Category: εργαζόμενοι

Πρόσφατα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα νέα σχέδιά της για το ασφαλιστικό, χρησιμοποιώντας τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν χρόνια τώρα και οι προηγούμενες κυβερνήσεις περί «βιωσιμότητας», «δικαιοσύνης» κλπ., νομιμοποιώντας όλους τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους και κοροϊδεύοντας ανοιχτά τους εργαζόμενους.

Ως αυτοαπασχολούμενοι, οι μεταφραστές-επιμελητές-διορθωτές καλούμαστε να πληρώνουμε το 20% των καθαρών εισοδημάτων μας για τη σύνταξη, συν το 6,95% για την υγεία. Στην ουσία, αυτό σημαίνει συντάξεις πείνας (στα βαθιά γεράματα, μετά τις συνεχείς αυξήσεις των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης) για την τεράστια πλειονότητα των συναδέλφων, που δουλεύουμε «ευέλικτα», χωρίς σταθερή δουλειά και με ατέλειωτες ώρες εργασίας αλλά ελάχιστες αμοιβές. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το επιχείρημα της μείωσης εισφορών για ορισμένους αυτοαπασχολούμενους ως απόδειξη «κοινωνικής δικαιοσύνης», αποκρύπτοντας βέβαια το γεγονός ότι στην περίπτωση αυτή ο ασφαλισμένος από τη μια θα πάρει κατά πολύ μειωμένη σύνταξη και από την άλλη θα χάσει τις αυξημένες εισφορές που πλήρωνε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι εισφορές αυτές, μαζί με την έλλειψη παροχών υγείας, τη δυσβάσταχτη φορολογία από το πρώτο ευρώ, την εισφορά αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος, τα χαράτσια κλπ. θα οδηγήσουν στον αφανισμό και θα φτωχοποιήσουν ακόμη περισσότερο χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση διαλύει τελείως τον όποιο αναδιανεμητικό χαρακτήρα της ασφάλισης, μετατρέποντάς τη σε ατομική υπόθεση του ασφαλισμένου και αφήνοντας ανοιχτό πεδίο δράσης για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές. (Ήδη, παράλληλα με την πρόταση για το νέο ασφαλιστικό, η κυβέρνηση δεν έχασε χρόνο και κατέθεσε στη βουλή νομοσχέδιο 600 σελίδων που ρυθμίζει το καθεστώς ιδιωτικής ασφάλισης, εναρμονίζοντάς το με τα ισχύοντα στην ΕΕ.) Η υποχρέωση του κράτους περιορίζεται στη λεγόμενη «εθνική» σύνταξη των 384 ευρώ, χωρίς φυσικά καμία εγγύηση ούτε για το ύψος αυτής της σύνταξης ούτε για την υποχρεωτικότητα ή την καθολικότητά της, αφού υπάρχει συζήτηση για τη χορήγησή της με εισοδηματικά κριτήρια, ενώ ήδη σύμφωνα με την κυβερνητική πρόταση δεν θα την δικαιούνται ασφαλισμένοι χωρίς παραμονή 40 χρόνων στην Ελλάδα ούτε όσοι αναγκάζονται να βγουν νωρίτερα στη σύνταξη λόγω αναπηρίας! Συνολικά, η σύνταξη (εθνική + ανταποδοτική) μειώνεται και για τους μισθωτούς ακόμη και σε σχέση με τον νόμο Λοβέρδου (3863/2010), καθώς υπολογίζεται με βάση ποσοστό αναπλήρωσης 38,68% σε σχέση με 45,85% στον νόμο Λοβέρδου και 70% στο παλιό σύστημα, και με βάση μικρότερο συντάξιμο μισθό, αφού λαμβάνεται υπόψη όλος ο εργάσιμος βίος και όχι μόνο τα τελευταία 5 χρόνια εργασίας.

Επιπλέον, ενοποιούνται τα ταμεία σε έναν οργανισμό, τον Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), με προς τα κάτω ενοποίηση όλων των παροχών αντίστοιχα, καταργείται το ΕΚΑΣ και μειώνονται οι συντάξεις των ήδη συνταξιούχων μετά το 2018. Τα μέτρα αυτά δεν παίρνονται, όπως ισχυρίζεται ψευδώς η κυβέρνηση, επειδή τα ταμεία χρεοκοπούν λόγω των πρόωρων συντάξεων, των υψηλοσυνταξιούχων και της ανεργίας. Τα αποθεματικά των ταμείων –δηλαδή ο κόπος των ασφαλισμένων που πλήρωναν τόσα χρόνια– δεν εξαφανίστηκαν με ευθύνη των εργαζόμενων: έγιναν φτηνό χρήμα για επιχειρηματίες και «ανάπτυξη», εξανεμίστηκαν μέσω της εισφοροδιαφυγής των αφεντικών και των συνεχών μειώσεων των εργοδοτικών εισφορών, καταληστεύτηκαν και κουρεύτηκαν με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής, σύμφωνα με τις επιταγές των καπιταλιστών και της ΕΕ. Ας διασφαλίσουν αυτοί, λοιπόν, και το κράτος τους τη «βιωσιμότητα» των ταμείων και ας αφήσουν κατά μέρος τα παραμύθια.

Πανηγυρίζει επίσης η κυβέρνηση γιατί κατάφερε να «πείσει» τους εργοδότες να πληρώνουν εισφορές αυξημένες κατά 1%. Δεν ήταν όμως και τόσο δύσκολο αυτό το έργο: πρόκειται για προσωρινή μόνο αύξηση, αφορά μόνο τα επικουρικά ταμεία, όταν για την κύρια σύνταξη οι εργοδοτικές εισφορές μειώθηκαν τα τελευταία χρόνια 3,9%, και το κυριότερο, δίνεται με αντάλλαγμα τη «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος», δηλαδή ευνοϊκότερη φορολογία, επιδοτήσεις και άλλα μέτρα που απαιτούν οι εργοδότες για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πριν από λίγες μέρες, ψηφίστηκε (με τους απαραίτητους «αστερίσκους» για αποποίηση της ευθύνης από μέρους της κυβέρνησης) ο Αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης που κατοχυρώνει το δικαίωμα των εργοδοτών στην ανταπεργία (lock-out) καθώς και την κατάργηση της μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στη διαιτησία για εργατικές διαφορές.

Είναι σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα θα παιχτεί και πάλι το γνωστό θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης»: η τρόικα/κουαρτέτο θα θέλει να επιβάλει εισοδηματικά κριτήρια στην «εθνική» σύνταξη και η κυβέρνηση θα ανθίσταται σθεναρά· η τρόικα/κουαρτέτο θα θέλει να αυξήσει το όριο κατοχύρωσης σύνταξης από τα 15 στα 20 χρόνια, η κυβέρνηση θα βάζει κόκκινες γραμμές, κλπ. κλπ. Ας μη συναινέσουμε ούτε σ’ αυτή την κοροϊδία. Ας απαιτήσουμε αυτά που μας ανήκουν:

Μετά από μια σειρά κινητοποιήσεων, στις 25/11/2015 οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του «ΝΕΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ» ζήτησαν τριμερή συνάντηση με την εργοδοσία στο Υπουργείο Εργασίας ελπίζοντας να δικαιωθούν. Η τριμερής συνάντηση πραγματοποιήθηκε με την παρουσία του γ.γ. του υπουργείου, Ανδρέα Νεφελούδη. Έχουν περάσει από τότε,  2 μήνες και όλες οι ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ της εργοδοσίας,  αποδείχθηκαν φενάκη. Γιά άλλη μία φορά  οι εργαζόμενοι διαπίστωσαν  την ασυδοσία των αφεντικών.

Η δέσμευση της εργοδοσίας στην τριμερή συνάντηση για κατάθεση  ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΥ και ΑΚΡΙΒΟΥΣ  προγράμματος αποπληρωμής των δεδουλευμένων  εντός  τριμήνου, αποδείχτηκε  ένα πρόχειρο και γενικόλογο υπόμνημα, το οποίο  επιβεβαιώνει  τα ποσά που χρωστάει η κλινική σε κάθε εργαζόμενο. Συνολικά, το ποσό ανέρχεται στα τρία (3) εκατομμύρια ευρώ. Πουθενά όμως δεν αναφέρει καμία δέσμευση γιά την αποπληρωμή των εργαζομένων. Ο  εμπαιγμός και η κοροϊδία προς τους εργαζόμενους συνεχίζεται και με την κατάθεση του οικονομικού ισολογισμού της κλινικής του 2014, ο οποίος στηρίζεται σε νόμο-κώδικα του 2190/1920, πρόσφατος και εκσυγχρονισμένος!!!

Μάλιστα, η εργοδοσία  ζητά, μέσω του πρόχειρου υπομνήματος, τη βοήθεια του γ.γ. του Υπ. Εργασίας, γιά άσκηση πίεσης στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και στα άλλα ταμεία, προς άμεση καταβολή των οφειλών τους, ενώ η ίδια η κλινική εμπλέκεται σε σκάνδαλο στο Ε.Τ.ΑΑ. Παράλληλα, σύμφωνα με δήλωση του γ.γ Ανδρέα Νεφελούδη στην « Εφ.Συν.»  στις 29/12/2015, η επιχείρηση συνολικά είναι ΕΚΝΟΜΗ  και θα κινητοποιηθούν οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Προς το παρόν, βέβαια, το μόνο που κάνει το υπουργείο είναι να  «ποιεί την νήσσαν»  και, επίσης, με το ήθος της «πρώτη φορά αριστερής διακυβέρνησης» προσπαθεί μέσα από παρασκηνιακές παραινέσεις να πείσει τους απλήρωτους  εργαζόμενους να συναντηθούν χωρίς τους «φωνακλάδες» αλληλέγγυους και το κλαδικό σωματείο.

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, η τρομοκρατία μέσα και έξω από την κλινική καλά κρατεί. Όποιος-α εργαζόμενος-η αντιδρά δέχεται απειλές απόλυσης, δυσμενούς μετακίνησης,  απομόνωσης προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση των υπολοίπων. Ταυτόχρονα, η κλινική συνεχίζει να λειτουργεί ως πλυντήριο εργαζομένων μέσα από τη συνεχή ανακύκλωση των συναδέλφων: «οικειοθελείς αποχωρήσεις» και παραιτήσεις συναδέλφων, πρόσληψη νέων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, απλήρωτοι εργαζόμενοι στο σύνολο της κλινικής.

Επιπλέον, όταν οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν στο Α.Τ. Παγκρατίου, 300μ από την κλινική, την εργοδοσία για τη μη καταβολή του δώρου Χριστουγέννων (το οποίο και αποτελεί αυτόφωρο ποινικό αδίκημα), τα αστυνομικά όργανα υπό τις διαταγές του αξιωματικού Ζούζουλα δεν προχώρησαν στην προσαγωγή της διευθ.συμβούλου Άννας Τσαρουχά με την απίστευτη δικαιολογία ότι «δεν γνωρίζουν ποια είναι» και ότι «δεν βρέθηκε κάποιος να την υποδείξει»!!! Σε δεύτερη καταγγελία των εργαζομένων, το ΑΤ Παγκρατίου επικαλέστηκε δήθεν έγγραφα που τους έχουν στείλει οι δικηγόροι της κλινικής τα οποία τους «δένουν τα χέρια» και να «μην τολμήσουν να παρενοχλήσουν τη κα Τσαρουχά». Αλήθεια τι είδους έγγραφα δεσμεύουν την εκτέλεση αυτόφωρης ποινικής διαδικασίας σε βάρος εργοδότη μετά από καταγγελία εργαζομένων; Έχετε ακούσει ποτέ να συμβαίνει το αντίστροφο; Άραγε τι πολιτικές πλάτες μπορεί να έχει μια EKNOMH επιχείρηση και να παραμένει υπεράνω του νόμου;

Συνεχίζουμε δυναμικά και αταλάντευτα τον δίκαιο και επίμονο αγώνα μας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου των ταξικών αγώνων μας για την υπεράσπιση των εργατικών μας συμφερόντων και δικαιωμάτων, της ζωής και της αξιοπρέπειας μας. Ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια από όποιους κι αν σχεδιάζονται και ψηφίζονται. Ενάντια σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ενάντια στην ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ενάντια στις κυβερνήσεις και τους εκάστοτε διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.

Μπροστά μας, την Κυριακή 17 Γενάρη, λίγες ημέρες δηλαδή μετά από ένα ακόμα σερί 3 εργάσιμων Κυριακών μέσα στον -ούτως ή άλλως- εξοντωτικό Δεκέμβρη, έχουμε άλλο ένα κυριακάτικο άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων και βέβαια και μιας μειοψηφίας βιβλιοπωλείων, στο πλαίσιο των «8 Κυριακών» το χρόνο. Πίσω μας έχουμε τους αγώνες όλης της προηγούμενης περιόδου, την καταστολή-διώξεις που έχουμε δεχθεί και όλη την πολυμέτωπη επίθεση που ως εργαζόμενοι βιώνουμε. Μπροστά λοιπόν σε όλη αυτή τη δυσχερή κατάσταση δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω!

Πρόκειται για ένα μέτρο που επιφέρει την ακόμα μεγαλύτερη εξόντωσή μας και την υφαρπαγή του όποιου ελεύθερου χρόνου μας. Που έρχεται να επιδεινώσει την όλη δυσχερή κατάσταση που ως εργαζόμενοι βιώνουμε, με την υπερεντατικοποίηση και την επιβαλλόμενη ορθοστασία, αλλά και τους πετσοκομμένους μισθούς ή και την μη καταβολή των δεδουλευμένων, τις απολύσεις και τα τόσα άλλα κρούσματα εργοδοτικής τρομοκρατίας και ασυδοσίας.

Ο αγώνας μας λοιπόν συνεχίζεται, καθώς η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη της θητεία και παρά τις όποιες προεκλογικές εξαγγελίες και τις προγραμματικές δηλώσεις που είχε κάνει, διατήρησε το σχετικό νόμο. Και όχι μόνο δεν είχε φανεί τελικά διατεθειμένη να κάνει βήματα προς την ουσιαστική νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας, αλλά με το 3ο μνημόνιο που έφερε άφησε ανοιχτό το πεδίο και για ακόμα περισσότερες Κυριακές με τα μαγαζιά ανοιχτά. Βέβαια, την ίδια ώρα με περίσσιο θράσος προς τους εργαζόμενους, παρουσιάζοντας τα «θετικά σημεία» του μνημονίου της, διακήρυττε ανάμεσα σε άλλα ότι πέτυχε την επαναφορά της Κυριακάτικης αργίας!

Για μια ακόμα Κυριακή λοιπόν προχωράμε σε απεργία στον κλάδο μας. Από την αρχή, θεωρώντας ότι ο αγώνας αυτός, για να έχει προοπτική, θα πρέπει να δοθεί για το σύνολο των εμπορικών καταστημάτων, απαιτούμε κάθε φορά από την ΟΙΥΕ την έγκαιρη κήρυξη πανελλαδικής απεργίας σε όλο τον κλάδο του εμπορίου. Κάτι που τελικά έγινε σε κάποιες περιπτώσεις, αν και σχεδόν πάντοτε την τελευταία στιγμή. Κάτι που όμως δεν έγινε σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, όπως για την περασμένη Κυριακή (27/12/15), την 8η Κυριακή του 2015 με τα μαγαζιά ανοιχτά. Παράλληλα, καλούμε και τα υπόλοιπα επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία στο εμπόριο ανά την ελληνική επικράτεια να αντιληφθούμε τις ευθύνες μας και να κινηθούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση και να συντονίσουμε τις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε.

Από την πλευρά μας ήταν εξ αρχής δεδομένο ότι τίποτε δεν επρόκειτο να μας χαριστεί ή να κερδηθεί μέσω κάποιου σωτήρα που θα έδινε τη μάχη για λογαριασμό μας ή που θα υποσχόταν να δικαιώσει τον αγώνα μας. Γι’ αυτό και στηριχτήκαμε αποκλειστικά στις δικές μας πλάτες και προσπαθήσαμε μαζί με τους συναδέλφους μας από όλο τον κλάδο του εμπορίου και από κάθε χώρο δουλειάς και από κοινού με τον κόσμο του αγώνα και μέσα από το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας.

Συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τον αγώνα μας και ενάντια στο σχέδιο καταστολής, ποινικοποίησης και κατατρομοκράτησης των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης.Σχέδιο που σηματοδοτήθηκε πρόσφατα και από την καταδίκη σε πρώτο βαθμό -από μια ξεκάθαρα μεροληπτική υπέρ της εργοδοσίας δικαστική έδρα- 2 συναδέλφων μας για τη συμμετοχή τους στην απεργιακή περιφρούρηση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός, έπειτα από την επίθεση που δεχθήκαμε από την εργοδοσία και τα ΜΑΤ ένα ακριβώς χρόνο πριν, την Κυριακή 28/12/14, ημέρα απεργίας στον κλάδο του βιβλίου. Σχέδιο που το είδαμε να εφαρμόζεται ξανά στην προαναφερόμενη «αλυσίδα πολιτισμού» και στην τελευταία Κυριακάτικη απεργία μας στις 27/12/15, από τη μία με τον μπράβο της εργοδοσίας να επιχειρεί να εμποδίσει το μοίρασμα ανακοινώσεων στους συναδέλφους μέσα στο κατάστημα και από την άλλη με συνεργάτες του Ιανού να μας επιτίθενται ακόμα και με μπουκάλια! [βλ. σχετική ανταπόκριση]. Ας το επαναλάβουμε με το λόγο και με τη δράσης μας: Καμία εργοδοτική μεθόδευση δεν πρόκειται να βάλει φραγμό στους ταξικούς αγώνες μας!

Μπροστά μας έχουμε μια σειρά από ανοιχτά πεδία μάχης, όπως τον αγώνα για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για να δώσουμε επιτέλους ένα τέλος στο καθεστώς της απλήρωτης εργασίας και για να βάλουμε ένα φρένο στους αντεργατικούς νόμους που ψηφίζονται (όπως τις αμέσως επόμενες ημέρες για το ασφαλιστικό), στην εφαρμογή των μνημονίων καθώς και στην εργοδοτική τρομοκρατία και ασυδοσία.

Είναι ανάγκη να αντιληφθούμε τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας ως οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου που υπάρχει γύρω μας και βασιζόμενοι στις δικές μας πλάτες και με όπλο μας την ταξική αλληλεγγύη, με τη συσπείρωσή στο Σύλλογό μας να συνεχίζουμε ολοένα και πιο δυναμικά να οργανωνόμαστε και να αντιστεκόμαστε συλλογικά μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς μας. Επίσης αναγκαίος είναι και ο συντονισμός των εργατικών σωματείων στη βάση των κοινών συμφερόντων της τάξης μας. Όπως άλλωστε και η συστράτευση του συνόλου των αντιστεκόμενων και καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας στους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες καθώς και η σύνδεση των αγώνων αυτών.

Σήμερα, Τρίτη 1 Δεκέμβρη 2015, εκδικάστηκε στα δικαστήρια της Ευελπίδων η υπόθεση της δίωξης των 2 συναδέλφων μας που είχαν συλληφθεί έπειτα από την επίθεση των ΜΑΤ στην απεργιακή μας συγκέντρωση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός την Κυριακή 28/12/14 (κατόπιν σχετικής μήνυσης της εργοδοσίας).

Αν, όπως γράφαμε και στη σχετική ανακοίνωσή μας, τη μέρα που δεχθήκαμε την επίθεση «αποκαλύφθηκε περίτρανα ότι πίσω από τη βιτρίνα της κουλτούρας και του πολιτισμού βρίσκεται η πιο στυγνή εργοδοσία, που συμβαδίζει με την κρατική καταστολή και βία», σήμερα καταδείχθηκε ότι στο πλάι τους έχουν και τη δικαστική εξουσία.

Από μια δικαστική έδρα με ξεκάθαρη μεροληπτική στάση υπέρ της εργοδοσίας του Ιανού, των διευθυντικών στελεχών του που κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας και του αστυνομικού, οι 2 συνάδελφοι μας καταδικάστηκαν για τη συμμετοχή τους στην απεργιακή συγκέντρωσημε την κατηγορία για «παράνομη βία» σε 10 μήνες με 3ετή αναστολή. Οι άλλοι 2 που συνελήφθησαν όντας περαστικοί από το σημείο της επίθεσης αθωώθηκαν. Ενώ από την πλευρά μας ασκήθηκε έφεση επί της καταδικαστικής απόφασης.

Αυτό που η αστική δικαιοσύνη σήμερα καταδίκασε είναι τις συλλογικές αντιστάσεις που ως σωματείο κι από κοινού με τους συναδέλφους μας και με τον κόσμο του αγώνα ορθώνουμε απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία και απέναντι στους αντεργατικούς νόμους που τη στηρίζουν. Αυτή η απόφαση έρχεται να προστεθεί σε μια πλειάδα αντίστοιχων αποφάσεων ενάντια σε μια σειρά εργατικών αγώνων. Είναι πλήρως ενταγμένη στο -ολοένα εξελισσόμενο και με αμείωτο ρυθμό εφαρμοζόμενο- σχέδιο ποινικοποίησης, καταστολής και κατατρομοκράτησης των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης.

.

Ωστόσο, κόντρα στη στόχευση των εργοδοτών (στόχευση που εξυπηρετήθηκε και μέσα από τη συγκεκριμένη δίωξη),εμείς δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω. Θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε και να πολεμάμε την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία. Και στον Ιανό και σε κάθε εργασιακό χώρο. Ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και ενάντια σε κάθε επίθεση που δεχόμαστε στα εργατικά δικαιώματά και συμφέροντά μας, στη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Στα μέσα Δεκέμβρη του 2014, ύστερα από δέκα χρόνια περίπου απουσίας κυκλοφόρησε και πάλι, στην τρίτη του περίοδο, το περιοδικό ΜΕΤΡΟ.

Η έκδοση στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο σε κείμενα εξωτερικών συνεργατών, οι οποίοι ανακυκλώνοταν με βάση τις ανάγκες του και οι οποίοι πληρώνονταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών, με το εσωτερικό προσωπικό του περιοδικού να είναι ελάχιστο.

Το «νέο» αυτό εκδοτικό εγχείρημα τελικά θα καταφέρει να κυκλοφορήσει επτά τεύχη κι ένα ακόμα το οποίο, ενώ είχε κλείσει η ύλη του, δε θα φτάσει ποτέ στο τυπογραφείο, καθώς τον περασμένο Ιούλιο η διοίκηση αποφάσισε την αναστολή έκδοσης του περιοδικού ΜΕΤΡΟ.

Σε όλο αυτό το διάστημα, το περιοδικό είχε εξοφλήσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους μόνο για τα δύο πρώτα τεύχη με τα υπόλοιπα χρήματα να εκκρεμούν. Τα υπόλοιπα τεύχη στην ουσία κυκλοφορούν χάρη στην άμισθη εργασία.

Παράλληλα, ως εργαζόμενοι στο περιοδικό δεν είχαμε ποτέ κάποια συνολική ενημέρωση παρά μόνο κάποια μεμονωμένα τηλεφωνήματα περί τα μέσα Ιουλίου, στα οποία η εκδότρια ανέφερε ότι το Σεπτέμβρη θα έχει καλύτερη εικόνα για το τί μέλλει γενέσθαι.

Έτσι, η μόνη επίσημη πληροφόρηση προκύπτει μόνο μέσα από μια σύντομη ανάρτηση στη σελίδα του περιοδικού στο facebook, στην οποία αναφέρεται ότι, «εξαιτίας του δύσκολου οικονομικού πλαισίου στη χώρα μας, το περιοδικό ΜΕΤΡΟ δεν θα ταξιδέψει με καινούργιο τεύχος στα περίπτερα το καλοκαίρι. Ελπίζουμε να σας συναντήσουμε ξανά τον Σεπτέμβριο».

Στο διάστημα που ακολούθησε η διοίκηση του περιοδικού προσπάθησε να κερδίσει χρόνο αναφορικά με τα δεδουλευμένατα οποία οφείλει, δίνοντας διαφορετικές απαντήσεις σε κάθε εργαζόμενο. Είτε μοιράζοντας ψεύτικες υποσχέσεις, αναφέροντας ότι προσπαθεί να εισπράξει κάποια χρήματα και ακόμα δεν είναι σαφές πότε και αν θα μπορέσει να πληρώσει, είτε σε άλλες περιπτώσεις, απαντώντας μέσω e-mail ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα πληρωμής.

Πρωτοβουλία εργαζομένων του περιοδικού, κρίνοντας την πληροφόρηση που είχαμε ως ανεπαρκή, αποστείλαμε στην εκδότρια αίτημα, ώστε να ορίσει η ίδια μια συνάντηση και να προχωρήσει σε επίσημη ενημέρωση αναφορικά με τα δεδουλευμένα μας και το μέλλον του περιοδικού.

Λίγες μέρες αργότερα, η απάντηση που λάβαμε αναφορικά με τη συνάντηση ήταν αρνητική, ενώ σε σχέση με τα δεδουλευμένα μας, η εκδότρια απάντησε ότι: «Από οικονομικής άποψης το ΜΕΤΡΟ ήταν δυστυχώς εξαιρετικά ζημιογόνο, καθώς η κυκλοφορία του κυμάνθηκε από 2.500 – 4.000 τεύχη, κυκλοφορία που δεν κατάφερε τελικά να αποσβέσει ούτε το κόστος του χαρτιού. Οι οικονομικές απώλειες για μένα είναι εξαιρετικά μεγάλες. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω πληρωμές στους συνεργάτες του περιοδικού. Θα συνεχίσω,  όμως, να προσπαθώ να καλύψω τη ζημιά».

Παρόλα αυτά, για τους εργαζόμενους του κλάδου η συνθήκη των εκδοτικών εγχειρημάτων που λειτουργούν ως πυροτεχνήματα δεν μας είναι άγνωστη. Μια τόσο σύντομη «εξήγηση» αρκεί στ’ αφεντικά των Μ.Μ.Ε. για να ξεμπερδέψουν με ό,τι χρωστούν στους εργαζόμενους.

Όλο και περισσότεροι είναι οι επιχειρηματίες που εκπληρώνουν τις επιδιώξεις τους στηριζόμενοι στην άμισθη εργασία, θεωρώντας τους εργαζόμενους και την εργασία που παράγουν ως παράπλευρη απώλεια την οποία μάλιστα πρέπει να επωμιστούν οι ίδιοι, συμπάσχοντας με το ρίσκο που δε βγήκε στον εκάστοτε φιλόδοξο εκδότη.

Πολύ περισσότερο μάλιστα, το φαινόμενο αυτό ευδοκιμεί στις περιπτώσεις  των Μέσων με «προοδευτικό» περιεχόμενο. Με πρόσχημα τη συμπάθεια που καταφέρνουν να κερδίζουν λόγω του «φιλολαϊκού» προφίλ τους, τ’ αφεντικά των εναλλακτικών Μέσων προκρίνουν την αριστεροφροσύνη και τις καλές τους προθέσεις θέλοντας ν’ απαλλαγούν απ’ τις πραγματικές τους ευθύνες κι υποχρεώσεις.

Στην εποχή της αριστερής διαχείρισης και του ιδεολογήματος που αναπαράγεται απ’ την κυρίαρχη αφήγηση, περί στήριξης σε εναλλακτικά εγχειρήματα τα οποία υποτίθεται ότι λειτουργούν διαφορετικα απ’ τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε της διαφθοράς,οι εργαζόμενοι οφείλουν να μην κάνουν πίσω.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι εργαζόμενοι πρέπει να προτάξουν τους συλλογικούς και αδιαμεσολάβητους αγώνες,παίρνοντας πίσω ό,τι τους ανήκει.

*Δεν είμαστε αναλώσιμοι, δεν χαρίζουμε δεδουλευμένα*