενημέρωσης της κοινής γνώμης.
Συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων για την έκρηξη των προβλημάτων και το κύμα των απολύσεων, που προκαλούν με άλλοθι την κρίση και στα ΜΜΕ εργοδοτικές και επιχειρηματικές επιλογές, σε συνδυασμό με αναδιατάξεις των εργοδοτικών σχημάτων στον Τύπο και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, που έχουν στόχο τον επηρεασμό και τον πλήρη έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων.
Σημειώνεται ότι ήδη η Ενωση έχει αποφασίσει απεργιακές κινητοποιήσεις με ανοικτή ημερομηνία,ώστε να προσδιοριστούν χρονικά σε συνεργασία με όλες τις Ενώσεις Συντακτών και όλους τους εργαζόμενους στην ενημέρωση.
1. Τι ακριβώς θα προτείνουν οι κύριοι της ΕΣΗΕΑ στις συνελεύσεις των εργαζομένων στα άλλα ΜΜΕ; Ότι και σε αυτές που πραγματοποιηθήκαν ήδη στον Ε.Τ. και τον ALPHA, δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ
2. “Αγαπητοί συνάδελφοι” μην στέλνετε άλλα διαβήματα, ειδικά στους εργοδότες. Μπορεί να τους εκνευρίσετε και να αποσύρουν τη στήριξη που σας παρέχουν στις ερχόμενες εκλογές. Ηδη στον Ελεύθερο Τύπο θα είναι το τρίτο διάβημα μέσα σε ενάμησι μήνα και αν το μάθατε οι απολύσεις δε σταμάτησαν ακόμη.
3. Τουλάχιστον προκλητική η στάση της ΕΣΗΕΑ, την ώρα που οι απολύσεις αυξάνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και η ανασφάλεια γιγαντώνεται, να κάνει δημόσιες σχέσεις και φιλικές συζητήσεις με πολιτικούς αρχηγούς.
ΥΓ: Την καραμέλα των κινητοποιήσεων με ανοικτή ημερομηνία που χρησιμοποιείται στις ανακοινώσεις σας, ως εξιλέωση για τη γελοία σας απόφαση για δίωρη στάση εργασίας (10-12) τη μέρα της πανελλαδικής απεργίας (10 Δεκέμβρη 2008) μην την ξαναχρησιμοποιείται, μοιάζει με κακόγουστο αστείο.
Elle, Max, Car & Driver, Voyager, Αρμονία, Άστρα & Όραμα, Ιδανικό Σπίτι, Λοιπόν.
Το lifestyle σε όλες του τις εκδοχές. Και αν ο φόβος για το μέλλον σε οδηγεί στην υπηρεσία του lifestyle, η υπηρεσία του lifestyle σε οδηγεί στην εξαθλίωση. Στρατιές νεαρών δημοσιογράφων παρελαύνουν από τα γραφεία του Πηγάσου (ιδιοκτησίας Μπόμπολα), είτε για να δουλέψουν για 2 μήνες αμισθί και μετά να πληροφορηθούν ότι οι υπηρεσίες τους δε χρειάζονται άλλο, είτε για να προσληφθούν και να αρχίσουν να μαθαίνουν πως γίνεται η δουλειά στα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου: κατώτατος μισθός, μπλοκάκι, καθημερινά 15ώρα στο γραφείο, εργασία τα Σαββατοκύριακα και όταν το αφεντικό είναι παρών, κανείς δε σηκώνει κεφάλι από την οθόνη, ούτε αντιμιλάει στις απαιτήσεις του εργοδότη.
Και όταν πρόσφατα η οικονομική κρίση (των καπιταλιστών) έγινε το νέο trend στα στόματα των αφεντικών, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ενημερώθηκαν για τα καθέκαστα: ο προϋπολογισμός (του Μπόμπολα πάντα) είναι περιορισμένος, θα αναγκαστείτε να δουλεύετε ακόμα περισσότερες ώρες και να είστε πιο παραγωγικοί. Η απειλή «Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς η επιχείρηση θα κλείσει και θα μείνεις χωρίς δουλειά», χρησιμοποιείται πάντα ως υπενθύμιση. Διακοπές συνεργασιών με εξωτερικούς συνεργάτες, απολύσεις, εντατικοποίηση και κλίμα τρομοκρατίας είναι αυτά που ακολούθησαν.
Στον κόσμο των αφεντικών, είμαστε όλοι ξένοι, αυτό είναι γνωστό. Στον κόσμο των επιχειρήσεων, είμαστε όλοι αδύναμοι, διαχωρισμένοι και μόνοι. Τώρα, όμως, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, υπάρχει η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, ούτε αδύναμοι. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τη δύναμη που έχουν τα αφεντικά, την αντλούν από μας και όσο περισσότερο δουλεύουμε, τόσο αυτή μεγαλώνει. Να καταλάβουμε ότι οι αντιδράσεις μας στις υπάρχουσες συνθήκες εργασίας μπορούν και πρέπει, εκτός από ατομικές να είναι κυρίως συλλογικές. Ας αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και να αντισταθούμε συλλογικά. Με μια αντίσταση που θα είναι τόσο γενική και τόσο έτοιμη να μεταδοθεί, ώστε να φέρει σε κρίση τα ίδια τα αφεντικά.
Categories
Νέα από τα "μαγαζιά"
Στον ΔΟΛ αρχίσανε οι περικοπές από τα περιοδικά. Έτσι 3 άτομα από το Cosmopolitan και 1 από την ελληνική έκδοση του National Geographic Kids που διακόπηκε, απολύθηκαν χθες.
Στον ALPHA οι εργαζόμενοι, σε καθεστώς πλήρους ανασφάλειας και δυστυχώς με περιστατικά αλληλομαχαιρωμάτων, περιμένουν σήμερα την ανακοίνωση του προγράμματος εθελουσίας εξόδου το οποίο θα περιλαμβάνει περικοπές μισθών των υψηλόμισθων, απόλυσεις στους διπλοθεσίτες και ΚΥΡΙΩΣ όσες απολύσεις γίνουν θα έχουν κοινωνικά κριτήρια…
Πάντως τέτοιες περίοδοι οικονομικής κρίσης είναι οι καλύτερες αν έχετε βάλει στην άκρη πέντε ευρώ να κάνετε επενδύσεις. Για αυτό αν σας φωνάξει ο διευθυντής σας να σας ανακοινώσει οτι η επιχείρηση δεν πάει καλά και πρέπει να σας απολύσει κάντε ότι και ο Αλέξης Παπαχελάς πείτε του για τα λεφτά που έχετε μαζέψει και ρωτήστε πόσες μετοχές της εταιρείας μπορείτε να αγοράσετε. Ο Αλέξης πήρε 170.000 μετοχές της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ με τα 969.000 ευρώ που είχε μαζέψει.
Στον Ελεύθερο Τύπο, τελος, η ΕΣΗΕΑ ακομη δεν μπορεί να ανακοινώσει τι ακριβώς θα πράξει σαν αντίδραση στις απολύσεις δυο μερες μετα τη συνελευση. Οι εργαζόμενοι ακόμη περιμένουν… Για να δούμε.
Αθήνα, 5.2.2009
Με ασφυκτική παράσταση 8 αντιδημάρχων, του προέδρου του Δημοτικού συμβουλίου, του προέδρου του 6ου διαμερίσματος, τους διαμερισματικούς συμβούλους της πλειοψηφίας, τους διευθυντές πολεοδομίας, οικονομικών υπηρεσιών και πρασίνου, καθώς και άλλων κατώτερων υπαλλήλων του δήμου, ολοκληρώθηκε σήμερα η διαδικασία εκδίκασης εν συμβουλίω της αίτησης αναστολής εκτέλεσης της οικοδομικής άδειας στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων του Δήμου Αθηναίων στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών.
Μέχρι την Τρίτη 10.2.2009 θα κατατεθούν έγγραφα υπομνήματα και στοιχεία υπ’ όψιν των δικαστών και θα περιμένουμε απόφαση των δικαστών στο άμεσο μέλλον. Μέχρι την έκδοση απόφασης ισχύει η προσωρινή διαταγή για την αναστολή των οικοδομικών εργασιών. Έχει κατατεθεί και νέα αίτηση αναστολής και αίτηση ακύρωσης με νέους λόγους, την οποία αναμένεται να προσδιορίσουν να δικαστεί στο επόμενο διάστημα.
ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ! ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!