Category: ΜΜΕ

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικοδόμηση ενός νέου τοπίου στα μέσα ενημέρωσης στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με τους εκδότες -παλιούς και νέους- να αναπροσαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και τους ήδη παραδομένους στην υπερεκμετάλλευση εργαζόμενους να βγαίνουν ακόμη περισσότερο χαμένοι. Το νέο σκηνικό που στήνεται, στηρίζεται στο γεγονός ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας βρίσκεται στο διαδίκτυο και στην επερχόμενη κατάρρευση παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -έντυπων και τηλεοπτικών- εκ των οποίων τα περισσότερα είναι υπερχρεωμένα, έχοντας λάβει απλόχερα υπέρογκα δάνεια στο παρελθόν και έχοντας πετάξει στην ανεργία τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που απασχολούσαν.

Ενας μεγάλος αριθμός από τις στρατιές των ανέργων που προέκυψαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, μα κυρίως νεοεισερχόμενοι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας, απασχολήθηκε και απασχολείται στα νέα μέσα που ανθούν και συγκεκριμένα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται sites . Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα.

Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση. Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου. Ετσι, έχοντας εγκαθιδρύσει το απόλυτα κερδοφόρο γι’ αυτούς εργασιακό περιβάλλον, παραδοσιακοί και νέοι εκδότες επιχειρούν τη τελευταία διετία, την οικοδόμηση ενός νέου κεφαλαιουχικού μοντέλου που αποσκοπεί στη μετατόπιση της αγοράς και που απαιτεί τη συσπείρωσή τους σε ένα νέο μηχανισμό, ικανό να προασπίσει τα συμφέροντά τους και να επαναφέρει τα διαφυγόντα κέρδη των τελευταίων ετών.

Αφήνοντας ανέπαφη την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών που προάσπιζε τα συμφέροντά τους μέχρι πρόσφατα και συντόνιζε τις ενέργειές τους για να πραγματοποιηθούν χιλιάδες απολύσεις, προχώρησαν στη σύσταση και δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Μέσω αυτής της σχετικά νέας εργοδοτικής «Ένωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα στα ψηφιακά μέσα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νέος εργοδοτικός συνεταιρισμός (όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του) είχε αρχικά ως έδρα τα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη, ενώ σήμερα διαθέτει γραφείο λειτουργίας στον ΠΗΓΑΣΟ του Γιώργου και Φώτη Μπόμπολα.

Δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης που επικρατεί στα sites, με τους εξευτελιστικούς μισθούς και τις απλήρωτες υπερωριακές ώρες και μέρες δουλειάς, με την ανασφάλιστη στις περισσότερες περιπτώσεις εργασία, με τον αποκλεισμό των εργαζόμενων από τα σωματεία στο χώρο του Τύπου και την αδιαφορία των τελευταίων για την κάλυψη των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα, με την απεργοσπασία ως πάγια τακτική των ιδιοκτητών τους, με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και με την ελεγχόμενη-καθεστωτική και ολιγοπωλιακή πληροφόρηση που εξασφαλίζουν μέσω του copy paste και που αποφεύγουν συνειδητά να περιορίσουν, γίνεται φανερό ότι για τη νέα εργοδοτική Ενωση και τα συμφέροντά της ο δρόμος είναι κάτι περισσότερο από ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Επειτα από τις τις πρόσφατες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου από τα 21 μέλη-εταιρείες που συμμετέχουν στην ΕΝΕΔ στη θέση του προέδρου της εκλέχτηκε ένας σχετικά νέος εκδότης, ο Δημήτρης Μάρης, ιδιοκτήτης του ομίλου «24 Media» (στην κατοχή του οποίου βρίσκονται περίπου 20 ιδιόκτητα και συνεργαζόμενα sites) και μέτοχος στην εταιρεία του Γιάννη Φιλιππάκη που εκδίδει τις εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Εspresso». Η εκλογή του Δημήτρη Μάρη (επονομαζόμενου και betατζή λόγω των στοιχηματικών ιστοσελίδων που ελέγχει) στη θέση του προέδρου της εργοδοτικής Ενωσης μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί καθώς πρόκειται για έναν επιχειρηματία που αναδεικνύεται πλέον σε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο των ηλεκτρονικών μίντια και των νέων τεχνολογιών ενημέρωσης και που επεκτείνει συνεχώς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αλλά πρόκειται και για έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επιβάλλει άθλιες εργασιακές συνθήκες στα μέσα που κατέχει υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας για πενθήμερο που δεν τηρούνται ποτέ και που απαγορεύει κάθε συνδικαλιστική δράση, μη επιτρέποντας ούτε την είσοδο σε εργαζόμενους και μέλη σωματείων για να μοιράσουν στους εργαζόμενους κείμενα για τα δικαιώματά τους.

Ετσι, η τοποθέτηση του Δημήτρη Μάρη στην καρέκλα του προέδρου της ΕΝΕΔ αποτελεί μια επιλογή των εκδοτών που αφορά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ικανό να προασπίσει τα εκδοτικά συμφέροντα στο έπακρο και με βασική προϋπόθεση την εγκαθίδρυση της εργοδοτικής ασυδοσίας ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση των μέγιστων κερδών που προκύπτουν από την αφαίμαξη του ιδρώτα των εργαζομένων. Λόγος για τον οποίο, ενάμιση μήνα μετά από την εκλογή του, ο πρόεδρος της ΕΝΕΔ με άρθρο του σε ηλεκτρονική εφημερίδα στην οποία είναι μέτοχος μαζί με εφοπλιστές, προειδοποιεί ότι η πρόθεση επιβολής φόρου στις online διαφημίσεις θα οδηγήσει τους μιντιάρχες των ηλεκτρονικών μέσων σε απολύσεις εργαζομένων. Βάζοντας ωμά και εκβιαστικά τους εργαζόμενους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των αφεντικών με το κράτος.

Εχοντας τη βεβαιότητα ότι οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης (η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι στα sites πρέπει να αμείβονται ως συντάκτες είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα), στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας αναχώματα και χτίζοντας τις δικές μας αντιστάσεις. Και έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περάσει πάνω από την περαιτέρω υποτίμησή μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Ομίλου 24, καταγγέλοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, όσο και τις συνθήκες των σύγχρονων κάτεργων που επικρατούν στις μιντιακές διαδικτυακές επιχειρήσεις που απαρτίζουν την ΕΝΕΔ, και που υπερασπίζεται ως πρόεδρος ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μάρης.

Είναι καιρός όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι σε sites και διαδικτυακά μέσα,- το φτηνό εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο, ευέλικτο και υποτιμημένο, απαξιωμένο από τα καθεστωτικά σωματεία- να οργανωθούμε. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να βάλουμε μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα, με πυξίδα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη

 Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ 

katalipsiesiea.blogspot.gr

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικοδόμηση ενός νέου τοπίου στα μέσα ενημέρωσης στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με τους εκδότες -παλιούς και νέους- να αναπροσαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και τους ήδη παραδομένους στην υπερεκμετάλλευση εργαζόμενους να βγαίνουν ακόμη περισσότερο χαμένοι. Το νέο σκηνικό που στήνεται, στηρίζεται στο γεγονός ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας βρίσκεται στο διαδίκτυο και στην επερχόμενη κατάρρευση παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -έντυπων και τηλεοπτικών- εκ των οποίων τα περισσότερα είναι υπερχρεωμένα, έχοντας λάβει απλόχερα υπέρογκα δάνεια στο παρελθόν και έχοντας πετάξει στην ανεργία τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που απασχολούσαν.

Ενας μεγάλος αριθμός από τις στρατιές των ανέργων που προέκυψαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, μα κυρίως νεοεισερχόμενοι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας, απασχολήθηκε και απασχολείται στα νέα μέσα που ανθούν και συγκεκριμένα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται sites . Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα.

Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση. Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου. Ετσι, έχοντας εγκαθιδρύσει το απόλυτα κερδοφόρο γι’ αυτούς εργασιακό περιβάλλον, παραδοσιακοί και νέοι εκδότες επιχειρούν τη τελευταία διετία, την οικοδόμηση ενός νέου κεφαλαιουχικού μοντέλου που αποσκοπεί στη μετατόπιση της αγοράς και που απαιτεί τη συσπείρωσή τους σε ένα νέο μηχανισμό, ικανό να προασπίσει τα συμφέροντά τους και να επαναφέρει τα διαφυγόντα κέρδη των τελευταίων ετών.

Αφήνοντας ανέπαφη την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών που προάσπιζε τα συμφέροντά τους μέχρι πρόσφατα και συντόνιζε τις ενέργειές τους για να πραγματοποιηθούν χιλιάδες απολύσεις, προχώρησαν στη σύσταση και δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Μέσω αυτής της σχετικά νέας εργοδοτικής «Ένωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα στα ψηφιακά μέσα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νέος εργοδοτικός συνεταιρισμός (όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του) είχε αρχικά ως έδρα τα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη, ενώ σήμερα διαθέτει γραφείο λειτουργίας στον ΠΗΓΑΣΟ του Γιώργου και Φώτη Μπόμπολα.

Δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης που επικρατεί στα sites, με τους εξευτελιστικούς μισθούς και τις απλήρωτες υπερωριακές ώρες και μέρες δουλειάς, με την ανασφάλιστη στις περισσότερες περιπτώσεις εργασία, με τον αποκλεισμό των εργαζόμενων από τα σωματεία στο χώρο του Τύπου και την αδιαφορία των τελευταίων για την κάλυψη των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα, με την απεργοσπασία ως πάγια τακτική των ιδιοκτητών τους, με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και με την ελεγχόμενη-καθεστωτική και ολιγοπωλιακή πληροφόρηση που εξασφαλίζουν μέσω του copy paste και που αποφεύγουν συνειδητά να περιορίσουν, γίνεται φανερό ότι για τη νέα εργοδοτική Ενωση και τα συμφέροντά της ο δρόμος είναι κάτι περισσότερο από ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Επειτα από τις τις πρόσφατες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου από τα 21 μέλη-εταιρείες που συμμετέχουν στην ΕΝΕΔ στη θέση του προέδρου της εκλέχτηκε ένας σχετικά νέος εκδότης, ο Δημήτρης Μάρης, ιδιοκτήτης του ομίλου «24 Media» (στην κατοχή του οποίου βρίσκονται περίπου 20 ιδιόκτητα και συνεργαζόμενα sites) και μέτοχος στην εταιρεία του Γιάννη Φιλιππάκη που εκδίδει τις εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Εspresso». Η εκλογή του Δημήτρη Μάρη (επονομαζόμενου και betατζή λόγω των στοιχηματικών ιστοσελίδων που ελέγχει) στη θέση του προέδρου της εργοδοτικής Ενωσης μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί καθώς πρόκειται για έναν επιχειρηματία που αναδεικνύεται πλέον σε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο των ηλεκτρονικών μίντια και των νέων τεχνολογιών ενημέρωσης και που επεκτείνει συνεχώς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αλλά πρόκειται και για έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επιβάλλει άθλιες εργασιακές συνθήκες στα μέσα που κατέχει υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας για πενθήμερο που δεν τηρούνται ποτέ και που απαγορεύει κάθε συνδικαλιστική δράση, μη επιτρέποντας ούτε την είσοδο σε εργαζόμενους και μέλη σωματείων για να μοιράσουν στους εργαζόμενους κείμενα για τα δικαιώματά τους.

Ετσι, η τοποθέτηση του Δημήτρη Μάρη στην καρέκλα του προέδρου της ΕΝΕΔ αποτελεί μια επιλογή των εκδοτών που αφορά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ικανό να προασπίσει τα εκδοτικά συμφέροντα στο έπακρο και με βασική προϋπόθεση την εγκαθίδρυση της εργοδοτικής ασυδοσίας ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση των μέγιστων κερδών που προκύπτουν από την αφαίμαξη του ιδρώτα των εργαζομένων. Λόγος για τον οποίο, ενάμιση μήνα μετά από την εκλογή του, ο πρόεδρος της ΕΝΕΔ με άρθρο του σε ηλεκτρονική εφημερίδα στην οποία είναι μέτοχος μαζί με εφοπλιστές, προειδοποιεί ότι η πρόθεση επιβολής φόρου στις online διαφημίσεις θα οδηγήσει τους μιντιάρχες των ηλεκτρονικών μέσων σε απολύσεις εργαζομένων. Βάζοντας ωμά και εκβιαστικά τους εργαζόμενους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των αφεντικών με το κράτος.

Εχοντας τη βεβαιότητα ότι οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης (η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι στα sites πρέπει να αμείβονται ως συντάκτες είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα), στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας αναχώματα και χτίζοντας τις δικές μας αντιστάσεις. Και έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περάσει πάνω από την περαιτέρω υποτίμησή μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Ομίλου 24, καταγγέλοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, όσο και τις συνθήκες των σύγχρονων κάτεργων που επικρατούν στις μιντιακές διαδικτυακές επιχειρήσεις που απαρτίζουν την ΕΝΕΔ, και που υπερασπίζεται ως πρόεδρος ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μάρης.

Είναι καιρός όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι σε sites και διαδικτυακά μέσα,- το φτηνό εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο, ευέλικτο και υποτιμημένο, απαξιωμένο από τα καθεστωτικά σωματεία- να οργανωθούμε. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να βάλουμε μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα, με πυξίδα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη

 Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ 

katalipsiesiea.blogspot.gr

Η τακτική πολλών ηλεκτρονικών μέσων να παραποιούν τα γεγονότα σε σημείο αλλοίωσης της πραγματικότητας δεν είναι μία συνθήκη πρωτόγνωρη στον κλάδο μας. Όταν οι εκδότες, οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι αποφασίσουν να συστρατευθούν με την “πορεία ανάκαμψης της χώρας” θα το κάνουν με κάθε τρόπο και μέσο. Ίσως πιο έντονα και από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Χρησιμοποιούν σαν προμετωπίδα τα sites, τα κανάλια, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις φυλλάδες τους δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν. Μέσα στο οποίο υπάρχει η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η οποία “προσπαθεί να ορθοποδήσει και στην αντίπερα όχθη κάποιοι γραφικοί και επιθετικοί διαδηλωτές (οι οποίοι ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα βαφτίζονται και με το αντίστοιχο πολιτικό πρόσημο) που εμποδίζουν την υπόλοιπη κοινωνία να χαρεί την καθημερινότητα της”. 

Τώρα αν αυτή η καθημερινότητα είναι μία κόλαση για κάποιους αυτό δεν μας αφορά και πάρα πολύ μιας και το εντελώς θολό υποκείμενο του “καταναλωτή”, “πολίτη”, “δημοκράτη”, “Έλληνα” έχει πάντα δίκιο. Ειδικότερα όταν (δηλαδή πάντα) τα συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι ίδια με των αφεντικών. Την εβδομάδα που πέρασε (30 Μαρτίου – 5 Απριλίου) είχαμε δύο πολύ ωραίες ιστορίες να ακούσουμε και να διαβάσουμε.

Στις 31 Μαρτίου ξεκίνησε η δίκη των ιδιοκτητών της αλυσίδας αρτοποιείων “Χωριάτικο” οι οποίοι κατηγορούνται για σύναψη εγκληματικής οργάνωσης, μαστροπεία, και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τα δύο αδέρφια χρησιμοποιούσαν τους φούρνους ως βιτρίνα για να μπορούν εύκολα να διακινούν γυναίκες από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες ανάγκαζαν να εκδίδονται στα μαγαζιά ιδιοκτησίας τους “Αλκατράζ” και “Star” (εάν ανατρέξει κάποιος/α στο διαδίκτυο ή στις εφημερίδες θα βρει πλήθος δημοσιευμάτων για την συγκεκριμένη υπόθεση). Μία ιστορία που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω με αρκετές παρεμβάσεις και δράσεις να έχουν πραγματοποιηθεί στις αλυσίδες καταστημάτων τους, οι οποίες αναδείκνυαν το ζήτημα και πολλές φορές οι συμμετέχοντες σε αυτές ήρθαν αντιμέτωποι με τραμπούκους εργαζόμενους, τσιράκια των καθικιών που είχαν για αφεντικά. Τα εν λόγω αφεντικά μάλιστα ως υπερασπιστική γραμμή στο δικαστήριο ακολούθησαν την εξής: “Όλα έγιναν γιατί αγάπησα”, “Ο ντόρος είναι προϊόν των ανταγωνιστικών σε μας, επιχειρήσεων, αρτοσκευασμάτων και ειδών ζαχαροπλαστικής”… 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν την Τετάρτη 1/4, ο “μεγαλύτερος αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός στη χώρα” έκανε ένα ξέπλυμα πρώτης τάξεως στους δύο ελληναράδες (και τη συμμορία που είχαν φτιάξει) οι οποίοι έζησαν το Greek dream στο έπακρο: νύχτα, εκμετάλλευση γυναικών, ναρκωτικά, ξέπλυμα εκατομμυρίων, γούστα για λίγους και εκλεκτούς. Στην εκπομπή των “κυρίων” Καρπετόπουλου και Πανούτσου στον Sport-fm (γνωστή για το πιο ελεύθερο ύφος της πιάτσας που χρησιμοποιούν, το οποίο βρίθει σεξιστικών υπονοούμενων) παρουσιάστηκε μία εκδοχή της ιστορίας στην οποία οι φούρνοι δημιουργήθηκαν -η καλύτερα επεκτάθηκαν- καθώς πολλές από τις κοπέλες ζήτησαν να εργαστούν εκεί και επειδή τα αφεντικά τις αγαπούσαν, όχι μόνο πραγματοποίησαν την επιθυμία τους αλλά τους επέτρεψαν να γίνουν και επιχειρηματίες (!) και όχι απλές υπάλληλοι. Μέσα από την προσωπική ιστορία ενός φίλου του ενός εκ των δύο δημοσιογράφων οι κολεγιές με μπάτσους, φασίστες και κυκλώματα της νύχτας βαφτίστηκαν ως “μία διαφορετική οπτική πάνω σε μία αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση την οποία παρακολουθούμε. Και φανταστείτε πως οι άνθρωποι αυτοί τώρα κατηγορούνται για μαστροπεία”. 

Το δεύτερο δείγμα προπαγάνδας και ξεπλύματος έλαβε χώρα την Κυριακή 5/4, στην Ερμού κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων που γινόντουσαν στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, από το γνωστό site Newsit.gr. Σαν συνέλευση έχουμε συμμετάσχει έμπρακτα σε αρκετούς απεργιακούς αποκλεισμούς και έχουμε βιώσει την συνθήκη όπου άνθρωποι, οι οποίοι θέτουν εαυτούς στις θολές κατηγορίες που αναφέραμε πρωτύτερα (πολίτες, καταναλωτές, κτλ), να είναι εξαιρετικά επιθετικοί, εριστικοί και εμπρηστικοί απέναντι στους απεργούς αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τους αναφέρουν πως το να ψωνίζεις την Κυριακή είναι ξεφτίλα και ντροπή. Οι απεσταλμένοι των μέσων ως άλλοι εργοδοτικοί κολαούζοι σπεύδουν να παρουσιάσουν βίντεο και μαρτυρίες από “πολύπαθους” καταναλωτές οι οποίοι δέχτηκαν τη μήνη των διαδηλωτών. Το εν λόγω site στην πρώτη του σελίδα άλλαξε τον κεντρικό τίτλο από “Αναρχικοί προπηλακίζουν πολίτες στην Ερμού” σε “Προπηλακισμός μάνας και παιδιού που ήθελε να ψωνίσει στην Ερμού, δείτε το βίντεο”. Με το βίντεο να δείχνει για λίγα δευτερόλεπτα μία κυρία να ωρύεται γιατί της αφαιρείται το δικαίωμα στην κατανάλωση και τους διαδηλωτές να της επισημαίνουν πως εκείνη με τις υστερίες της τρομάζει το ίδιο το παιδί της. 

Η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένας επίμονος και μαχητικός αγώνας από την συντριπτική πλειοψηφία των μίντια δείχνει και την σημασία που έχει για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του η επέκταση αυτού του μέτρου.Την ίδια μέρα μάλιστα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα έκανε το 2 στα 2 με την κάλυψη των γεγονότων στις Σκουριές και της πορείας ενάντια στα μεταλλεία και την επίθεση που δέχτηκαν οι διαδηλωτές από μεταλλωρύχους και ΜΑΤ. Ακόμα και τώρα την περίοδο της «ελπίδας που έρχεται» βίντεο με ενορχηστρωμένες επιθέσεις εργαζομένων της Ελντοράντο και ανδρών της αστυνομίας κατά των συγκεντρωμένων βαφτίζονται «βίντεο ντοκουμέντο με κουκουλοφόρους και μάχες σώμα με σώμα στις Σκουριές». Συγκεκριμένα μέσα ξεπλένουν με τον τρόπο τους τις κυβερνητικές επιλογές, χρησιμοποιώντας επιθετικότατα άρθρα και ανταποκρίσεις, σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού και κατακερματισμού της -έτσι και αλλιώς- θολωμένης τάξης μας. 

Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε μία ανοίκεια συνθήκη. Η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι ίδιον ανθρώπων που δρουν και ζουν συλλογικά, αντλώντας καθημερινά δύναμη από τον κόσμο του αγώνα. Και επειδή ακριβώς υπάρχουμε μέσα από αυτόν το κώδικά αξιών θα πούμε για άλλη μία φορά πως οποιαδήποτε ρατσιστική, σεξιστική (συν)δήλωση ή χαριεντισμός για μαφιόζους που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, πρέπει να στηλιτεύεται και να τσακίζεται εν τη γενέσει της. Όπως επίσης πως είμαστε εργάτες και απέχουμε γαλαξίες από την συνεργατική λογική των αφεντικών (αριστερών ή δεξιών) του κλάδου η οποία βρίσκει έδαφος σε διάφορους φιλόδοξους “συναδέλφους”. Τα συμφέροντα μας δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ίδια.

Η τακτική πολλών ηλεκτρονικών μέσων να παραποιούν τα γεγονότα σε σημείο αλλοίωσης της πραγματικότητας δεν είναι μία συνθήκη πρωτόγνωρη στον κλάδο μας. Όταν οι εκδότες, οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι αποφασίσουν να συστρατευθούν με την “πορεία ανάκαμψης της χώρας” θα το κάνουν με κάθε τρόπο και μέσο. Ίσως πιο έντονα και από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Χρησιμοποιούν σαν προμετωπίδα τα sites, τα κανάλια, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις φυλλάδες τους δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν. Μέσα στο οποίο υπάρχει η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η οποία “προσπαθεί να ορθοποδήσει και στην αντίπερα όχθη κάποιοι γραφικοί και επιθετικοί διαδηλωτές (οι οποίοι ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα βαφτίζονται και με το αντίστοιχο πολιτικό πρόσημο) που εμποδίζουν την υπόλοιπη κοινωνία να χαρεί την καθημερινότητα της”. 

Τώρα αν αυτή η καθημερινότητα είναι μία κόλαση για κάποιους αυτό δεν μας αφορά και πάρα πολύ μιας και το εντελώς θολό υποκείμενο του “καταναλωτή”, “πολίτη”, “δημοκράτη”, “Έλληνα” έχει πάντα δίκιο. Ειδικότερα όταν (δηλαδή πάντα) τα συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι ίδια με των αφεντικών. Την εβδομάδα που πέρασε (30 Μαρτίου – 5 Απριλίου) είχαμε δύο πολύ ωραίες ιστορίες να ακούσουμε και να διαβάσουμε.

Στις 31 Μαρτίου ξεκίνησε η δίκη των ιδιοκτητών της αλυσίδας αρτοποιείων “Χωριάτικο” οι οποίοι κατηγορούνται για σύναψη εγκληματικής οργάνωσης, μαστροπεία, και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τα δύο αδέρφια χρησιμοποιούσαν τους φούρνους ως βιτρίνα για να μπορούν εύκολα να διακινούν γυναίκες από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες ανάγκαζαν να εκδίδονται στα μαγαζιά ιδιοκτησίας τους “Αλκατράζ” και “Star” (εάν ανατρέξει κάποιος/α στο διαδίκτυο ή στις εφημερίδες θα βρει πλήθος δημοσιευμάτων για την συγκεκριμένη υπόθεση). Μία ιστορία που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω με αρκετές παρεμβάσεις και δράσεις να έχουν πραγματοποιηθεί στις αλυσίδες καταστημάτων τους, οι οποίες αναδείκνυαν το ζήτημα και πολλές φορές οι συμμετέχοντες σε αυτές ήρθαν αντιμέτωποι με τραμπούκους εργαζόμενους, τσιράκια των καθικιών που είχαν για αφεντικά. Τα εν λόγω αφεντικά μάλιστα ως υπερασπιστική γραμμή στο δικαστήριο ακολούθησαν την εξής: “Όλα έγιναν γιατί αγάπησα”, “Ο ντόρος είναι προϊόν των ανταγωνιστικών σε μας, επιχειρήσεων, αρτοσκευασμάτων και ειδών ζαχαροπλαστικής”… 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν την Τετάρτη 1/4, ο “μεγαλύτερος αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός στη χώρα” έκανε ένα ξέπλυμα πρώτης τάξεως στους δύο ελληναράδες (και τη συμμορία που είχαν φτιάξει) οι οποίοι έζησαν το Greek dream στο έπακρο: νύχτα, εκμετάλλευση γυναικών, ναρκωτικά, ξέπλυμα εκατομμυρίων, γούστα για λίγους και εκλεκτούς. Στην εκπομπή των “κυρίων” Καρπετόπουλου και Πανούτσου στον Sport-fm (γνωστή για το πιο ελεύθερο ύφος της πιάτσας που χρησιμοποιούν, το οποίο βρίθει σεξιστικών υπονοούμενων) παρουσιάστηκε μία εκδοχή της ιστορίας στην οποία οι φούρνοι δημιουργήθηκαν -η καλύτερα επεκτάθηκαν- καθώς πολλές από τις κοπέλες ζήτησαν να εργαστούν εκεί και επειδή τα αφεντικά τις αγαπούσαν, όχι μόνο πραγματοποίησαν την επιθυμία τους αλλά τους επέτρεψαν να γίνουν και επιχειρηματίες (!) και όχι απλές υπάλληλοι. Μέσα από την προσωπική ιστορία ενός φίλου του ενός εκ των δύο δημοσιογράφων οι κολεγιές με μπάτσους, φασίστες και κυκλώματα της νύχτας βαφτίστηκαν ως “μία διαφορετική οπτική πάνω σε μία αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση την οποία παρακολουθούμε. Και φανταστείτε πως οι άνθρωποι αυτοί τώρα κατηγορούνται για μαστροπεία”. 

Το δεύτερο δείγμα προπαγάνδας και ξεπλύματος έλαβε χώρα την Κυριακή 5/4, στην Ερμού κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων που γινόντουσαν στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, από το γνωστό site Newsit.gr. Σαν συνέλευση έχουμε συμμετάσχει έμπρακτα σε αρκετούς απεργιακούς αποκλεισμούς και έχουμε βιώσει την συνθήκη όπου άνθρωποι, οι οποίοι θέτουν εαυτούς στις θολές κατηγορίες που αναφέραμε πρωτύτερα (πολίτες, καταναλωτές, κτλ), να είναι εξαιρετικά επιθετικοί, εριστικοί και εμπρηστικοί απέναντι στους απεργούς αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τους αναφέρουν πως το να ψωνίζεις την Κυριακή είναι ξεφτίλα και ντροπή. Οι απεσταλμένοι των μέσων ως άλλοι εργοδοτικοί κολαούζοι σπεύδουν να παρουσιάσουν βίντεο και μαρτυρίες από “πολύπαθους” καταναλωτές οι οποίοι δέχτηκαν τη μήνη των διαδηλωτών. Το εν λόγω site στην πρώτη του σελίδα άλλαξε τον κεντρικό τίτλο από “Αναρχικοί προπηλακίζουν πολίτες στην Ερμού” σε “Προπηλακισμός μάνας και παιδιού που ήθελε να ψωνίσει στην Ερμού, δείτε το βίντεο”. Με το βίντεο να δείχνει για λίγα δευτερόλεπτα μία κυρία να ωρύεται γιατί της αφαιρείται το δικαίωμα στην κατανάλωση και τους διαδηλωτές να της επισημαίνουν πως εκείνη με τις υστερίες της τρομάζει το ίδιο το παιδί της. 

Η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένας επίμονος και μαχητικός αγώνας από την συντριπτική πλειοψηφία των μίντια δείχνει και την σημασία που έχει για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του η επέκταση αυτού του μέτρου.Την ίδια μέρα μάλιστα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα έκανε το 2 στα 2 με την κάλυψη των γεγονότων στις Σκουριές και της πορείας ενάντια στα μεταλλεία και την επίθεση που δέχτηκαν οι διαδηλωτές από μεταλλωρύχους και ΜΑΤ. Ακόμα και τώρα την περίοδο της «ελπίδας που έρχεται» βίντεο με ενορχηστρωμένες επιθέσεις εργαζομένων της Ελντοράντο και ανδρών της αστυνομίας κατά των συγκεντρωμένων βαφτίζονται «βίντεο ντοκουμέντο με κουκουλοφόρους και μάχες σώμα με σώμα στις Σκουριές». Συγκεκριμένα μέσα ξεπλένουν με τον τρόπο τους τις κυβερνητικές επιλογές, χρησιμοποιώντας επιθετικότατα άρθρα και ανταποκρίσεις, σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού και κατακερματισμού της -έτσι και αλλιώς- θολωμένης τάξης μας. 

Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε μία ανοίκεια συνθήκη. Η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι ίδιον ανθρώπων που δρουν και ζουν συλλογικά, αντλώντας καθημερινά δύναμη από τον κόσμο του αγώνα. Και επειδή ακριβώς υπάρχουμε μέσα από αυτόν το κώδικά αξιών θα πούμε για άλλη μία φορά πως οποιαδήποτε ρατσιστική, σεξιστική (συν)δήλωση ή χαριεντισμός για μαφιόζους που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, πρέπει να στηλιτεύεται και να τσακίζεται εν τη γενέσει της. Όπως επίσης πως είμαστε εργάτες και απέχουμε γαλαξίες από την συνεργατική λογική των αφεντικών (αριστερών ή δεξιών) του κλάδου η οποία βρίσκει έδαφος σε διάφορους φιλόδοξους “συναδέλφους”. Τα συμφέροντα μας δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ίδια.

Την αξιοπρέπεια και την αντίσταση στους χώρους εργασίας υπερασπίζονται 4 εργαζόμενοι της εφημερίδας Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομική σύμβαση. Στις 23 Μαρτίου κοινοποιήθηκε στους συναδέλφους από την εργοδοσία, ο ωμός εκβιασμός: ή υπογράφετε ατομική σύμβαση μέχρι την Παρασκευή στις 14:00 ή βρίσκεστε σε υποχρεωτική άδεια και απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης. Σε έναν ευθύ συσχετισμό της μη υπογραφής ατομικών συμβάσεων με τις απολύσεις, ομολογεί κυνικά την εκδικητικότητα έναντι αυτών που συνεπώς υπερασπίστηκαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Αναδημοσιεύουμε τη συνέχεια των γεγονότων από τον Ασύνταχτο Τύπο από τη Θεσσαλονίκη.

 Σε ομηρία παραμένουν οι τέσσερις αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της εφημερίδας «Μακεδονία» που τελούν υπό την απειλή της απόλυσης επειδή αρνούνται να κάνουν εκπτώσεις στην εργασιακή τους αξιοπρέπεια και να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις.
Η αντίδραση για τη μεθόδευση της απόλυσης των «τεσσάρων» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ήταν άμεση τόσο από τους ίδιους όσο και από συναδέλφους τους, απολυμένους και εργαζόμενους από την εφημερίδα και από άλλα Μέσα (μεταξύ αυτών και από την Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3).

Πολλοί από αυτούς, το μεσημέρι της Τρίτης 24 Μαρτίου, βρέθηκαν μαζί με τους «τέσσερις» στο κτίριο της ΕΣΗΕΜ-Θ προκειμένου να δρομολογήσουν άμεσα τη δυνατότητα συνδικαλιστικής και νομικής άμυνας απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα και τα τελεσίγραφα. Υπενθυμίζεται ότι στο αρχικό «χαρτί» της προειδοποίησης απόλυσης που επιδόθηκε με δικαστικό κλητήρα στους 4, περιλαμβάνεται εγγράφως η σαφής απειλή-εκβιασμός: Ή υπογράφετε ατομική σύμβαση έως τις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής, ή… απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης.
Παρόντα για τη διαβούλευση με την ομάδα των δημοσιογράφων και των συμπαραστατών τους ήταν μόνο 2 μέλη του προεδρείου του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ. Η πανελλαδικώς πλέον γνωστή για την… «καρτερικότητά» της προεδρική συνδικαλιστική ομάδα της ΕΣΗΕΜ-Θ αν και δεν ήταν σε πλήρη… ανάπτυξη, αποφάνθηκε ότι η «προειδοποίηση απόλυσης» δεν αποτελεί «απόλυση» και γι’ αυτό έριξε και πάλι το μπαλάκι στους εργαζόμενους σαν να μην επρόκειτο για την έδρα ενός συνδικαλιστικού Σωματείου που οφείλει να εκδίδει χωρίς χρονοτριβή, άμεσα, ανακοίνωση στήριξης των απειλούμενων με απόλυση εργαζομένων μελών της, ανάληψης πρωτοβουλίας αγωνιστικών κινητοποιήσεων και καταδίκης της χυδαίας εκβιαστικής-εργοδοτικής πρακτικής. Τις μεθοδεύσεις αυτές κατήγγειλλε άμεσα από την πρώτη στιγμή η συνδικαλιστική παράταξη της ΕΣΗΕΜ-Θ, «Μέτωπο Αγώνα Δημοσιογράφων» (που εκπροσωπείται στο ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ με τρία εκλεγμένα μέλη της). Τελικά, παρόντων των «τεσσάρων» και των αλληλέγγυων συναδέλφων τους, σε επιτόπια τηλεφωνική επικοινωνία ενός μέλους της διοίκησης της ΕΣΗΕΜ-Θ με την εκπρόσωπο της εργοδοσίας, αποσπάστηκε η δέσμευση της τελευταίας για πραγματοποίηση την προσεχή Δευτέρα συνάντησης με την παρουσία και του διευθυντή της εφημερίδας (όπως απαίτησε η εκπρόσωπος της εργοδοσίας) με τους υπό απόλυση εργαζόμενους.
Αποσπάστηκε παράλληλα η προφορική υπόσχεση ότι δεν θα ισχύσει έως τότε (τη Δευτέρα) η χορήγηση αναγκαστικής άδειας που, βάσει της έγγραφης ειδοποίησης απόλυσης, θα ίσχυε από σήμερα 24 Μαρτίου. Άρα οι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν κανονικά στις δουλειές τους μέχρι τουλάχιστον την προσεχή Δευτέρα… Έως τότε οι «τέσσερις» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ παραμένουν σε ομηρία. Το ενθαρρυντικό όμως είναι ότι και οι εργαζόμενοι δεν προτίθενται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Παραμένουν σε επαγρύπνηση με την πολύτιμη αλληλέγγυα αρωγή μεγάλου μέρους των συναδέλφων τους στη Θεσσαλονίκη που είναι αποφασισμένοι να αποκρούσουν τη νέα εργοδοτική αυθαιρεσία και το κλίμα τρομοκρατίας και εκβιασμών που επιχειρεί να περάσει το εκδοτικό κατεστημένο στο «παρα πέντε» της κατάθεσης του ν/σ για τις ΣΣΕ.
Ήδη η είδηση των νέων μεθοδεύσεων της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ έχει δημοσιευτεί σε δεκάδες ιστοσελίδες, έχουν ενημερωθεί οικεία σωματεία καθώς και η ΠΟΕΣΥ και αναμένουν το πράσινο φως για την έναρξη πλατιάς δημοσιοποίησης και κινητοποίησης για το θέμα που φαίνεται πως ξεφεύγει πλέον από τα πρόσωπα των «τεσσάρων» αφού αφορά τον πυρήνα της δυνατότητας της Συλλογικής Διαπραγμάτευσης των εργαζομένων της χώρας.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη μάχη της αξιοπρέπειας απέναντι στην ακόρεστη δίψα του εκδοτικού κατεστημένου για περισσότερα κέρδη με το λιγότερο δυνατό κόστος με άμεση επίπτωση και στην ποιότητα των ίδιων των «φύλλων» που σημειώνουν συνεχή πτωτική πορεία λόγω ακριβώς αυτών των πολιτικών.
Το μήνυμα προς την εργοδοτική εξουσία είναι ένα: Να πάρει πίσω τις απειλές και τους εκβιασμούς, να πάρει πίσω τις προαναγγελθείσες απολύσεις, να πάψει να καλλιεργεί κλίμα τεχνητής πόλωσης ανάμεσα στους εργαζόμενους, να είναι συνεπής στις μισθοδοτικές της υποχρεώσεις, να ενισχύσει αντί να «αποψιλώνει» συστηματικά το έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό από το εκδοτικό συγκρότημα που αποβαίνει τελικά σε βάρος της ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού.

Την αξιοπρέπεια και την αντίσταση στους χώρους εργασίας υπερασπίζονται 4 εργαζόμενοι της εφημερίδας Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομική σύμβαση. Στις 23 Μαρτίου κοινοποιήθηκε στους συναδέλφους από την εργοδοσία, ο ωμός εκβιασμός: ή υπογράφετε ατομική σύμβαση μέχρι την Παρασκευή στις 14:00 ή βρίσκεστε σε υποχρεωτική άδεια και απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης. Σε έναν ευθύ συσχετισμό της μη υπογραφής ατομικών συμβάσεων με τις απολύσεις, ομολογεί κυνικά την εκδικητικότητα έναντι αυτών που συνεπώς υπερασπίστηκαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Αναδημοσιεύουμε τη συνέχεια των γεγονότων από τον Ασύνταχτο Τύπο από τη Θεσσαλονίκη.

 Σε ομηρία παραμένουν οι τέσσερις αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της εφημερίδας «Μακεδονία» που τελούν υπό την απειλή της απόλυσης επειδή αρνούνται να κάνουν εκπτώσεις στην εργασιακή τους αξιοπρέπεια και να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις.
Η αντίδραση για τη μεθόδευση της απόλυσης των «τεσσάρων» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ήταν άμεση τόσο από τους ίδιους όσο και από συναδέλφους τους, απολυμένους και εργαζόμενους από την εφημερίδα και από άλλα Μέσα (μεταξύ αυτών και από την Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3).

Πολλοί από αυτούς, το μεσημέρι της Τρίτης 24 Μαρτίου, βρέθηκαν μαζί με τους «τέσσερις» στο κτίριο της ΕΣΗΕΜ-Θ προκειμένου να δρομολογήσουν άμεσα τη δυνατότητα συνδικαλιστικής και νομικής άμυνας απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα και τα τελεσίγραφα. Υπενθυμίζεται ότι στο αρχικό «χαρτί» της προειδοποίησης απόλυσης που επιδόθηκε με δικαστικό κλητήρα στους 4, περιλαμβάνεται εγγράφως η σαφής απειλή-εκβιασμός: Ή υπογράφετε ατομική σύμβαση έως τις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής, ή… απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης.
Παρόντα για τη διαβούλευση με την ομάδα των δημοσιογράφων και των συμπαραστατών τους ήταν μόνο 2 μέλη του προεδρείου του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ. Η πανελλαδικώς πλέον γνωστή για την… «καρτερικότητά» της προεδρική συνδικαλιστική ομάδα της ΕΣΗΕΜ-Θ αν και δεν ήταν σε πλήρη… ανάπτυξη, αποφάνθηκε ότι η «προειδοποίηση απόλυσης» δεν αποτελεί «απόλυση» και γι’ αυτό έριξε και πάλι το μπαλάκι στους εργαζόμενους σαν να μην επρόκειτο για την έδρα ενός συνδικαλιστικού Σωματείου που οφείλει να εκδίδει χωρίς χρονοτριβή, άμεσα, ανακοίνωση στήριξης των απειλούμενων με απόλυση εργαζομένων μελών της, ανάληψης πρωτοβουλίας αγωνιστικών κινητοποιήσεων και καταδίκης της χυδαίας εκβιαστικής-εργοδοτικής πρακτικής. Τις μεθοδεύσεις αυτές κατήγγειλλε άμεσα από την πρώτη στιγμή η συνδικαλιστική παράταξη της ΕΣΗΕΜ-Θ, «Μέτωπο Αγώνα Δημοσιογράφων» (που εκπροσωπείται στο ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ με τρία εκλεγμένα μέλη της). Τελικά, παρόντων των «τεσσάρων» και των αλληλέγγυων συναδέλφων τους, σε επιτόπια τηλεφωνική επικοινωνία ενός μέλους της διοίκησης της ΕΣΗΕΜ-Θ με την εκπρόσωπο της εργοδοσίας, αποσπάστηκε η δέσμευση της τελευταίας για πραγματοποίηση την προσεχή Δευτέρα συνάντησης με την παρουσία και του διευθυντή της εφημερίδας (όπως απαίτησε η εκπρόσωπος της εργοδοσίας) με τους υπό απόλυση εργαζόμενους.
Αποσπάστηκε παράλληλα η προφορική υπόσχεση ότι δεν θα ισχύσει έως τότε (τη Δευτέρα) η χορήγηση αναγκαστικής άδειας που, βάσει της έγγραφης ειδοποίησης απόλυσης, θα ίσχυε από σήμερα 24 Μαρτίου. Άρα οι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν κανονικά στις δουλειές τους μέχρι τουλάχιστον την προσεχή Δευτέρα… Έως τότε οι «τέσσερις» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ παραμένουν σε ομηρία. Το ενθαρρυντικό όμως είναι ότι και οι εργαζόμενοι δεν προτίθενται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Παραμένουν σε επαγρύπνηση με την πολύτιμη αλληλέγγυα αρωγή μεγάλου μέρους των συναδέλφων τους στη Θεσσαλονίκη που είναι αποφασισμένοι να αποκρούσουν τη νέα εργοδοτική αυθαιρεσία και το κλίμα τρομοκρατίας και εκβιασμών που επιχειρεί να περάσει το εκδοτικό κατεστημένο στο «παρα πέντε» της κατάθεσης του ν/σ για τις ΣΣΕ.
Ήδη η είδηση των νέων μεθοδεύσεων της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ έχει δημοσιευτεί σε δεκάδες ιστοσελίδες, έχουν ενημερωθεί οικεία σωματεία καθώς και η ΠΟΕΣΥ και αναμένουν το πράσινο φως για την έναρξη πλατιάς δημοσιοποίησης και κινητοποίησης για το θέμα που φαίνεται πως ξεφεύγει πλέον από τα πρόσωπα των «τεσσάρων» αφού αφορά τον πυρήνα της δυνατότητας της Συλλογικής Διαπραγμάτευσης των εργαζομένων της χώρας.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη μάχη της αξιοπρέπειας απέναντι στην ακόρεστη δίψα του εκδοτικού κατεστημένου για περισσότερα κέρδη με το λιγότερο δυνατό κόστος με άμεση επίπτωση και στην ποιότητα των ίδιων των «φύλλων» που σημειώνουν συνεχή πτωτική πορεία λόγω ακριβώς αυτών των πολιτικών.
Το μήνυμα προς την εργοδοτική εξουσία είναι ένα: Να πάρει πίσω τις απειλές και τους εκβιασμούς, να πάρει πίσω τις προαναγγελθείσες απολύσεις, να πάψει να καλλιεργεί κλίμα τεχνητής πόλωσης ανάμεσα στους εργαζόμενους, να είναι συνεπής στις μισθοδοτικές της υποχρεώσεις, να ενισχύσει αντί να «αποψιλώνει» συστηματικά το έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό από το εκδοτικό συγκρότημα που αποβαίνει τελικά σε βάρος της ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού.

Η διοργάνωση μιας φανταχτερής και γυαλιστερής φιέστας κρύβει σχεδόν πάντα, εκτός από τη βρωμιά, ένα σωρό σκοπιμοτήτων. Την εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί, φυσικά, και αυτή που διοργανώνει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για τα 100 χρόνια ύπαρξης του σωματείου με τα εγκαίνια σχετικής έκθεσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για να γίνει κατανοητή η προκλητικότητα ενός τέτοιου εορτασμού και μιας τέτοιας εκδήλωσης, που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους καρεκλοκένταυρους διοικούντες του σωματείου και διόλου τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, πόσο μάλλον τους περισσότερους από τους μισούς που είναι άνεργοι, αρκεί μια μικρή «διείσδυση»  σε αυτό καθαυτό το σωματείο.

Τι είναι λοιπόν η ΕΣΗΕΑ; Όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, πρόκειται για ένα σωματείο στο οποίο την απόλυτη εξουσία την κατέχουν τα εναλλασσόμενα -πρωτίστως δεξιά και δευτερευόντως αριστερά- Διοικητικά Συμβούλια. Έχοντας την αλαζονεία  να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή να επιβάλουν αποφάσεις για άσφαιρες απεργίες, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια.

Σε ολόκληρη την ιστορία του σωματείου  μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν πάντα ένα υψηλό σκαλοπάτι για μια θέση σε ένα υπουργικό, άντε βουλευτικό θώκο. Τα τελευταία χρόνια πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου των δημοσιογράφων στη χώρα ήταν  επί 3 συνεχόμενες διετίες ο Πάνος Σόμπολος, ένας αστυνομικός συντάκτης. Τα ίδια χρόνια που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλες τις διαδηλώσεις το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σήμερα η Ένωση έχει και πάλι πρόεδρο προερχόμενη από τη Δεξιά παράταξη και το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, Μαρία Αντωνιάδου. Λόγος για τον οποίο το σωματείο μπορεί να περηφανεύεται για τις άψογες σχέσεις του με την Εκκλησία, από την οποία ελεούνται και μερικοί άνεργοι συνάδελφοι με κάποιες κούτες τροφίμων, μέσω εκκλησιαστικής ΜΚΟ.

Τα σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε ξεδιάντροπα τη διοργάνωση αυτής της φιέστας μη ζητώντας την άποψη των μελών του, προφανώς θεωρεί ότι δεν έχει περάσει στα κιτάπια της Ιστορίας το γεγονός ότι η ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης -της τότε Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (ΕΣΑΕ)- υπογράφηκε από κάποιους λίγους συναδέλφους το 1914, έπειτα από το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του, καθώς εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν άποροι. Εκατό χρόνια μετά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι και πάλι άποροι ή στα όρια της φτώχειας. Με την απόλυτη ευθύνη του σημερινού ΔΣ και όλων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον 6^ο όροφο της ΕΣΗΕΑ, δεξιών και αριστερών ανεξαιρέτως, οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν με μισθούς πείνας και σε συνθήκες εργασιακών κάτεργων.

Πάγια αιτήματα της Ένωσης από την ίδρυσή της ήταν η περίθαλψη, η ασφάλιση, η πρόνοια, η κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και η αλληλοβοήθεια των μελών της, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στο ιστορικό του ίδιου του  σωματείου. Εκατό χρόνια διαδρομής, λοιπόν, και σήμερα τα ίδια αιτήματα παραμένουν εξίσου…  πάγια. Με τα ΔΣ να περνούν το ένα μετά το άλλο, στεκούμενα σθεναρά αντίθετα και υπονομευτικά απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων του κλάδου και επιδιώκοντας ουσιαστικά την εργασιακή ειρήνη, όταν στο ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά οι εργοδότες, έχοντας αποκομίσει τεράστια κέρδη μέσα από παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κήρυσσαν ιερό για τα συμφέροντά τους πόλεμο.

Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ υποδεικνύει ότι υπήρχε ανέκαθεν μια εμμονή των ΔΣ στο να παραμείνει ένα κλειστό σωματείο για λίγους αποκλείοντας από αυτό τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ετσι, περίπου 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του σωματείου (το 1935),οι μη εγγεγραμμένοι σε αυτό δημοσιογράφοι ήταν αριθμητικά περίπου όσοι και τα εγγεγραμμένα μέλη του. Λόγος για τον οποίο δέκα χρόνια μετά (1945) συντάκτες ημερήσιων εφημερίδων  που δεν εγγράφονταν από την ΕΣΗΕΑ ίδρυσαν την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (ΕΣΑΤ). Εκατό χρόνια μετά, το σωματείο παραμένει κλειστό, επιμένοντας να μην αναγνωρίζει ως μέλη τα 2/3 των συναδέλφων, επιμένοντας σε ένα πεπαλαιωμένο καταστατικό και μη αναγνωρίζοντας τη γέννηση και ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, των νέων σκλαβοπάζαρων του κλάδου, ούτε φυσικά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντ’ αυτού,  το σημερινό ΔΣ,  σε μια μοναδική πρωτοτυπία για τα συνδικαλιστικά χρονικά,  καταρτίζει ανεπιτυχώς «Μητρώο δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» εμπαίζοντας για άλλη μια φορά τους ακάλυπτους σε πολλαπλά επίπεδα συναδέλφους στα sites, την ίδια στιγμή που ανέχεται ως μέλη της ΕΣΗΕΑ διευθυντές και κάθε λογής “σκυλιά” της εργοδοσίας.

Βέβαια, η ΕΣΗΕΑ δεν ήταν πάντα ένα γραφειοκρατικό και  παραδομένο στα αφεντικά σωματείο. Εντούτοις, η αγωνιστικότητά της εξαντλείται στο μακρινό πλέον παρελθόν, σχεδόν 40 χρόνια πίσω. Με τη μαχητική, ανυποχώρητη  απεργία των δημοσιογράφων το 1975 για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που λύγισε τελικά τους εκδότες που αναγκάστηκαν να δεχτούν 30% αυξήσεις στους τότε πενιχρούς μισθούς. Στα χρόνια της τρόικας ούτε η κατάργηση των ΣΣΕ , ούτε η επαναφορά των πενιχρών μισθών, ούτε οι συνθήκες γαλέρας, που έχουν επιβληθεί εκβιαστικά και εξαναγκαστικά, αποτελούν λόγους  για τα τελευταία ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ώστε να προχωρήσουν στην κήρυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. ΟΙ χιλιάδες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μαύρη εργασία, ακόμη και το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν λόγους για τα μέλη των ΔΣ  του σωματείου για την κήρυξη διεκδικητικών και άρα, επίμονων κινητοποιήσεων στον κλάδο.

Στα χρόνια της τρόικας, τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεχίζουν να προσπερνούν την επίθεση που δέχεται ολόκληρη η εργατική τάξη επιμένοντας να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους από αυτήν, κηρύσσοντας απεργίες ξεχωριστά  στο όνομα της (πλαστής) ανάγκης της ενημέρωσης. Όταν μεγαλοδημοσιογράφοι και ξεπουλημένοι «συνάδελφοι» (από τις όποιες αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχουν απομείνει) γίνονται τα φερέφωνα της τρόϊκας και, με αξιοθαύμαστη ευκολία, της εκάστοτε εξουσίας. Παραπληροφορώντας, λασπολογώντας και προβοκάροντας συστηματικά τις εργατικές διεκδικήσεις  και τις «φωνές» αντίστασης ενάντια στην άγρια καταστολή και τη σαπίλα της εξουσίας. Ζητήματα τα οποία οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ δε γνωρίζουν, δε βλέπουν και δεν ακούν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε, όταν η αποκαλουμένη «κίτρινη δημοσιογραφία» ήταν ανέκαθεν  μοχλός πίεσης γι’ αυτούς, προκειμένου τα ΜΜΕ (σε ένα ανάμικτο, κατά τα λοιπά, «μίξερ» ρόλων που περιλαμβάνει παραδόξως εκδότες και εργαζόμενους μαζί) να μπορέσουν να διατηρήσουν τη θέση τους ως «τέταρτη εξουσία» και σε κάποιες χρονικές περιόδους να την αναβαθμίσουν -κατά τα λοιπά, όπως και οι προηγούμενες τρεις εξουσίες , πάντα για τον ίδιο κοινό σκοπό, την… εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Για όλους  αυτούς τους λόγους -και για ακόμη άλλους τόσους- τα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθίστανται προσβλητικά για την κατάσταση που έχει περιπέσει ο κλάδος. Πέρα από την ανέλιξη των συνδικαλιστικών παραγόντων που αποσκοπούν να ωφεληθούν προσωπικά από αυτή τη διοργάνωση και πέρα από την ξευτίλα του γεγονότος ότι στα εγκαίνια της έκθεσης την Κυριακή θα γίνει και βράβευση τριών πρώην  αριστερών πρόεδρων της ΕΣΗΕΑ, (Μανωλάκος, Κιάος, Τρίμης), προσβάλλεται  η ίδια μας η ταξική νοημοσύνη. Και, πέρα από τα όποια «πολιτικά» παιχνίδια κρύβονται πίσω από αυτή την αδιευκρίνιστου κόστους φιέστα, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι το πώς θα την κρίνει η βάση των άνεργων και εργαζομένων στον κλάδο.  Μπροστά στην έπαρση που τους διακατέχει, οι μετέχοντες στο σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει.

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Η διοργάνωση μιας φανταχτερής και γυαλιστερής φιέστας κρύβει σχεδόν πάντα, εκτός από τη βρωμιά, ένα σωρό σκοπιμοτήτων. Την εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί, φυσικά, και αυτή που διοργανώνει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για τα 100 χρόνια ύπαρξης του σωματείου με τα εγκαίνια σχετικής έκθεσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για να γίνει κατανοητή η προκλητικότητα ενός τέτοιου εορτασμού και μιας τέτοιας εκδήλωσης, που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους καρεκλοκένταυρους διοικούντες του σωματείου και διόλου τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, πόσο μάλλον τους περισσότερους από τους μισούς που είναι άνεργοι, αρκεί μια μικρή «διείσδυση»  σε αυτό καθαυτό το σωματείο.

Τι είναι λοιπόν η ΕΣΗΕΑ; Όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, πρόκειται για ένα σωματείο στο οποίο την απόλυτη εξουσία την κατέχουν τα εναλλασσόμενα -πρωτίστως δεξιά και δευτερευόντως αριστερά- Διοικητικά Συμβούλια. Έχοντας την αλαζονεία  να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή να επιβάλουν αποφάσεις για άσφαιρες απεργίες, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια.

Σε ολόκληρη την ιστορία του σωματείου  μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν πάντα ένα υψηλό σκαλοπάτι για μια θέση σε ένα υπουργικό, άντε βουλευτικό θώκο. Τα τελευταία χρόνια πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου των δημοσιογράφων στη χώρα ήταν  επί 3 συνεχόμενες διετίες ο Πάνος Σόμπολος, ένας αστυνομικός συντάκτης. Τα ίδια χρόνια που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλες τις διαδηλώσεις το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σήμερα η Ένωση έχει και πάλι πρόεδρο προερχόμενη από τη Δεξιά παράταξη και το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, Μαρία Αντωνιάδου. Λόγος για τον οποίο το σωματείο μπορεί να περηφανεύεται για τις άψογες σχέσεις του με την Εκκλησία, από την οποία ελεούνται και μερικοί άνεργοι συνάδελφοι με κάποιες κούτες τροφίμων, μέσω εκκλησιαστικής ΜΚΟ.

Τα σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε ξεδιάντροπα τη διοργάνωση αυτής της φιέστας μη ζητώντας την άποψη των μελών του, προφανώς θεωρεί ότι δεν έχει περάσει στα κιτάπια της Ιστορίας το γεγονός ότι η ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης -της τότε Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (ΕΣΑΕ)- υπογράφηκε από κάποιους λίγους συναδέλφους το 1914, έπειτα από το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του, καθώς εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν άποροι. Εκατό χρόνια μετά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι και πάλι άποροι ή στα όρια της φτώχειας. Με την απόλυτη ευθύνη του σημερινού ΔΣ και όλων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον 6^ο όροφο της ΕΣΗΕΑ, δεξιών και αριστερών ανεξαιρέτως, οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν με μισθούς πείνας και σε συνθήκες εργασιακών κάτεργων.

Πάγια αιτήματα της Ένωσης από την ίδρυσή της ήταν η περίθαλψη, η ασφάλιση, η πρόνοια, η κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και η αλληλοβοήθεια των μελών της, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στο ιστορικό του ίδιου του  σωματείου. Εκατό χρόνια διαδρομής, λοιπόν, και σήμερα τα ίδια αιτήματα παραμένουν εξίσου…  πάγια. Με τα ΔΣ να περνούν το ένα μετά το άλλο, στεκούμενα σθεναρά αντίθετα και υπονομευτικά απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων του κλάδου και επιδιώκοντας ουσιαστικά την εργασιακή ειρήνη, όταν στο ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά οι εργοδότες, έχοντας αποκομίσει τεράστια κέρδη μέσα από παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κήρυσσαν ιερό για τα συμφέροντά τους πόλεμο.

Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ υποδεικνύει ότι υπήρχε ανέκαθεν μια εμμονή των ΔΣ στο να παραμείνει ένα κλειστό σωματείο για λίγους αποκλείοντας από αυτό τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ετσι, περίπου 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του σωματείου (το 1935),οι μη εγγεγραμμένοι σε αυτό δημοσιογράφοι ήταν αριθμητικά περίπου όσοι και τα εγγεγραμμένα μέλη του. Λόγος για τον οποίο δέκα χρόνια μετά (1945) συντάκτες ημερήσιων εφημερίδων  που δεν εγγράφονταν από την ΕΣΗΕΑ ίδρυσαν την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (ΕΣΑΤ). Εκατό χρόνια μετά, το σωματείο παραμένει κλειστό, επιμένοντας να μην αναγνωρίζει ως μέλη τα 2/3 των συναδέλφων, επιμένοντας σε ένα πεπαλαιωμένο καταστατικό και μη αναγνωρίζοντας τη γέννηση και ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, των νέων σκλαβοπάζαρων του κλάδου, ούτε φυσικά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντ’ αυτού,  το σημερινό ΔΣ,  σε μια μοναδική πρωτοτυπία για τα συνδικαλιστικά χρονικά,  καταρτίζει ανεπιτυχώς «Μητρώο δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» εμπαίζοντας για άλλη μια φορά τους ακάλυπτους σε πολλαπλά επίπεδα συναδέλφους στα sites, την ίδια στιγμή που ανέχεται ως μέλη της ΕΣΗΕΑ διευθυντές και κάθε λογής “σκυλιά” της εργοδοσίας.

Βέβαια, η ΕΣΗΕΑ δεν ήταν πάντα ένα γραφειοκρατικό και  παραδομένο στα αφεντικά σωματείο. Εντούτοις, η αγωνιστικότητά της εξαντλείται στο μακρινό πλέον παρελθόν, σχεδόν 40 χρόνια πίσω. Με τη μαχητική, ανυποχώρητη  απεργία των δημοσιογράφων το 1975 για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που λύγισε τελικά τους εκδότες που αναγκάστηκαν να δεχτούν 30% αυξήσεις στους τότε πενιχρούς μισθούς. Στα χρόνια της τρόικας ούτε η κατάργηση των ΣΣΕ , ούτε η επαναφορά των πενιχρών μισθών, ούτε οι συνθήκες γαλέρας, που έχουν επιβληθεί εκβιαστικά και εξαναγκαστικά, αποτελούν λόγους  για τα τελευταία ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ώστε να προχωρήσουν στην κήρυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. ΟΙ χιλιάδες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μαύρη εργασία, ακόμη και το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν λόγους για τα μέλη των ΔΣ  του σωματείου για την κήρυξη διεκδικητικών και άρα, επίμονων κινητοποιήσεων στον κλάδο.

Στα χρόνια της τρόικας, τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεχίζουν να προσπερνούν την επίθεση που δέχεται ολόκληρη η εργατική τάξη επιμένοντας να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους από αυτήν, κηρύσσοντας απεργίες ξεχωριστά  στο όνομα της (πλαστής) ανάγκης της ενημέρωσης. Όταν μεγαλοδημοσιογράφοι και ξεπουλημένοι «συνάδελφοι» (από τις όποιες αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχουν απομείνει) γίνονται τα φερέφωνα της τρόϊκας και, με αξιοθαύμαστη ευκολία, της εκάστοτε εξουσίας. Παραπληροφορώντας, λασπολογώντας και προβοκάροντας συστηματικά τις εργατικές διεκδικήσεις  και τις «φωνές» αντίστασης ενάντια στην άγρια καταστολή και τη σαπίλα της εξουσίας. Ζητήματα τα οποία οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ δε γνωρίζουν, δε βλέπουν και δεν ακούν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε, όταν η αποκαλουμένη «κίτρινη δημοσιογραφία» ήταν ανέκαθεν  μοχλός πίεσης γι’ αυτούς, προκειμένου τα ΜΜΕ (σε ένα ανάμικτο, κατά τα λοιπά, «μίξερ» ρόλων που περιλαμβάνει παραδόξως εκδότες και εργαζόμενους μαζί) να μπορέσουν να διατηρήσουν τη θέση τους ως «τέταρτη εξουσία» και σε κάποιες χρονικές περιόδους να την αναβαθμίσουν -κατά τα λοιπά, όπως και οι προηγούμενες τρεις εξουσίες , πάντα για τον ίδιο κοινό σκοπό, την… εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Για όλους  αυτούς τους λόγους -και για ακόμη άλλους τόσους- τα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθίστανται προσβλητικά για την κατάσταση που έχει περιπέσει ο κλάδος. Πέρα από την ανέλιξη των συνδικαλιστικών παραγόντων που αποσκοπούν να ωφεληθούν προσωπικά από αυτή τη διοργάνωση και πέρα από την ξευτίλα του γεγονότος ότι στα εγκαίνια της έκθεσης την Κυριακή θα γίνει και βράβευση τριών πρώην  αριστερών πρόεδρων της ΕΣΗΕΑ, (Μανωλάκος, Κιάος, Τρίμης), προσβάλλεται  η ίδια μας η ταξική νοημοσύνη. Και, πέρα από τα όποια «πολιτικά» παιχνίδια κρύβονται πίσω από αυτή την αδιευκρίνιστου κόστους φιέστα, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι το πώς θα την κρίνει η βάση των άνεργων και εργαζομένων στον κλάδο.  Μπροστά στην έπαρση που τους διακατέχει, οι μετέχοντες στο σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει.

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ