Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Κύριε Ψυχάρη, 

 ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΜΙΣΘΟ, ΑΛΛΑ…

 …δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ όμηροι των δικών σας αποφάσεων.

  

 ·  της δικής μας απροθυμίας να εκτελέσουμε τη δουλειά μας όπως οφείλουμε.

 ·  της δικής μας δυσαρέσκειας απέναντι στην εργοδοσία.

 Συγχαρητήρια. Έχετε 800 εξαιρετικά δυσαρεστημένους υπαλλήλους…

 · Που προσέρχονται στην εργασία τους δύσθυμοι και βαρυγκωμώντας.

·  Που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, συντηρώντας μια οικογένεια ή τα παιδιά τους.

·  Που δεν έχουν απολύτως κανένα κίνητρο να δουλέψουν όπως θα όφειλαν.

 · Που δεν έχουν καν βενζίνη να βάλουν για να προσέλθουν στις δουλειές τους.

Μοναδικός ΧΑΜΕΝΟΣ σε όλες τις περιπτώσεις είναι ο ΔΟΛ.

ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ να γνωρίζετε πως όλοι μας εργαζόμαστε με το 50% των δυνατοτήτων μας.

ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ 50% ΘΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ.

Στα μέσα Δεκέμβρη του 2014, ύστερα από δέκα χρόνια περίπου απουσίας κυκλοφόρησε και πάλι, στην τρίτη του περίοδο, το περιοδικό ΜΕΤΡΟ.

Η έκδοση στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο σε κείμενα εξωτερικών συνεργατών, οι οποίοι ανακυκλώνοταν με βάση τις ανάγκες του και οι οποίοι πληρώνονταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών, με το εσωτερικό προσωπικό του περιοδικού να είναι ελάχιστο.

Το «νέο» αυτό εκδοτικό εγχείρημα τελικά θα καταφέρει να κυκλοφορήσει επτά τεύχη κι ένα ακόμα το οποίο, ενώ είχε κλείσει η ύλη του, δε θα φτάσει ποτέ στο τυπογραφείο, καθώς τον περασμένο Ιούλιο η διοίκηση αποφάσισε την αναστολή έκδοσης του περιοδικού ΜΕΤΡΟ.

Σε όλο αυτό το διάστημα, το περιοδικό είχε εξοφλήσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους μόνο για τα δύο πρώτα τεύχη με τα υπόλοιπα χρήματα να εκκρεμούν. Τα υπόλοιπα τεύχη στην ουσία κυκλοφορούν χάρη στην άμισθη εργασία.

Παράλληλα, ως εργαζόμενοι στο περιοδικό δεν είχαμε ποτέ κάποια συνολική ενημέρωση παρά μόνο κάποια μεμονωμένα τηλεφωνήματα περί τα μέσα Ιουλίου, στα οποία η εκδότρια ανέφερε ότι το Σεπτέμβρη θα έχει καλύτερη εικόνα για το τί μέλλει γενέσθαι.

Έτσι, η μόνη επίσημη πληροφόρηση προκύπτει μόνο μέσα από μια σύντομη ανάρτηση στη σελίδα του περιοδικού στο facebook, στην οποία αναφέρεται ότι, «εξαιτίας του δύσκολου οικονομικού πλαισίου στη χώρα μας, το περιοδικό ΜΕΤΡΟ δεν θα ταξιδέψει με καινούργιο τεύχος στα περίπτερα το καλοκαίρι. Ελπίζουμε να σας συναντήσουμε ξανά τον Σεπτέμβριο».

Στο διάστημα που ακολούθησε η διοίκηση του περιοδικού προσπάθησε να κερδίσει χρόνο αναφορικά με τα δεδουλευμένατα οποία οφείλει, δίνοντας διαφορετικές απαντήσεις σε κάθε εργαζόμενο. Είτε μοιράζοντας ψεύτικες υποσχέσεις, αναφέροντας ότι προσπαθεί να εισπράξει κάποια χρήματα και ακόμα δεν είναι σαφές πότε και αν θα μπορέσει να πληρώσει, είτε σε άλλες περιπτώσεις, απαντώντας μέσω e-mail ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα πληρωμής.

Πρωτοβουλία εργαζομένων του περιοδικού, κρίνοντας την πληροφόρηση που είχαμε ως ανεπαρκή, αποστείλαμε στην εκδότρια αίτημα, ώστε να ορίσει η ίδια μια συνάντηση και να προχωρήσει σε επίσημη ενημέρωση αναφορικά με τα δεδουλευμένα μας και το μέλλον του περιοδικού.

Λίγες μέρες αργότερα, η απάντηση που λάβαμε αναφορικά με τη συνάντηση ήταν αρνητική, ενώ σε σχέση με τα δεδουλευμένα μας, η εκδότρια απάντησε ότι: «Από οικονομικής άποψης το ΜΕΤΡΟ ήταν δυστυχώς εξαιρετικά ζημιογόνο, καθώς η κυκλοφορία του κυμάνθηκε από 2.500 – 4.000 τεύχη, κυκλοφορία που δεν κατάφερε τελικά να αποσβέσει ούτε το κόστος του χαρτιού. Οι οικονομικές απώλειες για μένα είναι εξαιρετικά μεγάλες. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω πληρωμές στους συνεργάτες του περιοδικού. Θα συνεχίσω,  όμως, να προσπαθώ να καλύψω τη ζημιά».

Παρόλα αυτά, για τους εργαζόμενους του κλάδου η συνθήκη των εκδοτικών εγχειρημάτων που λειτουργούν ως πυροτεχνήματα δεν μας είναι άγνωστη. Μια τόσο σύντομη «εξήγηση» αρκεί στ’ αφεντικά των Μ.Μ.Ε. για να ξεμπερδέψουν με ό,τι χρωστούν στους εργαζόμενους.

Όλο και περισσότεροι είναι οι επιχειρηματίες που εκπληρώνουν τις επιδιώξεις τους στηριζόμενοι στην άμισθη εργασία, θεωρώντας τους εργαζόμενους και την εργασία που παράγουν ως παράπλευρη απώλεια την οποία μάλιστα πρέπει να επωμιστούν οι ίδιοι, συμπάσχοντας με το ρίσκο που δε βγήκε στον εκάστοτε φιλόδοξο εκδότη.

Πολύ περισσότερο μάλιστα, το φαινόμενο αυτό ευδοκιμεί στις περιπτώσεις  των Μέσων με «προοδευτικό» περιεχόμενο. Με πρόσχημα τη συμπάθεια που καταφέρνουν να κερδίζουν λόγω του «φιλολαϊκού» προφίλ τους, τ’ αφεντικά των εναλλακτικών Μέσων προκρίνουν την αριστεροφροσύνη και τις καλές τους προθέσεις θέλοντας ν’ απαλλαγούν απ’ τις πραγματικές τους ευθύνες κι υποχρεώσεις.

Στην εποχή της αριστερής διαχείρισης και του ιδεολογήματος που αναπαράγεται απ’ την κυρίαρχη αφήγηση, περί στήριξης σε εναλλακτικά εγχειρήματα τα οποία υποτίθεται ότι λειτουργούν διαφορετικα απ’ τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε της διαφθοράς,οι εργαζόμενοι οφείλουν να μην κάνουν πίσω.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι εργαζόμενοι πρέπει να προτάξουν τους συλλογικούς και αδιαμεσολάβητους αγώνες,παίρνοντας πίσω ό,τι τους ανήκει.

*Δεν είμαστε αναλώσιμοι, δεν χαρίζουμε δεδουλευμένα*

Με τις μνημονιακές πολιτικές να επιλέγονται ως μονόδρομος,  κράτος και αφεντικά οδηγούν την εργατική τάξη στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση έχοντας εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση, εγκαθιδρύοντας μισθούς πείνας, τινάζοντας στον αέρα τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και διογκώνοντας την ανεργία στα ύψη, προκειμένου να διαχειρίζονται ευκολότερα ένα αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.

Στην απόπειρα εγκαθίδρυσης της μαζικής υποδούλωσης έχουν βρει πολύτιμο σύμμαχο τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες που, ως ταγοί του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά καταπνίγουν κάθε απόπειρα αντίστασης και κάθε προοπτική για την αυτοοργάνωση των εργαζόμενων απέναντι στην κλιμακούμενη εργοδοτική ασυδοσία.

Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, που συνεπάγεται την ανακατανομή του πλούτου και την υπερσυγκέντρωσή του στα χέρια ακόμη πιο λίγων, συντελείται σε όλους τους κλάδους εργασίας ανεξαιρέτως. 

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο  των μέσων ενημέρωσης δέχονται ανάλογη επίθεση τα τελευταία χρόνια με χιλιάδες απολύσεις, απανωτές μειώσεις μισθών, εξαντλητικά ωράρια εργασίας και στραγγαλισμό των εναπομεινάντων εργασιακών τους δικαιωμάτων ενώ τα εξαντλητικά ωράρια και η μαύρη εργασία έχουν γίνει καθεστώς ιδιαίτερα στα νέα, ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που πάγια επιλέγουν την τακτική της απεργοσπασίας.

Η απόσυρση κάποιων εκδοτών και καναλαρχών  και η εμφάνιση νέων «παιχτών» με την ανακατανομή της «πίτας» στο χώρο των μέσων ενημέρωσης εγκαθιδρύει ακόμη χειρότερες εργασιακές συνθήκες και μεγιστοποιεί το καθεστώς εκμετάλλευσης  των εργαζόμενων σε αυτά.

Θεωρώντας ότι η αντίσταση είναι μονόδρομος, είμαστε πεπεισμένοι ότι η αυτοοργάνωση των εργαζόμενων και ο αγώνας βάσης είναι η μόνη απάντηση που αρμόζει ενάντια στη σύμπραξη κράτους-αφεντικών-εργατοπατέρων.

Καλούμε σε αγωνιστική και δυναμική συμμετοχή  στην αυριανή πανελλαδική 24ωρη απεργία με προσυγκέντρωση στην οδό Μάρνης και Πατησίων στις 11.00 π.μ.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας φτωχός λαός, αλλά πλούσιος σε αξίες και ανθρωπιά! Δεν διεκδικούμε, λοιπόν, ούτε ένα ευρώ [από την ΕΕ]. Δεν διεκδικούμε ούτε ένα ευρώ για να κάνουμε το καθήκον μας, το ανθρώπινο καθήκον μας απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που πεθαίνουν στην αυλή μας. Όποιος από εμάς εδώ είχε ανθρώπους που πέθαιναν στην αυλή του, θα διεκδικούσε να τους δώσει ένα πιάτο φαΐ και να τους σώσει. Μακριά, λοιπόν, από εμάς εκείνες οι λογικές που θέλουν να κοστολογήσουν την ανθρωπιά. (…) Η Ελλάδα διδάσκει ανθρωπιά. Η Ελλάδα τούτη την κρίσιμη ώρα διδάσκει στους Ευρωπαίους εταίρους ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης.

Αλέξης Τσίπρας, στη Βουλή

Επί ενάμιση μήνα, από τα μέσα Σεπτεμβρίου, ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών συγκέντρωσε και διένειμε είδη πρώτης ανάγκης για πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν μια συμβολική, αλλά –όπως αποδείχτηκε– πρακτικά όχι αμελητέα πρωτοβουλία αλληλεγγύης στα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί από την κυνική γεωπολιτική του τρόμου, του πολέμου και του αίματος, και την αντίστοιχα ανελέητη διαχείριση του παγκόσμιου πληθυσμού των καταπιεζόμενων, με πολιτικές όπως η «Ευρώπη-Φρούριο», οι φράχτες στα σύνορα των «πολιτισμένων» κρατών, η τέλεια αδράνεια μπροστά στα πλοιάρια που βυθίζονται στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, οδηγώντας στον θάνατο άντρες, γυναίκες, παιδιά. Στα γραφεία του ΣΜΕΔ, συγκεντρώθηκαν τόνοι ολόκληροι τροφίμων, υγειονομικού υλικού και ρουχισμού, από πλήθος κόσμου που έσπευσε να ανταποκριθεί γενναιόδωρα στο κάλεσμά μας, όπως σπεύδει να ανταποκριθεί και στα καλέσματα άλλων συλλογικοτήτων που προσπαθούν με αμιγώς δικά τους μέσα να κάνουν πράξη την αλληλεγγύη. Ο Σύλλογος πραγματοποίησε ήδη πέντε διανομές, στην Πλατεία Βικτωρίας, στον Ελαιώνα, στο Παλέ του Γαλατσίου και στην Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26 –επιστρατεύτηκαν για τον σκοπό αυτό πάνω από 15 ασφυκτικά γεμάτα αυτοκίνητα–, και συνεχίζει, μέχρι εξάντλησης του τεράστιου όγκου των ειδών.

Πολύ σύντομα, ωστόσο, αντιληφθήκαμε ότι –για να το πούμε απλά και… τεχνοκρατικά– το μέγεθος της προσφοράς, εντελώς παράδοξα, ξεπερνούσε κατά πολύ το αντίστοιχο της ζήτησης. Αν και ο χειμώνας έμπαινε για τα καλά, οι «επίσημες» δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στην Αθήνα, ο Ελαιώνας και το Παλέ του Γαλατσίου, επαναλάμβαναν μονότονα ότι οι ανάγκες είναι περιορισμένες, ότι ρούχα δεν χρειάζονται, «μόνο συγκεκριμένα πράγματα», την ίδια στιγμή που έφταναν ασταμάτητα από τα νησιά του Αιγαίου, τη Λέσβο και την Κω, μηνύματα για τις ατελείωτες ανάγκες σε ρούχα και άλλα είδη για την αρχική περίθαλψη των προσφύγων και των μεταναστών που καταφθάνουν κατά χιλιάδες, σε πολύ άσχημη κατάσταση (για τις τρέχουσες ανάγκες στη Λέσβο, παραπέμπουμε στις αυτοοργανωμένες δομές της Σκάλας Συκαμνιάς, στο βόρειο τμήμα του νησιού). Σαν να μην έφτανε αυτό, ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι το Παλέ του Γαλατσίου παύει να λειτουργεί ως χώρος φιλοξενίας (λόγω… αντιδράσεων, όπως μαθαίνουμε, του Δήμου και δημοτών του Γαλατσίου) αφήνοντας στην Αθήνα μόνο τον Ελαιώνα και το γήπεδο χόκεϊ του Ελληνικού (με τις περιορισμένες κλειστές εγκαταστάσεις) για τον σκοπό αυτό. (Αναφορικά με τις τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες, για τη δημιουργία δύο προσφυγουπόλεων, ουσιαστικά, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, κατόπιν απαίτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραπέμπουμε, αντί άλλου σχολιασμού, στο καλό σινεμά.)

Όσες απορίες είχαμε, βέβαια, μας λύθηκαν με την αυτοψία. Επί εβδομάδες, διαπιστώναμε ότι το Παλέ του Γαλατσίου λειτουργούσε εντελώς αυτοσχέδια, με εθελοντές του Δήμου και ΜΚΟ, τη στιγμή που το πλήθος των φιλοξενούμενων εκεί, όσο και η έκταση των εγκαταστάσεων, απαιτούσαν κεντρική οργάνωση και σχεδιασμό. «Εθελοντές και ΜΚΟ»: ας κρατήσουμε κατά νου αυτές τις λέξεις… Αφού λοιπόν εξαντλήσαμε τα περιθώρια διανομής εκεί, και αφού πολύ νωρίτερα είχαμε ενημερωθεί από τον Ελαιώνα ότι και οι δικές τους ανάγκες είναι «πολύ περιορισμένες», απευθυνθήκαμε, μόλις πριν από μία εβδομάδα, ξανά στον Ελαιώνα, απαιτώντας αυτή τη φορά τα είδη που είχαμε συγκεντρώσει να μεταφερθούν, υπ’ ευθύνη των αρμοδίων της εκεί δομής (η οποία, θυμίζουμε, εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι με τυμπανοκρουσίες, άφθονους υπουργούς και δημοσιογράφους, ως το ανθρωπιστικό «θαύμα» της τότε –και νυν– κυβέρνησης), στα μέρη όπου πραγματικά χρειάζονται, δηλαδή στα νησιά του Αιγαίου, και ιδίως στη Λέσβο.

Η ανταπόκριση που συναντήσαμε μας άφησε άναυδους. Ευγενικά μεν, με απόλυτη αμηχανία δε, οι υπεύθυνοι εκεί μάς παρέπεμψαν αρχικά στο… Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια, και κατόπιν στο… Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών στον Κολωνό, δηλώνοντάς μας ότι οι ίδιοι «δεν έχουν τη δυνατότητα» να αναλάβουν αποστολές στα νησιά. Όταν τους εξηγήσαμε ότι θα το κάναμε μόνοι μας, φορτώνοντας απλώς κιβώτια σε ένα πλοίο, αν δεν μας ζητούσαν οι πλοιοκτήτριες εταιρείες 8 ευρώ το δέμα, μας αποκρίθηκαν ότι είναι «περίπλοκη υπόθεση» η μεταφορά μερικών δεκάδων δεμάτων στον… Πειραιά, για τα δε 8 ευρώ που χρεώνουν οι πλοιοκτήτες για κάθε δέμα ανθρωπιστικής βοήθειας, αρκέστηκαν να μας πουν μελαγχολικά ότι «έτσι είναι η κατάσταση». Μας διαβεβαίωσαν πάντως ότι από την εβδομάδα που μας πέρασε, θα έμπαινε σε εφαρμογή κάποιο σχέδιο μεταφοράς βοήθειας στα νησιά υπ’ ευθύνη του Ελαιώνα, το οποίο θα ανακοινωνόταν στη σελίδα τους στο Facebook (Ελαιώνας – Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων). Ακόμα περιμένουμε τις σχετικές ανακοινώσεις…

Επί του πρακτέου, μεταφέραμε πράγματι τα είδη μας στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, όπου μας πληροφόρησαν ότι την επομένη κιόλας θα έπαιρναν τον δρόμο για το λιμάνι και από εκεί για τη Λέσβο. Επί του διαδικαστικού, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πολύ χειρότερα. Είναι προφανές ότι, τόσο στον Ελαιώνα όσο και παντού αλλού, σε κάθε τομέα που αφορά το λεγόμενο «προσφυγικό» (το «μεταναστευτικό» έχει ήδη παραπεμφθεί στις καλένδες: οι «μετανάστες», μας λένε ρητά ή έμμεσα οι ιθύνοντες, δεν αξίζουν καν την ανθρωπιστική μεταχείριση των «προσφύγων»), το κράτος έχει αποσυρθεί υπέρ ιδιωτών-επιχειρηματιών ή/και της «κοινωνίας πολιτών», σε μια συνεπέστατη επίδειξη ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής με φιλάνθρωπο προσωπείο (διότι έχουν σαφή επικοινωνιακή διαφορά οι «ξένιοι Δίες»-σκούπες του Σαμαρά και οι αλά Τσίπρα φιέστες αποχαιρετισμού προσφύγων στο αεροδρόμιο…). Το «προσφυγικό» παίρνει κι αυτό σειρά ανάμεσα στις τόσες και τόσες «κοινωνικές υπηρεσίες» που «εξωπορίζονται» από το κράτος (παραδείγματα: σημαντικές πτυχές των υπηρεσιών ασύλου, όπως η διερμηνεία και η αποκατάσταση θυμάτων βασανιστηρίων, αφού προηγήθηκε η ψυχική υγεία, η αντιμετώπιση της αστεγίας και της «ανθρωπιστικής κρίσης»), με το αζημίωτο για τους «αναδόχους»-εργολάβους, με τεράστια ζημία ωστόσο για τους πάσχοντες.

Στον Ελαιώνα, ας πούμε, μπορεί εμείς να νομίζαμε ότι συνομιλούμε με αρμόδιους μίας (της βασικής) κρατικής δομής φιλοξενίας στην Αθήνα, στην πραγματικότητα όμως συνομιλούσαμε με παράγοντες των επιδοτούμενων από το κράτος ΜΚΟ, της «ΜΕΤΑδρασης» (για την οποία παραπέμπουμε ενδεικτικά σε μια γνωστή υπόθεση, και, για περισσότερα, στο Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ), της «ΕΚΠΟΣΠΟ ΝΟΣΤΟΣ» (για την οποία μπορεί κανείς να συμβουλευτεί επωφελώς και πάλι το ΣΒΕΜΚΟ), του Ερυθρού Σταυρού, ή/και με πολιτικούς υπαλλήλους της κυβέρνησης, που μας παρέπεμπαν σε φίλα προσκείμενες οργανώσεις της «κοινωνίας πολιτών» (αυτό το τελευταίο, οι κυβερνώντες θα το έλεγαν μάλλον «διασύνδεση του κράτους με τα κινήματα», εμείς προτιμούμε να το λέμε έτσι όπως είναι) ή ακόμα και σε επιχειρήσεις ή μεγαλόσχημους επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Στη Λέσβο, πάλι, τα καράβια που μεταφέρουν τους πρόσφυγες στην Αθήνα μπορεί να φαντάζουν κρατική πρωτοβουλία, στην πραγματικότητα όμως είναι μια κρατικά αδειοδοτημένη επιχείρηση της Blue Star Ferries και της ΑΝΕΚ, που χρεώνουν σχεδόν διπλάσιο εισιτήριο στους «ειδικούς» επιβαίνοντες των πλοίων τους, για να τους μεταφέρουν, σε κάκιστες συνθήκες, όπου διατάξει το κράτος, τσεπώνοντας τα έσοδα.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το είπε ξεκάθαρα από το βήμα της Βουλής: «Δεν διεκδικούμε ούτε ένα ευρώ από την ΕΕ» για τους πρόσφυγες. Λογικό να το ακούς αυτό από μια κυβέρνηση που συνεχίζει κι αυτή να απαξιώνει τη ζωή εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, που ζουν στην Ελλάδα. Και μπορεί να είμαστε ή να μην είμαστε, ως Έλληνες, παραδείγματα προς μίμηση στην ανθρωπιά, προπάντων όμως εξυπηρετούμε, ως κράτος, τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου, που θέλει τους πρόσφυγες να αναλαμβάνουν οι ίδιοι τα έξοδα και τους κινδύνους της επιβίωσής τους, με απώτερο στόχο τον έλεγχο της ροής τους προς την κεντρική Ευρώπη (ας μη συζητήσουμε καλύτερα τι θέλει για τους μετανάστες…). Έτσι, το κράτος κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: «outsourcing» προς επιχειρηματικό ή πολιτικό όφελος, και ταυτόχρονα «προσφυγική πολιτική» με την εκμετάλλευση εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων, αλληλέγγυων/εθελοντών. Την ίδια ώρα, μπορεί να υπερασπίζεται, ξανά διά στόματος πρωθυπουργού, τον «δικό μας» φράχτη, στον Έβρο, ενόσω οι κατασταλτικές δυνάμεις του κυνηγούν π.χ. αλληλέγγυους, ρεπόρτερ και ντοκιμαντερίστες που θέλουν να καταγράψουν την κατάσταση στη Λέσβο, και λειτουργούν κανονικά τα αλήστου μνήμης αλλά πολύ υπαρκτά «κέντρα κράτησης» μεταναστών (Αμυγδαλέζα, Κόρινθος, Ελληνικό), όπου φυλακίζουν επ’ αόριστον ανθρώπους, προσπαθώντας εσχάτως ακόμα και να τους απελάσουν διά της βίας, αν τυχόν διαμαρτυρηθούν για την αναγκαστική κράτησή τους. Αυτό που έχει αλλάξει, σε επίσημο επίπεδο, σε σχέση με έναν χρόνο πριν είναι η εικόνα στις ειδήσεις. Ελπίζουμε τουλάχιστον κάτι να έχει αρχίσει να αλλάζει πραγματικά στις συνειδήσεις.

Οκτώβρης 2015. Η νέα, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρνει στη Βουλή το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τα Μέσα Ενημέρωσης και τις αδειοδοτήσεις. Ένα νομοσχέδιο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ βάσισε, εν πολλοίς, τον προεκλογικό του αγώνα, μαζί με μεγαλόστομες -ξανά- δεσμεύσεις για διαφάνεια και επικείμενα «χτυπήματα» στους εργολάβους – εφοπλιστές, καναλάρχες και εκδότες. 

Από τις διατάξεις του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ «παραλείπονται» ωστόσο η ονομαστικοποίηση των μετοχών, η αυστηροποίηση του ελέγχουν όσων έχουν ή ευελπιστούν να αποκτήσουν κανάλια και να χτίσουν ενημερωτικούς κολοσσούς και η οποιαδήποτε πρόβλεψη για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε ένα κλάδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ελαστικής απασχόλησης -και όχι μόνο- έφεραν χιλιάδες απολύσεις και αιματηρές περικοπές. Παράλληλα, με το νόμο θεσπίζονται τα ελάχιστα όρια αριθμού εργαζομένων για τους σταθμούς εθνικής εμβέλειας (400 άτομα για σταθμούς γενικού περιεχομένου και 200 άτομα για θεματικού περιεχομένου) χωρίς -ελλείψει ΣΣΕ- συγκεκριμένες προϋποθέσεις και ασφαλιστικές δικλείδες για το καθεστώς εργασίας. Επιπλέον, δεν διασαφηνίζεται τί θα συμβεί με το γνωστό αγγελιόσημο, το οποίο φαίνεται να το τρώει η μνημονιακή μαρμάγκα, συμπαρασύροντας μαζί του και ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το αγγελιόσημο, βέβαια, από ένας πόρος χρηματοδότησης και προστασίας της ασφάλισης των εργαζομένων έχει μετατραπεί με ευθύνη των σωματείων που το λαμβάνουν η κορωνίδα της συντεχνιακής λογικής ενός «κλειστού κλαμπ» που κατά τα άλλα κόπτεται για τους εργάτες του κλάδου. Τέλος, η κυβέρνηση του «πρώτη φορά Αριστερά» επαναφέρει την πολυθεσία στο δημόσιο μόνο για τους δημοσιογράφους, ικανοποιώντας έτσι ένα πάγιο αίτημα μιας αχόρταγης ελίτ. 

Πράξη δεύτερη: Η ΕΣΗΕΑ τοποθετείται, μέσω του Τσαλαπάτη της παράταξης ΚΕΔ (Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων), στη Βουλή. Σε ένα κρεσέντο αντιδραστικής ομιλίας ο εκπροσωπών την ΕΣΗΕΑ ανέπτυξε πλήρως, και αυτούσια, την επιχειρηματολογία των εργολάβων της ενημέρωσης φθάνοντας να εκφράζει φόβους για ένα νέο «μαύρο» τύπου ΕΡΤ και για 1.680 επικείμενες απολύσεις λόγω της εφαρμογής του ελαχίστου αριθμού εργαζομένων, τονίζοντας πως «μια χαρά ξεφορτώνονται οι ιδιοκτήτες τον κόσμο τους». Ο Τσαλαπάτης και η ΕΣΗΕΑ προφανώς «ξεχνούν» τις 6.000 απολύσεις που έχουμε μετρήσει τα τελευταία χρόνια καθώς και τις «αμέτρητες» νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται με ή χωρίς ελάχιστα όρια και νομοθετημένα ή μη … πλαφόν. «Ξεχνούν» επίσης τα 200 και 300 ευρώ για 10ωρες βάρδιες εργασίας ακόμη και επί επταήμερο. Ας κατανοήσουν, επιτέλους, οι συνδικαλιστές αυτού του ξεφτιλισμένου εργοδοτικού σωματείου πως οι εργαζόμενοι δεν είναι «κόσμος» κανενός. Ούτε δικός τους, ούτε των αφεντικών. (*για να μην τους αδικούμε, εξίσου τραγικές ήταν οι τοποθετήσεις και των εκπροσώπων των λοιπών Ενώσεων του κλάδου). 

Πως έβγαλε, λοιπόν, η ΕΣΗΕΑ αυτά τα νούμερα των επερχόμενων απολύσεων; Μέτρησε πόσοι απασχολούνται σήμερα στα κανάλια και -αποδεχόμενη τη συνθήκη ότι ουδέποτε θα αγωνιστεί για ματαίωση/ανάκληση απολύσεων- με μια απλή αφαίρεση (προς τα κάτω) βρήκε πόσους θα μπορούν να απολύσουν οι μιντιάρχες! Έχοντας σωπάσει στην άνευ προηγουμένου εργοδοτική σφαγή των τελευταίων ετών, η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κηρύξει, τελικά, 24ωρη προειδοποιητική απεργία ενάντια στο εν λόγω νομοσχέδιο, με αστείες αιτιάσεις όπως -η προαναφερθείσα- της άρσης της μονοθεσίας για τους (πολυθεσίτες;) εργαζόμενους στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Οι καναλάρχες, σε μια πρωτοφανή κίνηση, δεν ασκούν δικαστικά μέτρα κατά της απεργίας -η οποία τελικά συνεχίστηκε κανονικά μέχρι και την προσφυγή της NOVA. 

Πράξη τρίτη: Η ανακοίνωση της απεργίας πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων από παρατάξεις του κλάδου, με την άποψη που επικράτησε να είναι ότι η κινητοποίηση της ΕΣΗΕΑ και της ΕΣΠΗΤ στηρίχθηκε, εξόφθαλμα, -ή ακόμη και ότι παραγγέλθηκε- από τους καναλάρχες. Ακολούθησαν ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις από αριστερές, κυρίως, παρατάξεις που έδειχναν να έχουν εγκλωβιστεί και οι ίδιες στο ψευτοδίλημμα «είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τις… γραβάτες (βλ. εργοδότες)». Παραγνωρίζοντας, ωστόσο, ότι με ένα… μαγικό τρόπο η δεξιά/κεντρώα/συντηρητική πτέρυγα της ΕΣΗΕΑ, που αγωνίζεται για τα αφεντικά της, ταυτίζεται πλήρως με τα όσα φέρνει ο, δήθεν, «νέος αέρας» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ίδιος ακριβώς «αέρας» που επί χρόνια αφήνει ανέγγιχτα τα αφεντικά, τα συμφέροντα, τη διαπλοκή και την εργοδοτική αυθαιρεσία -όπως επιτάσσει και το νέο νομοσχέδιο. Το μόνο «νέο» που συμβαίνει σήμερα είναι η αναδιευθέτηση των συσχετισμών και των σχέσεων επιρροής μεταξύ κράτους – πολιτικής διαχείρισης και αφεντικών, παλαιών και νέων. Και πως θα μείνουν αποπροσανατολισμένοι, νωθροί και εγκλωβισμένοι σε μια ψευδή διαπάλη οι εργαζόμενοι; Με ένα πλασματικό αδιέξοδο, ένα διαρκές «δημοψήφισμα» που θα επιβάλλεται με τις ακίνδυνες «κοκορομαχίες» δεξιών, αριστερών κ.ό.κ. παρατάξεων και θα μας καθηλώνει στην επιλογή του πιο συμπαθούς δυνάστη. 

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με τις παραδοσιακές προσευχές -από παρατάξεις και μεμονωμένους σχολιαστές- για συγκρότηση προεδρείου από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ωσάν να είναι αυτό το πρόβλημα του κλάδου. Λες και από το 2009, και την τελευταία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, μέχρι και σήμερα δεν συγκροτήθηκαν προεδρεία. Πλείστα προεδρεία πέρασαν. Αριστερόστροφα, δεξιόστροφα, μνημονιακά, «αντιμνημονιακά» και κάποια με ολίγη… απ’ όλα, όμως ΣΣΕ δεν υπεγράφη. Και συνάδελφοι/-ισσες συνέχισαν να χάνουν τις δουλειές τους, να βλέπουν τα δικαιώματά τους να εξαϋλώνονται, τις ώρες εργασίες τους να αυξάνονται και την επισφάλεια να βασιλεύει. 

Που ήταν άραγε όλοι αυτοί οι ψευτοσυνδικαλιστές – τσιράκια των αφεντικών στις 30 Σεπτεμβρίου όταν οι συνάδελφοι/-ισσες που εργάζονται στα πρακτορεία διανομής απήργησαν μόνοι τους, μπλοκάροντας -πανελλαδικά- με συγκέντρωση στα τυπογραφεία στο Κορωπί την κυκλοφορία των εφημερίδων, με αίτημα την υπογραφή ΣΣΕ; Αυτή η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης από τα θεσμικά σωματεία -που αυτή τη φορά δεν εκδηλώθηκε ούτε καν με τις καθιερωμένες, «μαχητικές» ανακοινώσεις Ενώσεων του διασωματειακού- αποτελεί, δίχως περιστροφές, τη συγκατάβαση απέναντι στον πραγματικά δικό τους «κόσμο»: Τον κόσμο των αφεντικών. 

Ο πόλεμος -που, δήθεν, σήμερα «ανακάλυψε» η ΕΣΗΕΑ- έχει κηρυχθεί εδώ και χρόνια από τους μιντιάρχες. Και πρέπει να απαντηθεί, έστω την ύστατη ώρα. Με ανυποχώρητο, ακηδεμόνευτο αγώνα διαρκείας που θα οργανωθεί από τα κάτω. Με αλληλεγγύη, σε κάθε μαγαζί, μεταξύ των εργαζομένων, οι οποίοι θα βάλουν ανάχωμα στην επερχόμενη λεηλασία και στις διασπαστικές και αποσπασματικές κινητοποιήσεις που γίνονται σε πλήρη συνάρτηση με τα συμφέροντα των αφεντικών. Δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ συνεργάτες. Ήρθε η ώρα, ακόμα και όσοι καλοπροαίρετα -και όχι από βόλεμα ή δόλο- ακόμη ελπίζουν στην ΕΣΗΕΑ και στα λοιπά θεσμικά σωματεία να αντικρίσουν την πραγματικότητα, να αφήσουν τις προσευχές και να οργανωθούν. Γιατί κανένας κόσμος, ούτε και αγώνας, κερδήθηκε με προσευχές και παρακάλια.