Category: Πορείες

Εκατοντάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν χτες (22/10) στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του “Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια”.

Φωτογραφία από @dromografos2

Όπως αναφέρεται και στο κείμενο του Συντονιστικού “Οι 7 εργάσιμες Κυριακές το χρόνο είναι εδώ, οι «Λευκές Νύχτες» είναι εδώ, ενώ και η υπόθεση των 52 Κυριακών είναι ακόμα ανοιχτή. Και ήδη έχουμε αποδείξει ότι οι αγώνες μας, όταν είναι ταξικοί και αδιαπραγμάτευτοι έχουν αποτελέσματα: για τις συνθήκες εργασίας, για τον ελεύθερο χρόνο μας, για τα εργασιακά δικαιώματα που μας στερούν.”

Ο κόσμος συγκεντρώθηκε από νωρίς στα Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου) όπου είχε στηθεί μικροφωνική. Στην διαδήλωση συμμετείχαν εργατικοί σύλλογοι, σωματεία βάσης, εργατικές συνελεύσεις και συλλογικότητες, καθώς και συνελεύσεις γειτονιάς. Η συνέλευσή μας συμμετείχε με πανό, μοιράζοντας και το κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Μετά τις 19:00 ξεκίνησε η πορεία ανεβαίνοντας την οδό Σταδίου, ενώ δυνάμεις των ΜΑΤ κινούνταν παράλληλα από την οδό Πανεπιστημίου (διμοιρίες υπήρχαν τόσο στη Μεγάλη Βρετάνια όσο και στην συμβολή των οδών Ερμού και Βουλής). Η πορεία έστριψε στην οδό Ερμού – στην οποία γινόταν συχνές στάσεις στα ανοιχτά καταστήματα – για να φωναχτούν συνθήματα και να μοιραστούν κείμενα στους καταναλωτές, τους περαστικούς και τους εργαζόμενους, τα οποία ενημέρωναν για την απεργία της 2ας Νοεμβρίου, αλλά και την προπαγάνδα των ΜΜΕ αναφορικά με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Η διαδήλωση κατέληξε στην πλατεία Μοναστηρακίου

Επόμενο ραντεβού την Κυριακή 2 Νοέμβρη για την οποία έχει κηρυχτεί πανελλαδική απεργία στον κλάδο του εμπορίου. Θα υπάρχει απεργιακή συγκέντρωση στις 11πμ στην Ερμού.

Εκατοντάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν χτες (22/10) στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του “Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια”.

Φωτογραφία από @dromografos2

Όπως αναφέρεται και στο κείμενο του Συντονιστικού “Οι 7 εργάσιμες Κυριακές το χρόνο είναι εδώ, οι «Λευκές Νύχτες» είναι εδώ, ενώ και η υπόθεση των 52 Κυριακών είναι ακόμα ανοιχτή. Και ήδη έχουμε αποδείξει ότι οι αγώνες μας, όταν είναι ταξικοί και αδιαπραγμάτευτοι έχουν αποτελέσματα: για τις συνθήκες εργασίας, για τον ελεύθερο χρόνο μας, για τα εργασιακά δικαιώματα που μας στερούν.”

Ο κόσμος συγκεντρώθηκε από νωρίς στα Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου) όπου είχε στηθεί μικροφωνική. Στην διαδήλωση συμμετείχαν εργατικοί σύλλογοι, σωματεία βάσης, εργατικές συνελεύσεις και συλλογικότητες, καθώς και συνελεύσεις γειτονιάς. Η συνέλευσή μας συμμετείχε με πανό, μοιράζοντας και το κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Μετά τις 19:00 ξεκίνησε η πορεία ανεβαίνοντας την οδό Σταδίου, ενώ δυνάμεις των ΜΑΤ κινούνταν παράλληλα από την οδό Πανεπιστημίου (διμοιρίες υπήρχαν τόσο στη Μεγάλη Βρετάνια όσο και στην συμβολή των οδών Ερμού και Βουλής). Η πορεία έστριψε στην οδό Ερμού – στην οποία γινόταν συχνές στάσεις στα ανοιχτά καταστήματα – για να φωναχτούν συνθήματα και να μοιραστούν κείμενα στους καταναλωτές, τους περαστικούς και τους εργαζόμενους, τα οποία ενημέρωναν για την απεργία της 2ας Νοεμβρίου, αλλά και την προπαγάνδα των ΜΜΕ αναφορικά με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Η διαδήλωση κατέληξε στην πλατεία Μοναστηρακίου

Επόμενο ραντεβού την Κυριακή 2 Νοέμβρη για την οποία έχει κηρυχτεί πανελλαδική απεργία στον κλάδο του εμπορίου. Θα υπάρχει απεργιακή συγκέντρωση στις 11πμ στην Ερμού.

ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΟΚΤΩΒΡΗ, 18.00, ΧΑΥΤΕΙΑ (ΑΙΟΛΟΥ & ΣΤΑΔΙΟΥ)

συναδέλφισσες και συνάδελφοι από τον κλάδο του εμπορίου,
εργαζόμενοι κι εργαζόμενες από κάθε χώρο δουλειάς,
άνεργοι κι άνεργες και όλος ο κόσμος του αγώνα

ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΜΙΛΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ «ΕΙΔΙΚΟΙ». 

Εδώ και χρόνια οι «από πάνω» προσπαθούσαν να καταργήσουν την Κυριακάτικη αργία και να «απελευθερώσουν» τα ωράρια της αγοράς και πάντα έβρισκαν απέναντί τους τον κόσμο της δουλειάς που αντιστέκονταν με τους αγώνες του. Με την όξυνση της επίθεσης όμως που συντελείται τα τελευταία χρόνια, κράτος, αφεντικά και κυβερνώντες σε αγαστή συνεργασία με τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνα, έντυπος και ιντερνετικός τύπος) έχουν εξαπολύσει μια τεράστια επίθεση προπαγάνδας για να μας πείσουν, όχι φυσικά για το ότι βρήκαν την ευκαιρία να υλοποιήσουν και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των μεγάλων ομίλων του εμπορίου, αλλά για το πόσο ευτυχισμένη θα ήταν η κοινωνία αν τα μαγαζιά λειτουργούσαν και τις Κυριακές! Όλοι οι ξύλινοι και δογματικοί μονόλογοι των «ειδικών» κλείνουν με τα γνωστά ψέματα: «θα τονωθεί η αγορά», «θα αυξηθεί ο τζίρος», «θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας». Οι παπαγάλοι της κυβέρνησης είναι πρόθυμοι να επιστρατεύσουν κάθε μέσο για να «πείσουν» την κοινωνία, τους εργαζόμενους και τους ανέργους, ότι η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας θα λειτουργήσει θετικά για τον κόσμο της εργασίας.

Όλοι εμείς, απέναντι στα ψέματα που θέλουν να μας πνίξουν, συνεχίζουμε να λέμε τις δικές μας αλήθειες, ότι ο βασικός τους στόχος είναι να υποταχτεί η κοινωνία στις ανάγκες της αγοράς. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές θα διαλύσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το εργατικό κόστος και καταπατώντας ότι έχει απομείνει, προς όφελος από τη μια και των μικρών και μεγάλων αφεντικών και από την άλλη ξαναμοιράζοντας την πίτα της αγοράς προς όφελος των μεγάλων εμπορικών ομίλων και των πολυεθνικών. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο μόνος δρόμος για μας είναι να συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τα εργατικά μας δικαιώματα και τα ταξικά μας συμφέροντα.

Το πείραμα της λειτουργίας των καταστημάτων 52 Κυριακές το χρόνο προσπάθησαν να το επιβάλλουν στην Ερμού, στον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Αντί όμως η Ερμού να μετατραπεί σε ένα καταναλωτικό τσίρκο όπου η αχαλίνωτη αγορά θα κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους και τις ζωές τους, η Ερμού μεταμορφώθηκε σ’ ένα εργαστήρι αλληλεγγύης, αντίστασης και αγώνα.

Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια συνενώνει και συντονίζει με οριζόντιες διαδικασίες, συλλογικά εγχειρήματα αγώνα, όπως εργατικά σωματεία τόσο από τον ευρύτερο κλάδο του εμπορίου όσο και από άλλους κλάδους, συλλογικότητες εργαζομένων κι ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και διάφορες συλλογικότητες του ταξικού και κοινωνικού κινήματος, που συμμετέχουν ισότιμα, ανταλλάσσοντας σκεπτικά και εμπειρίες του αγώνα. Όλοι μαζί βρεθήκαμε με αποφασιστικότητα από την πρώτη στιγμή στον αγώνα για την Κυριακάτικη αργία. Με καθημερινές ενημερωτικές παρεμβάσεις μέσα στα καταστήματα, με μαχητικές απεργιακές περιφρουρήσεις και αποκλεισμούς κάθε Κυριακή, η σιωπή έσπασε και ο φόβος που είχαμε συνηθίσει άρχισε να ξεπερνιέται. Η δυναμική των κινητοποιήσεων, έδωσε το κουράγιο και τη δύναμη στους συναδέλφους, ώστε να μπορούν να έχουν μια συλλογική φωνή, να αρχίσουν να διεκδικούν συλλογικά όλα όσα θέλουν και να παλεύουν αποφασιστικά στηριζόμενοι στις ίδιες τους τις δυνάμεις. Ήδη, μετά από μήνες κινητοποιήσεων, συνάδελφοι και συναδέλφισσες από το εμπόριο, έχουν δημιουργήσει τη δική τους παρακαταθήκη αγώνα συγκροτώντας μια νέα συλλογικότητα «Εργαζόμενοι-εργαζόμενες από το κλάδο του εμπορίου» που επιδιώκει να αναπτύξει τους δεσμούς συναδελφικής αλληλεγγύης και να αποτελέσει ένα κοινό έδαφος συνάντησης, οργάνωσης και αντίστασης στους χώρους της δουλειάς.

Πίσω από την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ να παγώσει προσωρινά το ζήτημα των 52 Κυριακών, υπάρχει και ο επίμονος αγώνας που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα στην Ερμού. Δεν έχουμε χρόνο για αναμονή και εφησυχασμό. Οι 7 εργάσιμες Κυριακές το χρόνο είναι εδώ, οι «Λευκές Νύχτες» είναι εδώ, ενώ και η υπόθεση των 52 Κυριακών είναι ακόμα ανοιχτή. Και ήδη έχουμε αποδείξει ότι οι αγώνες μας, όταν είναι ταξικοί και αδιαπραγμάτευτοι έχουν αποτελέσματα: για τις συνθήκες εργασίας, για τον ελεύθερο χρόνο μας, για τα εργασιακά δικαιώματα που μας στερούν.

Συναδέλφισσα και συνάδελφε στο εμπόριο,
συνεχίζουμε τον αγώνα μας μαχητικά, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, για να μη μας κλείσουν μέσα στα καταστήματα και τις Κυριακές. Είτε δουλεύουμε σε MALL ή πολυκατάστημα, είτε σε supermarket ή μικρομάγαζο, την Τετάρτη 22 Οκτώβρη διαδηλώνουμε για τις Κυριακές μας, τους μισθούς μας, τις ζωές μας. Συζητάμε με τους συναδέλφους μας και κατεβαίνουμε στο δρόμο συλλογικά και αγωνιστικά.

Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες από όλους τους κλάδους, έχουμε την ευθύνη και τη δύναμη να αγωνιστούμε, να δείξουμε την έμπρακτη ταξική μας αλληλεγγύη και να σταθούμε στο πλάι των εργαζομένων στα μαγαζιά. Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια δεν είναι αγώνας μόνο των εργαζόμενων στο εμπόριο. Είναι αγώνας όλων εμάς των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές μας.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια | syntonistiko_drasis@espiv.net

ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΟΚΤΩΒΡΗ, 18.00, ΧΑΥΤΕΙΑ (ΑΙΟΛΟΥ & ΣΤΑΔΙΟΥ)

συναδέλφισσες και συνάδελφοι από τον κλάδο του εμπορίου,
εργαζόμενοι κι εργαζόμενες από κάθε χώρο δουλειάς,
άνεργοι κι άνεργες και όλος ο κόσμος του αγώνα

ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΜΙΛΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ «ΕΙΔΙΚΟΙ». 

Εδώ και χρόνια οι «από πάνω» προσπαθούσαν να καταργήσουν την Κυριακάτικη αργία και να «απελευθερώσουν» τα ωράρια της αγοράς και πάντα έβρισκαν απέναντί τους τον κόσμο της δουλειάς που αντιστέκονταν με τους αγώνες του. Με την όξυνση της επίθεσης όμως που συντελείται τα τελευταία χρόνια, κράτος, αφεντικά και κυβερνώντες σε αγαστή συνεργασία με τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνα, έντυπος και ιντερνετικός τύπος) έχουν εξαπολύσει μια τεράστια επίθεση προπαγάνδας για να μας πείσουν, όχι φυσικά για το ότι βρήκαν την ευκαιρία να υλοποιήσουν και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των μεγάλων ομίλων του εμπορίου, αλλά για το πόσο ευτυχισμένη θα ήταν η κοινωνία αν τα μαγαζιά λειτουργούσαν και τις Κυριακές! Όλοι οι ξύλινοι και δογματικοί μονόλογοι των «ειδικών» κλείνουν με τα γνωστά ψέματα: «θα τονωθεί η αγορά», «θα αυξηθεί ο τζίρος», «θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας». Οι παπαγάλοι της κυβέρνησης είναι πρόθυμοι να επιστρατεύσουν κάθε μέσο για να «πείσουν» την κοινωνία, τους εργαζόμενους και τους ανέργους, ότι η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας θα λειτουργήσει θετικά για τον κόσμο της εργασίας.

Όλοι εμείς, απέναντι στα ψέματα που θέλουν να μας πνίξουν, συνεχίζουμε να λέμε τις δικές μας αλήθειες, ότι ο βασικός τους στόχος είναι να υποταχτεί η κοινωνία στις ανάγκες της αγοράς. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές θα διαλύσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το εργατικό κόστος και καταπατώντας ότι έχει απομείνει, προς όφελος από τη μια και των μικρών και μεγάλων αφεντικών και από την άλλη ξαναμοιράζοντας την πίτα της αγοράς προς όφελος των μεγάλων εμπορικών ομίλων και των πολυεθνικών. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο μόνος δρόμος για μας είναι να συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τα εργατικά μας δικαιώματα και τα ταξικά μας συμφέροντα.

Το πείραμα της λειτουργίας των καταστημάτων 52 Κυριακές το χρόνο προσπάθησαν να το επιβάλλουν στην Ερμού, στον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Αντί όμως η Ερμού να μετατραπεί σε ένα καταναλωτικό τσίρκο όπου η αχαλίνωτη αγορά θα κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους και τις ζωές τους, η Ερμού μεταμορφώθηκε σ’ ένα εργαστήρι αλληλεγγύης, αντίστασης και αγώνα.

Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια συνενώνει και συντονίζει με οριζόντιες διαδικασίες, συλλογικά εγχειρήματα αγώνα, όπως εργατικά σωματεία τόσο από τον ευρύτερο κλάδο του εμπορίου όσο και από άλλους κλάδους, συλλογικότητες εργαζομένων κι ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και διάφορες συλλογικότητες του ταξικού και κοινωνικού κινήματος, που συμμετέχουν ισότιμα, ανταλλάσσοντας σκεπτικά και εμπειρίες του αγώνα. Όλοι μαζί βρεθήκαμε με αποφασιστικότητα από την πρώτη στιγμή στον αγώνα για την Κυριακάτικη αργία. Με καθημερινές ενημερωτικές παρεμβάσεις μέσα στα καταστήματα, με μαχητικές απεργιακές περιφρουρήσεις και αποκλεισμούς κάθε Κυριακή, η σιωπή έσπασε και ο φόβος που είχαμε συνηθίσει άρχισε να ξεπερνιέται. Η δυναμική των κινητοποιήσεων, έδωσε το κουράγιο και τη δύναμη στους συναδέλφους, ώστε να μπορούν να έχουν μια συλλογική φωνή, να αρχίσουν να διεκδικούν συλλογικά όλα όσα θέλουν και να παλεύουν αποφασιστικά στηριζόμενοι στις ίδιες τους τις δυνάμεις. Ήδη, μετά από μήνες κινητοποιήσεων, συνάδελφοι και συναδέλφισσες από το εμπόριο, έχουν δημιουργήσει τη δική τους παρακαταθήκη αγώνα συγκροτώντας μια νέα συλλογικότητα «Εργαζόμενοι-εργαζόμενες από το κλάδο του εμπορίου» που επιδιώκει να αναπτύξει τους δεσμούς συναδελφικής αλληλεγγύης και να αποτελέσει ένα κοινό έδαφος συνάντησης, οργάνωσης και αντίστασης στους χώρους της δουλειάς.

Πίσω από την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ να παγώσει προσωρινά το ζήτημα των 52 Κυριακών, υπάρχει και ο επίμονος αγώνας που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα στην Ερμού. Δεν έχουμε χρόνο για αναμονή και εφησυχασμό. Οι 7 εργάσιμες Κυριακές το χρόνο είναι εδώ, οι «Λευκές Νύχτες» είναι εδώ, ενώ και η υπόθεση των 52 Κυριακών είναι ακόμα ανοιχτή. Και ήδη έχουμε αποδείξει ότι οι αγώνες μας, όταν είναι ταξικοί και αδιαπραγμάτευτοι έχουν αποτελέσματα: για τις συνθήκες εργασίας, για τον ελεύθερο χρόνο μας, για τα εργασιακά δικαιώματα που μας στερούν.

Συναδέλφισσα και συνάδελφε στο εμπόριο,
συνεχίζουμε τον αγώνα μας μαχητικά, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, για να μη μας κλείσουν μέσα στα καταστήματα και τις Κυριακές. Είτε δουλεύουμε σε MALL ή πολυκατάστημα, είτε σε supermarket ή μικρομάγαζο, την Τετάρτη 22 Οκτώβρη διαδηλώνουμε για τις Κυριακές μας, τους μισθούς μας, τις ζωές μας. Συζητάμε με τους συναδέλφους μας και κατεβαίνουμε στο δρόμο συλλογικά και αγωνιστικά.

Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες από όλους τους κλάδους, έχουμε την ευθύνη και τη δύναμη να αγωνιστούμε, να δείξουμε την έμπρακτη ταξική μας αλληλεγγύη και να σταθούμε στο πλάι των εργαζομένων στα μαγαζιά. Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια δεν είναι αγώνας μόνο των εργαζόμενων στο εμπόριο. Είναι αγώνας όλων εμάς των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές μας.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια | syntonistiko_drasis@espiv.net

Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα της πορείας που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 04/05, από σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς και αλληλέγγυους/ες στην απεργία των εμποροϋπαλλήλων, ενάντια στην επιχειρούμενη κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στα εμπορικά καταστήματα. Η πορεία ξεκίνησε στις 2 μ.μ. από την πλατεία Κοραή, συνέχισε στην Αιόλου, διέσχισε την Ερμού και κατέληξε 1,5 ώρα αργότερα στην πλ. Συντάγματος, κάνοντας συχνά στάσεις, ώστε στο πέρασμά της να αποκλείει ανοιχτά καταστήματα. 

Από κοντά και δύο διμοιρίες των ΜΑΤ να επιτηρούν το εύρυθμο καταναλωτικό οφθαλμόλουτρο, αφού το σύνθημα “δε σου λείπουν ώρες να ψωνίσεις, σου λείπουνε τα φράγκα και οι ώρες για να ζήσεις” περιγράφει πλήρως την κατάσταση που επικρατούσε στο ιστορικό κέντρο (εκτός Ερμού).

Πολλά ανοιχτά καταστήματα χωρίς καθόλου πελατεία, ενώ οι ελάχιστοι περαστικοί “χάζευαν” στις βιτρίνες μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να ψωνίσουν. Και μέσα στα καταστήματα εργαζόμενοι, καταναγκασμένοι από την εργοδοσία να δουλέψουν: “βιτρίνες λουσάτες-απλήρωτοι εργάτες”, όπως φωναζόταν από τους διαδηλωτές.

Στην Ερμού, αίσθηση προκάλεσε η αγανάκτηση μερικών καταναλωτών, όχι από την επίθεση κυβέρνησης/εργοδοτών στους εργαζόμενους και τους ανέργους σε όλη τη χώρα, αλλά από την κωλυσιεργία που προκαλούσαν οι εκατοντάδες διαδηλωτές στα ψώνια τους. Κατά συνέπεια “Είναι ξεφτίλα και ντροπή, για ψώνια να πηγαίνεις αυτή την Κυριακή”, όπως έλεγε και το σύνθημα που διατάραζε την καταναλωτική αποχαύνωσή τους.

Η Συνέλευσή μας απέκλεισε μία από τις εισόδους του πολυκαταστήματος ZARA στην Κοραή

Νωρίτερα, από τις 10 το πρωί μέχρι τις 14.00 το μεσημέρι αποκλεισμός πραγματοποιήθηκε στα καταστήματα που βρίσκονται στη γωνία Σταδίου και Κοραή, από τον Ιανό μέχρι και τα Ζάρα. Οικτρό θέαμα οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές που κατέφθασαν για προεκλογική εκδήλωση στον Ιανό και “δεν ήξεραν-δεν γνώριζαν” για το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας, καθώς και μία ωρυόμενη συναδέλφισσα από τον Ελεύθερο Τύπο (φανταζόμαστε απλήρωτη για 3 μήνες όπως και οι συνάδελφοί της στο συγκεκριμένο μαγαζί) στην οποία δεν επετράπη να φωτογραφίσει πρόσωπα διαδηλωτών. 

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε από τη συνέλευση.

Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα της πορείας που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 04/05, από σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς και αλληλέγγυους/ες στην απεργία των εμποροϋπαλλήλων, ενάντια στην επιχειρούμενη κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στα εμπορικά καταστήματα. Η πορεία ξεκίνησε στις 2 μ.μ. από την πλατεία Κοραή, συνέχισε στην Αιόλου, διέσχισε την Ερμού και κατέληξε 1,5 ώρα αργότερα στην πλ. Συντάγματος, κάνοντας συχνά στάσεις, ώστε στο πέρασμά της να αποκλείει ανοιχτά καταστήματα. 

Από κοντά και δύο διμοιρίες των ΜΑΤ να επιτηρούν το εύρυθμο καταναλωτικό οφθαλμόλουτρο, αφού το σύνθημα “δε σου λείπουν ώρες να ψωνίσεις, σου λείπουνε τα φράγκα και οι ώρες για να ζήσεις” περιγράφει πλήρως την κατάσταση που επικρατούσε στο ιστορικό κέντρο (εκτός Ερμού).

Πολλά ανοιχτά καταστήματα χωρίς καθόλου πελατεία, ενώ οι ελάχιστοι περαστικοί “χάζευαν” στις βιτρίνες μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να ψωνίσουν. Και μέσα στα καταστήματα εργαζόμενοι, καταναγκασμένοι από την εργοδοσία να δουλέψουν: “βιτρίνες λουσάτες-απλήρωτοι εργάτες”, όπως φωναζόταν από τους διαδηλωτές.

Στην Ερμού, αίσθηση προκάλεσε η αγανάκτηση μερικών καταναλωτών, όχι από την επίθεση κυβέρνησης/εργοδοτών στους εργαζόμενους και τους ανέργους σε όλη τη χώρα, αλλά από την κωλυσιεργία που προκαλούσαν οι εκατοντάδες διαδηλωτές στα ψώνια τους. Κατά συνέπεια “Είναι ξεφτίλα και ντροπή, για ψώνια να πηγαίνεις αυτή την Κυριακή”, όπως έλεγε και το σύνθημα που διατάραζε την καταναλωτική αποχαύνωσή τους.

Η Συνέλευσή μας απέκλεισε μία από τις εισόδους του πολυκαταστήματος ZARA στην Κοραή

Νωρίτερα, από τις 10 το πρωί μέχρι τις 14.00 το μεσημέρι αποκλεισμός πραγματοποιήθηκε στα καταστήματα που βρίσκονται στη γωνία Σταδίου και Κοραή, από τον Ιανό μέχρι και τα Ζάρα. Οικτρό θέαμα οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές που κατέφθασαν για προεκλογική εκδήλωση στον Ιανό και “δεν ήξεραν-δεν γνώριζαν” για το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας, καθώς και μία ωρυόμενη συναδέλφισσα από τον Ελεύθερο Τύπο (φανταζόμαστε απλήρωτη για 3 μήνες όπως και οι συνάδελφοί της στο συγκεκριμένο μαγαζί) στην οποία δεν επετράπη να φωτογραφίσει πρόσωπα διαδηλωτών. 

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε από τη συνέλευση.

Το πόσο λανθασμένη επιλογή είναι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να πραγματοποιούν μόνοι τους τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, φάνηκε ξεκάθαρα στην 24ωρη απεργία της περασμένης Τρίτης. Για μια ακόμα φορά η ΕΣΗΕΑ περιχαρακώθηκε σε μία εμφανώς λάθος απόφαση και επέλεξε να πραγματοποιήσει μια άνευρη, εν είδει αγγαρείας ή υποχρέωσης που έπρεπε να “βγει”, κινητοποίηση, από το να βρεθεί εκεί που είναι η θέση της. Ανάμεσα, δηλαδή, στους χιλιάδες εργαζόμενους που την Τετάρτη συμμετείχαν στη γενική απεργία.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, οι εντυπώσεις κερδήθηκαν όταν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ενώθηκαν με τις… ακούραστες καθαρίστριες οι οποίες έδωσαν πάθος, παλμό και συμπαρέσυραν και όλους τους υπόλοιπους…

 Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας ήταν καρμπόν με όλες τις προηγούμενες. Ενδεικτικό της εκ των έσω υποβάθμισης της κινητοποίησης ήταν και το γεγονός πως η πρόεδρος της Ένωσης, Μαρία Αντωνιάδου αν και ήταν στο γραφείο της, επικαλέστηκε υψηλό πυρετό ο οποίος την… “εμπόδισε” να πάρει το ασανσέρ και να κατέβει στο ισόγειο. Ανούσιες ομιλίες σε ξύλινη γλώσσα μακριά από την πραγματικότητα και το τι συμβαίνει καθημερινά μέσα στα μαγαζιά, άφησαν παγερά αδιάφορους τους συγκεντρωμένους.

Φωτεινή εξαίρεση η ομιλία- κάλεσμα της αντιπροσώπου των σχολικών φυλάκων, η οποία ζήτησε από τους απεργούς να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους και να πορευτούν τόσο στο Υπουργείο Οικονομικών όσο και εκείνο του Πολιτισμού, προκειμένου να καταδειχθεί πως ο αγώνας ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζει πρόθυμα η ντόπια εξουσιαστική ελίτ, είναι κοινός και πρέπει να μας βρίσκει ενωμένους.

Η πορεία προς το υπουργείο Οικονομικών ξεκίνησε περίπου στις 13:15 με βήμα νωθρό και σχεδόν χωρίς παλμό. Η ατμόσφαιρα άρχισε να αλλάζει όταν οι απεργοί έφτασαν μπροστά από την Βουλή. Η δυσανάλογη (σε σχέση με τον όγκο της διαδήλωσης που σε εκείνο το σημείο δεν ξεπερνούσε τα 400 άτομα) κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής που είχαν παρατάξει μπροστά από τον φραγμό με τις κλούβες, διπλά “κορδόνια” των ΥΜΕΤ και των ΜΑΤ (των οποίων επικεφαλής ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος μάρτυρας υπεράσπισης των χρυσαυγιτών Δαρε ί ος Λυκιαρδόπουλος) “αφύπνισε” τον κόσμο που απάντησε με συνθήματα κατά της αστυνομίας (μπάτσοι-tv-νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί/ οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών/ το κράτος τους αγωνιστές αποκαλεί αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες).

Η πορεία πλέον είχε αποκτήσει παλμό και μέσω της Γεωργίου Α’ (με τις διμοιρίες των ΜΑΤ να τρέχουν από την Όθωνος για να…προλάβουν να “πιάσουν” θέσεις έξω από το Υπουργείο Οικονομικών) και της Ερμού έφτασε στην οδό Νίκης. Εκεί την περίμεναν και πάλι τα “κορδόνια” των ΜΑΤ που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν επέτρεπαν να ενωθεί η πορεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ με την συγκέντρωση των καθαριστριών που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη… τρία μέτρα πιο μακριά!. Έπειτα από ολιγόλεπτες διαπραγματεύσεις αλλά και την πίεση του κόσμου, το “κορδόνι” υποχώρησε άτακτα με αποτέλεσμα 2-3 ματατζήδες να εγκλωβιστούν ανάμεσα στους διαδηλωτές και με απολογητικό σχεδόν ύφος να λένε “εντάξει-εντάξει, σας αφήνουμε να περάσετε”! Όταν οι δυο διαδηλώσεις ενώθηκαν η οδός Νίκης “πλημμύρισε” από το σύνθημα: “η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”!

Λίγες στιγμές αργότερα αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί πορεία προς το υπουργείο Πολιτισμού στην οδό Μπουμπουλίνας. Αρχικά στην κεφαλή της πορείας τέθηκε το πανό της ΕΣΗΕΑ. Με πρωτοβουλία ορισμένων φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων, ωστόσο, αυτό άλλαξε γρήγορα με τις καθαρίστριες να μπαίνουν μπροστά και να μετατρέπουν σε πορεία με παλμό, πάθος και ένταση μια ακόμα επαπειλούμενη… περιφορά επιταφίου. Στη συνέχεια η πορεία μέσω Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου βγήκε και πάλι στην Ακαδημίας με σκοπό να συνεχίσει για το υπουργείο Πολιτισμού. Εκεί όμως, μέσα σε χρόνο μηδέν, τα πανό της ΕΣΗΕΑ μαζεύτηκαν και όσοι θεωρούσαν πως έκαναν αγγαρεία, έσπευσαν να απολαύσουν τον καφέ τους σε κάποια κοντινή καφετέρια. Τεχνικοί, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι που ξέφυγαν από τις προτροπές των συνδικαλιστών για να το “διαλύσουμε τώρα” και καθαρίστριες κατέληξαν μέσω της Σόλωνος στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου επιτροπή εργαζομένων συναντήθηκε με κυβερνητικούς παράγοντες στους οποίους έθεσαν τα αιτήματά τους.

Το πόσο λανθασμένη επιλογή είναι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να πραγματοποιούν μόνοι τους τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, φάνηκε ξεκάθαρα στην 24ωρη απεργία της περασμένης Τρίτης. Για μια ακόμα φορά η ΕΣΗΕΑ περιχαρακώθηκε σε μία εμφανώς λάθος απόφαση και επέλεξε να πραγματοποιήσει μια άνευρη, εν είδει αγγαρείας ή υποχρέωσης που έπρεπε να “βγει”, κινητοποίηση, από το να βρεθεί εκεί που είναι η θέση της. Ανάμεσα, δηλαδή, στους χιλιάδες εργαζόμενους που την Τετάρτη συμμετείχαν στη γενική απεργία.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, οι εντυπώσεις κερδήθηκαν όταν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ενώθηκαν με τις… ακούραστες καθαρίστριες οι οποίες έδωσαν πάθος, παλμό και συμπαρέσυραν και όλους τους υπόλοιπους…

 Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας ήταν καρμπόν με όλες τις προηγούμενες. Ενδεικτικό της εκ των έσω υποβάθμισης της κινητοποίησης ήταν και το γεγονός πως η πρόεδρος της Ένωσης, Μαρία Αντωνιάδου αν και ήταν στο γραφείο της, επικαλέστηκε υψηλό πυρετό ο οποίος την… “εμπόδισε” να πάρει το ασανσέρ και να κατέβει στο ισόγειο. Ανούσιες ομιλίες σε ξύλινη γλώσσα μακριά από την πραγματικότητα και το τι συμβαίνει καθημερινά μέσα στα μαγαζιά, άφησαν παγερά αδιάφορους τους συγκεντρωμένους.

Φωτεινή εξαίρεση η ομιλία- κάλεσμα της αντιπροσώπου των σχολικών φυλάκων, η οποία ζήτησε από τους απεργούς να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους και να πορευτούν τόσο στο Υπουργείο Οικονομικών όσο και εκείνο του Πολιτισμού, προκειμένου να καταδειχθεί πως ο αγώνας ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζει πρόθυμα η ντόπια εξουσιαστική ελίτ, είναι κοινός και πρέπει να μας βρίσκει ενωμένους.

Η πορεία προς το υπουργείο Οικονομικών ξεκίνησε περίπου στις 13:15 με βήμα νωθρό και σχεδόν χωρίς παλμό. Η ατμόσφαιρα άρχισε να αλλάζει όταν οι απεργοί έφτασαν μπροστά από την Βουλή. Η δυσανάλογη (σε σχέση με τον όγκο της διαδήλωσης που σε εκείνο το σημείο δεν ξεπερνούσε τα 400 άτομα) κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής που είχαν παρατάξει μπροστά από τον φραγμό με τις κλούβες, διπλά “κορδόνια” των ΥΜΕΤ και των ΜΑΤ (των οποίων επικεφαλής ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος μάρτυρας υπεράσπισης των χρυσαυγιτών Δαρε ί ος Λυκιαρδόπουλος) “αφύπνισε” τον κόσμο που απάντησε με συνθήματα κατά της αστυνομίας (μπάτσοι-tv-νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί/ οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών/ το κράτος τους αγωνιστές αποκαλεί αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες).

Η πορεία πλέον είχε αποκτήσει παλμό και μέσω της Γεωργίου Α’ (με τις διμοιρίες των ΜΑΤ να τρέχουν από την Όθωνος για να…προλάβουν να “πιάσουν” θέσεις έξω από το Υπουργείο Οικονομικών) και της Ερμού έφτασε στην οδό Νίκης. Εκεί την περίμεναν και πάλι τα “κορδόνια” των ΜΑΤ που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν επέτρεπαν να ενωθεί η πορεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ με την συγκέντρωση των καθαριστριών που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη… τρία μέτρα πιο μακριά!. Έπειτα από ολιγόλεπτες διαπραγματεύσεις αλλά και την πίεση του κόσμου, το “κορδόνι” υποχώρησε άτακτα με αποτέλεσμα 2-3 ματατζήδες να εγκλωβιστούν ανάμεσα στους διαδηλωτές και με απολογητικό σχεδόν ύφος να λένε “εντάξει-εντάξει, σας αφήνουμε να περάσετε”! Όταν οι δυο διαδηλώσεις ενώθηκαν η οδός Νίκης “πλημμύρισε” από το σύνθημα: “η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”!

Λίγες στιγμές αργότερα αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί πορεία προς το υπουργείο Πολιτισμού στην οδό Μπουμπουλίνας. Αρχικά στην κεφαλή της πορείας τέθηκε το πανό της ΕΣΗΕΑ. Με πρωτοβουλία ορισμένων φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων, ωστόσο, αυτό άλλαξε γρήγορα με τις καθαρίστριες να μπαίνουν μπροστά και να μετατρέπουν σε πορεία με παλμό, πάθος και ένταση μια ακόμα επαπειλούμενη… περιφορά επιταφίου. Στη συνέχεια η πορεία μέσω Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου βγήκε και πάλι στην Ακαδημίας με σκοπό να συνεχίσει για το υπουργείο Πολιτισμού. Εκεί όμως, μέσα σε χρόνο μηδέν, τα πανό της ΕΣΗΕΑ μαζεύτηκαν και όσοι θεωρούσαν πως έκαναν αγγαρεία, έσπευσαν να απολαύσουν τον καφέ τους σε κάποια κοντινή καφετέρια. Τεχνικοί, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι που ξέφυγαν από τις προτροπές των συνδικαλιστών για να το “διαλύσουμε τώρα” και καθαρίστριες κατέληξαν μέσω της Σόλωνος στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου επιτροπή εργαζομένων συναντήθηκε με κυβερνητικούς παράγοντες στους οποίους έθεσαν τα αιτήματά τους.

H γενικευμένη και συντριπτική επίθεση στην εργατική τάξη και την κοινωνία συνεχίζεται. Διαρκές πετσόκομμα μισθών, νέα μέτρα προ των πυλών, που βαπτίζονται «στοχευμένα» για να ξεπλύνουν την κοροϊδία του «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα», απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, προαναγγελία περαιτέρω καταλήστευσης των συντάξεων, νέοι φόροι, μόνιμοι και προσωρινοί, συνεχής πίεση και εντατικοποίηση για να «σώσουμε τον καπιταλισμό»: να δουλεύουμε (όσοι τυχεροί το κάνουν ακόμη) περισσότερο και να πληρωνόμαστε λιγότερο. Η ισοπέδωση και των τελευταίων κεκτημένων και η εντεινόμενη φτωχοποίηση οδηγούν ολοένα μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την ανέχεια, σπέρνουν τον θάνατο (σωματικό και ψυχικό), θέτοντας αμείλικτα το ερώτημα: ποιες ζωές τελικά μετράνε;

Διανύουμε μια περίοδο όπου κυριαρχεί και επιβάλλεται μέσω της επίσημης κυβερνητικής πολιτικής το δόγμα της μηδενικής ανοχής, της τάξης και ασφάλειας, της νομιμότητας, της περίφημης πλέον «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», της λογικής των «δύο άκρων». Όλα αυτά μάλιστα εντάθηκαν ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα από φασίστα και τη μετέπειτα «αντιμετώπιση» της Χρυσής Αυγής από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του.

Έτσι, παράλληλα με τη συνεχή επίκληση της «εθνικής προσπάθειας», της υπομονής, της στωικότητας και της αδιαμαρτύρητης αποδοχής μέτρων, περικοπών, απολύσεων και εν τέλει της ίδιας της εξαθλίωσης, έχει προστεθεί ο χαρακτηρισμός του «εχθρού της δημοκρατίας», του «παρανόμου», του «τρομοκράτη», του «άκρου/ακραίου» σε όποιον/α δεν συμβαδίζει με τις κεντρικές επιταγές.

«Άκρα» οι εργαζόμενοι απεργοί που πρέπει να επιστρατευθούν ή «να εκκενώσουν τους χώρους εργασίας τους» (βλέπε ΕΡΤ), οι μαθητές που κάνουν καταλήψεις και πρέπει να συλληφθούν, «τρομοκράτες» οι αγωνιζόμενοι για τη ζωή τους κάτοικοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής που θα προφυλακιστούν, «παράνομοι» οι μετανάστες που θα απελαθούν (Ξένιος Δίας) ή θα βασανιστούν στα αστυνομικά τμήματα της δημοκρατίας, «άνομοι» οι διαδηλωτές στις πορείες που πρέπει να ξυλοκοπηθούν και να διωχθούν…

Με λίγα λόγια, οτιδήποτε ξεφεύγει από την κανονικότητα και τη νομιμότητα, όπως την ορίζουν και την επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά, είναι ακραίο και πρέπει «να παταχθεί» διότι στρέφεται «ενάντια στη χώρα» και την «προσπάθεια εθνικής επιβίωσης», λειτουργεί ως εμπόδιο στην «ανάπτυξη» και τη συνακόλουθη έξοδο από την κρίση.

Στην πραγματικότητα, όμως, «ανάπτυξη» σημαίνει πτώχευση για τους εργαζόμενους, και αυτή έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό. Ο κλάδος των ΜΜΕ δεν αποτελεί εξαίρεση. Κάθε έννοια συλλογικοποίησης και διεκδίκησης χτυπιέται και απαντιέται με απολύσεις και τρομοκρατία. Το εκβιαστικό κλείσιμο της ΕΡΤ, το ντόμινο απολύσεων στον ΔΟΛ, οι κατακόρυφες μειώσεις μισθών στη Ναυτεμπορική, η καθιέρωση της απλήρωτης εργασίας σε όλα τα «μαγαζιά», αποτελούν μόνο μερικά πρόσφατα παραδείγματα. Σε αυτό το πλαίσιο, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και να απαντήσουν στον τεχνητό εκβιασμό των εργοδοτών: «συμβιβασμός ή πτώχευση». Οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν μειώσει κατακόρυφα τους μισθούς και έχουν επιβάλει συνθήκες διάσπασης και κατακερματισμού στους χώρους εργασίας, γεγονός που δυσκολεύει τη συλλογική διεκδίκηση. Οι χιλιάδες απολύσεις στον κλάδο, με πρώτα θύματα το πιο μαχητικό κομμάτι των συναδέλφων, έχουν πετάξει ισάριθμους εργαζόμενους στην ανεργία, ενώ παράλληλα έχουν εντατικοποιήσει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες εργασίας για τους εναπομείναντες.

Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη για τους χιλιάδες «αφανείς» συνάδελφους που εργάζονται στο διαδίκτυο. Στις διαδικτυακές ιστοσελίδες, η μαύρη εργασία, τα μπλοκάκια, οι μισθοί των 300 ευρώ, η εθελοντική εργασία, οι εξοντωτικές βάρδιες, αποτελούν κανόνα και όχι εξαίρεση. Οι εργαζόμενοι στο διαδίκτυο δεν διαθέτουν συνδικαλιστικά δικαιώματα και σπάνια μπορούν να συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που όσοι απέργησαν ή αντιστάθηκαν στα αφεντικά τους αντιμετώπισαν την άμεση και σαφή απάντηση των τελευταίων: απόλυση και ανεργία. Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα φτηνό και πλήρως ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό στα ΜΜΕ, το οποίο θα υπηρετεί υπάκουα τον ιδεολογικό ρόλο των μέσων ως βασικών πυλώνων ενίσχυσης της κυριαρχίας, αναπαράγοντας την κρατική προπαγάνδα και τα συστημικά επιχειρήματα.

Σε αυτή τη συνθήκη άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τα σωματεία του κλάδου δεν έχουν καταφέρει να αποτρέψουν ούτε στο ελάχιστο τη γενικευμένη επίθεση, ούτε να προστατεύσουν τα αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΕΣΗΕΑ των «λίγων και καλών», που συχνά συμπαρατάσσεται με την εργοδοσία και υπονομεύει τους αγώνες. Αυτό είδαμε και στην περίπτωση των εργαζομένων της ΕΡΤ, με τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου να μη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, να μην μπορεί να αποτρέψει την κυκλοφορία απεργοσπαστικών φύλλων, να αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της την περιφρούρηση μιας απεργίας που η ίδια είχε κηρύξει (στα χαρτιά), βαφτίζοντάς την τελικά… «πολιτική απεργία». Με αυτό τον τρόπο, η πιο κρίσιμη κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δυναμική και αγωνιστικά «ρήγματα» μέσα στα μαγαζιά. Και αυτό γιατί η αντεργατική επίθεση δεν μπορεί να σταματήσει με πύρινους λόγους μέσα από τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ούτε με απεργίες-παρωδίες μία μέρα νωρίτερα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Η ανάγκη να μπουν από την αρχή οι βάσεις για την οργάνωση και την ανασυγκρότηση των εργαζόμενων του κλάδου καθίσταται πλέον πιο επιτακτική από ποτέ. Η μαχητικότητα και το πείσμα των εκατοντάδων εργαζομένων που παραμένουν επί πέντε σχεδόν μήνες στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής και στους περιφερειακούς σταθμούς αποτελούν πυξίδα αντίστασης: οργανώθηκαν με οριζόντιες διαδικασίες, κατέλαβαν τους χώρους εργασίας τους πανελλαδικά, πήραν στα χέρια τους την πληροφόρηση και συνεχίζουν να εκπέμπουν παρά τη διαρκή απειλή της εκκένωσης.

Από την πλευρά μας, στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί εναντίον μας απαντάμε επιλέγοντας το δρόμο της αντίστασης και του αυτοοργανωμένου αγώνα. Με επιμονή, αλληλεγγύη και οργάνωση από τη βάση, μπορούμε να πάρουμε ξανά πίσω αυτά που βίαια μας στερήσανε. Συνεχίζουμε τον αδιάλειπτο κοινωνικό και ταξικό αγώνα, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας, στα σχολεία και τις σχολές μας, με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, του αντιφασισμού, ακηδεμόνευτα και αντιθεσμικά.

H γενικευμένη και συντριπτική επίθεση στην εργατική τάξη και την κοινωνία συνεχίζεται. Διαρκές πετσόκομμα μισθών, νέα μέτρα προ των πυλών, που βαπτίζονται «στοχευμένα» για να ξεπλύνουν την κοροϊδία του «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα», απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, προαναγγελία περαιτέρω καταλήστευσης των συντάξεων, νέοι φόροι, μόνιμοι και προσωρινοί, συνεχής πίεση και εντατικοποίηση για να «σώσουμε τον καπιταλισμό»: να δουλεύουμε (όσοι τυχεροί το κάνουν ακόμη) περισσότερο και να πληρωνόμαστε λιγότερο. Η ισοπέδωση και των τελευταίων κεκτημένων και η εντεινόμενη φτωχοποίηση οδηγούν ολοένα μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την ανέχεια, σπέρνουν τον θάνατο (σωματικό και ψυχικό), θέτοντας αμείλικτα το ερώτημα: ποιες ζωές τελικά μετράνε;

Διανύουμε μια περίοδο όπου κυριαρχεί και επιβάλλεται μέσω της επίσημης κυβερνητικής πολιτικής το δόγμα της μηδενικής ανοχής, της τάξης και ασφάλειας, της νομιμότητας, της περίφημης πλέον «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», της λογικής των «δύο άκρων». Όλα αυτά μάλιστα εντάθηκαν ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα από φασίστα και τη μετέπειτα «αντιμετώπιση» της Χρυσής Αυγής από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του.

Έτσι, παράλληλα με τη συνεχή επίκληση της «εθνικής προσπάθειας», της υπομονής, της στωικότητας και της αδιαμαρτύρητης αποδοχής μέτρων, περικοπών, απολύσεων και εν τέλει της ίδιας της εξαθλίωσης, έχει προστεθεί ο χαρακτηρισμός του «εχθρού της δημοκρατίας», του «παρανόμου», του «τρομοκράτη», του «άκρου/ακραίου» σε όποιον/α δεν συμβαδίζει με τις κεντρικές επιταγές.

«Άκρα» οι εργαζόμενοι απεργοί που πρέπει να επιστρατευθούν ή «να εκκενώσουν τους χώρους εργασίας τους» (βλέπε ΕΡΤ), οι μαθητές που κάνουν καταλήψεις και πρέπει να συλληφθούν, «τρομοκράτες» οι αγωνιζόμενοι για τη ζωή τους κάτοικοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής που θα προφυλακιστούν, «παράνομοι» οι μετανάστες που θα απελαθούν (Ξένιος Δίας) ή θα βασανιστούν στα αστυνομικά τμήματα της δημοκρατίας, «άνομοι» οι διαδηλωτές στις πορείες που πρέπει να ξυλοκοπηθούν και να διωχθούν…

Με λίγα λόγια, οτιδήποτε ξεφεύγει από την κανονικότητα και τη νομιμότητα, όπως την ορίζουν και την επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά, είναι ακραίο και πρέπει «να παταχθεί» διότι στρέφεται «ενάντια στη χώρα» και την «προσπάθεια εθνικής επιβίωσης», λειτουργεί ως εμπόδιο στην «ανάπτυξη» και τη συνακόλουθη έξοδο από την κρίση.

Στην πραγματικότητα, όμως, «ανάπτυξη» σημαίνει πτώχευση για τους εργαζόμενους, και αυτή έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό. Ο κλάδος των ΜΜΕ δεν αποτελεί εξαίρεση. Κάθε έννοια συλλογικοποίησης και διεκδίκησης χτυπιέται και απαντιέται με απολύσεις και τρομοκρατία. Το εκβιαστικό κλείσιμο της ΕΡΤ, το ντόμινο απολύσεων στον ΔΟΛ, οι κατακόρυφες μειώσεις μισθών στη Ναυτεμπορική, η καθιέρωση της απλήρωτης εργασίας σε όλα τα «μαγαζιά», αποτελούν μόνο μερικά πρόσφατα παραδείγματα. Σε αυτό το πλαίσιο, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και να απαντήσουν στον τεχνητό εκβιασμό των εργοδοτών: «συμβιβασμός ή πτώχευση». Οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν μειώσει κατακόρυφα τους μισθούς και έχουν επιβάλει συνθήκες διάσπασης και κατακερματισμού στους χώρους εργασίας, γεγονός που δυσκολεύει τη συλλογική διεκδίκηση. Οι χιλιάδες απολύσεις στον κλάδο, με πρώτα θύματα το πιο μαχητικό κομμάτι των συναδέλφων, έχουν πετάξει ισάριθμους εργαζόμενους στην ανεργία, ενώ παράλληλα έχουν εντατικοποιήσει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες εργασίας για τους εναπομείναντες.

Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη για τους χιλιάδες «αφανείς» συνάδελφους που εργάζονται στο διαδίκτυο. Στις διαδικτυακές ιστοσελίδες, η μαύρη εργασία, τα μπλοκάκια, οι μισθοί των 300 ευρώ, η εθελοντική εργασία, οι εξοντωτικές βάρδιες, αποτελούν κανόνα και όχι εξαίρεση. Οι εργαζόμενοι στο διαδίκτυο δεν διαθέτουν συνδικαλιστικά δικαιώματα και σπάνια μπορούν να συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που όσοι απέργησαν ή αντιστάθηκαν στα αφεντικά τους αντιμετώπισαν την άμεση και σαφή απάντηση των τελευταίων: απόλυση και ανεργία. Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα φτηνό και πλήρως ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό στα ΜΜΕ, το οποίο θα υπηρετεί υπάκουα τον ιδεολογικό ρόλο των μέσων ως βασικών πυλώνων ενίσχυσης της κυριαρχίας, αναπαράγοντας την κρατική προπαγάνδα και τα συστημικά επιχειρήματα.

Σε αυτή τη συνθήκη άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τα σωματεία του κλάδου δεν έχουν καταφέρει να αποτρέψουν ούτε στο ελάχιστο τη γενικευμένη επίθεση, ούτε να προστατεύσουν τα αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΕΣΗΕΑ των «λίγων και καλών», που συχνά συμπαρατάσσεται με την εργοδοσία και υπονομεύει τους αγώνες. Αυτό είδαμε και στην περίπτωση των εργαζομένων της ΕΡΤ, με τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου να μη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, να μην μπορεί να αποτρέψει την κυκλοφορία απεργοσπαστικών φύλλων, να αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της την περιφρούρηση μιας απεργίας που η ίδια είχε κηρύξει (στα χαρτιά), βαφτίζοντάς την τελικά… «πολιτική απεργία». Με αυτό τον τρόπο, η πιο κρίσιμη κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δυναμική και αγωνιστικά «ρήγματα» μέσα στα μαγαζιά. Και αυτό γιατί η αντεργατική επίθεση δεν μπορεί να σταματήσει με πύρινους λόγους μέσα από τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ούτε με απεργίες-παρωδίες μία μέρα νωρίτερα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Η ανάγκη να μπουν από την αρχή οι βάσεις για την οργάνωση και την ανασυγκρότηση των εργαζόμενων του κλάδου καθίσταται πλέον πιο επιτακτική από ποτέ. Η μαχητικότητα και το πείσμα των εκατοντάδων εργαζομένων που παραμένουν επί πέντε σχεδόν μήνες στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής και στους περιφερειακούς σταθμούς αποτελούν πυξίδα αντίστασης: οργανώθηκαν με οριζόντιες διαδικασίες, κατέλαβαν τους χώρους εργασίας τους πανελλαδικά, πήραν στα χέρια τους την πληροφόρηση και συνεχίζουν να εκπέμπουν παρά τη διαρκή απειλή της εκκένωσης.

Από την πλευρά μας, στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί εναντίον μας απαντάμε επιλέγοντας το δρόμο της αντίστασης και του αυτοοργανωμένου αγώνα. Με επιμονή, αλληλεγγύη και οργάνωση από τη βάση, μπορούμε να πάρουμε ξανά πίσω αυτά που βίαια μας στερήσανε. Συνεχίζουμε τον αδιάλειπτο κοινωνικό και ταξικό αγώνα, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας, στα σχολεία και τις σχολές μας, με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, του αντιφασισμού, ακηδεμόνευτα και αντιθεσμικά.