H γενικευμένη και συντριπτική επίθεση στην εργατική τάξη και την κοινωνία συνεχίζεται. Διαρκές πετσόκομμα μισθών, νέα μέτρα προ των πυλών, που βαπτίζονται «στοχευμένα» για να ξεπλύνουν την κοροϊδία του «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα», απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, προαναγγελία περαιτέρω καταλήστευσης των συντάξεων, νέοι φόροι, μόνιμοι και προσωρινοί, συνεχής πίεση και εντατικοποίηση για να «σώσουμε τον καπιταλισμό»: να δουλεύουμε (όσοι τυχεροί το κάνουν ακόμη) περισσότερο και να πληρωνόμαστε λιγότερο. Η ισοπέδωση και των τελευταίων κεκτημένων και η εντεινόμενη φτωχοποίηση οδηγούν ολοένα μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την ανέχεια, σπέρνουν τον θάνατο (σωματικό και ψυχικό), θέτοντας αμείλικτα το ερώτημα: ποιες ζωές τελικά μετράνε;
Διανύουμε μια περίοδο όπου κυριαρχεί και επιβάλλεται μέσω της επίσημης κυβερνητικής πολιτικής το δόγμα της μηδενικής ανοχής, της τάξης και ασφάλειας, της νομιμότητας, της περίφημης πλέον «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», της λογικής των «δύο άκρων». Όλα αυτά μάλιστα εντάθηκαν ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα από φασίστα και τη μετέπειτα «αντιμετώπιση» της Χρυσής Αυγής από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του.
Έτσι, παράλληλα με τη συνεχή επίκληση της «εθνικής προσπάθειας», της υπομονής, της στωικότητας και της αδιαμαρτύρητης αποδοχής μέτρων, περικοπών, απολύσεων και εν τέλει της ίδιας της εξαθλίωσης, έχει προστεθεί ο χαρακτηρισμός του «εχθρού της δημοκρατίας», του «παρανόμου», του «τρομοκράτη», του «άκρου/ακραίου» σε όποιον/α δεν συμβαδίζει με τις κεντρικές επιταγές.
«Άκρα» οι εργαζόμενοι απεργοί που πρέπει να επιστρατευθούν ή «να εκκενώσουν τους χώρους εργασίας τους» (βλέπε ΕΡΤ), οι μαθητές που κάνουν καταλήψεις και πρέπει να συλληφθούν, «τρομοκράτες» οι αγωνιζόμενοι για τη ζωή τους κάτοικοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής που θα προφυλακιστούν, «παράνομοι» οι μετανάστες που θα απελαθούν (Ξένιος Δίας) ή θα βασανιστούν στα αστυνομικά τμήματα της δημοκρατίας, «άνομοι» οι διαδηλωτές στις πορείες που πρέπει να ξυλοκοπηθούν και να διωχθούν…
Με λίγα λόγια, οτιδήποτε ξεφεύγει από την κανονικότητα και τη νομιμότητα, όπως την ορίζουν και την επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά, είναι ακραίο και πρέπει «να παταχθεί» διότι στρέφεται «ενάντια στη χώρα» και την «προσπάθεια εθνικής επιβίωσης», λειτουργεί ως εμπόδιο στην «ανάπτυξη» και τη συνακόλουθη έξοδο από την κρίση.
Στην πραγματικότητα, όμως, «ανάπτυξη» σημαίνει πτώχευση για τους εργαζόμενους, και αυτή έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό. Ο κλάδος των ΜΜΕ δεν αποτελεί εξαίρεση. Κάθε έννοια συλλογικοποίησης και διεκδίκησης χτυπιέται και απαντιέται με απολύσεις και τρομοκρατία. Το εκβιαστικό κλείσιμο της ΕΡΤ, το ντόμινο απολύσεων στον ΔΟΛ, οι κατακόρυφες μειώσεις μισθών στη Ναυτεμπορική, η καθιέρωση της απλήρωτης εργασίας σε όλα τα «μαγαζιά», αποτελούν μόνο μερικά πρόσφατα παραδείγματα. Σε αυτό το πλαίσιο, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και να απαντήσουν στον τεχνητό εκβιασμό των εργοδοτών: «συμβιβασμός ή πτώχευση». Οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν μειώσει κατακόρυφα τους μισθούς και έχουν επιβάλει συνθήκες διάσπασης και κατακερματισμού στους χώρους εργασίας, γεγονός που δυσκολεύει τη συλλογική διεκδίκηση. Οι χιλιάδες απολύσεις στον κλάδο, με πρώτα θύματα το πιο μαχητικό κομμάτι των συναδέλφων, έχουν πετάξει ισάριθμους εργαζόμενους στην ανεργία, ενώ παράλληλα έχουν εντατικοποιήσει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες εργασίας για τους εναπομείναντες.
Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη για τους χιλιάδες «αφανείς» συνάδελφους που εργάζονται στο διαδίκτυο. Στις διαδικτυακές ιστοσελίδες, η μαύρη εργασία, τα μπλοκάκια, οι μισθοί των 300 ευρώ, η εθελοντική εργασία, οι εξοντωτικές βάρδιες, αποτελούν κανόνα και όχι εξαίρεση. Οι εργαζόμενοι στο διαδίκτυο δεν διαθέτουν συνδικαλιστικά δικαιώματα και σπάνια μπορούν να συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που όσοι απέργησαν ή αντιστάθηκαν στα αφεντικά τους αντιμετώπισαν την άμεση και σαφή απάντηση των τελευταίων: απόλυση και ανεργία. Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα φτηνό και πλήρως ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό στα ΜΜΕ, το οποίο θα υπηρετεί υπάκουα τον ιδεολογικό ρόλο των μέσων ως βασικών πυλώνων ενίσχυσης της κυριαρχίας, αναπαράγοντας την κρατική προπαγάνδα και τα συστημικά επιχειρήματα.
Σε αυτή τη συνθήκη άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τα σωματεία του κλάδου δεν έχουν καταφέρει να αποτρέψουν ούτε στο ελάχιστο τη γενικευμένη επίθεση, ούτε να προστατεύσουν τα αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΕΣΗΕΑ των «λίγων και καλών», που συχνά συμπαρατάσσεται με την εργοδοσία και υπονομεύει τους αγώνες. Αυτό είδαμε και στην περίπτωση των εργαζομένων της ΕΡΤ, με τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου να μη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, να μην μπορεί να αποτρέψει την κυκλοφορία απεργοσπαστικών φύλλων, να αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της την περιφρούρηση μιας απεργίας που η ίδια είχε κηρύξει (στα χαρτιά), βαφτίζοντάς την τελικά… «πολιτική απεργία». Με αυτό τον τρόπο, η πιο κρίσιμη κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δυναμική και αγωνιστικά «ρήγματα» μέσα στα μαγαζιά. Και αυτό γιατί η αντεργατική επίθεση δεν μπορεί να σταματήσει με πύρινους λόγους μέσα από τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ούτε με απεργίες-παρωδίες μία μέρα νωρίτερα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Η ανάγκη να μπουν από την αρχή οι βάσεις για την οργάνωση και την ανασυγκρότηση των εργαζόμενων του κλάδου καθίσταται πλέον πιο επιτακτική από ποτέ. Η μαχητικότητα και το πείσμα των εκατοντάδων εργαζομένων που παραμένουν επί πέντε σχεδόν μήνες στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής και στους περιφερειακούς σταθμούς αποτελούν πυξίδα αντίστασης: οργανώθηκαν με οριζόντιες διαδικασίες, κατέλαβαν τους χώρους εργασίας τους πανελλαδικά, πήραν στα χέρια τους την πληροφόρηση και συνεχίζουν να εκπέμπουν παρά τη διαρκή απειλή της εκκένωσης.
Από την πλευρά μας, στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί εναντίον μας απαντάμε επιλέγοντας το δρόμο της αντίστασης και του αυτοοργανωμένου αγώνα. Με επιμονή, αλληλεγγύη και οργάνωση από τη βάση, μπορούμε να πάρουμε ξανά πίσω αυτά που βίαια μας στερήσανε. Συνεχίζουμε τον αδιάλειπτο κοινωνικό και ταξικό αγώνα, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας, στα σχολεία και τις σχολές μας, με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, του αντιφασισμού, ακηδεμόνευτα και αντιθεσμικά.
Παίρνουμε θέση:
- Στην πλευρά του μαχητικού αγώνα,
- Μακριά από ξεπουλημένες γραφειοκρατικές ηγεσίες,
- Με πρόταγμα τον συνδικαλισμό βάσης, την αντίσταση και την αλληλεγγύη.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
katalipsiesiea.blogspot.gr
