Παρέμβαση πραγματοποιείται αυτή την ώρα από τη συνέλευσή μας στην παρουσίαση της Huffington Post, στο Μουσείο της Ακρόπολης, καθώς πολλά έχουν ακουστεί για το πολυδιαφημιζόμενο νέο επιχειρηματικό εγχείρημα στα ΜΜΕ και τα ηχηρά ονόματα που το χρηματοδοτούν, αλλά τίποτα που να αφορά στις εργασιακές συνθήκες που προβλέπονται για τους εργαζόμενους/-ες.
.jpg)
Με την παρουσία υψηλών προσώπων και φυσικά με αυστηρή αστυνόμευση, επιχειρείται για άλλη μια φορά να καλυφθεί πίσω από μια λαμπερή βιτρίνα η εργασιακή επισφάλεια που επιφυλάσσεται για τους συντάκτες/-ριες στις περισσότερες ιστοσελίδες.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται στην παρέμβαση.
Huffington Post: πίσω από τη λάμψη, στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση
Η Huffington Post σε συνεργασία με την γνωστή από τα παλιά για τους ανασφάλιστους εργαζόμενους 24Media, ανοίγει την ελληνική ιστοσελίδα της σε κλίμα πανηγυρικό: φαίνεται πως το θεωρούν σπουδαία αναβάθμιση για τα εγχώρια δημοσιογραφικά πράγματα, αν όχι μεγάλη τιμή για όσους και όσες θα εργαστούν υπό την φωτεινή μαρκίζα του διεθνούς portal. Δεν είναι όμως πάντα όλα τόσο ρόδινα. Αληθεύει άραγε ότι οι εργαζόμενοί στην ελληνική έκδοση της Huffington Post υπογράφουν συμβάσεις για πενθήμερη εργασία, ενώ η συμφωνία που έχουν κάνει μαζί τους off the record αφορά σε 6 μέρες δουλειά την εβδομάδα, χωρίς επιπλέον πληρωμή; Δεν έχει γίνει βέβαια γνωστό πως και πόσο αποτιμούν οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας την εργασία της editorial director Σοφίας Παπαϊωάννου ή του συμβούλου έκδοσης Παύλου Τσίμα, αλλά για τους εργαζόμενους της νεότευκτης γαλέρας ο μισθός θα φτάνει στην καλύτερη περίπτωση αυστηρά τα 700 ευρώ. Δεν έχει γίνει επίσης γνωστό αν οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται τα προβλεπόμενα από το νόμο (υπερωρίες, νυχτερινά και Σαββατοκύριακα) και αν θα ασφαλιστούν ως συντάκτες στα δημοσιογραφικά ταμεία και όχι ως υπάλληλοι γραφείου στο ΙΚΑ. Φαίνεται ότι κάποια από αυτά που δικαιούνται, οι εργαζόμενοι της «βραβευμένης με Pulitzer πρωτοποριακής πλατφόρμας ειδήσεων και ψυχαγωγίας» θα τα πληρώνονται σε λάμψη και αίγλη.
Εκτός βέβαια αν δεν είναι όλα τόσο λαμπερά στα μοντέρνα γραφεία των απανταχού newsrooms που τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά για να προλάβουν τους φρενήρεις ρυθμούς κατανάλωσης της ψηφιακής είδησης. Στην, όχι πια και τόσο νέα, συνθήκη διαδικτυακής ενημέρωσης, όπου τα ψηφιακά μέσα δικτύωσης δίνουν το ρυθμό της εντατικοποιημένης παραγωγής περιεχομένου, οι πληροφοριακοί εργάτες σε γραμμή παραγωγής αντιγράφουν και επικολλούν σε ανελέητες βάρδιες για να μαζέψουν τα κλικ και τις ημερήσιες «μοναδικές επισκέψεις» που θα δώσουν στην ιστοσελίδα δικαίωμα στην διαφημιστική πίτα. Δεν είναι μόνο εξουθενωτική ώστε να μην επιτρέπει τον παραμικρό έλεγχο από τον συντάκτη, πενιχρά αμειβόμενη, μαύρη ή ανασφάλιστη, η εργασιακή συνθήκη των εγχώριων σάιτς, είναι επιπλέον καθοριστική για τον τρόπο της κατασκευής της αλήθειας. Την εποχή του οριοθετημένου διαδικτύου των social media ο διαμοιρασμός και το ατέλειωτο κλικάρισμα είναι αρκετά για να καταστήσουν το ανυπόστατο και ατεκμηρίωτο, αληθινό. Η πληροφορία σαν εμπόρευμα, το διαδίκτυο ελεγχόμενο και ακριβό έστω και αν φαινομενικά δωρεάν, το νέο ψηφιακό Εl-Dorado που στήνεται στις πλάτες των ελαστικών εργαζομένων («Πιστεύουμε πως η ψηφιακή οικονομία ήδη αποτελεί – και θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον ακόμα περισσότερο – έναν από τους βασικούς πυλώνες οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα. Επιθυμούμε να στηρίξουμε ενεργά επενδύσεις προς αυτή τη κατεύθυνση και αναμφισβήτητα η ελληνική Huffington Post συνιστά εξαιρετικό παράδειγμα καινοτόμου επιχειρηματικού εγχειρήματος και έμπρακτη απόδειξη της εξωστρέφειας που πρέπει να έχει η χώρα μας στη νέα εποχή[1]») και η απαξίωση των σωματείων τους, συνθέτουν την εικόνα του μιντιακού παραδείγματος όχι μόνο στην Ελλάδα που εισάγεται στον εργασιακό μεσαίωνα στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», αλλά όπου υπάρχει διαδικτυακή ενημέρωση.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούριο για εμάς που δουλεύουμε σε sites και portals. Η συντριπτικη πλειοψηφια των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό. Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη.
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώ ματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών.
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites, είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα.
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουμε περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες (βλ. http://katalipsiesiea. blogspot.gr/2012/03/sites.html), η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δου λοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για
ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ
• Μισθό συντακτών, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα
• Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νυχτερινές βάρδιες.
• Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Εκτός βέβαια αν δεν είναι όλα τόσο λαμπερά στα μοντέρνα γραφεία των απανταχού newsrooms που τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά για να προλάβουν τους φρενήρεις ρυθμούς κατανάλωσης της ψηφιακής είδησης. Στην, όχι πια και τόσο νέα, συνθήκη διαδικτυακής ενημέρωσης, όπου τα ψηφιακά μέσα δικτύωσης δίνουν το ρυθμό της εντατικοποιημένης παραγωγής περιεχομένου, οι πληροφοριακοί εργάτες σε γραμμή παραγωγής αντιγράφουν και επικολλούν σε ανελέητες βάρδιες για να μαζέψουν τα κλικ και τις ημερήσιες «μοναδικές επισκέψεις» που θα δώσουν στην ιστοσελίδα δικαίωμα στην διαφημιστική πίτα. Δεν είναι μόνο εξουθενωτική ώστε να μην επιτρέπει τον παραμικρό έλεγχο από τον συντάκτη, πενιχρά αμειβόμενη, μαύρη ή ανασφάλιστη, η εργασιακή συνθήκη των εγχώριων σάιτς, είναι επιπλέον καθοριστική για τον τρόπο της κατασκευής της αλήθειας. Την εποχή του οριοθετημένου διαδικτύου των social media ο διαμοιρασμός και το ατέλειωτο κλικάρισμα είναι αρκετά για να καταστήσουν το ανυπόστατο και ατεκμηρίωτο, αληθινό. Η πληροφορία σαν εμπόρευμα, το διαδίκτυο ελεγχόμενο και ακριβό έστω και αν φαινομενικά δωρεάν, το νέο ψηφιακό Εl-Dorado που στήνεται στις πλάτες των ελαστικών εργαζομένων («Πιστεύουμε πως η ψηφιακή οικονομία ήδη αποτελεί – και θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον ακόμα περισσότερο – έναν από τους βασικούς πυλώνες οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα. Επιθυμούμε να στηρίξουμε ενεργά επενδύσεις προς αυτή τη κατεύθυνση και αναμφισβήτητα η ελληνική Huffington Post συνιστά εξαιρετικό παράδειγμα καινοτόμου επιχειρηματικού εγχειρήματος και έμπρακτη απόδειξη της εξωστρέφειας που πρέπει να έχει η χώρα μας στη νέα εποχή[1]») και η απαξίωση των σωματείων τους, συνθέτουν την εικόνα του μιντιακού παραδείγματος όχι μόνο στην Ελλάδα που εισάγεται στον εργασιακό μεσαίωνα στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», αλλά όπου υπάρχει διαδικτυακή ενημέρωση.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούριο για εμάς που δουλεύουμε σε sites και portals. Η συντριπτικη πλειοψηφια των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό. Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη.
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώ ματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών.
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites, είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα.
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουμε περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες (βλ. http://katalipsiesiea. blogspot.gr/2012/03/sites.html), η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δου λοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για
ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ
• Μισθό συντακτών, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα
• Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νυχτερινές βάρδιες.
• Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
[1] Κοινή δήλωση των συντελεστών της ελληνικής έκδοσης της Huffington Post, Μαριάννας Λάτση, Πέτρου Παππά, Ευγενίας Χανδρή και Δημήτρη Μάρη.
