Category: Δράσεις

Δεκάδες εργαζόμενοι/ες και άνεργοι/ες από τον χώρο των ΜΜΕ καθώς και από άλλα σωματεία βάσης και συλλογικότητες συγκεντρώθηκαν στις 11 το πρωί έξω από τα γραφεία του περιοδικού Voyager και άλλων περιοδικών του μεγαλοεκδότη, μεγαλομετόχου σε τηλεοπτικά κανάλια,  ιδιοκτήτη κατασκευαστικής εταιρείας και φέρελπι ιδιοκτήτη περιβαλλοντοκτόνου ΧΥΤΑ στην Κερατέα, Μπόμπολα. Αφορμή οι απολύσεις των εργαζομένων στο ταξιδιωτικό περιοδικό Voyager, μετά το σταμάτημα της έκδοσης (είχε προηγηθεί ο εμπαιγμός των εργαζομένων από την διεύθυνση, που τους έβαλε να ολοκληρώσουν το τελευταίο χριστουγεννιάτικο τεύχος, ισχυριζόμενη ότι δεν θα κλείσει το περιοδικό, βλ. και εδώ). Κάποιοι από τους απολυμένους (στην πλειοψηφία τους αμειβόμενοι με μπλοκάκι) ζητάνε την ανάκληση των απολύσεων και την απορρόφηση των εργαζομένων σε άλλες εκδόσεις (βλ. και την προκήρυξη της συνέλευσης που στηρίζει αυτήν την διεκδίκηση).

Στην μικροφωνική συγκέντρωση διαβάστηκε η παραπάνω προκήρυξη της «Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» καθώς και τα άλλα κείμενα της (βλ. 1  και 2) για την γενικότερη επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι ΜΜΕ (απολύσεις και ανεργία, επιχειρησιακές/ατομικές συμβάσεις, επισφαλή εργασία), κείμενα τα οποία μοιράστηκαν επίσης σε περαστικούς, ενώ κρεμάστηκαν και δυο πανό («ενάντια στις απολύσεις η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» και «κατάργηση συμβάσεων – περικοπές μισθών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών») και πετάχτηκαν και αναλόγου περιεχομένου τρικάκια στους γύρω δρόμους. Προς το τέλος της συγκέντρωσης δυο άτομα της συνέλευσης εισήλθαν στο κτίριο και μοίρασαν τα κείμενα και στους εργαζόμενους στα γραφεία της επιχείρησης, που ήταν δεκτικοί απέναντι στην παρέμβαση μας, αφού έχουν συνηθίσει να μην ασχολείται κανένας συνδικαλιστής και κανένα σωματείο με τις συνθήκες εργασίας τους. Οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας από την άλλη, εμφανώς έκπληκτοι από την συγκέντρωση αφού και αυτοί με την σειρά τους δεν έχουν συνηθίσει να αντιδράει κανείς στις «αόρατες» απολύσεις τους, προσπάθησαν να απαξιώσουν την κίνηση αλληλεγγύης μας υποστηρίζοντας ότι «δεν ισχύουν αυτά που καταγγέλλουμε, είμαστε μικροί και δεν ξέρουμε» κι ότι «μας έκαναν χάρη που επέτρεψαν σε αντιπροσωπεία να εισέλθει στο κτίριο». Οι συγκεντρωμένοι αποχωρήσαμε από το κτίριο στο Μαρούσι μετά από λίγο, φωνάζοντας το σύνθημα «η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».

Υ.Γ. …Και όταν λέμε “η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας”, το εννοούμε: ευχαριστούμε θερμά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που στήριξαν με κάθε μέσο τη σημερινή παρέμβαση.

Και η ημερομηνία ανακοίνωσης δεν είναι τυχαία. Το τελευταίο τεύχος έκλεισε την ύλη 2 μέρες πριν. Και ενώ οι εργαζόμενοι είχαν ακούσει τη φημολογία για κλείσιμο, ο εκδότης ήταν καθησυχαστικός. Μέχρι βέβαια να κλείσει η ύλη, να σιγουρευτούμε ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν και θα παράγουν μέχρι και την τελευταία στιγμή. Όλα αυτά – ο κυνισμός της εργοδοσίας στα κλεισίματα και τις απολύσεις – μπορεί να είναι γνωστά, αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό είναι οι συνθήκες εργασίας στο Voyager και σε κάθε είδους περιοδικό.

Όλες οι “νέες μορφές απασχόλησης” κυριαρχούν στον περιοδικό τύπο εδώ και χρόνια: απλήρωτη πρακτική, ελαστική εργασία, “μπλοκάκια”, επισφάλεια, εντατικοποίηση, απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Πολύ συχνά μάλιστα οι εργαζόμενοι σε κάθε περιοδικό δεν ξεπερνούν τα 3-4 άτομα, τα οποία είναι και συντάκτες και αρχισυντάκτες (του εαυτού τους) και –αν μπορούν, γιατί όχι;– γραφίστες ή τεχνικοί. Και δουλεύουν για διάφορους τύπους που αυτοαποκαλούνται εκδότες – πολλοί από αυτούς είναι και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι (οι οποίοι επί της μικρής οθόνης διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για να υπερασπιστούν τη γενιά των 700 Ευρώ και τα “παιδιά με τα μπλοκάκια που τα εκμεταλλεύονται στυγνά”), οι οποίοι τους κάνουν τη «χάρη» και τους προσφέρουν δουλειά, απαιτώντας μάλιστα υποχρεωτική παρουσία στα γραφεία που ξεπερνά σχεδόν πάντοτε το 8ωρο χωρίς να πληρώνεται ως υπερωρία, με το αξεπέραστο επιχείρημα: «γιατί, δημόσιος υπάλληλος είσαι»;

Κι αν δεν προλαβαίνεις να κλείσεις όλη την ύλη του περιοδικού, γιατί εννοείται πως είσαι «άχρηστος», υπάρχει πάντοτε και το σπίτι σου για να δουλέψεις το βράδυ και το επόμενο πρωί πριν πας στη δουλειά (!) και το σαββατοκύριακο. Και βέβαια, τον πρώτο καιρό μάλλον δεν θα πληρωθείς, γιατί είσαι νέος και πρέπει να μάθεις: Πρακτική άσκηση έχεις κάνει εδώ; Ή μήπως προτιμάς να γίνεις εθελοντής; – ουκ ολίγα τα γνωστά ονόματα αφεντικών (μικρών, μεγάλων και μεγαλύτερων, αριστερών και δεξιών) που συνωστίζονται στη μαύρη λίστα των εργαζόμενων. Αργότερα πάλι, μάλλον θα σε προσλάβει με …μπλοκάκι (“έτσι δουλεύουν όλοι οι δημοσιογράφοι χρόνια τώρα”), και ίσως κάποτε μετά από πολλά-πολλά χρόνια να σου δώσει και τη σύμβαση (μέχρι τότε βέβαια συλλογική σύμβαση εργασίας δε θα υπάρχει ένεκα ΔΝΤ και μέτρων λιτότητας). Μέχρι τότε δεν έχεις την ευκαιρία να μάθεις τι σημαίνει δώρο, επίδομα, αύξηση ακόμα και άδεια.

Αυτή ήταν η κατάσταση στο περιοδικό Voyager, και ο εκδότης του Μανώλης Αναγνωστάκης ήταν αυτός που ανακοίνωσε στους εργαζομένους την απόφαση κλεισίματος. Ο ίδιος που τόσα χρόνια τρομοκρατούσε και απειλούσε τους εργαζόμενους για να δουλεύουν πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά, με μικρότερο κόστος, και ήταν ο κύριος εκφραστής της εργοδοσίας.

Στον όμιλο του “Πήγασου” έχουν γίνει ήδη 200 περίπου απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στα περιοδικά και τις εφημερίδες μειώνονται μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, διακριτικά και αθόρυβα. Η αναδιάρθρωση που προκαλείται με την κρίση επιβάλλει ακόμα περισσότερες απολύσεις και μειώσεις, και φέρνει ακόμα περισσότερα κέρδη για τους ιδιοκτήτες. Η οικογένεια Μπόμπολα, εκτός από τις κατασκευαστικές εταιρείες, τους ΧΥΤΑ, τη συμμετοχή σε τηλεοπτικά κανάλια και διάφορες εταιρείες, και όλες τις άλλες επενδύσεις της, είναι και η ιδιοκτήτρια του ομίλου “Πήγασος”. Από τους πρωτεργάτες της επίθεσης στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, πατάει πάνω στους εργαζόμενους για να διατηρήσει και να αυξήσει τα κέρδη της. Στις επιχειρήσεις του ομίλου σχεδιάζονται συγχωνεύσεις τμημάτων, κλείσιμο και άλλων εντύπων, μειώσεις και άλλες απολύσεις. Η εργασιακή “γαλέρα” των περιοδικών επεκτείνεται και εδραιώνεται και στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ελαστικός, απασχολήσιμος, επισφαλής, φτηνός και αναλώσιμος. Έτσι θέλουν και έτσι αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σε κάθε ειδικότητα και σε κάθε κλάδο οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοεκδότες.

Απέναντι σε αυτά, εμείς, οι παραγωγοί του πλούτου και των κερδών τους, το μόνο (και είναι πολύ) που έχουμε να αντιτάξουμε είναι η δύναμη που προκύπτει από τη συλλογική μας δράση και η αλληλεγγύη. Το φόβο, την αβεβαιότητα, την ανεργία και τις αθόρυβες απολύσεις στον Πήγασο, να τις γυρίσουμε πίσω με πάταγο, κρότο και ορμή.

Για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας μας.

Με οργή και συνείδηση.

Πολεμάμε συλλογικά και αυτοοργανωμένα
ενάντια στον πόλεμο των αφεντικών.

Άλλο ένα απεργιακό πυροτέχνημα της ΕΣΗΕΑ σήμερα, εν μέσω της ολομέτωπης επίθεσης των αφεντικών των ΜΜΕ, που επιχειρούν την εφαρμογή επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων και την περικοπή μισθών, υπό την τρομοκρατία της απόλυσης. Όμως αυτή την φορά οι απεργοί επέλεξαν να μην παίξουν τον ρόλο του κομπάρσου στην ξεφτίλα της ΕΣΗΕΑ.

Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα της διαδήλωσης (πρωτοφανής σίγουρα για τα δεδομένα του κλάδου, αλλά όχι για τις τρέχουσες εξελίξεις), αλλά κυρίως ο παλμός κι η ένταση που έδωσαν το στίγμα. Κυρίαρχο σύνθημα που φωνάχτηκε μαζικά μπροστά στα υπουργεία Εργασίας (στην Σταδίου) και Οικονομικών (Σύνταγμα), όπου κατευθύνθηκε η διαδήλωση που ξεκίνησε από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, ήταν το «Ανυπακοή, απεργία διαρκή». Το τελευταίο, εξέφρασε τη διάθεση ενός μεγάλου ποσοστού εργαζομένων στην βιομηχανία των ΜΜΕ, οι οποίοι  την ίδια στιγμή που δέχονται με σφοδρότητα την εργοδοτική επίθεση, ξεπουλιούνται χωρίς αιδώ από τους γραφειοκράτες.

Ακόμα ακούστηκαν δυνατά συνθήματα όπως: “Το μίσος μεγαλώνει όσο περνούν οι μέρες, αλήτες, λέρες, εργατοπατέρες”, “η αλληλεγγύη όπλο των εργατών/κατάργηση συμβάσεων-περικοπές μισθών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”, «μίσος ταξικό, σφαλιάρες και κλωτσιές σε κάθε αφεντικό», «Ψυχάρη, Ψυχάρη ο διαόλος να σε πάρει», «Ψυχάρης, Αλαφούζος, Μπόμπολας και σία καμιά ειρήνη με την εργοδοσία», «η ανατροπή δεν είναι εκπομπή, Πρετεντέρη ψόφα να κάνουμε γιορτή», «αλήτες, ρουφιάνοι, εκδότες-καναλάρχες» «δεν είμαστε ρουφιάνοι, δεν είμαστε αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες” “οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών”, «Κλέφτες(δις)» και «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» (μπροστά από τον γνωστό οίκο ανοχής στο Σύνταγμα), «χωρίς εσένα το site δεν κυλά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» και «Ο Σόμπολος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, στον δρόμο, στον δρόμο, μπορείς και να τον φτύσεις».

Το τελευταίο σύνθημα ενέπνευσε κάποιους διαδηλωτές να το κάνουν πράξη, στην Σταδίου μπροστά από το Υπουργείο Εργασίας, όπου ο κυρ-Πάνος βρισκόταν πλησίον της μικροφωνικής της συγκέντρωσης, η οποία εν τέλει καταλήφθηκε από αγωνιζόμενους/ες (του ΔΟΛ, της Απογευματινής, της «Διακλαδικής πρωτοβουλίας εργαζομένων/ ανέργων», της “Συνέλευσης εργαζομένων/ ανέργων/ φοιτητών στα ΜΜΕ” κ.α.) κι όχι από ξεφτιλισμένους εργατοπατέρες σαν του λόγου του. Η οργή για το γεγονός ότι ο Σομπολος και συνολικά η ΕΣΗΕΑ άφησαν απροστάτευτους τους εργαζόμενους του ΣΚΑΪ την Δευτέρα 29/11, που έψαχναν ένα θεσμικό αποκούμπι για να μην υποκύψουν στον εκβιασμό του Αλαφούζου, εκφράστηκε με φτυσίματα, αυγά, καφέδες, πλαστικά αντικείμενα και μπογιές προς το πρόσωπό του και τη διμοιρία των ΥΜΕΤ. Τον κατατρεγμένο φυγάδευσαν οι μπάτσοι μέσα στους εντολοδόχους του στο Υπουργείο Εργασίας.

Η οργισμένη, για τα δεδομένα του κλάδου, διαδήλωση δεν θα μπορούσε -μετά και από το κάλεσμα της «Διακλαδικής πρωτοβουλίας εργαζομένων-ανέργων»- παρά να καταλήξει σε ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική συνέλευση των απεργών διαδηλωτών μέσα στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Η οργή προς τα πρόσωπα των εξαφανισμένων από το κτίριο εργατοπατέρων, αλλά και συνολικά προς την ξεπουληματική φύση της ΕΣΗΕΑ, η πεποίθηση ότι δεν έχουμε τίποτα αγωνιστικό να περιμένουμε από λόγου τους και η αγωνία για μια από τα κάτω οργάνωση απεργιακού αγώνα διαρκείας, ήταν τα κοινώς αποδεκτά ζητήματα που εξέφραζαν την κοινή αγωνιστική κατεύθυνση των συμμετεχόντων. Η αγανάκτηση για την επίθεση των αφεντικών και το αδιαπραγμάτευτο των συλλογικών συμβάσεων, λογικές άμεσες δράσης/σαμποτάζ της προπαγάνδας των media και αυτοδιαχείρισης των φύλλων που κλείνουνε, η διαγραφή των εργοδοτών από τις ενώσεις και τα σωματεία και τέλος το επιτακτικό της συνδικαλιστικής κάλυψης της πλειοψηφίας των επισφαλώς εργαζόμενων στα ΜΜΕ (και κυρίως στα sites), που υπό τις υπάρχουσες συνθήκες αδυνατούν να απεργήσουν και βιώνουν ήδη στο πετσί τους την ατομική διαπραγμάτευση, αποτέλεσαν το επιστέγασμα των αποφάσεων της συνέλευσης.

Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν το αγωνιστικό ψήφισμα της συνέλευσης (θα δημοσιευθεί αργότερα), το οποίο καλεί στην διενέργεια διακλαδικών γενικών συνελεύσεων την επόμενη εβδομάδα σε κάθε ΜΜΕ, ώστε να αποφασιστούν 48ώρες απεργίες μπλοκαρίσματος των Κυριακάτικων φύλλων, με την προοπτική της κλιμάκωσης σε απεργιακό αγώνα διαρκείας. Ταυτόχρονα αποφασίστηκε η λειτουργία μιας ανοιχτής διακλαδικής επιτροπής -αποτελούμενης από εκπροσώπους των “μαγαζιών”, μπλοκάκηδες, άνεργους, αλλά και οποιουσδήποτε θέλουν να συμμετέχουν- που θα αναλάβει να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση.

Προς τη λήξη της συνέλευσης, υλοποιήθηκε έμπρακτα η λογική που κατατέθηκε (με τοποθετήσεις στην συνέλευση και συνθήματα στην πορεία) περί διαχωρισμού από πολλούς «αλήτες» και ρουφιάνους «συναδέλφους» μας, με βρισίδια και αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του κονδυλοφόρου της ΓΑΔΑ και συντάκτη του Βήματος Βασίλη Λαμπρόπουλου, που ατυχώς θεώρησε συναδελφικό το περιβάλλον έξω από το χώρο της συνέλευσης.

Την Πέμπτη 4/11 ομάδα εργαζομένων της συνέλευσης προσπάθησε να μπει στο κτίριο των περιοδικών του Πηγάσου στον Παράδεισο Αμαρουσίου για να μοιράσει κείμενο στους εργαζόμενους. Στην είσοδο συνάντησε την άρνηση του φύλακα με το επιχείρημα ότι “υπάρχει εντολή από τη διοίκηση να μην επιτρέπεται σε κανέναν άλλον η είσοδος εκτός από τους έχοντες εργασία”. Σύμφωνα με τη διοίκηση απαιτείται ειδική άδεια για να εισέλθουν στο χώρο, ακόμα και συνάδελφοι εργαζόμενοι, ακόμα και μέλη σωματείων και ενώσεων. Προφανώς και τα αφεντικά έχουν αντιληφθεί ότι η απομόνωση των εργαζομένων βοηθάει στη διατήρηση των χαμηλών αντιστάσεων εκ μέρους τους. Προφανώς και αντιλαμβάνονται οι διοικήσεις ότι σε τέτοιες περιόδους έντασης και επίθεσης στους εργαζόμενους καλό είναι να αποφεύγονται τα πέρα δώθε, οι πολλές συζητήσεις και η έκφραση αλληλεγγύης.

Τα περιοδικά ήταν πάντα χώρος μειωμένων αντιστάσεων σε σχέση με άλλα μέσα και αυτό το ιδιότυπο καθεστώς (“εμείς είμαστε αλλιώς, υπηρετούμε το lifestyle αλλά δεν μπαίνουμε στη λογική του εργαζόμενου και όλα αυτά περί απολύσεων, μισθών, δικαιωμάτων είναι μακριά από εμάς”) καλλιεργείται βέβαια και από τα μέσα. Άλλωστε στην παρέμβαση της Πέμπτης όταν έπειτα από τη σχετική άρνηση της Διοίκησης κλήθηκε η συνδικαλιστική εκπρόσωπος, οι απαντήσεις της ήταν αποστομωτικές: “γιατί να κάνουμε δράσεις που εγείρουν αντιδράσεις και προκαλούν εντάσεις; μπορείτε να στέλνετε τα κείμενα με email στους εργαζόμενους!”

Η λύση που είχε να προτείνει ήταν να αφήσουμε 30 κείμενα για να τα αφήσει σε κάποιο σημείο και να τα παίρνουν από εκεί οι εργαζόμενοι. Ο αριθμός 30 βέβαια προκαλεί εντύπωση αφού οι εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο κτίριο φτάνουν τους 130 αλλά τα επιχειρήματα ήταν ακλόνητα: “30 άτομα είμαστε της ΕΣΠΗΤ, μην αφήνετε παραπάνω, θα πάει τόσο χαρτί χαμένο και από οικολογική σκοπιά το λέω”! Προφανώς για τις 2 εργαζόμενες – μέλη της ΕΣΠΗΤ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι- μη μέλη της ΕΣΠΗΤ δεν υπάρχουν: είναι δόκιμοι, ανασφάλιστοι, επισφαλείς με μπλοκάκια, κτλ και όσο αόρατοι είναι για τα αφεντικά άλλο τόσο αόρατοι είναι για τους συνδικαλιστές.

Θα μπορούσε κάποιος επίσης να διαπιστώσει ένα πρόβλημα ιεράρχησης προτεραιοτήτων: ας νιώσουν πρώτα την ευαισθησία και την αλληλεγγύη απέναντι σε συναδέλφους που δέχονται την εκμετάλλευση με κάθε τρόπο δουλεύοντας στα περιοδικά όπως και απέναντι σε συναδέλφους που έρχονται να μοιράσουν ένα κείμενο και ας εκφράσουν τις οικολογικές ευαισθησίες τους στέλνοντας mail (στους εργαζόμενους πάντα) με την υποσημείωση “παρακαλώ μην τυπώσετε το παραπάνω παρά μόνο αν είναι απολύτως ανάγκη”.

Από την πλευρά μας θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με όλους τους εργαζόμενους σε κάθε απομονωμένο ή μη μαγαζί, βάζοντας μπροστά τους κοινούς μας αγώνες και απέναντι τους κοινούς μας εχθρούς.

Την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να επικοινωνήσουμε με όσους εργάζονται στο συγκεκριμένο μαγαζί, θα φροντίσουμε να έχουμε βγάλει την “ειδική άδεια”: όχι αυτή που χορηγούν τα αφεντικά, αλλά αυτή που επικυρώνεται από τη μαζική παρουσία και την αγωνιστική διάθεση εντός και εκτός των τειχών.

Ακολουθεί το κείμενο που επιχειρήθηκε να μοιραστεί στους εργαζόμενους:

Ο χώρος των περιοδικών και προ κρίσης ήταν ένα λαμπρό πεδίο για να δοκιμαστούν και να εδραιωθούν τελικά όλες οι “νέες μορφές απασχόλησης”: απλήρωτη πρακτική, ελαστική εργασία, “μπλοκάκια”, απολύσεις χωρίς αποζημίωση, κτλ. Μήπως ήταν σπάνιο φαινόμενο σε ένα περιοδικό το 50% τουλάχιστον των εργαζομένων να προσέρχεται κανονικά και καθημερινά στο γραφείο και παρ’ όλα αυτά να αμείβεται ως εξωτερικός συνεργάτης με δελτίο παροχής υπηρεσιών; Μήπως δεν ήταν εδραιωμένη πρακτική οι εργαζόμενοι τις μέρες κλεισίματος να δουλεύουν 12ωρα και 15ωρα, που βέβαια ποτέ δεν πληρώνονταν ως υπερωρίες; Μήπως δε συνέβαινε συχνά νεαροί συνάδελφοι να δουλεύουν με εξοντωτικά ωράρια για μερικούς μήνες και να κρινόταν μετά ότι τελικά “δεν κάνουν για το περιοδικό”;

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Προς το χειρότερο. Οι μεγαλοεκδότες και τα τσιράκια τους (διευθυντές, αρχισυντάκτες, αλλά και κάποιοι συντάκτες που έβλεπαν και βλέπουν εαυτούς ωσάν την ελίτ αυτής της κοινωνίας – δεν είναι λίγα τα lifestyle περιοδικά που έχουν καλλιεργήσει τέτοιες τάσεις και συμπεριφορές) χρησιμοποιούν πλέον καθημερινά τη μόνιμη απειλή του κλεισίματος της έκδοσης και την τρομοκρατία της απόλυσης.

Και εκεί που οι εργαζόμενοι στις περιοδικές εκδόσεις τα έκαναν όλα, τώρα πρέπει να κάνουν ακόμα περισσότερα. Να τα κάνουν όλα και να συμφέρουν. Πολύ συχνά μάλιστα οι εργαζόμενοι σε κάθε περιοδικό δεν ξεπερνούν τα 3-4 άτομα, τα οποία είναι και συντάκτες και αρχισυντάκτες (του εαυτού τους) και φωτογράφοι και –αν μπορούν, γιατί όχι;– γραφίστες ή τεχνικοί. Και δουλεύουν για διάφορους τύπους που αυτοαποκαλούνται εκδότες – πολλοί από αυτούς είναι και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι (έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…), οι οποίοι τους κάνουν τη «χάρη» και τους προσφέρουν δουλειά, απαιτώντας μάλιστα υποχρεωτική παρουσία στα γραφεία που ξεπερνά σχεδόν πάντοτε το 8ωρο χωρίς να πληρώνεται ως υπερωρία, με το αξεπέραστο επιχείρημα: «γιατί, δημόσιος υπάλληλος είσαι»;

…Κι αν δεν προλαβαίνεις να κλείσεις όλη την ύλη του περιοδικού, γιατί εννοείται πως είσαι «άχρηστος», υπάρχει πάντοτε και το σπίτι σου για να δουλέψεις το βράδυ και το επόμενο πρωί πριν πας στη δουλειά (!) και το σαββατοκύριακο. Και βέβαια, τον πρώτο καιρό μάλλον δεν θα πληρωθείς, γιατί είσαι νέος και πρέπει να μάθεις: Πρακτική άσκηση έχεις κάνει εδώ; Ή μήπως προτιμάς να γίνεις εθελοντής; – ουκ ολίγα τα γνωστά ονόματα αφεντικών (μικρών, μεγάλων και μεγαλύτερων, αριστερών και δεξιών) που συνωστίζονται στη μαύρη λίστα των εργαζόμενων. Αργότερα πάλι, μάλλον θα σε προσλάβει με …μπλοκάκι (“έτσι δουλεύουν όλοι οι δημοσιογράφοι χρόνια τώρα”), και ίσως κάποτε μετά από πολλά χρόνια να σου δώσει και τη σύμβαση (μέχρι τότε βέβαια συλλογική σύμβαση εργασίας δε θα υπάρχει ένεκα ΔΝΤ και μέτρων λιτότητας). Του υπαλλήλου γραφείου θα είναι αυτή, με ΙΚΑ (όπως δουλεύουν πάρα πολλοί γραφίστες) ; Ή μήπως του συντάκτη, με ΕΤΑΠ-ΜΜΕ;

Αυτό είναι καθαρά θέμα τύχης: Θα ασφαλιστείς στο ΕΤΑΠ -ΜΜΕ ,αν έχει τύχει να ακούσεις εσύ κάπου για την αόρατη ΕΣΠΗΤ (και όμως υπάρχει! Είναι η ένωση συντακτών περιοδικού και ηλεκτρονικού τύπου) και την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης εργασίας, ή το προτείνει ο εργοδότης σου γνωρίζοντας ότι σε αντίθεση με το ΙΚΑ που κυνηγάει αυτούς που δεν πληρώνουν στην ώρα τους τις εισφορές, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ είναι λιγότερο πιεστικό. Και όταν – όπως τώρα – η διαφημιστική πίτα μικραίνει και οι παχιές αγελάδες δε βγάζουν άλλο γάλα …αυτός τι κάνει; Μειώνει τα κέρδη του; Φυσικά και όχι. Μειώνει το κόστος του. Μειώνει χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς καμία αναστολή τις αμοιβές – «γιατί δεν βγαίνει» – και βεβαίως δεν πληρώνει. Ποιος άλλωστε θα τον ελέγξει και ποιος θα τον εμποδίσει; «Μα, για τα λεφτά κάνεις έτσι;», θα σε ρωτήσει, ενώ περιμένει εναγωνίως να ψηφιστούν και άλλα μέτρα που θα του …λύσουν τα χέρια: Απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμός αποζημιώσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Το λέει πια ο νόμος.

Τόσα χρόνια εκδότες και εργαζόμενοι δε μοιραζόμασταν τα κέρδη. Έτσι και τώρα δεν πρέπει να δεχτούμε να μοιραστούμε τις ζημιές (στην πραγματικότητα τη μικρή μείωση κερδών που προκαλεί η κρίση στους μεγαλομαφιόζους των εκδόσεων, οι περισσότεροι από τους οποίους αντισταθμίζουν τις όποιες απώλειες στις εκδόσεις από τις πραγματικές μπίζνες τους: τις κατασκευαστικές εταιρείες, τις τράπεζες, τα ομόλογα,κτλ…)

Σήμερα ακόμα περισσότερο είναι η στιγμή να αντισταθούμε ατομικά και συλλογικά. Να μη δεχτούμε τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την εντατικοποίηση της εργασίας. Να συζητήσουμε, να οργανωθούμε και να δράσουμε αποφασιστικά και ενωμένα, όχι μόνο βρισκόμενοι σε άμυνα αλλά και επιθετικά για ότι μας ανήκει. Για πραγματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για ανατροπή του καθεστώτος με μπλοκάκι, για 8ώρο με έμμισθη σχέση, για μείωση του όγκου εργασίας, για αύξηση των μισθών.

Η τελευταία εμπειρία μετά τις απολύσεις στο κεντρικό κτίριο του Πηγάσου και στον ΔΟΛ και στην κήρυξη της 48ώρης απεργίας, έδειξε τις αδυναμίες μας αλλά και τη θέληση για αντίσταση. Μπορεί μια 24ωρη ή 48ωρη απεργία στον περιοδικό τύπο να μη θεωρείται κρίσιμη, αλλά η συμμετοχή μας σε αυτή δείχνει στα αφεντικά τις διαθέσεις μας για αντίσταση και αγώνα. Το πρόβλημα της οργάνωσης που τέθηκε από πολλούς εργαζόμενους πρέπει να αρχίσει να βρίσκει πρακτικές λύσεις και εφαρμογές, καταρχήν με γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων. Να προκαλέσουμε συνελεύσεις εργαζομένων σε κάθε περιοδικό, σε κάθε όροφο, σε κάθε μαγαζί από κοινού με όλους τους εργαζόμενους: δημοσιογράφους, γραφίστες, τεχνικούς και διοικητικούς, μπλοκάκια και έμμισθους, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Να κινήσουμε αγωνιστικές διαδικασίες, με συμμετοχές από όλους τους κλάδους, να συντονιστούμε με συναδέλφους από άλλα μαγαζιά.Να μην αφήσουμε καμιά απόλυση να περάσει. Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος του.

Να συμμετέχουμε στις γενικές απεργίες από κοινού με όλους τους εργαζόμενους σε κάθε μαγαζί, βάζοντας μπροστά όλα τα αιτήματα του κλάδου, αλλά και τα αιτήματα όλων των εργαζόμενων και των ανέργων κάθε ηλικίας και χώρας προέλευσης για μισθούς, ένσημα, «ανθρώπινες» συνθήκες εργασίας απέναντι στην πιο βίαιη επίθεση που βιώνει η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια.

Κάλεσμα των τεχνικών της ραδιοφωνίας

Την 1η Ιουλίου βγήκε Διαιτητική απόφαση από τον Οργανισμό Μεσολάβησης Εργατικών Διαφορών για την ΣΣΕ των τεχνικών της ραδιοφωνίας που έδινε 1,5% από 1ης 1ου του 2010 και 1,5% από 1ης 9ου του 2010 και κατατέθηκε στην αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Εργασίας. Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά έδειξε το αντεργατικό της πρόσωπο. Στις 17 Αυγούστου, ενάμιση μήνα μετά δηλαδή, ψήφισε τον Ν 3871/2010 άρθρο 51 και με διαδικασίες στρατοδικείου κατάργησε την Διαιτητική απόφαση αντικαθιστώντας την με νέα της αρεσκείας της, η οποία μηδενίζει τις όποιες αυξήσεις. Ό,τι δηλαδή δεν ακούμπησαν οι εργοδότες, το περιποιήθηκε η κυβέρνηση.

Όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο εργασίας (Πειραιώς 40), αυτή την Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010 στις 12 το μεσημέρι.

– Ζητάμε την άμεση κατάργηση του αντισυνταγματικού Νόμου Λοβέρδου (Ν 3871/2010 άρθρο 51) που βάζει σε προκρούστια κλίνη τις ΣΣΕ.
– Ζητάμε από το υπουργείο να σέβεται τις Μεσολαβητικές και Διαιτητικές αποφάσεις του ΟΜΕΔ.
– Όχι στην αποδόμηση του ΟΜΕΔ.
– Όχι στην κατάργηση των ΣΣΕ
– Κάτω τα χέρια από τη Διαιτητική απόφαση της 1ης 7ου 2010.
– Αρκετά πλήρωσαν οι εργαζόμενοι. Φέρτε πίσω τα κλεμμένα.

Για να μπει επιτέλους φραγμός στην επίθεση εναντίον μας από κυβέρνηση και εργοδότες.

Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ)

βλ. και κάλεσμα στην πορεία από την “πρωτοβουλία φοιτητών-τριών ΕΜΜΕ, άνεργοι και πτυχιούχοι σε αδιέξοδο”

Σε πραγματικό εφιάλτη μετατρέπεται η προοπτική της ανεργίας. Η απόφαση του ΔΟΛ, ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», να κλείσει την εταιρεία και να πετάξει στο δρόμο 100 εργαζόμενους είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα. Στο ΔΟΛ και σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης γίνονται καθημερινά απολύσεις για τις οποίες καμία «ανεξάρτητη» εφημερίδα δεν γράφει, κανένα «αντικειμενικό» κανάλι δεν αναφέρει… Τα super market ΑΤΛΑΝΤΙΚ που απασχολούν 3600 εργαζόμενους κήρυξαν πτώχευση. Η μεγαλύτερη βιομηχανία παραγωγής καλωδίων η FULGOR Α.Ε, στέλνει 330 άτομα στην ανεργία. Στην Teleperformance η εργοδοσία πετάει στο δρόμο δεκάδες εργαζόμενους, στην εταιρείες τηλεπικοινωνιών έχουν γίνει εκατοντάδες απολύσεις τον τελευταίο χρόνο, χιλιάδες συμβασιούχοι του δημοσίου βρίσκονται ήδη στην ανεργία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Το μνημόνιο μπήκε στη ζωή μας κανονικά με την ανεργία να χτυπάει κάθε νοικοκυριό, τους ανέργους να εκτινάσσονται στο 1.000.000 , την ακρίβεια να καλπάζει με 5,5% πληθωρισμό και τη φτώχεια να δείχνει τα δόντια της ακόμα και σε τμήματα που παραδοσιακά δεν τη γνώριζαν. Οι εργαζόμενοι δέχονται τους εργοδοτικούς εκβιασμούς για μειώσεις μισθών και χειρότερες συνθήκες εργασίας, με πρόσχημα πολλές φορές την κρίση και «αντίτιμο» την παραμονή στην εργασία. Με το τέλος του καλοκαιριού η εργοδοσία κλιμάκωσε την επίθεση, αφού προηγουμένως της έλυσε τα χέρια η κυβέρνηση του κεφαλαίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλο αυτό τον κατακλυσμό των αντεργατικών νόμων και ρυθμίσεων.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πολιορκητικό κριό το δημόσιο χρέος έβαλε σε εφαρμογή το πιο βάρβαρο πρόγραμμα αναδιανομής εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων και σε όφελος μιας μειοψηφίας επιχειρηματιών, τραπεζιτών και εφοπλιστών. Δε δίστασε να εκποιήσει τις ζωές και το μέλλον της εργαζόμενης κοινωνίας, να περικόψει μισθούς, να καταργήσει θέσεις εργασίας, να αφαιρέσει τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα. Οι αλλαγές που εφαρμόζει στις εργασιακές σχέσεις έχουν στόχο την ανατροπή κάθε σταθερότητας στην εργασία, την κυριαρχία των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και κάθε εργασιακής προστασίας. Μας θέλουν τον καθένα μόνο του και όλους μαζί ανίσχυρους απέναντι στην πολιτική τους.

Οι δυνάμεις του συστήματος άνοιξαν όλα τους τα χαρτιά. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς, οι εργαζόμενοι. Θα πειθαρχήσουμε στην πολιτική του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που εφαρμόζει η κυβέρνηση με την ψήφο του ΛΑΟΣ και τη συναίνεση της Ν.Δ.; Θα υποταχτούμε όπως προτείνει η συνδικαλιστική «μας» ηγεσία που πρόθυμα συνδιαλέγεται με την Τρόικα, όταν πεισματικά αρνείται να οργανώσει την αντίσταση των εργαζόμενων και την αντεπίθεση στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει; Θα ανεχτούμε το αντεργατικό πογκρόμ, αυταπατώμενοι ότι μπορούμε να τη βολέψουμε ατομικά; Η κυρίαρχη πολιτική δεν αφήνει καμία χαραμάδα για τέτοιες αυταπάτες. Με μαζικό, αποφασιστικό και πρακτικό τρόπο να αρνηθούμε να πληρώσουμε την κρίση που μας φόρτωσαν. Να κάνουμε την οργή μας για τα δισεκατομμύρια που χαρίζουν στους τραπεζίτες και τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, δύναμη κρούσης με το κράτος, την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Να κάνουμε την αγανάκτησή μας δύναμη σύγκρουσης και ανατροπής.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΣΙΑΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

• Απαγόρευση όλων των απολύσεων.
• Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις, για όλο το διάστημα της ανεργίας, ίσο με τον κατώτερο μισθό.
• Πλήρης ιατροφαρμακευτική και ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας. Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

…απολύοντας εργαζόμενους…

Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο ΔΟΛ (Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη) ανακοινώνει το κλείσιμο των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα» που μετρούν ιστορία μισού αιώνα στον χώρο των εκδόσεων. Χωρίς καμιά προειδοποίηση πετούν στον δρόμο 94 εργαζόμενους, ενώ αρνούνται οποιαδήποτε συνεννόηση μαζί τους, αφού η προστασία της κερδοφορίας του ΔΟΛ επιβάλλει ανθρωποθυσίες. Υπάρχει και συνέχεια. Ταυτόχρονα, ανακοινώνει 150 απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων (45 έγιναν ήδη) και 135 δημοσιογράφων ως «απαραίτητη προϋπόθεση εξυγίανσης» του Οργανισμού. Βέβαια η «εξυγίανση» ξεκινά από κλητήρες, οδηγούς και τεχνικούς αφήνοντας ανέγγιχτα τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της εργοδοσίας.

Τυχαίο; Δε νομίζω! Και αφού ο Ψυχάρης πέταξε το μπαλάκι, πρόθυμος ο Μπόμπολας πήρε πάσα, κάνοντας 15 απολύσεις διοικητικών στον Πήγασο κι εξαγγέλλοντας άλλες 150 δημοσιογράφων. Από δίπλα, και τα «προοδευτικά αφεντικά» της Ελευθεροτυπίας, οικογένεια Τεγόπουλου και λοιποί, προχωρούν σε 36 απολύσεις τεχνικών. Βέβαια, η «ριζοσπαστική» τους σκέψη έχει αφήσει και παραδείγματα πίσω της. Πώς; Απολύοντας 7 συντάκτες και απασχολώντας στην θέση τους 30 φοιτητές σε καθεστώς πρακτικής άσκησης-άμισθης εργασίας. Η κρίση επιβάλλει φτηνές λύσεις και το εμπόρευμα-εργατική δύναμη πρέπει να υποτιμηθεί. Οι περικοπές, οι απολύσεις και οι «εθελούσιες έξοδοι» είναι η απάντηση των αφεντικών. Και για όσους έχουν ανοιχτά ερωτήματα, υπάρχει η απάντηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, οι απειλές και οι εκβιασμοί.

…εξαπολύοντας το δηλητήριό τους…

Τα αφεντικά των ΜΜΕ, όμως, ούτε μικρομάγαζα διατηρούν ούτε μπακάληδες είναι. Πρόκειται για επιχειρηματίες που είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα της ψωροκώσταινας. Ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνουν μίζες από δημόσια έργα, πολιτικά σκάνδαλα και ισορροπίες συμφερόντων στα πλαίσια του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού που ζούμε. Γι’ αυτό και διαχρονικά οι μηχανισμοί των ΜΜΕ αποτελούν το μακρύ χέρι του καθεστώτος που πρόθυμα προπαγανδίζει τις προσταγές του κράτους και του κεφαλαίου. Μάλιστα, στην συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης και των δομικών αδιεξόδων του ντόπιου πολιτικού συστήματος, έχουν αυξημένα καθήκοντα. Πότε με το καρότο και πότε με το μαστίγιο, σπέρνουν τον φόβο και τον πανικό στο κοινωνικό σώμα εκβιάζοντας την συναίνεση, την αδράνεια, την υποταγή. Κονδυλοφόροι και τηλεπαραθυράκηδες της εξουσίας έχουν αναλάβει τον στιγματισμό και την εκτόξευση λάσπης εναντίον οποιουδήποτε εργατικού κλάδου και κοινωνικού κομματιού σηκώνει το κεφάλι και αντιστέκεται. Στήνουν τηλεδικαστήρια και από τη θέση της πολιτικής αγωγής, μεθοδεύουν την διάχυση της διχόνοιας και των διαχωρισμών στις τάξεις των καταπιεσμένων, ενώ επιβάλλουν την σιωπή σε οτιδήποτε θίγει τα θέσφατα των αφεντικών τους και τις ισορροπίες στο πεδίο του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού.

…να σπάσουμε τον τσαμπουκά τους!

Η βιομηχανία των ΜΜΕ έχει για θεμέλιά της εκατοντάδες νέους εργαζόμενους που αναγκάζονται να απασχολούνται άμισθοι και ανασφάλιστοι ενώ τα αφεντικά μας εξασφαλίζουν απρόσκοπτα την κερδοφορία τους. Εμείς, ως κομμάτι της φοιτητικής πραγματικότητας του ΕΜΜΕ έχουμε την εικόνα πρακτικάριων που αναλώνονται σε χαμαλοδουλειές, νεαρών που δουλεύουν άμισθοι 6 και 12 μήνες ελπίζοντας να μπουν στο μισθολόγιο, «μαθητευόμενων» εργαζόμενων που τρέχουν να καλύψουν επίπονα πόστα για να συμπληρώσουν κανένα ένσημο. Και το γνωρίζουμε γιατί απλούστατα, έχουμε βρεθεί σε τέτοιες θέσεις.

Ο άγριος μετασχηματισμός των εργασιακών σχέσεων υπέρ του κεφαλαίου αφορά και αγγίζει κάθε εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Ο επίπλαστος διαχωρισμός φοιτητών-εργαζομένων καταρρίπτεται μέσω της επιτακτικότητας των αγώνων που πρέπει να δοθούν. Η πρόσφατη κινηματική ιστορία (απ’ το φοιτητικό κίνημα του 06΄-07΄ μέχρι τις κλαδικές απεργίες του εδώ και τώρα) έχει αποδείξει ότι οι αγώνες που κλείνονται στον εαυτό τους και γίνονται αυτοαναφορικοί, έχουν περιορισμένη δυναμική και διάρκεια και εγκλωβίζονται στις μερικές διεκδικήσεις. Η διάσπαση και ο κατακερματισμός τους δεν ευνοούν την συλλογικοποίηση των κοινών υποθέσεων. Αόρατοι σταματάμε να είμαστε όταν η κίνησή μας συναντιέται στις συνελεύσεις, στους δρόμους, στις απεργίες και σε κάθε στιγμή που επιλέγουμε για όπλο μας την αλληλεγγύη.

Δεν μας παραμυθιάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι απεργίες πυροτεχνήματα των συνδικάτων, ο ξεπουλημένος ρόλος της ΕΣΗΕΑ που βάζει πλάτη σε εκδότες και καναλάρχες. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως πρέπει να οργανώσουμε και να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι τις μαχητικές και από τα κάτω απαντήσεις μας. Η μόνη στάση απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών είναι η αντίσταση. Είμαστε τα θεμέλια των βιομηχανιών του καπιταλισμού και μόνο με τη συλλογική μας δύναμη μπορούμε να τις γκρεμίσουμε.