Author: katalipsiesiea

Το διήμερο της 3ης και 4ης Ιουνίου τα χιλιάδες – ανενεργά ως επι το πλείστον – μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν το νέο ΔΣ, αυτού που κάποτε αποκαλούσε τον εαυτό του Σωματείο. Για μια ακόμη φορά έχουν ξεκινήσει οι ανακοινώσεις, τα “SMS”, οι εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, οι αποκαλύψεις και οι διθύραμβοι. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με ευχολόγια περί της ευημερίας των εργαζομένων και της «επανιδρύσεως» ενός ισχυρού… σωματείου.

Την τελευταία δεκαετία, και κυρίως στην περίοδο της κρίσης του κεφαλαίου, ο κλάδος των Μέσων Ενημέρωσης χτυπήθηκε βάναυσα: Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, έγιναν χιλιάδες απολύσεις, έκλεισαν μεγάλα και μικρά ΜΜΕ (σε πολλές περιπτώσεις δίχως να δοθούν αποζημιώσεις), παράλληλα με την παγίωση μιας συνθήκης όπου κυριαρχεί η επισφάλεια, η ανασφάλιστη εργασία, και αμοιβές που περιορίζονται ακόμη και στα 100 ή 150 ευρώ για εξαρτημένη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ενημερωτικές ιστοσελίδες, με εργαζόμενους/ες – «ρομπότ», συχνά «αόρατους» και αδήλωτους, να εργάζονται για έξι και επτά μέρες την εβδομάδα για έναν πενιχρό μισθό, δίχως την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη.

Το ίδιο διάστημα, όλες οι παρατάξεις -δεξιές και αριστερές- έχουν μετάσχει στο ΔΣ, ενίοτε έχοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ και άλλοτε με απλή συμμετοχή στο προεδρείο. Και τί έκαναν για όλα αυτά; Αποσπασματικές απεργίες – «πυροτεχνήματα», που ούτε επικοινωνήθηκαν, ούτε υποστηρίχθηκαν, ούτε περιφρουρήθηκαν, ούτε συνεχίστηκαν μέχρι κάποιας δικαίωσης. Απεργίες που κηρύσσονταν όταν τα πράγματα στο εκάστοτε Μέσο Ενημέρωσης ήταν οριακά, πολύ συχνά λίγο πριν το «λουκέτο». Ίδια στάση κρατήθηκε και στον αγώνα για την ΕΡΤ, όπου άφηναν εκατοντάδες αλληλέγγυους συναδέλφους/-ισσες -οι οποίοι συγκεντρώνονταν στο προαύλιο- ακάλυπτους, μεταθέτοντας στο επέκεινα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας.

Όσο για τα κεντρικά εργασιακά ζητήματα το προεδρείο ήξερε πάντα να ελίσσεται. Κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας, με καφενειακές συγκεντρώσεις έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, πομπώδεις ομιλίες για αγώνες και ατέρμονες φρούδες υποσχέσεις. Η κατάντια θα μπορούσε να αποδοθεί στη Σομπολική δεξιά ή στο αρρωστημένο συνονθύλευμα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο οποίο ηγείται η νυν πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου. Όμως επί… Αριστεράς (σε ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν ήταν όταν μπήκε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.;

Με τα υπόλοιπα σωματεία του πολυδιασπασμένου κλάδου να βρίσκονται, επί το πλείστον, στα χέρια διαπλεκόμενων, καρεκλοκένταυρων, εργατοπατερίσκων, σταδιακά έπαψε και να διατρανώνεται και το περίφημο όραμα για την δημιουργία ενός Συνδικάτου Τύπου.

Υπο αυτές τις συνθήκες εξαθλίωση για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ διεξάγονται οι εκλογές σε ένα Σωματείο το οποίο ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχθεί ξανά τον Σίμο Κεδίκογλου του «μαύρου», όταν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι -σε ιστοσελίδες και αλλού- μένουν εκτός της Ένωσης. Σε ένα Σωματείο όπου η νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κλείνει προεκλογικά πακέτα voucher, δήθεν για να βοηθήσει εργαζόμενους. Όπου η νυν -εξ Αριστεράς- γραμματέας της ΕΣΗΕΑ «τρέχει» ένα εθελοντικό διαδικτυακό σταθμό (Πορτοκαλί) με απλήρωτους εργαζόμενους και με πρόσχημα την προβολή εγχειρημάτων αλληλεγγύης. Όπου η εκμετάλλευση αποτελεί κανόνα, όπου καμία δεοντολογία -ακόμη όπως και οι ίδιοι την ορίζουν- δεν τηρείται. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου τα ΜΜΕ και οι Ενώσεις τους βρίθουν από διευθυντάδες, εκδότες, ρουφιάνους, σεξιστές ακόμη και φασίστες, υποστηρικτές μιας «αγνής», δήθεν, δημοσιογραφίας που ουδέποτε υπηρέτησαν, υπάρχουν φωνές αντίστασης.

Υπάρχουν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, οι οποίοι παρά τους συνεχείς αποκλεισμούς, δρουν και αντιστέκονται αυτοοργανωμένα διεκδικώντας με πείσμα και συνέπεια όλα όσα δικαιούνται. Πρόκειται για όσους το Σωματείο έχει καταδικάσει στην αφάνεια και οι οποίοι όταν φτάσουν στα σκαλοπάτια της ΕΣΗΕΑ είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν μέλη, ωσάν να πρόκειται για λέσχη.

Αυτή ήταν και η παρηκμασμένη εικόνα τους στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, προ ημερών στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν λίγες «χούφτες» ανθρώπων από τα χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη της ΕΣΗΕΑ και καμία ουσιαστική απόφαση δεν ελήφθη.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, καλούνται οι εργαζόμενοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, να προσέλθουν στις κάλπες.. Για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά τον συντονισμένο αγώνα που επί χρόνια δίνουν σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για να δώσουμε το συγχωροχάρτι σε έναν δυσώδη «συνδικαλισμό» των ανακοινώσεων, της ένοχης αδράνειας, των προεδρείων, των κλειστών αιθουσών, των φιλικών επαφών με τα αφεντικά, που πλέον ασθμαίνει. Σε έναν «συνδικαλισμό» που αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο για να έρθουν οι δικές μας νίκες.

Θέλουμενα τους δώσουμε ξανά οξυγόνο;

Το διήμερο της 3ης και 4ης Ιουνίου τα χιλιάδες – ανενεργά ως επι το πλείστον – μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν το νέο ΔΣ, αυτού που κάποτε αποκαλούσε τον εαυτό του Σωματείο. Για μια ακόμη φορά έχουν ξεκινήσει οι ανακοινώσεις, τα “SMS”, οι εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, οι αποκαλύψεις και οι διθύραμβοι. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με ευχολόγια περί της ευημερίας των εργαζομένων και της «επανιδρύσεως» ενός ισχυρού… σωματείου.

Την τελευταία δεκαετία, και κυρίως στην περίοδο της κρίσης του κεφαλαίου, ο κλάδος των Μέσων Ενημέρωσης χτυπήθηκε βάναυσα: Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, έγιναν χιλιάδες απολύσεις, έκλεισαν μεγάλα και μικρά ΜΜΕ (σε πολλές περιπτώσεις δίχως να δοθούν αποζημιώσεις), παράλληλα με την παγίωση μιας συνθήκης όπου κυριαρχεί η επισφάλεια, η ανασφάλιστη εργασία, και αμοιβές που περιορίζονται ακόμη και στα 100 ή 150 ευρώ για εξαρτημένη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ενημερωτικές ιστοσελίδες, με εργαζόμενους/ες – «ρομπότ», συχνά «αόρατους» και αδήλωτους, να εργάζονται για έξι και επτά μέρες την εβδομάδα για έναν πενιχρό μισθό, δίχως την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη.

Το ίδιο διάστημα, όλες οι παρατάξεις -δεξιές και αριστερές- έχουν μετάσχει στο ΔΣ, ενίοτε έχοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ και άλλοτε με απλή συμμετοχή στο προεδρείο. Και τί έκαναν για όλα αυτά; Αποσπασματικές απεργίες – «πυροτεχνήματα», που ούτε επικοινωνήθηκαν, ούτε υποστηρίχθηκαν, ούτε περιφρουρήθηκαν, ούτε συνεχίστηκαν μέχρι κάποιας δικαίωσης. Απεργίες που κηρύσσονταν όταν τα πράγματα στο εκάστοτε Μέσο Ενημέρωσης ήταν οριακά, πολύ συχνά λίγο πριν το «λουκέτο». Ίδια στάση κρατήθηκε και στον αγώνα για την ΕΡΤ, όπου άφηναν εκατοντάδες αλληλέγγυους συναδέλφους/-ισσες -οι οποίοι συγκεντρώνονταν στο προαύλιο- ακάλυπτους, μεταθέτοντας στο επέκεινα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας.

Όσο για τα κεντρικά εργασιακά ζητήματα το προεδρείο ήξερε πάντα να ελίσσεται. Κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας, με καφενειακές συγκεντρώσεις έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, πομπώδεις ομιλίες για αγώνες και ατέρμονες φρούδες υποσχέσεις. Η κατάντια θα μπορούσε να αποδοθεί στη Σομπολική δεξιά ή στο αρρωστημένο συνονθύλευμα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο οποίο ηγείται η νυν πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου. Όμως επί… Αριστεράς (σε ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν ήταν όταν μπήκε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.;

Με τα υπόλοιπα σωματεία του πολυδιασπασμένου κλάδου να βρίσκονται, επί το πλείστον, στα χέρια διαπλεκόμενων, καρεκλοκένταυρων, εργατοπατερίσκων, σταδιακά έπαψε και να διατρανώνεται και το περίφημο όραμα για την δημιουργία ενός Συνδικάτου Τύπου.

Υπο αυτές τις συνθήκες εξαθλίωση για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ διεξάγονται οι εκλογές σε ένα Σωματείο το οποίο ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχθεί ξανά τον Σίμο Κεδίκογλου του «μαύρου», όταν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι -σε ιστοσελίδες και αλλού- μένουν εκτός της Ένωσης. Σε ένα Σωματείο όπου η νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κλείνει προεκλογικά πακέτα voucher, δήθεν για να βοηθήσει εργαζόμενους. Όπου η νυν -εξ Αριστεράς- γραμματέας της ΕΣΗΕΑ «τρέχει» ένα εθελοντικό διαδικτυακό σταθμό (Πορτοκαλί) με απλήρωτους εργαζόμενους και με πρόσχημα την προβολή εγχειρημάτων αλληλεγγύης. Όπου η εκμετάλλευση αποτελεί κανόνα, όπου καμία δεοντολογία -ακόμη όπως και οι ίδιοι την ορίζουν- δεν τηρείται. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου τα ΜΜΕ και οι Ενώσεις τους βρίθουν από διευθυντάδες, εκδότες, ρουφιάνους, σεξιστές ακόμη και φασίστες, υποστηρικτές μιας «αγνής», δήθεν, δημοσιογραφίας που ουδέποτε υπηρέτησαν, υπάρχουν φωνές αντίστασης.

Υπάρχουν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, οι οποίοι παρά τους συνεχείς αποκλεισμούς, δρουν και αντιστέκονται αυτοοργανωμένα διεκδικώντας με πείσμα και συνέπεια όλα όσα δικαιούνται. Πρόκειται για όσους το Σωματείο έχει καταδικάσει στην αφάνεια και οι οποίοι όταν φτάσουν στα σκαλοπάτια της ΕΣΗΕΑ είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν μέλη, ωσάν να πρόκειται για λέσχη.

Αυτή ήταν και η παρηκμασμένη εικόνα τους στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, προ ημερών στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν λίγες «χούφτες» ανθρώπων από τα χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη της ΕΣΗΕΑ και καμία ουσιαστική απόφαση δεν ελήφθη.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, καλούνται οι εργαζόμενοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, να προσέλθουν στις κάλπες.. Για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά τον συντονισμένο αγώνα που επί χρόνια δίνουν σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για να δώσουμε το συγχωροχάρτι σε έναν δυσώδη «συνδικαλισμό» των ανακοινώσεων, της ένοχης αδράνειας, των προεδρείων, των κλειστών αιθουσών, των φιλικών επαφών με τα αφεντικά, που πλέον ασθμαίνει. Σε έναν «συνδικαλισμό» που αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο για να έρθουν οι δικές μας νίκες.

Θέλουμενα τους δώσουμε ξανά οξυγόνο;

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικοδόμηση ενός νέου τοπίου στα μέσα ενημέρωσης στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με τους εκδότες -παλιούς και νέους- να αναπροσαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και τους ήδη παραδομένους στην υπερεκμετάλλευση εργαζόμενους να βγαίνουν ακόμη περισσότερο χαμένοι. Το νέο σκηνικό που στήνεται, στηρίζεται στο γεγονός ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας βρίσκεται στο διαδίκτυο και στην επερχόμενη κατάρρευση παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -έντυπων και τηλεοπτικών- εκ των οποίων τα περισσότερα είναι υπερχρεωμένα, έχοντας λάβει απλόχερα υπέρογκα δάνεια στο παρελθόν και έχοντας πετάξει στην ανεργία τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που απασχολούσαν.

Ενας μεγάλος αριθμός από τις στρατιές των ανέργων που προέκυψαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, μα κυρίως νεοεισερχόμενοι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας, απασχολήθηκε και απασχολείται στα νέα μέσα που ανθούν και συγκεκριμένα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται sites . Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα.

Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση. Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου. Ετσι, έχοντας εγκαθιδρύσει το απόλυτα κερδοφόρο γι’ αυτούς εργασιακό περιβάλλον, παραδοσιακοί και νέοι εκδότες επιχειρούν τη τελευταία διετία, την οικοδόμηση ενός νέου κεφαλαιουχικού μοντέλου που αποσκοπεί στη μετατόπιση της αγοράς και που απαιτεί τη συσπείρωσή τους σε ένα νέο μηχανισμό, ικανό να προασπίσει τα συμφέροντά τους και να επαναφέρει τα διαφυγόντα κέρδη των τελευταίων ετών.

Αφήνοντας ανέπαφη την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών που προάσπιζε τα συμφέροντά τους μέχρι πρόσφατα και συντόνιζε τις ενέργειές τους για να πραγματοποιηθούν χιλιάδες απολύσεις, προχώρησαν στη σύσταση και δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Μέσω αυτής της σχετικά νέας εργοδοτικής «Ένωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα στα ψηφιακά μέσα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νέος εργοδοτικός συνεταιρισμός (όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του) είχε αρχικά ως έδρα τα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη, ενώ σήμερα διαθέτει γραφείο λειτουργίας στον ΠΗΓΑΣΟ του Γιώργου και Φώτη Μπόμπολα.

Δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης που επικρατεί στα sites, με τους εξευτελιστικούς μισθούς και τις απλήρωτες υπερωριακές ώρες και μέρες δουλειάς, με την ανασφάλιστη στις περισσότερες περιπτώσεις εργασία, με τον αποκλεισμό των εργαζόμενων από τα σωματεία στο χώρο του Τύπου και την αδιαφορία των τελευταίων για την κάλυψη των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα, με την απεργοσπασία ως πάγια τακτική των ιδιοκτητών τους, με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και με την ελεγχόμενη-καθεστωτική και ολιγοπωλιακή πληροφόρηση που εξασφαλίζουν μέσω του copy paste και που αποφεύγουν συνειδητά να περιορίσουν, γίνεται φανερό ότι για τη νέα εργοδοτική Ενωση και τα συμφέροντά της ο δρόμος είναι κάτι περισσότερο από ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Επειτα από τις τις πρόσφατες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου από τα 21 μέλη-εταιρείες που συμμετέχουν στην ΕΝΕΔ στη θέση του προέδρου της εκλέχτηκε ένας σχετικά νέος εκδότης, ο Δημήτρης Μάρης, ιδιοκτήτης του ομίλου «24 Media» (στην κατοχή του οποίου βρίσκονται περίπου 20 ιδιόκτητα και συνεργαζόμενα sites) και μέτοχος στην εταιρεία του Γιάννη Φιλιππάκη που εκδίδει τις εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Εspresso». Η εκλογή του Δημήτρη Μάρη (επονομαζόμενου και betατζή λόγω των στοιχηματικών ιστοσελίδων που ελέγχει) στη θέση του προέδρου της εργοδοτικής Ενωσης μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί καθώς πρόκειται για έναν επιχειρηματία που αναδεικνύεται πλέον σε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο των ηλεκτρονικών μίντια και των νέων τεχνολογιών ενημέρωσης και που επεκτείνει συνεχώς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αλλά πρόκειται και για έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επιβάλλει άθλιες εργασιακές συνθήκες στα μέσα που κατέχει υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας για πενθήμερο που δεν τηρούνται ποτέ και που απαγορεύει κάθε συνδικαλιστική δράση, μη επιτρέποντας ούτε την είσοδο σε εργαζόμενους και μέλη σωματείων για να μοιράσουν στους εργαζόμενους κείμενα για τα δικαιώματά τους.

Ετσι, η τοποθέτηση του Δημήτρη Μάρη στην καρέκλα του προέδρου της ΕΝΕΔ αποτελεί μια επιλογή των εκδοτών που αφορά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ικανό να προασπίσει τα εκδοτικά συμφέροντα στο έπακρο και με βασική προϋπόθεση την εγκαθίδρυση της εργοδοτικής ασυδοσίας ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση των μέγιστων κερδών που προκύπτουν από την αφαίμαξη του ιδρώτα των εργαζομένων. Λόγος για τον οποίο, ενάμιση μήνα μετά από την εκλογή του, ο πρόεδρος της ΕΝΕΔ με άρθρο του σε ηλεκτρονική εφημερίδα στην οποία είναι μέτοχος μαζί με εφοπλιστές, προειδοποιεί ότι η πρόθεση επιβολής φόρου στις online διαφημίσεις θα οδηγήσει τους μιντιάρχες των ηλεκτρονικών μέσων σε απολύσεις εργαζομένων. Βάζοντας ωμά και εκβιαστικά τους εργαζόμενους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των αφεντικών με το κράτος.

Εχοντας τη βεβαιότητα ότι οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης (η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι στα sites πρέπει να αμείβονται ως συντάκτες είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα), στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας αναχώματα και χτίζοντας τις δικές μας αντιστάσεις. Και έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περάσει πάνω από την περαιτέρω υποτίμησή μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Ομίλου 24, καταγγέλοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, όσο και τις συνθήκες των σύγχρονων κάτεργων που επικρατούν στις μιντιακές διαδικτυακές επιχειρήσεις που απαρτίζουν την ΕΝΕΔ, και που υπερασπίζεται ως πρόεδρος ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μάρης.

Είναι καιρός όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι σε sites και διαδικτυακά μέσα,- το φτηνό εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο, ευέλικτο και υποτιμημένο, απαξιωμένο από τα καθεστωτικά σωματεία- να οργανωθούμε. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να βάλουμε μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα, με πυξίδα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη

 Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ 

katalipsiesiea.blogspot.gr

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικοδόμηση ενός νέου τοπίου στα μέσα ενημέρωσης στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με τους εκδότες -παλιούς και νέους- να αναπροσαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και τους ήδη παραδομένους στην υπερεκμετάλλευση εργαζόμενους να βγαίνουν ακόμη περισσότερο χαμένοι. Το νέο σκηνικό που στήνεται, στηρίζεται στο γεγονός ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας βρίσκεται στο διαδίκτυο και στην επερχόμενη κατάρρευση παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -έντυπων και τηλεοπτικών- εκ των οποίων τα περισσότερα είναι υπερχρεωμένα, έχοντας λάβει απλόχερα υπέρογκα δάνεια στο παρελθόν και έχοντας πετάξει στην ανεργία τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που απασχολούσαν.

Ενας μεγάλος αριθμός από τις στρατιές των ανέργων που προέκυψαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, μα κυρίως νεοεισερχόμενοι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας, απασχολήθηκε και απασχολείται στα νέα μέσα που ανθούν και συγκεκριμένα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται sites . Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα.

Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση. Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου. Ετσι, έχοντας εγκαθιδρύσει το απόλυτα κερδοφόρο γι’ αυτούς εργασιακό περιβάλλον, παραδοσιακοί και νέοι εκδότες επιχειρούν τη τελευταία διετία, την οικοδόμηση ενός νέου κεφαλαιουχικού μοντέλου που αποσκοπεί στη μετατόπιση της αγοράς και που απαιτεί τη συσπείρωσή τους σε ένα νέο μηχανισμό, ικανό να προασπίσει τα συμφέροντά τους και να επαναφέρει τα διαφυγόντα κέρδη των τελευταίων ετών.

Αφήνοντας ανέπαφη την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών που προάσπιζε τα συμφέροντά τους μέχρι πρόσφατα και συντόνιζε τις ενέργειές τους για να πραγματοποιηθούν χιλιάδες απολύσεις, προχώρησαν στη σύσταση και δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Μέσω αυτής της σχετικά νέας εργοδοτικής «Ένωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα στα ψηφιακά μέσα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νέος εργοδοτικός συνεταιρισμός (όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του) είχε αρχικά ως έδρα τα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη, ενώ σήμερα διαθέτει γραφείο λειτουργίας στον ΠΗΓΑΣΟ του Γιώργου και Φώτη Μπόμπολα.

Δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης που επικρατεί στα sites, με τους εξευτελιστικούς μισθούς και τις απλήρωτες υπερωριακές ώρες και μέρες δουλειάς, με την ανασφάλιστη στις περισσότερες περιπτώσεις εργασία, με τον αποκλεισμό των εργαζόμενων από τα σωματεία στο χώρο του Τύπου και την αδιαφορία των τελευταίων για την κάλυψη των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα, με την απεργοσπασία ως πάγια τακτική των ιδιοκτητών τους, με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και με την ελεγχόμενη-καθεστωτική και ολιγοπωλιακή πληροφόρηση που εξασφαλίζουν μέσω του copy paste και που αποφεύγουν συνειδητά να περιορίσουν, γίνεται φανερό ότι για τη νέα εργοδοτική Ενωση και τα συμφέροντά της ο δρόμος είναι κάτι περισσότερο από ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Επειτα από τις τις πρόσφατες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου από τα 21 μέλη-εταιρείες που συμμετέχουν στην ΕΝΕΔ στη θέση του προέδρου της εκλέχτηκε ένας σχετικά νέος εκδότης, ο Δημήτρης Μάρης, ιδιοκτήτης του ομίλου «24 Media» (στην κατοχή του οποίου βρίσκονται περίπου 20 ιδιόκτητα και συνεργαζόμενα sites) και μέτοχος στην εταιρεία του Γιάννη Φιλιππάκη που εκδίδει τις εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Εspresso». Η εκλογή του Δημήτρη Μάρη (επονομαζόμενου και betατζή λόγω των στοιχηματικών ιστοσελίδων που ελέγχει) στη θέση του προέδρου της εργοδοτικής Ενωσης μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί καθώς πρόκειται για έναν επιχειρηματία που αναδεικνύεται πλέον σε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο των ηλεκτρονικών μίντια και των νέων τεχνολογιών ενημέρωσης και που επεκτείνει συνεχώς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αλλά πρόκειται και για έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επιβάλλει άθλιες εργασιακές συνθήκες στα μέσα που κατέχει υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας για πενθήμερο που δεν τηρούνται ποτέ και που απαγορεύει κάθε συνδικαλιστική δράση, μη επιτρέποντας ούτε την είσοδο σε εργαζόμενους και μέλη σωματείων για να μοιράσουν στους εργαζόμενους κείμενα για τα δικαιώματά τους.

Ετσι, η τοποθέτηση του Δημήτρη Μάρη στην καρέκλα του προέδρου της ΕΝΕΔ αποτελεί μια επιλογή των εκδοτών που αφορά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ικανό να προασπίσει τα εκδοτικά συμφέροντα στο έπακρο και με βασική προϋπόθεση την εγκαθίδρυση της εργοδοτικής ασυδοσίας ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση των μέγιστων κερδών που προκύπτουν από την αφαίμαξη του ιδρώτα των εργαζομένων. Λόγος για τον οποίο, ενάμιση μήνα μετά από την εκλογή του, ο πρόεδρος της ΕΝΕΔ με άρθρο του σε ηλεκτρονική εφημερίδα στην οποία είναι μέτοχος μαζί με εφοπλιστές, προειδοποιεί ότι η πρόθεση επιβολής φόρου στις online διαφημίσεις θα οδηγήσει τους μιντιάρχες των ηλεκτρονικών μέσων σε απολύσεις εργαζομένων. Βάζοντας ωμά και εκβιαστικά τους εργαζόμενους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των αφεντικών με το κράτος.

Εχοντας τη βεβαιότητα ότι οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης (η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι στα sites πρέπει να αμείβονται ως συντάκτες είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα), στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας αναχώματα και χτίζοντας τις δικές μας αντιστάσεις. Και έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περάσει πάνω από την περαιτέρω υποτίμησή μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Ομίλου 24, καταγγέλοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, όσο και τις συνθήκες των σύγχρονων κάτεργων που επικρατούν στις μιντιακές διαδικτυακές επιχειρήσεις που απαρτίζουν την ΕΝΕΔ, και που υπερασπίζεται ως πρόεδρος ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μάρης.

Είναι καιρός όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι σε sites και διαδικτυακά μέσα,- το φτηνό εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο, ευέλικτο και υποτιμημένο, απαξιωμένο από τα καθεστωτικά σωματεία- να οργανωθούμε. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να βάλουμε μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα, με πυξίδα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη

 Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ 

katalipsiesiea.blogspot.gr